บทที่ 44 สัญญาห้าวัน

บทที่ 44 สัญญาห้าวัน

ฉีเสี่ยวอวี่ไม่เข้าใจความประหลาดใจของกู่เสวียนเฉิน พยักหน้า "แน่นอนว่า นิกายเซียวเหยาเป็นมรดกของนิกายจักรพรรดิ ดังนั้นไม่ว่าเจ้าจะฝึกฝนเคล็ดวิชาหรือวิทยายุทธ์แบบไหน ฒํฯก็สมเหตุสมผล!"

"และการที่เจ้าอยู่แคว้นจื่อหยาน แล้วสามารถฝึกฝนจนถึงขอบเขตถ้ำสวรรค์ขั้นกลางได้ในวัยนี้ ย่อมถือว่ามีพรสวรรค์ ทุกอย่างสมเหตุสมผล!"

กู่เสวียนเฉินจนใจ ไม่รู้ว่าคนพวกนั้นจะทำหน้ายังไง ถ้ารู้ว่าตนเองแสร้งเป็นประมุขน้อยของนิกายเซียวเหยา

แต่เพราะติดหนี้บุญคุณ ตอนนี้ก็ได้แต่กัดฟันตกลง "ก็ได้ ทำตามที่พวกเจ้าว่าเถอะ"

ไม่นาน รถม้าก็จอดที่หน้าประตูตระกูลฉี

"จื่อเยียน!"

ฉีจื่อเยียนลงจากรถม้า เด็กหนุ่มผู้หนึ่งก็เข้ามาต้อนรับอย่างกระตือรือร้น แต่พอเห็นกู่เสวียนเฉินลงจากรถม้า สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป "เขาเป็นใคร?"

"สหายข้า" ฉีจื่อเยียนพูดจบก็เดินเข้าไปในประตู

"สหายแบบไหน ถึงได้นั่งรถม้าคันเดียวกับเจ้า?" เด็กหนุ่มผู้นี้คือหานม่อ ตอนนี้เขากำลังจ้องมองกู่เสวียนเฉินอย่างขัดเคือง

ฉีจื่อเยียนเย้ยหยันกล่าว "เฮอะ! ด้วยความสัมพันธ์ของพวกเรา ข้าไม่จำเป็นต้องบอกเจ้า!"

หานม่อที่หน้าแตกหันไปหากู่เสวียนเฉิน แค่นเสียงถาม "น้องชายท่านนี้หน้าไม่คุ้น ไม่ใช่คนของแคว้นว่านกู่ใช่หรือไม่?"

กู่เสวียนเฉินยิ้ม "ถูกต้อง"

ทันใดนั้นหานม่อก็ทำท่าทางภาคภูมิใจ "ในเมื่อไม่ใช่คนของที่นี่ งั้นเจ้าก็ต้องรู้จักทำตัวให้ดี เพราะทุกปีมีคนนอกมากมายที่ไม่รู้จักวางตัว สุดท้ายพวกมันก็หายไป!"

"ขอบคุณที่เตือน" กู่เสวียนเฉินยิ้ม เดินตามฉีจื่อเยียนเข้าไปในตระกูลฉี

เมื่อกู่เสวียนเฉินใช้เคล็ดวิชาทำนายดวงชะตา เขาก็พบว่ามีหลายคนในตระกูลฉีที่มีกลิ่นอายของบิดา ทำให้เขายิ่งเชื่อในคำพูดของฉีจื่อเยียนมากขึ้น

"ท่านพ่อ"

"นายท่านประมุข"

ในขณะที่ฉีจื่อเยียนและฉีเสี่ยวอวี่คำนับ กู่เสวียนเฉินและหานม่อก็คำนับตาม

ฉีหงกั๋ว บิดาของฉีจื่อเยียนจ้องมองนาง "เจ้าโตขนาดนี้แล้ว ยังหนีไปเที่ยวเล่นข้างนอกอีก ดูเหมือนว่าต้องหาคนมาดูแลเจ้าแล้วสินะ?"

ฉีจื่อเยียนพูด "ท่านพ่อกล่าวถูกต้อง"

ฉีหงกั๋วตกตะลึง เมื่อไม่กี่วันก่อนตอนที่พูดถึงเรื่องแต่งงาน บุตรสาวยังต่อต้านอย่างเอาเป็นเอาตาย หรือว่านางคิดได้แล้ว?

ฉีจื่อเยียนพูดต่อ "ท่านพ่อ นี่คือกู่เสวียนเฉิน ประมุขน้อยของนิกายเซียวเหยา ต่อไปลูกอยากให้เขาดูแลลูก!"

ฉีหงกั๋วจ้องมองกู่เสวียนเฉิน "เจ้าคือประมุขน้อยของนิกายเซียวเหยา?  นิกายเซียวเหยาของพวกเจ้าจะมาแคว้นว่านกู่แล้วงั้นหรือ?"

กู่เสวียนเฉินตกตะลึง จากนั้นก็รู้ว่า คงมีข่าวเรื่องวิบัติสายฟ้าสวรรค์กลายร่างของเสี่ยวเหมิง เผยแพร่มาที่นี่

คิดอยู่ครู่หนึ่งก็พูด "นิกายเซียวเหยาของพวกเราเงียบมานานหลายปี ในเมื่อทำลายลัทธิเพลิงพิโรธแล้ว เราก็ต้องมาลองดูแคว้นว่านกู่"

ฉีหงกั๋วรู้ข่าวบางอย่างเกี่ยวกับนิกายเซียวเหยาผ่านช่องทางพิเศษ จึงถาม "ไม่ทราบว่านิกายของพวกเจ้าส่งคนมากี่คน?"

กู่เสวียนเฉินยิ้ม "ประมุขและคนอื่นๆ กำลังจัดการเรื่องของลัทธิเพลิงพิโรธ พวกเขาให้ข้ามาดูโลกกว้างก่อนน่ะ"

ฉีจื่อเยียนและฉีเสี่ยวอวี่เห็นกู่เสวียนเฉินพูดได้คล่องแคล่ว โกหกได้อย่างแนบเนียน ทั้งสองก็รู้สึกดีใจมาก

หานม่อที่อยู่ข้างๆ แค่นเสียง "ท่านลุงฉี ท่านเคยสัญญาว่าจะให้ข้าแต่งงานกับจื่อเยียนนะ!"

ฉีหงกั๋วมองหานม่อ "หลานหาน ก่อนหน้านี้จื่อเยียนไม่ได้บอกเรื่องนี้กับข้า ดูสิ มันกลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว ให้ข้าทำอย่างไรดี..."

พูดถึงตรงนี้ ฉีหงกั๋วก็แกล้งทำเป็นลำบากใจ

สำหรับประมุขน้อยของนิกายเซียวเหยาที่โผล่มา ฉีหงกั๋วยังคงสงสัย ตอนนี้พอดีใช้หานม่อมาทดสอบเขา

หานม่อแค่นเสียง "ในเมื่อเป็นแบบนี้ ข้าก็จะไม่ทำให้ท่านลุงฉีลำบากใจ ถึงข้าจะเป็นปรมาจารย์โอสถ แต่เพื่อจื่อเยียน ข้าสามารถยอมได้ ข้าจะประลองกับเขาในฐานะผู้ฝึกยุทธ์!"

ฉีจื่อเยียนตะโกนทันที "หานม่อ ถึงเจ้าจะเป็นปรมาจารย์โอสถ แต่พลังยุทธ์ของเจ้าก็อยู่ขอบเขตรวมเป็นหนึ่งขั้นต้น ให้เจ้าประลองกับคนที่ขอบเขตถ้ำสวรรค์ขั้นกลางเนี้ยนะ? มันน่าสนใจตรงไหน?"

หานม่อยิ้มอย่างภาคภูมิใจ "ก็จริง งั้นประลองกลั่นโอสถก็ได้"

ฉีจื่อเยียนเปลี่ยนสีหน้า "หานม่อ เจ้าอย่าทำเกินไป!"

ประลองกลั่นโอสถ!  นั่นคือการประลองที่ผู้ชนะสามารถตัดสินชีวิตของผู้แพ้!

ถึงจะอยากให้กู่เสวียนเฉินช่วยกำจัดหานม่อ แต่ฉีจื่อเยียนก็ไม่อยากให้กู่เสวียนเฉินตาย

แต่กู่เสวียนเฉินตอบกลับอย่างเย็นชา "ประลองยุทธ์หรือประลองโอสถ เจ้าเลือกเองเถอะ"

ความเกลียดชังจากการแย่งผู้หญิง กู่เสวียนเฉินไม่สนใจ แต่คนผู้นี้ ประลองยุทธ์ก็จะประลองเป็นตาย ประลองกลั่นโอสถก็จะประลองเป็นตาย กู่เสวียนเฉินจะเกรงใจได้ยังไง ใช่ไหม?

"ดี... ดี... เจ้าช่างกล้า!"

หานม่อแปลกใจเล็กน้อย จากนั้นก็พูดอย่างภาคภูมิใจ "ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ประลองยุทธ์ แบบนี้ข้าก็จะปล่อยเจ้าไปอย่างไม่ทรมาน"

กู่เสวียนเฉินพูดทันที "ได้ ห้าวันต่อมา ตระกูลฉีเตรียมงานแต่งงาน ใครชนะ คนนั้นก็แต่งงานกับจื่อเยียน เป็นไง?"

"เรื่องนี้ เจ้าตัดสินใจไม่ได้"

ถึงหานม่อจะสนใจ แต่เขาก็มองฉีหงกั๋ว

ฉีหงกั๋วขมวดคิ้วเล็กน้อย สักพักก็พูด "ในเมื่อคุณชายทั้งสองชอบจื่อเยียน ข้าก็ได้แต่ทำตามที่พวกเจ้าต้องการ"

"ได้ ทำสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษร!"

หานม่อได้ยินเช่นนั้นก็รีบหยิบกระดาษกับพู่กันออกมา เขียนสัญญาชีวิตและความตายกับกู่เสวียนเฉินสำหรับห้าวันต่อมา

"คุณชายกู่อย่า..."

ฉีจื่อเยียนที่ไม่คิดว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้ รีบห้ามกู่เสวียนเฉินเซ็นสัญญา

แต่ยังไม่ทันที่นางจะพูดจบ กู่เสวียนเฉินก็เขียนชื่อลงไปแล้ว!

"จื่อเยียน รอข้า ห้าวันต่อมา พวกเราแต่งงานกัน" หลังจากเก็บสัญญา หานม่อก็ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ แล้วเดินออกจากตระกูลฉีทันที

ฉีหงกั๋วถอนหายใจ "คุณชายกู่ ท่านก็พักผ่อนให้สบายเถอะ ข้าช่วยท่านได้แค่นี้แหละ"

ไม่ว่าจะเป็นหานม่อหรือกู่เสวียนเฉิน การได้คนไหนเป็นลูกเขยของตระกูลฉีก็มีประโยชน์ทั้งคู่ ถึงตัวตนของกู่เสวียนเฉินจะไม่ชัดเจน แต่ถ้าเขาสามารถเอาชนะหานม่อได้ แม้ตัวตนของเขาจะเป็นของปลอม เขาก็มีคุณสมบัติเป็นลูกเขยของตนเองอยู่ดี

เมื่อออกจากห้องโถงใหญ่ ฉีจื่อเยียนก็พูด "ทำไมเจ้าถึงใจร้อนขนาดนั้น?"

ฉีเสี่ยวอวี่ยิ่งเดินไปหากู่เสวียนเฉินโดยตรง "พี่ชาย เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นประมุขน้อยของนิกายเซียวเหยาจริงๆ หรือ?  สัญญาชีวิตและความตาย เจ้าก็กล้าเซ็น?  เจ้าเบื่อชีวิตแล้วหรือไง?"

กู่เสวียนเฉินพูด "ประมุขตระกูลฉีจงใจปล่อยให้หานม่อมาหาเรื่องข้า เห็นได้ชัดว่าท่านสงสัยในตัวตนของข้าแล้ว ถ้าข้าหลบเลี่ยง อาจจะไม่ได้รอถึงห้าวันหรอก เรื่องแต่งงานก็คงจะถูกตัดสินไปก่อนแล้ว"

นึกถึงสถานการณ์เมื่อกี้ ฉีเสี่ยวอวี่ก็พยักหน้าโดยไม่รู้ตัว แต่ก็ยังพูด "แต่เจ้าก็ไม่ควรทำแบบนี้ ทำให้ไม่มีทางถอยเลย"

ฉีจื่อเยียนก็เดินเข้ามา "ช่างเถอะ ตอนนี้พูดไปก็ไม่มีประโยชน์ เจ้ารีบออกจากแคว้นว่านกู่เถอะ เรื่องอื่น ข้าจะคิดหาวิธีเอง"

สัมผัสได้ถึงความใจดีของฉีจื่อเยียน กู่เสวียนเฉินก็ยิ้ม "ไม่ต้องห่วง มันก็แค่ขอบเขตรวมเป็นหนึ่งขั้นต้นเอง"

"ปากดียิ่งนัก!" เห็นท่าทางของกู่เสวียนเฉิน ฉีเสี่ยวอวี่ก็โกรธ "ถึงเจ้าจะมีพลังท้าทายผู้แข็งแกร่งที่ขอบเขตสูงกว่าในแคว้นจื่อหยาน แต่มาที่แคว้นว่านกู่ ก็มีแต่จะถูกคนที่ขอบเขตต่ำกว่าเอาชนะ!"

"ไม่ว่าจะเป็นเคล็ดวิชา วิทยายุทธ์ หรือข้อมูลการฝึกฝนของพวกเราก็ดีกว่าพวกเจ้ามาก!"

"ถ้าเจ้าไม่เชื่อ ข้าที่อยู่ขอบเขตถ้ำสวรรค์ขั้นปลาย พวกเราลองดูกันไหม?"