บทที่ 40 ท่านบรรพชนลงมือ

บทที่ 40 ท่านบรรพชนลงมือ

เดิมทีนิกายเซียวเหยาก็มีผู้อาวุโสขอบเขตถ้ำสวรรค์ขั้นปลายไม่น้อย พวกเขาขาดแค่ทรัพยากรและเคล็ดวิชา

ตอนนี้มีทุกอย่างพร้อม คนที่ได้รับอิทธิพลจากกู่เสวียนเฉิน ก็ได้ฝึกฝนเคล็ดวิชาเซียวเหยา ทำให้ตอนนี้พวกเขาได้ทะลวงไปยังขอบเขตรวมเป็นหนึ่งหมดแล้ว

นอกจากผู้แข็งแกร่งขอบเขตราชันย์มนุษสิบคนแล้ว ตอนนี้นิกายเซียวเหยายังมีผู้แข็งแกร่งขอบเขตรวมเป็นหนึ่งอีกถึงสี่สิบคน!

"สมกับเป็นมรดกของนิกายจักรพรรดิจริงๆ ถึงนิกายเซียวเหยาจะไม่เหมือนเมื่อก่อน แต่มันก็ไม่ได้อ่อนแออย่างที่ทุกคนคิด"

"ใช่ มีพลังขนาดนี้ ไม่ต้องพูดถึงลัทธิเพลิงพิโรธ แม้แต่ไปที่แคว้นว่านกู่ พวกเขาย่อมมีที่ยืน!"

เห็นคนของนิกายเซียวเหยามากมายขนาดนี้ ปรมาจารย์โอสถของโถงโอสถที่มาร่วมด้วยช่วยกัน ก็รู้สึกประทับใจ

"ปรมาจารย์ทุกท่าน ช่วงนี้ลำบากพวกท่านแล้ว"

ถึงปรมาจารย์โอสถเหล่านั้นจะเคยได้ยินเรื่องราวของกู่เสวียนเฉิน และพวกเขายังแสดงท่าทีสุภาพมาโดยตลอด แต่หูไห่เฉวียนก็ไม่กล้าทำตัวโอหัง

ปรมาจารย์โอสถที่อยู่ตรงนี้ต่างก็ตอบรับอย่างสุภาพ "บรรพชนของโถงโอสถกับนิกายเซียวเหยาแต่เดิมก็มีความสัมพันธ์ที่ดี พวกเราล้วนเป็นครอบครัวเดียวกัน!"

หูไห่เฉวียนคำนับ "ในเมื่อเป็นครอบครัวเดียวกัน ก็ไม่ต้องพูดอะไรมาก รอให้พวกเรากวาดล้างลัทธิเพลิงพิโรธเสร็จแล้ว พวกเราค่อยมาสนทนากัน"

"นิกายเซียวเหยาพวกเจ้าช่างกล้ามาก กล้าฆ่าคนของลัทธิเพลิงพิโรธข้า!"

ในตอนนี้เอง จู่ๆ ก็มีเสียงตะโกนดังขึ้น เหมือนฟ้าผ่าลงพื้น ดังไปทั่วทั้งนิกายเซียวเหยา!

หูไห่เฉวียนและคนอื่นๆ ต่างก็เปลี่ยนสีหน้า "ราชันย์มนุษย์เล่ยหยาน แย่แล้ว คนของลัทธิเพลิงพิโรธมาหาเรื่อง!"

เห็นดังนั้น ปรมาจารย์โอสถระดับห้าที่ชื่อเหมาอี้ ก็พูดออกมา "ท่านประมุขหูไม่ต้องกังวล มีพวกเราอยู่ที่นี่ ลัทธิเพลิงพิโรธไม่กล้าทำอะไรหรอก"

หูไห่เฉวียนส่ายหน้า "ปรมาจารย์เหมา ท่านย่อมไม่รู้ ท่านบรรพชนสั่งให้พวกเราไปทำลายลัทธิเพลิงพิโรธ ตอนนี้พวกเขากลับมาหาเรื่องพวกเราก่อน หากไม่สามารถฆ่าพวกเขาได้ทั้งหมด ข้าเกรงว่าท่านบรรพชนจะมีโทสะ"

ปรมาจารย์โอสถที่กำลังจะปลอบใจคนของนิกายเซียวเหยา ได้ยินเช่นนั้นต่างก็ตกตะลึง

ทำแบบนี้ก็ได้หรือ?

เดิมทีค่ายกลของนิกายเซียวเหยาก็ไม่ได้ปิด ตอนนั้นคนของลัทธิเพลิงพิโรธก็ได้บุกเข้ามาแล้ว

ราชันย์มนุษย์ห้าคน ผู้แข็งแกร่งขอบเขตรวมเป็นหนึ่งมากกว่าร้อยคน เรียกว่ายกทั้งสำนักมาก็ไม่เกินจริง!

เห็นหูไห่เฉวียนและคนอื่นๆ ทะลวงไปยังขอบเขตราชันย์มนุษย์ ราชันย์มนุษย์เล่ยหยานและคนอื่นๆ ก็มองหน้ากันด้วยความตื่นเต้น

พวกเขารู้จักพลังของนิกายเซียวเหยามากกว่าโถงโอสถ ตอนนี้พวกเขาสามารถทะลวงขอบเขตได้ขนาดนี้ แสดงว่าผลหงเหมิงของนิกายเซียวเหยาสุกแล้วจริงๆ

ถึงนิกายเซียวเหยาจะมีผู้แข็งแกร่งขอบเขตราชันย์มนุษย์มากกว่า แต่การต่อสู้ของผู้ฝึกยุทธ์ ไม่ใช่แค่การแข่งขันกันด้านจำนวนคน พวกเขาอยู่ขอบเขตราชันย์มนุษย์มานานหลายปี เมื่อต้องเจอกับนิกายเซียวเหยาที่อ่อนแอ พวกเขามั่นใจว่าสามารถสู้ได้หนึ่งต่อสอง ไม่สิ.. หนึ่งต่อสามได้!

แต่เมื่อราชันย์มนุษย์เล่ยหยานมองปรมาจารย์โอสถที่อยู่ข้างๆ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

สักพักก็พูด "ปรมาจารย์ทุกท่าน ไม่ได้เจอกันนาน ในเมื่อพวกเราบังเอิญมาเจอกันที่นี่ พวกเราร่วมมือกันบุกนิกายเซียวเหยา ผลหงเหมิง พวกเราแบ่งกันคนละครึ่ง เป็นไง?"

ถึงจะรู้สึกเสียดาย แต่ลัทธิเพลิงพิโรธก็ไม่กล้าเพิกเฉยต่อโถงโอสถ

"ราชันย์มนุษย์เล่ยหยาน นิกายเซียวเหยาเป็นสหายของโถงโอสถพวกเรา เจ้าอยากจะทำอะไรนิกายเซียวเหยา ต้องถามโถงโอสถพวกเราก่อน!"

ฉีหมิงตะโกน ผู้ฝึกยุทธ์ที่มากับเขาก็ออกมา

ผู้คุ้มกันของปรมาจารย์โอสถระดับห้า ล้วนเป็นผู้แข็งแกร่งขอบเขตราชันย์มนุษย์ขั้นปลายสุดยอด ถึงฉีหมิงจะเพิ่งทะลวงขอบเขต ผู้คุ้มกันที่โถงโอสถส่งมายังมาไม่ถึง แต่ที่นี่ยังมีปรมาจารย์โอสถระดับห้าอีกหลายคน!

เห็นแบบนี้ หูไห่เฉวียนและคนอื่นๆ ก็ตกใจ "ปรมาจารย์ทุกท่าน ความหวังดีของพวกท่าน พวกเราซาบซึ้งใจ แต่ท่านบรรพชนอยากให้พวกเราลงมือเอง พวกท่านอย่าช่วยเลยได้หรือไม่?"

เดิมทีท่านบรรพชนให้พวกเขาไปบุกลัทธิเพลิงพิโรธ ตอนนี้กลับถูกคนอื่นมาหาเรื่องถึงหน้าบ้าน ถ้าหากให้โถงโอสถช่วยอีก ตอนนั้นไม่รู้ว่าท่านบรรพชนจะโกรธมากแค่ไหน!?

"ได้ๆ... งั้นพวกเราดูอยู่ข้างๆ!" ได้ยินว่าเป็นความหมายของกู่เสวียนเฉิน ฉีหมิงก็ไม่กล้าพูดมาก

"ขอบคุณ ขอบคุณ!" ทุกคนในนิกายเซียวเหยารีบคำนับขอบคุณ

"พวกเจ้า..."

ทุกคนในลัทธิเพลิงพิโรธ สีหน้าราวกับคั้นออกมาเป็นหมึก

คนอื่นไม่ช่วยพวกเจ้า พวกเจ้ายังต้องขอบคุณเขาอีก?  ไม่เจ็บตัว แต่เจ็บใจ!

ลัทธิเพลิงพิโรธไม่เคยโดนดูถูกแบบนี้ในดินแดนนี้มาก่อน แต่ในขณะที่พวกเขากำลังจะโกรธ ก็มีแรงกดดันมหาศาลปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าของนิกายเซียวเหยา ไม่นานก็มีเมฆวิบัติสายฟ้าสวรรค์ขนาดใหญ่ก่อตัวขึ้น

"นี่... มีคนกำลังจะรับวิบัติสายฟ้าสวรรค์อีกหรือ?"

ทุกคนมองเมฆวิบัติสายฟ้าสวรรค์บนท้องฟ้าด้วยความสงสัย

"ไม่ถูกต้อง ดูจากกลิ่นอาย มันแข็งแกร่งกว่าวิบัติสายฟ้าสวรรค์มาก แต่มันก็ยังไม่ถึงระดับมหาวิบัติทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ทะลวงขอบเขต!"

ผู้ฝึกยุทธ์จะรับวิบัติสายฟ้าสวรรค์แค่สองครั้งในชีวิต วิบัติสายฟ้าสวรรค์และมหาวิบัติทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ทะลวงขอบเขต ดังนั้น นี่ไม่น่าจะเป็นวิบัติสายฟ้าสวรรค์ทั้งสองแบบ ใช่ไหม?

หรือว่ามีผลหงเหมิงสุกอีกแล้ว?

เห็นภาพนี้ คนของลัทธิเพลิงพิโรธกลับตื่นเต้นมาก กลิ่นอายนี้คล้ายกับกลิ่นอายของสายฟ้าวิบัติเมื่อก่อน

"ในเมื่อลัทธิเพลิงพิโรธกล้ามาหาเรื่อง งั้นก็อยู่ที่นี่ให้หมดเถอะ"

ในตอนนี้เอง ก็มีเสียงตะโกนเย็นชาจากท้องฟ้า เห็นกู่เสวียนเฉินที่อยู่ใต้เมฆวิบัติสายฟ้าสวรรค์ โบกมือ กลิ่นอายที่อ่อนโยนก็ผลักทุกคนในนิกายเซียวเหยาและโถงโอสถออกไป

จากนั้น สายฟ้าวิบัติมากมายก็พุ่งลงมาจากท้องฟ้า โจมตีกู่เสวียนเฉิน และคนของลัทธิเพลิงพิโรธที่อยู่ข้างล่างเขา

"นี่... นี่คือท่านบรรพชนของนิกายเซียวเหยา?"

"นี่คือพลังเขตแดนหรือ?  พลังสายฟ้านี้แข็งแกร่งกว่าวิบัติสายฟ้าสวรรค์มาก คนของลัทธิเพลิงพิโรธที่อยู่ข้างล่างหนีไปไหนไม่ได้เลย!"

"คนเราสามารถควบคุมพลังที่แข็งแกร่งขนาดนี้ได้จริงๆ หรือ?"

ปรมาจารย์โอสถของโถงโอสถที่ไม่เคยเห็นกู่เสวียนเฉิน ต่างก็ตกตะลึง พวกเขาก็เป็นคนที่เคยผ่านโลกมามาก แต่ตอนนี้ก็ยังเหมือนคนบ้านนอกเข้ากรุง

ฉีหมิงและเถาไห่มองหน้ากัน ยิ่งมั่นใจในการคาดเดาของพวกเขามากขึ้น ถ้าไม่ใช่เซียน จะมีวิชาที่น่ากลัวขนาดนี้ได้ยังไง?

ทว่าทุกคนในนิกายเซียวเหยากลับหวาดกลัว

"แย่แล้ว แย่แล้ว ท่านบรรพชนมีโทสะ และลงมือเองแล้ว!"

"ข้าบอกแล้ว ถ้าท่านบรรพชนลงมือ ลัทธิเพลิงพิโรธก็เป็นแค่ขยะ เมื่อก่อนท่านจงใจให้โอกาสพวกเราฝึกฝน แต่พวกเรากลับพลาดตลอด"

หลังจากฝึกฝนมาหลายวัน พลังปราณวิญญาณของกู่เสวียนเฉินถึงขีดจำกัดแล้ว ไม่จำเป็นต้องเข้าใจวิถีแห่งสวรรค์ เขาก็สามารถรับวิบัติสายฟ้าสวรรค์ได้

แต่ความเข้าใจวิถีแห่งสวรรค์ของเขาเหนือกว่าระดับเทียนเหรินมาก ดังนั้น วิบัติสายฟ้าสวรรค์ของเขายิ่งน่ากลัวกว่าวิบัติสายฟ้าสวรรค์ทั่วไปมหาศาล

พอสัมผัสได้ถึงวิบัติสายฟ้าสวรรค์ กู่เสวียนเฉินก็พบว่าคนของลัทธิเพลิงพิโรธมาบุก เขาที่กังวลว่าคนของนิกายเซียวเหยาจะเสียเปรียบ จึงพุ่งไปที่เหนือหัวของคนลัทธิเพลิงพิโรธ รับวิบัติสายฟ้าสวรรค์โดยตรง!

วิบัติสายฟ้าสวรรค์ที่คนทั่วไปเห็นแล้วจะหวาดกลัว สำหรับกู่เสวียนเฉินที่เข้าใจวิถีมากมาย มันไม่มีอันตรายใดๆ ตอนที่สายฟ้าวิบัติพุ่งเข้าใส่ร่างกาย เขาสามารถสกัดกฎแห่งสวรรค์ออกมาได้

เพราะกฎแห่งสวรรค์ในวิบัติสายฟ้าสวรรค์ สำหรับเขามันตื้นเขินเกินไป สู้เอามาบำรุงนิกายเซียวเหยาไม่ได้หรอก

เพราะเหตุนี้ กู่เสวียนเฉินที่อยู่บนท้องฟ้า รอบตัวเขาก็ราวกับมีหมอกแห่งสวรรค์ เหมือนกับเทพเซียน...