บทที่ 315 ลงจอดที่ประเทศซากุระ!

ซูยี่ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องด่านหน้าอีกแล้ว

เช้าวันรุ่งขึ้น ซูยี่ก็เตรียมขับเครื่องบินลำเลียงออกเดินทาง

ด่านหน้านี้จะถูกส่งมอบให้ฉินปิงและคณะดูแลอย่างเต็มตัว

ซากอสูรเพียงตัวเดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าฉินปิงและคณะต้องการก็ให้พวกเขาล่าเอาเอง

ที่นี่คือทะเล สิ่งที่มีมากที่สุดในทะเลก็คือสัตว์ทะเล

รอให้สัตว์ทะเลและอสูรสู้กันจนเหนื่อยแล้ว พวกเขาค่อยออกมาเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ก็ได้

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ทำให้ซูยี่คิดว่าตนเองไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับพวกทหารมากนัก

คนที่ถูกส่งมาที่นี่ล้วนเป็นยอดฝีมือ

พูดได้ว่า พวกเขาล้วนเก่งกว่าตนในยามปกติ

ถึงแม้ซูยี่จะเกิดใหม่ แต่หากไม่มีระบบช่วย เขาก็เป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง

สองชาติภพที่ผ่านมา เขาก็ไม่ใช่คนที่โดดเด่นอะไร

ตอนนี้แม้พลังของเขาจะแข็งแกร่ง แต่ด้านอื่นๆ เมื่อเทียบกับคนพวกนี้ก็ไม่ได้เก่งกาจอะไร

การเป็นห่วงพวกเขา ดูจะเกินความจำเป็นไป

ดังนั้น ซูยี่จึงบอกกล่าวฉินปิงสั้นๆ แล้วกลับไปยังเกาะ

ไห่หยวนและคนอื่นๆ ยังคงอยู่บนเกาะ ตอนนี้คงจะไปนอนกันหมดแล้ว

ช่วงหลายวันมานี้พวกเขาเหนื่อยกันมากพอแล้ว รวมทั้งตัวซูยี่เองด้วย

ดังนั้น เมื่อซูยี่กลับมาก็เข้านอนทันที

เรื่องการกลับนครเหล็กนิรันดร์ ซูยี่ก็ยังไม่ได้บอกไห่หยวนและคนอื่นๆ โดยตรง

เมื่อตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น ซูยี่พบว่าฉินปิงและคณะยังไม่ได้พักผ่อนเลย

ซูยี่เดินไปหาฉินปิงโดยตรง หยิบบุหรี่ออกมาแล้วยื่นให้ฉินปิงมวนหนึ่ง

ฉินปิงไม่ได้ปฏิเสธ เนื่องจากอดหลับอดนอนทั้งคืน ตาของเขาจึงแดงก่ำ

ซูยี่สูบบุหรี่หนึ่งอึก แล้วจึงพูดว่า "ร้อยเอกฉิน ผมตั้งใจจะกลับนครเหล็กนิรันดร์แล้ว ด่านหน้านี้ไม่จำเป็นต้องมีพวกเราอีกต่อไป"

ฉินปิงสูบบุหรี่เข้าปอดอย่างแรง แล้วพูดว่า "ถ้าพวกคุณมีแค่ชุดบินประจำกาย จะไม่สามารถกลับเมืองหยุนเทียนได้"

"พวกเรามีเครื่องบินลำเลียง" ซูยี่ตอบ

"..." ฉินปิงมองซูยี่ สมองว่างเปล่าไปชั่วขณะ ผ่านไปครู่หนึ่งจึงถามว่า "พวกคุณจะออกเดินทางเมื่อไหร่"

ซูยี่และคณะได้ทำเพื่อที่นี่มากพอแล้ว ฉินปิงรู้ว่าตนไม่มีสิทธิ์เรียกร้องให้ซูยี่อยู่ต่อ

ยศทางทหารของซูยี่สูงกว่าเขา แม้ว่ากองทัพจะแต่งตั้งให้เขารับผิดชอบด่านหน้านี้ก็ตาม

แต่ซูยี่ไม่ใช่คนของด่านหน้า เขาคือผู้นำนครเหล็กนิรันดร์

ทางกองทัพเข้าใจดีว่า กองกำลังอิสระเหล่านั้นต่างไม่ต้องการทำงานให้กองทัพอีกต่อไป ต่างต้องการเป็นใหญ่ในพื้นที่ของตนเอง

ซูยี่นับว่าเป็นผู้นำกองกำลังอิสระที่มีความสัมพันธ์ดีที่สุดกับกองทัพแล้ว กองกำลังอิสระอื่นๆ บางแห่งถึงขั้นไม่สนใจการติดต่อจากกองทัพเลย

เพราะผู้นำกองกำลังอิสระหลายแห่งไม่ใช่ทหารแล้ว

แม้แต่ทหารธรรมดาที่ต้องการเชื่อฟังคำสั่งกองทัพ ก็ไม่มีความสามารถที่จะเดินทางข้ามเมืองมากมายไปหากองทัพได้

ความเป็นจริงมันโหดร้ายเช่นนี้

แม้จะเป็นหายนะของมวลมนุษยชาติ คนมากมายก็ยังคงสนใจแต่เรื่องตรงหน้า ยังคงมองการณ์ใกล้เช่นเดิม

"เดี๋ยวจะออกเดินทาง พวกเราต้องรีบกลับไป" ซูยี่ไม่อยากเสียเวลาอยู่ที่นี่ ตั้งใจว่าจะออกเดินทางหลังอาหารเช้า

"ได้ พวกคุณต้องการเสบียงจากพวกเราบ้างไหม" ฉินปิงถามตรงๆ

แม้ว่าเสบียงของพวกเขาจะไม่ได้มีมากมาย แต่ซูยี่ได้ทุ่มเทให้กับการสร้างด่านหน้านี้มาก ดังนั้น ฉินปิงคิดว่าถ้าซูยี่ขอมา เท่าที่เขาสามารถจัดหาให้ได้ ก็ต้องจัดหาให้ซูยี่

นี่เป็นโอกาสที่จะสร้างความประทับใจให้กับซูยี่ และเป็นโอกาสที่ดีที่จะแสดงไมตรีจิตจากกองทัพต่อซูยี่

แม้ยศทางทหารของฉินปิงจะไม่สูง แต่ตำแหน่งของเขาในกองทัพกลับไม่ต่ำ เพราะคุณปู่ของเขาคือพลเอกอาวุโสฉิน

ตอนออกเดินทาง คุณปู่ของเขาได้สั่งกำชับเขาว่า ต้องตอบรับทุกคำขอของซูยี่

"ไม่ละ พวกคุณต้องการเสบียงพวกนี้มากกว่า ก่อนหน้านี้พวกเราพบเสบียงจำนวนมากที่ฐานทัพอเมริกา พวกคุณสามารถไปเก็บเกี่ยวได้ที่นั่น" ซูยี่ให้คำแนะนำกับฉินปิง

"ได้ครับ พอซ่อมเครื่องยนต์เครื่องบินเสร็จ พวกเราก็จะไปเก็บเสบียงบ้าง นอกจากนี้ ทางกองทัพก็จะส่งของมาให้ด้วย ไม่ต้องกังวลเรื่องพวกเรา ถ้ากองทัพมีการค้นพบสำคัญอะไร ก็จะแบ่งปันข้อมูลกับกองทัพเจ็ดสังหารของพวกคุณ" พูดจบ ฉินปิงก็ยื่นมือให้ซูยี่

ซูยี่จับมือตอบ พร้อมรอยยิ้ม

เขารู้สึกได้ถึงไมตรีจิตที่ฉินปิงแสดงออกมา และเดาได้ว่าน่าจะเป็นคำสั่งจากผู้บังคับบัญชาระดับสูงของกองทัพที่ให้ฉินปิงทำเช่นนี้

แต่ซูยี่ก็ยังคงระแวดระวังกองทัพอยู่บ้าง

เขารู้ดีว่ากองทัพเจ็ดสังหารของเขาเป็นอย่างไร ตอนนี้กองทัพเจ็ดสังหารคือกองกำลังส่วนตัวของเขา

พวกเขาก็พอใจกับชีวิตและสิทธิพิเศษที่มีอยู่ในปัจจุบัน อยู่ใต้บังคับบัญชาของซูยี่ แค่ปฏิบัติตามกฎที่ซูยี่วางไว้ก็พอ

หากต้องกลับไปอยู่ภายใต้การควบคุมของกองทัพ บางทีชีวิตที่ดีในตอนนี้อาจหมดไป

เช่น สิทธิพิเศษต่างๆ รวมถึงการที่คนหนึ่งสามารถมีคู่ครองได้หลายคน

หลังจากแลกเปลี่ยนกับฉินปิงแล้ว ซูยี่ก็บอกไห่หยวนและคนอื่นๆ เรื่องการตัดสินใจกลับไป

ไห่หยวนและคนอื่นๆ ดีใจทันที พวกเขาอยากออกจากทะเลไปบนบกมานานแล้ว ในที่สุดก็ได้ออกเดินทางเสียที

อยู่ต่อ?

พวกเขาไม่เคยคิดจะอยู่ต่อเลย มีแต่อยากออกจากคุกขนาดมหึมาที่เรียกว่าทะเลนี้

หลังอาหารเช้า ซูยี่ก็นำเครื่องบินต่อต้านเรือดำน้ำออกมา

เมื่อเทียบกับเครื่องบินลำเลียง เครื่องบินต่อต้านเรือดำน้ำเล็กกว่ามาก

แม้ทางวิ่งจะเรียบง่าย แต่ด้วยทักษะอันแข็งแกร่งของซูยี่ เขาก็สามารถบินขึ้นได้

จากนั้นพวกเขาก็มุ่งหน้าไปยังนครเหล็กนิรันดร์

บินด้วยความเร็วเต็มที่ ก่อนฟ้ามืดซูยี่นำเครื่องบินลงจอดที่สนามบินแห่งหนึ่งในประเทศซากุระ

ไม่ใช่ว่าซูยี่ไม่อยากกลับนครเหล็กนิรันดร์ แต่เพราะฟ้ามืดแล้วจึงยากที่จะบอกทิศทาง

ตอนนี้ไม่มีทางติดต่อกับนครเหล็กนิรันดร์ได้ และไม่มีระบบนำทางให้ใช้

การที่สามารถลงจอดได้ แสดงว่าต้องมีคนกวาดหิมะออกจากสนามบิน

เห็นได้ชัดว่าช่วงนี้มีคนออกจากประเทศซากุระ

"ไม่รู้ว่าเป็นความรู้สึกของผมคนเดียวหรือเปล่า ผมรู้สึกว่าอุณหภูมิเพิ่มขึ้นนิดหน่อย" เพราะอุณหภูมิร่างกายของตัวเองค่อนข้างสูง จึงไม่ค่อยไวต่อการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยของอุณหภูมิภายนอก

ซูยี่ได้ยินคำพูดของไห่เฉาจึงหยิบเทอร์โมมิเตอร์ออกมา

"ความรู้สึกของคุณไม่ผิด ตอนนี้อุณหภูมิลบแปดองศา เพิ่มขึ้นมากทีเดียว ถ้ายังเพิ่มขึ้นในอัตรานี้ ไม่นานหิมะก็จะเริ่มละลาย"

เมื่อหิมะละลาย สัตว์กลายพันธุ์ที่หายไปก็จะกลับมาปรากฏอีกครั้ง

ว่าจะดีหรือร้ายต่อมนุษย์ ตอนนั้นก็จะรู้กัน

ตอนนี้สิ่งที่ซูยี่กังวลไม่ใช่สัตว์กลายพันธุ์แล้ว แต่เป็นอสูรจากอีกโลกหนึ่ง

อสูรที่ซูยี่ฝึกได้นั้น ซูยี่ตั้งชื่อให้ว่าสัตว์ร้ายต่างมิติแล้ว

นี่เป็นชื่อที่ฉินปิงขอให้ซูยี่ตั้งให้กับอสูรชนิดนั้นก่อนที่ซูยี่และคณะจะจากไป

ต่อไป ที่ด่านหน้าอาจจะมีอสูรหลากหลายชนิดปรากฏขึ้น และได้รับการตั้งชื่อจากฉินปิงและคณะ

แต่สิ่งที่ซูยี่กังวลมากกว่าคือ ประตูแห่งกาลเวลานั้นมีเพียงบานเดียวหรือไม่ หรือว่าที่อื่นๆ ก็มีประตูที่เชื่อมต่อกับอีกโลกหนึ่งแบบนี้อยู่

(จบบท)