เฉินจิ่วซือพยักหน้า "ลึกๆ แล้วฉันอยากจะเก็บมันไว้ส่วนหนึ่ง อย่างแรกก็คือเพราะคุณตาของเธอ ทำให้พวกเรามีผู้ติดตาม 2 ล้านคน และยังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ก็เลยทำให้เรามีโอกาสที่จะขายมันได้เองแล้ว แถมยังมีโอกาสสร้างแบรนด์ได้อีกด้วย"

"อย่างที่สองก็คือ พวกเราตั้งบริษัทขึ้นมาแล้ว ยังไงก็ต้องทำอะไรบ้าง ถ้าเราสามารถสร้างโรงงานแปรรูปได้ คนในหมู่บ้านที่ออกเรือไม่ได้ก็จะมีโอกาสมีรายได้เพิ่มขึ้น"

"ถ้าอย่างนั้นก็ทำเลยสิ!" ฝูจือหยินพูดอย่างไม่ใส่ใจ "ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว"

"แต่ถ้ามันไม่..."

ไม่ทันที่เฉินจิ่วซือจะพูดจบ ฝูจือหยินก็ขัดขึ้นมา "นายพูดว่า 'ถ้า' งั้นหรอ โลกนี้มันมีอะไรที่แน่นอนบ้างล่ะ มันก็ 'ถ้า' ทั้งหมดนั่นแหละ เราแค่ต้องควบคุมความเสี่ยงให้ได้มากที่สุดก็พอ"

"ตอนที่เราเริ่มปลูกกล้วยไม้สกุลหวาย มันไม่มีความเสี่ยงเหรอ เมื่อไม่กี่วันก่อน โรคเน่าดำเกือบจะทำให้พวกเราสูญเสียทุกอย่างไปเลยนะ"

"สิ่งที่เธออยากทำตอนนี้ ความเสี่ยงก็แค่พวกเราอาจจะขายไม่ได้"

"แค่ควบคุมความเสี่ยงพวกนี้ให้ดีก็พอแล้วไม่ใช่หรอ"

ก็ใช่!

เฉินจิ่วซือก็ตระหนักได้ในทันที

ถ้าบอกว่ามันจะไม่มีความเสี่ยงเลย มันก็เกินจริงไปหน่อย

แต่ถ้าควบคุมสัดส่วนได้ดี ความเสี่ยงนี้ก็สามารถรับได้

ตอนนี้พวกเขามีกล้วยไม้สดประมาณ 135,000 กิโล

ถ้าคิดตามนี้

หลี่ชุนเหลยจะให้เงินพวกเขาเลย 135,000 กิโล * 280 หยวน = 37,800,000 หยวน

พวกเขาต้องจ่ายให้ชาวบ้าน 135,000 กิโล * 150 หยวน = 20,250,000 หยวน

กำไรสุทธิก็คือ 17,550,000 หยวน

แต่ถ้าพวกเขาขายให้หลี่ชุนเหลยแค่ 100,000 กิโล เงินที่หลี่ชุนเหลยจ่ายให้ก็จะลดลงเหลือ 28,000,000 หยวน พวกเขาต้องจ่ายให้ชาวบ้านเหมือนเดิมคือ 20,250,000 หยวน กำไรสุทธิก็จะกลายเป็น 7,500,000 หยวน + กล้วยไม้สด 35,000 กิโล

ถ้าแบ่งเงินส่วนหนึ่งจาก 7,500,000 หยวนมาสร้างโรงงานเพื่อแปรรูปกล้วยไม้สด 35,000 กิโลพวกนี้ ถ้าล้มเหลว อย่างมากพวกเขาก็แค่เสียเงินที่แบ่งมาแค่หลักแสน

แต่ถ้าสำเร็จ มันก็จะเป็นกำไรหลักล้าน

แถมในระหว่างกระบวนการนี้ เขายังสามารถสร้างอุตสาหกรรมเล็กๆ ให้กับหมู่บ้าน และแก้ไขปัญหาการว่างงานได้อีกด้วย

ความเสี่ยงอยู่ในระดับที่ควบคุมได้

และมันก็คุ้มค่าที่จะเสี่ยง

นั่นทำให้ในตอนนี้เขาก็ตัดสินใจได้แล้ว

เมื่อคิดได้แบบนี้ คิ้วที่ขมวดเป็นปมของเฉินจิ่วซือก็คลายออกมา

เมื่อคิดเรื่องเงินได้แล้ว ก็พร้อมที่จะสร้างโรงงานแล้ว

จากนั้นเมื่อไปถึงจุดที่มีเงินเหลือและโรงงานทำเงินได้แล้ว เขาก็จะเริ่มสร้างสิ่งมหัศจรรย์!

"เธอลองดูสัญญาฉบับนี้หน่อยสิ ฉันดูแล้วก็ไม่เห็นมีปัญหาอะไร แต่เรื่องพวกนี้ต้องระวังไว้ก่อน"

ถ้าสัญญาฉบับนี้มีปัญหา มันก็จะส่งผลกระทบต่อเงินเก็บของหมู่บ้านทั้ง 3 ปี

เฉินจิ่วซือต้องระวังให้ดี

หลังจากตรวจสอบสัญญาเสร็จก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว ..

.. เช้าวันต่อมา

เมื่อยื่นสัญญาที่เซ็นชื่อแล้วให้หลี่ชุนเหลย อีกฝ่ายก็รีบวิ่งออกไปโทรศัพท์ด้วยความตื่นเต้น

และไม่นานนักเขาก็กลับมา "ผู้ใหญ่บ้านเฉิน ทีมงานด้านเทคนิคของเราอยู่ที่เมืองไห่หนานแล้ว บ่ายวันนี้ก็คงจะมาถึง รบกวนคุณจัดเตรียมที่พักให้หน่อยนะครับ พวกเราจะเริ่มเก็บเกี่ยวกันในวันพรุ่งนี้"

"บ่ายวันนี้ก็จะมาแล้วเหรอ"

"ใช่แล้ว พวกเขาออกจากบริษัทมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ตอนนี้พวกเขากำลังเดินทางอยู่เลย" หลี่ชุนเหลยพยักหน้า "คุณไม่ต้องกังวล มีที่ให้นอนพักก็พอ พวกเขาอยู่ตามโรงงานบ่อย ไม่เรื่องมากหรอก"

ถึงเขาจะพูดแบบนั้น แต่เฉินจิ่วซือจะปล่อยให้เป็นแบบนั้นไม่ได้

หลังจากพูดคุยกับหลี่ชุนเหลยสองสามประโยค เขาก็เดินทางไปที่ศาลากลางหมู่บ้าน

"พวกเขาให้ราคา 280 จริงๆ เหรอ ทีมงานด้านเทคนิคก็จะมาถึงบ่ายวันนี้แล้วเหรอ"

รองผู้ใหญ่บ้านจ้าวหงเย่รู้สึกงงงวยไปหมด

ตอนที่เขาเสนอราคา 150 หยวนนั้น จริงๆ แล้วเขาแค่อยากจะทำให้เฉินจิ่วซือลำบากใจเท่านั้น

เขาไม่อยากให้เฉินจิ่วซือตั้งบริษัทของหมู่บ้าน

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลในการลงสมัครผู้ใหญ่บ้านคนต่อไป หรือเหตุผลอื่นๆ

เขารู้สึกว่าเฉินจิ่วซือเพ้อฝันเกินไป!

ในสถานการณ์ปกติ ราคากล้วยไม้สดธรรมดา ถ้าได้ 120 หยวนก็ถือว่าดีแล้ว!

แต่ไม่คิดเลยว่าเฉินจิ่วซือจะหาลูกค้าที่ยอมซื้อทั้งหมดในราคา 280 หยวนได้!

เมื่อเป็นแบบนี้ บริษัทของหมู่บ้านก็จะได้กำไร 130 หยวนต่อกิโลเลย เท่ากับว่าชาวบ้านได้รายได้ตามที่คาดหวังไว้แล้ว แถมหมู่บ้านยังได้เงินเพิ่มมาอีก มันเหมือนกับว่าได้ผลผลิตเพิ่มเป็นสองเท่าเลย

ในตอนนี้ เขาไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไงดีแล้ว

จะบอกว่าเสียใจก็ไม่ได้ เพราะหมู่บ้านได้เงินเพิ่มขึ้นเท่ากับเงินช่วยเหลือสามปีเลย มันเรียกได้ว่ากำไรเห็นๆ

แต่จะบอกว่าไม่เสียใจก็ไม่ได้ เพราะเขาคงไม่มีโอกาสได้แย่งตำแหน่งผู้ใหญ่บ้านไปจากเด็กคนนี้ได้อีกแล้ว

บริษัทของหมู่บ้านที่เขาไม่เห็นด้วยตั้งแต่แรก ก็กลับประสบความสำเร็จอย่างรวดเร็ว

เหมือนกับว่าเขาถูกตบหน้า...

"สัญญาอยู่นี่"

เฉินจิ่วซือยื่นสัญญาให้ "อีกฝ่ายเป็นบริษัทผลิตยาแผนโบราณชั้นนำของประเทศ พวกเขาคงจะสามารถซื้อกล้วยไม้สกุลหวายของเราได้ทั้งหมด ไม่มีปัญหาอะไรแน่นอน"

เงียบฉี่..!

บรรยากาศเงียบอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในห้องทำงาน

ไม่ใช่แค่พวกที่เป็นกลางเท่านั้น แม้แต่พวกของรองผู้ใหญ่บ้าน ตอนนี้ก็หันมาเข้าข้างเฉินจิ่วซือแล้ว

หรือจะพูดให้ถูก ก็ต้องบอกว่าพวกเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะไม่เข้าข้างแล้ว!

ก่อนที่เฉินจิ่วซือจะเข้ารับตำแหน่ง รายได้ทั้งหมดของหมู่บ้านเกือบทั้งหมดก็มาจากการทำประมง

ส่วนอื่นๆ ก็แค่เลี้ยงไก่เลี้ยงหมู ปลูกเผือก ซึ่งแทบจะไม่ได้เงินอะไรเลย

แต่ตอนนี้คนที่เลือกที่จะเดินตามเฉินจิ่วซือ ก็จะมีรายได้อย่างน้อย 10,000 หยวน และงบประมาณของหมู่บ้านก็จะสูงถึง 8 หลัก แล้วถ้าเอาไปทำสาธารณูปโภคต่างๆ ทุกคนก็จะได้ประโยชน์

แล้วพวกเขาจะไปสงสัยอะไรได้อีกล่ะ

ส่วนคนที่ไม่ได้เห็นด้วยกับการปลูกกล้วยไม้สกุลหวายและการตั้งบริษัทของหมู่บ้าน ในตอนนี้พวกเขาก็เริ่มรู้สึกละอายใจแล้ว

"ถ้าอย่างนั้น พวกเรามีรายได้จากกล้วยไม้สกุลหวายเหล่านี้เลยสินะ ฮ่าๆๆ แบบนี้หมู่บ้านของเราก็จะเปลี่ยนจากหมู่บ้านยากจนเป็นหมู่บ้านร่ำรวยแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเกาะจงซานเลย ทั้งเกาะไห่หนาน หรือแม้แต่ทั้งประเทศก็มีหมู่บ้านแบบนี้น้อยมาก!"

พ่อของฝูจือหยินมองไปรอบๆ ด้วยความภาคภูมิใจ แล้วก็พูดด้วยรอยยิ้ม

เขาไม่ลังเลที่จะกล่าวชม

เมื่อเขาพูดจบ คนอื่นๆ ก็เริ่มพูดตาม

ทั้งศาลากลางหมู่บ้านก็กลายเป็นปึกแผ่นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

อย่างน้อยก็ไม่ได้เกิดขึ้นมาหลายปีแล้ว

หลังจากปล่อยให้ทุกคนยินดีกันอยู่สักพัก เฉินจิ่วซือก็ยกมือขึ้นช้าๆ แล้วก็เริ่มพูด "ที่ผมเรียกประชุมกรรมการหมู่บ้านในครั้งนี้ มีสองเรื่องครับ"

เมื่อเฉินจิ่วซือพูดถึงเรื่องงาน ทุกคนก็เงียบลงทันที

"อย่างแรกก็คือผู้เชี่ยวชาญพวกนี้มีจำนวนมาก พวกเขาจะพักที่ไหนกันในช่วงนี้ พวกเราไม่มีโรงแรม ก็คงจะต้องให้พวกเขาไปพักตามบ้านชาวบ้าน"

"อย่างที่สองก็คือ.. ผมตั้งใจที่จะสร้างโรงงาน เพื่อแปรรูปเองส่วนหนึ่ง แล้วขายให้พวกเขาแค่ส่วนหนึ่ง ดังนั้นเรื่องนี้ก็ต้องการความร่วมมือจากพวกคุณด้วยครับ"

5 1 โหวต

Article Rating

1 Comment

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด