บทที่ 97 ข่าวใหญ่: หลี่เอ้อร์เฮยถูกจับตัวไป
คำพูดของหลี่ซูฉวินอาจทำให้คนนอกฟังดูเหลือเชื่อ
แต่สำหรับอู๋หมินที่เคยเห็นเหตุการณ์เลวร้ายกว่านี้มาก่อน เขาไม่ได้รู้สึกประหลาดใจเลย
“คุณจะเป็นตัวแทนใครไม่ได้ทั้งนั้น! ถ้าลูกคุณฆ่าคน คุณก็จะบอกว่าคุณให้อภัยแทนได้อย่างนั้นหรือ? เอาล่ะ
วันนี้หลี่เว่ยหมินต้องไปกับเรา หากอยากให้เขาได้กลับออกมาเร็ว ก็รีบให้หลี่เว่ยตงไปสถานีตำรวจ”
พูดจบ อู๋หมินก็ส่งสัญญาณให้เพื่อนร่วมงาน ก่อนที่ทั้งสองคนจะเข้ามาแบกหลี่เว่ยหมินออกไป
“พวกคุณไม่มีสิทธิ์จับผม! ผมไม่ยอม! พ่อ ช่วยผมด้วย!” หลี่เว่ยหมินหน้าตาตื่นตกใจ ทิ้งไม้ค้ำยันไป และร้องตะโกนลั่น
หลี่ซูฉวินที่พยายามจะเข้ามาห้าม ถูกจางซิ่วเจินดึงไว้ “คุณมาดึงผมไว้ทำไม?”
เมื่อหลี่ซูฉวินสลัดมือออกได้ คนก็ถูกพาตัวออกไปแล้ว
“พวกเขาเป็นตำรวจ คุณคิดว่าจะห้ามได้หรือ? อีกอย่าง พวกเขาก็บอกแล้วนี่ ถ้าหลี่เว่ยตงไปที่สถานีตำรวจ เว่ยหมินก็จะได้กลับมา” จางซิ่วเจินอธิบาย “ใช่ รีบไปเรียกหลี่เว่ยตงกลับมา” หลี่ซูฉวินเริ่มคิดได้
“แต่หลี่เว่ยตงบอกตอนเช้าว่าจะไปทำงานนอกสถานที่…”
“ทำงานนอกสถานที่? เขาเพิ่งเริ่มทำงานจะมีงานอะไรต้องไปข้างนอก?
ฉันว่าตำรวจสองคนนั้นที่มานี่ชัดเจนว่าเข้าข้างหลี่เว่ยตงแน่ ๆ เขาคงวางแผนให้เว่ยหมินถูกส่งเข้าไปข้างใน เพื่อให้เขาได้ล้างแค้น และหาทางหลบหน้าไปในเวลาเดียวกัน”
ยิ่งพูด หลี่ซูฉวินก็ยิ่งมั่นใจในความคิดของตัวเอง “ถ้าไม่อย่างนั้น ทำไมต้องไปตอนนี้ ทั้งที่เว่ยหมินกำลังต้องการเขา?”
จางซิ่วเจินฟังแล้วก็เริ่มลังเล เธอไม่ได้ไม่เชื่อหลี่ซูฉวิน แต่เหตุการณ์มันช่างพอดีเกินไป
“งั้นเอาแบบนี้ ฉันจะไปบ้านลุงหวังและถามหลี่เจวียนดู”
“ไม่ต้อง! ฉันจะไปที่ฟาร์มของลุงหวังเอง ฉันต้องถามเขาให้ชัดเจน”
หลี่ซูฉวินพูดด้วยน้ำเสียงโมโห
อีกด้านหนึ่ง
หลิวกวางเทียนกลับมาถึงบ้านอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ เขาปิดประตูอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึงปนความตื่นเต้น
ตั้งแต่เมื่อคืนที่เขาบอกข่าวให้หลี่เว่ยตง และได้รับเงินสองเหมา ทำให้เขามั่นใจว่าควรติดตามหลี่เว่ยหมินต่อไป เพื่อป้องกันไม่ให้เขาก่อเรื่องอีก
เมื่อถึงเวลานั้น เขาจะได้บอกข่าวให้หลี่เว่ยตงอีกครั้ง และหาเงินเพิ่มได้
แต่เขาไม่คาดคิดว่า ครั้งนี้จะเจอตำรวจ และท้ายที่สุดหลี่เว่ยหมินก็ถูกพาตัวไป
“พี่ใหญ่ ทำอะไรอยู่?” หลิวกวางฟู่ที่เห็นพี่ชายดูแปลก ๆ ก็อดสงสัยไม่ได้
“เงียบหน่อย! ฉันจะเล่าอะไรให้ฟัง แต่ห้ามไปบอกใครนะ”
“อะไรล่ะ? บอกมาเถอะ! ฉันไม่บอกใครหรอก”
“เรื่องอะไรล่ะ? บอกมาเถอะ ฉันไม่บอกใครหรอก”
เพียงไม่กี่นาทีหลังจากที่หลิวกว่างฟู่แอบออกจากบ้าน เขาก็พบกับเหยียนเจี่ยขว้าง
เด็กชายทั้งสองรวมหัวกันพูดคุยอย่างลับ ๆ ไม่รู้ว่าพูดอะไร
ไม่นานนัก ข่าวลือเริ่มแพร่กระจายไปทั่วลานบ้าน
ในขณะเดียวกัน หลี่ซูฉวินปั่นจักรยานอย่างรีบร้อนมุ่งหน้าไปยังฟาร์ม เมื่อพบกับหวังเจิ้นอี้ เขาก็เริ่มต่อว่าอย่างรุนแรงทันที
“หลี่เว่ยตงอยู่ไหน? บอกให้เขาออกมาพบฉันเดี๋ยวนี้!”
“เขาออกไปทำงานนอกสถานที่แล้ว ไม่ได้บอกพวกคุณหรือ?”
“พอเถอะ คุณไม่ต้องมาปกป้องเขา! ถ้าเขากล้าหายไปแบบนี้ ก็อย่าหวังว่าจะได้กลับมาอีกเลย!”
“คุณเข้าใจผิดแล้ว เขาออกไปจริง ๆ ถ้าไม่เชื่อ คุณลองค้นในฟาร์มดูเองก็ได้” หวังเจิ้นอี้ชี้ไปที่ฟาร์มด้วยท่าทีไม่หวั่นไหว
“เอาล่ะ! ไม่ต้องพูดถึงหลี่เว่ยตงก่อน งั้นบอกมาว่าเมื่อคืนคุณพาเขาไปพบเหลียงเหวินหลงหรือเปล่า?”
“ใช่” หวังเจิ้นอี้ตอบอย่างตรงไปตรงมา
“ลุงหวัง คุณก็อายุไม่น้อยแล้ว ทำไมถึงทำเรื่องเลอะเทอะแบบนี้? ฉันบอกให้คุณช่วยดูแลเขา ไม่ได้ให้คุณไปก่อเรื่องกับเขา!”
คำตอบของหวังเจิ้นอี้ยิ่งทำให้หลี่ซูฉวินไม่พอใจ
“ก่อเรื่องอะไร? เขาแค่ไม่อยากให้พวกนักเลงตลาดมืดมารบกวนพวกคุณ กลัวว่าพวกคุณจะเดือดร้อน เลยมาหาฉันเพื่อขอความช่วยเหลือ” “กลัวว่าเราจะเดือดร้อน?”
หลี่ซูฉวินถึงกับหัวเราะเยาะ “แค่พวกนักเลงตลาดมืด? ต่อให้พวกมันกล้าแค่ไหน ก็ไม่กล้าบุกเข้ามาในลานบ้านเรา!
แล้วที่สำคัญ หลี่เว่ยตงคิดอะไรอยู่? อย่าบอกนะว่าคุณไม่รู้”
หลี่ซูฉวินไม่เชื่อว่าหวังเจิ้นอี้จะไม่เข้าใจแผนของหลี่เว่ยตง
“เอาล่ะ ใจเย็น ๆ มันก็แค่เรื่องเล็กน้อย ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสักหน่อย แค่จับนักเลงได้ไม่กี่คน คุณจะต้องโกรธขนาดนี้ทำไม?”
“ฉันไม่ได้โกรธเรื่องนั้น ฉันโกรธเพราะคุณไม่บอกอะไรฉันเลย! แล้วเมื่อเช้า ตำรวจยังมาที่บ้านฉัน และพาตัวหลี่เว่ยหมินไป!”
“พาตัวหลี่เว่ยหมิน? เป็นไปได้ยังไง?”
คราวนี้หวังเจิ้นอี้ถึงกับตกใจ เพราะเขาไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน
เมื่อคืนหลี่เว่ยตงบอกเขาเพียงว่าจะให้ตำรวจไปบอกหลี่เว่ยหมินว่า นักเลงที่ทำร้ายเขาถูกจับได้แล้ว จะได้เลิกกังวล
เขาไม่เคยได้ยินว่าหลี่เว่ยตงต้องการให้จับตัวหลี่เว่ยหมิน “คุณไม่รู้เรื่องจริงหรือ?”
หลี่ซูฉวินถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นสีหน้าของหวังเจิ้นอี้
“ฉันไม่ได้เป็นคนจับตัวเขา ฉันจะไปรู้อะไรล่ะ? แต่ไม่ต้องห่วงหรอก หัวหน้าเหลียงคงไม่ทำอะไรหลี่เว่ยหมินจริงจัง
น่าจะมีอะไรผิดพลาด เดี๋ยวพูดคุยกันก็คงจบ”
หวังเจิ้นอี้พยายามปลอบ
“ตำรวจบอกว่า ต้องให้หลี่เว่ยตงไปสถานี และยืนยันว่าให้อภัยหลี่เว่ยหมินถึงจะปล่อยตัวได้ ตอนนี้บอกฉันมาว่า หลี่เว่ยตงอยู่ไหน? พาเขาไปกับฉันเดี๋ยวนี้!”
หลี่ซูฉวินยังคงยืนกราน
“เขาออกไปทำงานนอกสถานที่จริง ๆ ถ้ามาเร็วกว่านี้ครึ่งชั่วโมง อาจจะเจอเขา”
หวังเจิ้นอี้ตอบตามความจริง เพราะเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน เขาเพิ่งแยกจากหลี่เว่ยตง
“ก็ดี ถ้าคุณบอกว่าเขาไปทำงานนอกสถานที่ งั้นบอกมาสิว่าเขาไปที่ไหน? ไปกับใคร? ไปทำอะไร?”
หลี่ซูฉวินยิงคำถามชุดใหญ่ใส่หวังเจิ้นอี้
“ฮ่าฮ่า เป็นความลับ”
หวังเจิ้นอี้หัวเราะเบา ๆ เรื่องแบบนี้เขาจะบอกได้หรือ?
ในฟาร์มที่สาม มีเพียงเขาคนเดียวที่รู้ความจริง แม้แต่ซ่งเหยียนก็ไม่รู้รายละเอียดทั้งหมด
แต่ด้วยความเฉลียวฉลาดของซ่งเหยียน คงเดาได้ไม่มากก็น้อย
อย่างไรก็ตาม เขาไม่มีทางมาบอกหลี่ซูฉวินแน่นอน
“คุณ...” คำตอบของหวังเจิ้นอี้ทำให้หลี่ซูฉวินรู้สึกเจ็บใจ
เก็บความลับกับเขา?
“เอาเถอะ กลับไปซะ วันนี้ผมมีเรื่องต้องทำ ไม่มีเวลามาเถียงด้วย
ส่วนเรื่องหลี่เว่ยหมิน เขาก็แค่ต้องเข้าไปอยู่ในนั้นสองสามวัน ไม่ใช่เรื่องใหญ่
รอให้หลี่เว่ยตงกลับมา ผมจะให้เขาไปสถานีตำรวจพาตัวกลับมาเอง
สองพี่น้อง ก็ไม่ได้มีความแค้นอะไรกันมาก
รอให้ขาของเว่ยหมินหายดี แล้วให้เขามาที่ฟาร์ม ผมจะช่วยดูแลลูกชายทั้งสองของคุณให้ดีเอง”
หวังเจิ้นอี้พูดจบ ก็เดินจากไป ไม่สนใจหลี่ซูฉวินอีก
เมื่อหลี่ซูฉวินได้ยินคำพูดนี้ เขาถึงกับอึ้ง
"ดูแลลูกชายทั้งสอง?"
คำนี้เหมือนตบหน้าเขาเบา ๆ เป็นการบอกเป็นนัยว่าเขาไม่มีความสามารถในการสอนลูกเอง
แต่ตอนนี้เขาลืมไปหมดแล้วว่าตัวเขาเองเคยตั้งใจจะส่งหลี่เว่ยหมินมาที่ฟาร์มนี้เพราะอะไร
ในตอนค่ำ
เมื่อฉินหวยหยูเพิ่งกลับถึงบ้าน ฉินจิงหรูก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงลึกลับ
“พี่สาว 'หลี่เอ้อร์เฮย' เกิดเรื่องแล้ว”
“หลี่เอ้อร์เฮยเกิดเรื่อง? เขาจะมีเรื่องอะไรได้?”
ฉินหวยหยูฟังแล้วรู้สึกงุนงง
“ตอนบ่าย ฉันพาเสี่ยวฮ่วยหวาออกไปเดินเล่น ได้ยินคนพูดกันว่า เรื่องที่หลี่เอ้อร์เฮยไปจ้างคนทำร้ายพี่ชายตัวเองจนขาหักถูกเปิดเผยแล้ว ตอนเช้า ตำรวจก็มาจับตัวเขาไป”
“หลี่เอ้อร์เฮยถูกตำรวจจับ? จริงหรือ?”
ฉินหวยหยูตกใจ แต่ในใจเชื่อคำพูดนี้ไปเกือบทั้งหมด
เพราะตอนที่เจี่ยจางซื่อเคยพูดเรื่องนี้ในลานบ้าน เธอเองก็ได้ยินมาไม่ต่ำกว่าหนึ่งครั้ง ว่าขาของหลี่เว่ยหมินถูกทำร้ายเพราะหลี่เว่ยตงวางแผนไว้ หลี่เว่ยตงนั้นเป็นคนเจ้าเล่ห์
แต่ถึงจะรู้ เธอก็คิดว่ามันเป็นเรื่องของสองพี่น้อง และไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอ
ไม่นึกเลยว่า เรื่องนี้จะถูกเปิดเผยเร็วขนาดนี้ และตำรวจยังจับตัวหลี่เว่ยหมินไปด้วย
"แบบนี้ไข่ที่ฉันติดเขาไว้ คงไม่ต้องคืนแล้วใช่ไหม?"
“จริงสิ คนเห็นกับตาเลย” ฉินจิงหรูยืนยันหนักแน่น
จากนั้นเธอก็ถามขึ้นอีกว่า
“พี่สาว ถ้าหลี่เอ้อร์เฮยถูกจับ และอาจโดนตัดสินโทษ แม่สามีของพี่จะกลับมาอยู่บ้านพี่หรือเปล่า?”
(จบบท)###
