บทที่ 47 อนุญาตให้ใช้สิทธิ์
เรื่องนี้จะมีตอนฟรีทั้งหมด 1-200 ตอน และ....ถ้ายอดกดไลก์เพิ่ม 100 ก็จะแถมให้ฟรี 20 ตอนครับ (ปล.เริ่มนับจาก 8700 นะ เช่นขึ้นไป 8800 ก็บวกให้ 20 ตอน ถ้ายอดมันขึ้นยันจบเรื่อง ก็เปิดให้ฟรีหมดอะ)
*ครบหมื่น แถม 100 ตอนไปอีก เอาเป็นว่าจำกัดวันด้วยแล้วกัน เพราะงี้ถ้าเกิดครบขึ้นมาแบบ 2 ปีต่อมาลืมแหง เอาถึง 1/4/2568 นะครับ ก็คือ 1 เมษายน*
แฟนเพจกดไลก์ได้ที่ ยักษาแปร | Facebook
บทที่ 47 อนุญาตให้ใช้สิทธิ์
หลินเสวียนรู้สึกงง ๆ
เขาพลิกหน้าแรกของเอกสารอนุญาตให้ใช้สิทธิ์ ด้านล่างเป็นข้อมูลการทดลองและรายงานต่าง ๆ น่าจะเป็นข้อควรระวังในการผลิตสารเคมีชนิดนี้：
“คุณไม่ได้บอกว่าจะรอให้แคปซูลจำศีลเติมเต็มเสร็จสมบูรณ์ก่อน แล้วค่อยพิจารณาเรื่องการขายสารเคมีชนิดนี้เหรอครับ?”
ศาสตราจารย์สวี่หยุนหัวเราะเบา ๆ แล้วตบไหล่หลินเสวียน：
“ฉันเป็นนักวิทยาศาสตร์มืออาชีพ แค่ดูต้นฉบับของเธอ ฉันก็รู้แล้วว่ามันเป็นของจริง”
“ยิ่งกว่านั้นตอนนี้เธอยังช่วยผมตรวจสอบแก้ไขสูตรที่ผิดพลาดอีก มีคำตอบมาตรฐานวางอยู่ตรงหน้าแบบนี้ ฉันก็จะจัดการแคปซูลจำศีลเติมเต็มได้อย่างรวดเร็ว อาจจะคืนนี้… เธออาจจะได้รับข่าวดีจากฉันก็ได้”
“ดังนั้น การผลิตแคปซูลจำศีลเติมเต็มจึงเป็นเพียงเรื่องของเวลา เพราะฉะนั้นการขายของที่ล้มเหลวนี้ตอนนี้หรือจะขายอีกสองสามวัน มันก็ต่างกันไม่มากนี่?”
หลินเสวียนพลิกกลับไปดูเอกสาร《อนุญาตให้ใช้สิทธิ์แต่เพียงผู้เดียว》อีกครั้ง：
“แต่อาจารย์สวี่ ในเอกสารอนุญาตให้ใช้สิทธิ์ของคุณนี่ ก็ไม่ได้ระบุเรื่องราคาและการแบ่งส่วนกำไรเลยนะครับ แล้วตรงที่ระบุผู้ให้สิทธิ์นี่…”
สวี่หยุนพับเอกสารอนุญาตให้ใช้สิทธิ์แล้ว ใส่กลับลงในแฟ้มเอกสารพร้อมกับข้อมูลอื่น ๆ แล้วหยิบยื่นให้หลินเสวียน：
“ฉันให้สิทธิ์การเผยแพร่แต่เพียงผู้เดียวแก่เธอแล้ว งั้นตอนนี้มันก็เป็นของเธอทั้งหมดแล้ว สิทธิ์ในการรับผลประโยชน์ก็อยู่ที่เธอด้วย เธออยากขายเท่าไหร่ก็ตัดสินใจเองได้เลย”
“ส่วนเรื่องราคาที่ฉันขายให้เธอน่ะ……”
สวี่หยุนตบเบา ๆ ที่ต้นฉบับที่หลินเสวียนส่งมา:
“เธอจ่ายมันมาตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ? เหลือเฟือซะด้วย!”
……
จากนั้น สวี่หยุนก็ไม่ให้หลินเสวียนได้พูดอะไร ผลักเขาออกไปนอกห้องแล็บทันที:
“เอกสารอนุญาตอย่างเป็นทางการค่อยส่งให้ทีหลังก็ได้ เอาเอกสารพวกนี้ไปให้ฝ่ายวิจัยของบริษัทเธอ พวกเขาอ่านเข้าใจอยู่แล้ว”
พูดจบก็ปิดประตูห้องแล็บ ปล่อยให้หลินเสวียนยืนงงอยู่ข้างนอก แล้วกลับไปทำงานวิจัยต่อ
“……”
หลินเสวียนมองถุงเอกสารหนา ๆ ในมือ ความรู้สึกดีใจมันมาเร็วเกินไป
ตามที่จ้าวอิงจวิ้นบอกไว้ แค่ค่าลิขสิทธิ์อย่างเดียวก็ล่อไปล้านเหรียญสหรัฐแล้ว ยังไม่รวมส่วนแบ่งกำไรจากการขายในอนาคตอีก
ไม่น่าเชื่อว่าตัวเองจะกลายเป็นเศรษฐีพันล้านได้อย่างกะทันหัน
แต่ทั้งหมดนี้ก็เป็นน้ำใจ หรือจะเรียกว่าเป็นการแสดงความขอบคุณของศาสตราจารย์สวี่หยุน ถ้าตัวเองปฏิเสธไปตรง ๆ ก็ดูไม่สุภาพ
ยิ่งไปกว่านั้น……
“ถ้าหากศาสตราจารย์สวี่หยุนวิจัยสารเติมเต็มแคปซูลจำศีลสำเร็จจริง ๆ รางวัลโนเบล เบี้ยเลี้ยงจากรัฐบาล รับไม่หวาดไม่ไหว ทั้งโลกจะยกย่องเขาเป็นดั่งดวงใจ คงไม่ขาดแคลนเงินทองหรอก”
คิดไปคิดมาแล้วก็ไม่มีอะไรต้องกังวล หลินเสวียนจึงตัดสินใจรับน้ำใจครั้งนี้ไว้
นี่ช่างเป็นผลลัพธ์ที่คาดไม่ถึงจริง ๆ
ก็คงต้องบอกว่าคนดีได้ดีล่ะนะ
หลินเสวียนเรียกรถกลับไปบริษัทเพื่อเข้าร่วมประชุมเช้า
……
“ฉันน่าจะนั่งรถไฟฟ้าใต้ดินดีกว่า”
หลินเสวียนประมาทเรื่องการจราจรติดขัดยามเช้าวันจันทร์แถวมหาวิทยาลัย คิดว่าเรียกรถจะถึงบริษัทเร็วกว่า แต่กลับกลายเป็นพลาดเสียเอง ติดอยู่บนถนนนานกว่าหนึ่งชั่วโมงเต็ม ๆ
พอเขามาถึงบริษัทได้ก็พบว่าการประชุมเช้าที่จ้าวอิงจวิ้นเป็นประธานได้เริ่มขึ้นไปแล้ว
“……แน่ล่ะ ก็สายแหละนะ”
หลินเสวียนเคาะประตูห้องประชุมเบา ๆ เสียงหัวหน้าฝ่ายการเงินที่กำลังรายงานอยู่หยุดกึก หลินเสวียนเปิดประตูเข้าไป สบตากับจ้าวอิงจวิ้นพอดี:
“ขอโทษนะครับคุณจ้าว ผมมาสายครับ”
เขาชี้ไปที่กระเป๋าเอกสารในอ้อมแขน:
“เช้านี้ผมไป——”
“นั่งลงก่อนเถอะ เดี๋ยวค่อยรายงานทีหลัง” จ้าวอิงจวิ้นขัดขึ้น แล้วหันไปมองหัวหน้าฝ่ายการเงิน พยักหน้าให้เธอเล่าต่อเรื่องงานสัปดาห์ที่ผ่านมา
หัวหน้าฝ่ายการเงินเล่าต่อจากที่ค้างไว้
หลินเสวียนจึงปิดประตูห้องประชุม เดินอ้อมไปนั่งที่ของตัวเองซึ่งอยู่สุดท้าย แล้วนั่งลงอย่างเงียบ ๆ
“กล้ามาสายตอนประชุมเช้าเลยนะ สุดยอดเลยเพื่อน”
หัวหน้าฝ่ายสนับสนุนด้านหลังกระซิบมาเบา ๆ โดยที่ไม่หันหน้ามา ยังทำเป็นตั้งใจฟังอยู่
หลินเสวียนยิ้มแห้ง ๆ เขาเองก็ไม่อยากสายหรอก ใครจะไปรู้ว่าแถวมหาวิทยาลัยจะติดขนาดนี้?
ไม่นานหัวหน้าฝ่ายการเงินก็รายงานเสร็จ ถึงคิวหัวหน้าฝ่ายวิจัยและพัฒนาแล้ว
หัวหน้าฝ่ายวิจัยและพัฒนาบ่นอุบออกมาว่า “ในเวลาจำกัดแบบนี้ เป็นไปไม่ได้เลยที่จะพัฒนาผลิตภัณฑ์ใหม่ที่สู้คนอื่นได้! นี่ความพยายามทั้งหมดที่ผ่านมา หมุนอยู่กับแต่สูตรครีมบำรุงผิวของศาสตราจารย์สวี่หยุน ใกล้จะเสร็จแล้วแท้ ๆ ดันต้องยกเลิกไปซะอย่างนั้น!”
ต่อมา หัวหน้าฝ่ายการตลาด ฝ่ายประชาสัมพันธ์ และฝ่ายโฆษณา ก็ทยอยมาบ่นต่อกันเป็นทอด ๆ วนเวียนอยู่กับประเด็นเดิม ๆ ว่าถ้าไม่มีการอนุญาตจากศาสตราจารย์สวี่หยุน แบรนด์ไรน์ก็ไม่มีทางสู้ใครได้ อาจจมหายไปในตลาดเลยก็ได้
ที่ปรึกษากฎหมายของบริษัทก็ซ้ำเติมด้วยข่าวร้ายที่ทำเอาทุกคนหมดหวังยิ่งกว่าเดิมว่า “ถ้าทิ้งสูตรครีมตัวเดิมไป ผลิตภัณฑ์ตัวใหม่ก็ต้องขออนุญาตและตรวจสอบใหม่หมด… ถ้าไม่เลื่อนการแถลงข่าว ก็ไม่ทันเวลาแน่ ๆ”
บรรยากาศในห้องประชุมนั้นหดหู่สุด ๆ เต็มไปด้วยเสียงถอนหายใจ
แม้จะเป็นเป้าสายตาของทุกคน แต่จ้าวอิงจวิ้นก็ยังคงอดทนต่อแรงกดดัน เธอนั่งฟังหัวหน้าแต่ละฝ่ายรายงานอย่างใจเย็น และจดบันทึกเงียบ ๆ
หลินเสวียนหมุนปากกา มองจ้าวอิงจวิ้น… ในมุมมองส่วนตัว เขาชื่นชมเธอมาก จ้าวอิงจวิ้นก็ปฏิบัติกับเขาไม่เลว หลินเสวียนก็ชอบบรรยากาศในบริษัท MX ดังนั้นครั้งนี้… เขาตัดสินใจจะช่วยจ้าวอิงจวิ้นสักหน่อย
ด้านหนึ่ง เอาเถอะ สิทธิ์ที่มีอยู่ก็ต้องใช้ให้เกิดประโยชน์อยู่แล้ว ขายให้บริษัทอื่นยังไงก็ไม่คุ้มเท่าขายให้จ้าวอิงจวิ้น
อีกด้านหนึ่ง……
หลินเสวียนยังคงสงสัยมาก ว่าจดหมายเชิญจากสโมสรอัจฉริยะที่จ้าวอิงจวิ้นได้รับนั้น เขียนอะไรไว้บ้าง
นี่เป็นโอกาสดีที่จะสร้างความประทับใจและความไว้วางใจให้จ้าวอิงจวิ้นเพิ่มขึ้น
ถ้าวันหนึ่งจ้าวอิงจวิ้นไว้ใจฉันมากพอ อาจได้รู้รหัสประตูห้องทำงาน หรืออาจได้อยู่คนเดียวในห้องทำงานนั้น
ถึงตอนนั้น ฉันก็อาจจะแอบดูจดหมายเชิญฉบับนั้นได้
ถูกต้องแล้ว
หลินเสวียนแค่คิดจะแอบดู โดยจะไม่ให้จ้าวอิงจวิ้นรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่เด็ดขาด
เพราะถ้าคิดในแง่ร้ายที่สุด……
ถ้าจ้าวอิงจวิ้นได้เข้าร่วมสโมสรอัจฉริยะแล้ว
และสโมสรอัจฉริยะเป็นองค์กรชั่วร้ายที่พยายามปกปิดอะไรไว้ทุกอย่าง
แล้วการที่ฉันแสดงออกอย่างชัดเจนว่าสนใจสโมสรอัจฉริยะ อาจจะอันตรายถึงชีวิตหรือเปล่า?
ความปลอดภัยมาก่อน
มีชีวิตอยู่ถึงจะได้ทำอะไรต่อได้
……
หัวหน้าฝ่ายสนับสนุนรายงานเสร็จแล้ว
จ้าวอิงจวิ้นเงยหน้าขึ้น มองหลินเสวียน：
“หลินเสวียน ถึงคิวคุณรายงานงานแล้ว มีอะไรอยากจะพูดไหมคะ?”
หลินเสวียนพยักหน้ารับ
แล้วเขาก็ผลักกระเป๋าเอกสารหนา ๆ ที่อยู่ตรงหน้าไปกลางโต๊ะประชุม
“ทุกคนเข้าใจคุณจ้าวผิดหมดเลยครับ ที่จริงแล้วเรากำลังผลักดันเรื่องนี้อยู่ตลอด เรื่องที่ศาสตราจารย์สวี่หยุนมาที่บริษัทเราเมื่อไม่กี่วันก่อน ทุกคนคงได้ยินกันแล้วนะครับ”
“เช้านี้ ผมไปมหาวิทยาลัยตงไห่หาศาสตราจารย์สวี่หยุนอีกครั้ง และได้สิทธิ์การใช้งานสารเคมีชนิดนี้แต่เพียงผู้เดียวมาแล้วครับ”
？？？
สายตาหลายสิบคู่จ้องมาเหมือนแสงเลเซอร์ ตาเบิกโพลงโตเท่าลูกวอลนัท
“ดังนั้น…”
หลินเสวียนยิ้มบาง ๆ
“เราสามารถเริ่มโครงการ ‘ครีมบำรุงผิวสูตรศาสตราจารย์สวี่หยุน’ ใหม่ได้แล้วครับ”
เรื่องนี้จะมีตอนฟรีทั้งหมด 1-200 ตอน และ....ถ้ายอดกดไลก์เพิ่ม 100 ก็จะแถมให้ฟรี 20 ตอนครับ (ปล.เริ่มนับจาก 8700 นะ เช่นขึ้นไป 8800 ก็บวกให้ 20 ตอน ถ้ายอดมันขึ้นยันจบเรื่อง ก็เปิดให้ฟรีหมดอะ)
*ครบหมื่น แถม 100 ตอนไปอีก เอาเป็นว่าจำกัดวันด้วยแล้วกัน เพราะงี้ถ้าเกิดครบขึ้นมาแบบ 2 ปีต่อมาลืมแหง เอาถึง 1/4/2568 นะครับ ก็คือ 1 เมษายน*
แฟนเพจกดไลก์ได้ที่ ยักษาแปร | Facebook