บทที่ 4 การตกครั้งแรก!

ใต้แสงจันทร์ เป่ยเฟิงมองไก่ตัวผู้ใหญ่ที่ตกขึ้นมาได้ คนกับไก่จ้องตากันนิ่ง ต่างก็งงงวยพอๆ กัน

เป่ยเฟิงไม่คิดเลยว่าจะตกไก่ขึ้นมาจากบ่อได้

ส่วนไก่ตัวผู้ก็ไม่คิดว่าตัวเองจะถูกตกขึ้นมาในชั่วพริบตา

"ไก่ตัวใหญ่ขนาดนี้ กินกี่วันถึงจะหมดนะ? ดูท่าจะอร่อยน่าดู"

เป่ยเฟิงมองไก่ตัวผู้อย่างมีเลศนัย

"อืม งั้นเอาเบ็ดออกก่อน"

เป่ยเฟิงยื่นมือไปงัดจะงอยปากไก่ ลำบากอยู่พักใหญ่กว่าจะถอนเบ็ดออกได้

"กุ๊กๆ!"

ไก่ตัวผู้ประหลาดใจที่พบว่าตัวเองขยับได้แล้ว รีบพลิกตัวลุกขึ้น ส่งเสียงร้อง

"หืม? พอถอนเบ็ดออกก็คึกคักขึ้นมาเลยเหรอ?"

เป่ยเฟิงรู้สึกว่าไม่ค่อยดี หันไปมอง ไก่ตัวผู้สีสันงดงามกำลังกางปีก กระพือบินพุ่งเข้าใส่เขา

"กุ๊กๆ!"

ไก่ตัวผู้โบกปีกเร่งความเร็ว ฝุ่นบนพื้นฟุ้งกระจาย

"แย่แล้ว!"

เห็นไก่ตัวผู้หนักสี่ห้าสิบกิโล สูงครึ่งตัวเขากระโจนเข้าใส่ เป่ยเฟิงตกใจรีบวิ่งหนี!

ล้อเล่นที่ไหน ไก่บ้านธรรมดาไล่จิกคนก็น่ากลัวแล้ว นี่ไก่ตัวใหญ่ขนาดนี้ จะงอยปากเหมือนนกอินทรีเลย เป่ยเฟิงไม่สงสัยเลยว่าโดนจิกทีเนื้อหายไปเป็นชิ้นแน่!

"โอ๊ย! แรงเยอะเชียว!"

เป่ยเฟิงเผลอนิดเดียว โดนไก่ตัวผู้เตะหลังทีหนึ่ง เซไปข้างหน้า

หลังแสบร้อนไปหมด เหมือนโดนไม้ฟาดหนึ่งที ไม่ต้องดูก็รู้ว่าหลังคงถูกข่วนจนเลือดออก

"กุ๊กๆ!"

ไก่ตัวผู้ร้องเสียงดัง ฟังในหูเป่ยเฟิงเหมือนกำลังลิงโลด

"เรื่องมาก ไม่เชื่อหรอกว่าฉันจะแพ้ไก่ตัวเดียว!"

เป่ยเฟิงโมโหขึ้นมา หันหลังวิ่งเข้าครัวไป

ไก่ตัวผู้ไล่ตามติดไม่ลดละ ในบ้านมีไก่สูงกว่าเมตรไล่ตามผู้ชายโตๆ ดูตลกชอบกล

"อยู่ไหนนะ?"

เป่ยเฟิงวิ่งเข้าครัวมองหาไปรอบๆ พึมพำ

"กุ๊กๆ!"

ตอนนี้ไก่ตัวผู้มาถึงประตูครัวแล้ว อาจจะคิดว่ามนุษย์น่ารังเกียจคนนี้ไม่มีที่หนีแล้ว จึงไม่รีบร้อน ค่อยๆ ย่างเท้าเดินเข้ามาหาเป่ยเฟิง

ช่างเป็นไก่ที่มีความสุขจริงๆ ไก่ตัวผู้เชิดหน้าชูคอ ท่าทางหยิ่งผยอง ราวกับกำลังตรวจตราอาณาเขตของตัวเอง

"เจอแล้ว!"

เป่ยเฟิงเจอมีดทำครัวเล่มหนึ่ง เงียบไว้ มองไก่ตัวผู้ที่เดินเข้ามาหาเงียบๆ

"กุ๊กๆ!"

ไก่ตัวผู้เดินมาถึงตรงหน้าเป่ยเฟิง จากนั้นออกแรงที่ขา กระพือปีกขึ้น ตัวลอยขึ้นกลางอากาศ จะงอยปากแหลมคมพุ่งจิกหัวเป่ยเฟิง!

"ตายซะ!"

เป่ยเฟิงไม่หลบไม่หลีก ถือมีดทำครัวยาวสามสิบสี่สิบเซนติเมตรฟันใส่ไก่!

มีดเล่มนี้ต่างจากที่ขายในซูเปอร์มาร์เก็ต มันถูกตีขึ้นโดยช่างตีเหล็กในหมู่บ้านโดยใช้วัตถุดิบที่เขาหามาให้

สันมีดหนากว่า ถือแล้วรู้สึกถึงน้ำหนัก

แม้จะไม่ได้ใช้มาหลายปี แต่ก็ยังคมอยู่ เพียงแต่ตัวมีดมีสนิมขึ้นเยอะ ดูไม่ค่อยดีเท่านั้น

คมมีดฟันผ่านคอไก่ เลือดร้อนๆ กระเซ็นใส่หน้าเป่ยเฟิง

ไก่ตัวผู้ร่วงลงพื้น ดิ้นรนสุดแรง แต่ก็ไร้ประโยชน์ คอถูกฟันขาดครึ่ง จะรอดได้อย่างไร?

ขนไก่ปลิวว่อนบนพื้น เลือดไก่กระเซ็นไปทั่ว ในที่สุดไก่ตัวผู้ก็ล้มลงนิ่ง ไม่ดิ้นอีก เหลือแค่ขากระตุกเป็นพักๆ

"เรื่องมาก! จะเก่งแค่ไหนก็ต้องมาเป็นอาหารในจานฉันอยู่ดี"

เป่ยเฟิงเพิ่งเดินเข้าไปใกล้ มองไก่ตัวผู้อย่างดูแคลน ลืมไปเลยว่าก่อนหน้านี้ใครเป็นคนถูกไก่ไล่วิ่งทั่วลานบ้าน

"ดูท่าคราวหน้าตกอะไรขึ้นมาต้องระวังให้ดี แค่ไก่ตัวเดียวยังทำให้ฉันลำบากขนาดนี้ ถ้าดุร้ายกว่านี้คงรับมือไม่ไหวแล้ว"

เป่ยเฟิงลูบรอยเลือดหลายรอยบนหลัง คิดในใจ

จากนั้นเดินออกจากครัว ตักน้ำจากบ่อหนึ่งถัง เริ่มล้างกระทะ ต้มน้ำ

ระหว่างรอน้ำเดือด เป่ยเฟิงเริ่มทำความสะอาดห้อง ใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำเช็ดเฟอร์นิเจอร์ในห้อง

พอทำความสะอาดเสร็จพอดี น้ำในหม้อใหญ่ก็เดือด

เป่ยเฟิงโยนไก่ลงไปในหม้อเลย หม้อเป็นหม้อใหญ่แบบชนบทสมัยก่อน ใหญ่กว่าอ่างอาบน้ำ แต่ถึงอย่างนั้นก็เพิ่งพอใส่ไก่ได้

ลวกสองสามนาที เป่ยเฟิงก็เริ่มถอนขน ขนไก่ที่ถูกลวกแล้วออกง่าย ดึงนิดเดียวก็หลุดเป็นกระจุกใหญ่

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ขนไก่ถูกถอนจนหมด เป่ยเฟิงเก็บขนหางยาวประมาณหนึ่งเมตรไว้สิบกว่าเส้น ตั้งใจว่าว่างๆ จะเอามาทำพัด

จากนั้นหยิบมีดผ่าท้องไก่ เครื่องในเป่ยเฟิงทิ้งหมด เพราะตั้งแต่เด็กเขาไม่กินเครื่องในไก่เป็ด ส่วนใหญ่เพราะล้างยาก ล้างไม่สะอาด แถมยังมีกลิ่น

แล้วใช้มีดหั่นไก่เป็นชิ้นใหญ่ๆ ใช้ฟางข้าวแห้งที่กองอยู่ในครัวลนขนอ่อนบนชิ้นไก่

ปกติจะแขวนไก่ทั้งตัวลนพร้อมกัน แต่ไก่ตัวนี้ใหญ่เกินไป เป่ยเฟิงจึงต้องใช้วิธีนี้แทน

ไม่นานเนื้อไก่ก็เตรียมพร้อม เป่ยเฟิงเริ่มก่อไฟทำอาหาร

ลูกคนจนต้องโตเร็ว การทำอาหารสำหรับเป่ยเฟิงไม่ใช่เรื่องยาก หยิบเครื่องปรุงที่ซื้อมา ไม่นานไก่ผัดแครอทหอมฉุยก็เสร็จพร้อมเสิร์ฟ

เสิร์ฟคู่กับข้าวสวยร้อนๆ สำหรับเป่ยเฟิงที่เหนื่อยมาทั้งวันนี่เป็นของขวัญชั้นเยี่ยม

"อืม? อร่อยมาก!"

เป่ยเฟิงคีบเนื้อไก่ชิ้นหนึ่งใส่ปากอย่างตื่นเต้น ทันใดนั้นรสชาติที่บรรยายไม่ถูกก็ระเบิดออกมาในปาก!

เขาคิดว่าไก่ตัวใหญ่ขนาดนี้เนื้อต้องเหนียว เนื้อสัมผัสคงนุ่มเละ แต่กลับไม่คิดว่าจะนุ่มฉ่ำ กรอบนอกนุ่มใน น้ำเนื้อเต็มคำ รสชาติกลมกล่อม หอมติดปากไปนาน!

เป่ยเฟิงไม่พูดพร่ำทำเพลง คีบเนื้อไก่ชิ้นใหญ่กินต่อ

"อ้าว? หมดแล้ว?"

เป่ยเฟิงยื่นตะเกียบคุ้ยในจาน เหลือแต่แครอท แครอท

เป่ยเฟิงลูบท้องที่ป่องออกมา รู้สึกว่ายังกินได้อีกชาม!

คิดดูแล้ว เนื้อไก่ก็อยู่ตรงนั้น ไม่วิ่งหนีไปไหน พรุ่งนี้ค่อยกินก็เหมือนกัน

แต่พรุ่งนี้ต้องไปซื้อตู้แช่เย็นเล็กๆ ก่อน ไม่งั้นอากาศแบบนี้เนื้อไก่เก็บไว้ไม่นานก็เสีย

เป่ยเฟิงเก็บล้างถ้วยชามเรียบร้อย มาที่ข้างบ่อ ตักน้ำหนึ่งถังมาอาบ

น้ำในบ่อเย็นตลอดปี ดีที่ตอนนี้เป็นหน้าร้อน แม้กลางคืนอุณหภูมิก็ยังสูง

อาบน้ำเสร็จ เป่ยเฟิงกลับห้อง เริ่มปูที่นอน สิ่งสำคัญที่สุดก่อนนอนคือจุดยากันยุง

นี่มันเชิงเขานะ พอค่ำลงก็ได้ยินเสียงยุงบินหึ่งๆ เป็นฝูง ถ้าไม่จุดยากันยุง พรุ่งนี้ได้ตัวเป็นจุดแดงๆ เต็มไปหมดแน่!

เพราะทำงานมาทั้งวันแล้ว กับสภาพร่างกายของเป่ยเฟิงตอนนี้เหนื่อยแทบขาดใจ ไม่นานเป่ยเฟิงก็นอนหลับไปบนเตียง

คืนนั้นเป่ยเฟิงฝันถึงคนมากมาย เรื่องราวมากมาย

ฝันว่าตัวเองเจอพ่อแม่แท้ๆ กำลังจะถามว่าทำไมทิ้งเขา ก็เข้าสู่ความฝันต่อไป ย้อนกลับไปตอนที่ตกจากไซต์ก่อสร้างเมื่อหลายปีก่อน

(จบบทที่ 4)