บทที่ 33 ถามวิถีเต๋า

บทที่ 33 ถามวิถีเต๋า

เสี่ยวเหมิงแค่นเสียงอย่างดูถูก "เป็นปรมาจารย์โอสถแท้ๆ ผลหงเหมิงที่ผ่านวิบัติสายฟ้าสวรรค์ พวกเจ้าก็จำไม่ได้แล้วหรือ?"

"ผล... ผลหงเหมิงที่ผ่านวิบัติสายฟ้าสวรรค์?"

เถาไห่รีบกลืนคำพูดปฏิเสธที่เกือบจะพูดออกไป "ข... ขอบพระคุณ คุณชายกู่!"

จากนั้น กู่เสวียนเฉินก็หยิบผลหงเหมิงออกมาอีกหนึ่งลูก "อวี่หาน เจ้าทานลูกนี้"

"ข้า? ได้เจ้าค่ะ!"

ถึงกู่อวี่หานจะแปลกใจ แต่คำพูดของพี่ชาย นางไม่เคยสงสัย รับผลหงเหมิงมา ทานเข้าไปทันที

กู่เสวียนเฉินพูดต่อ "เสี่ยวเหมิง เจ้าพาอวี่หานไปที่ห้องฝึกฝน เจ้าคอยปกป้องนาง!"

ถึงผลหงเหมิงลูกเดียวจะเพียงพอที่จะเปิดใช้งานกายาดาราสวรรค์โกลาหลของกู่อวี่หาน แต่มีเสี่ยวเหมิงที่เป็นต้นหงเหมิงอยู่ข้างๆ ผลลัพธ์ก็จะดียิ่งขึ้น

"เจ้าค่ะ ท่านอาจารย์!"

เสี่ยวเหมิงคำนับ แล้วเดินไปหากู่อวี่หาน "คุณหนู เชิญทางนี้เจ้าค่ะ..."

ผลหงเหมิง แถมยังเป็นผลหงเหมิงที่ผ่านวิบัติสายฟ้าสวรรค์?

ถึงจะรู้สึกเหลือเชื่อ แต่มองกู่อวี่หานที่มีกฎแห่งสวรรค์อยู่รอบๆ พวกเขาก็ไม่สามารถสงสัยได้

กู่เสวียนเฉินพูดกับเถาไห่อีกครั้ง "หาห้องให้ข้า เตรียมพู่กันกับหมึกด้วย!"

"ขอรับ!"

เถาไห่พูดจบ ก็พากู่เสวียนเฉินไปที่ห้องหนังสือของเขาโดยตรง!

มองไปรอบๆ ห้องหนังสือ กู่เสวียนเฉินก็พูด "เอาล่ะ พวกเจ้าออกไปก่อนเถอะ พออวี่หานออกมา ให้พานางมาที่นี่!"

"ขอรับ..."

เถาไห่และฉีหมิงคำนับ แล้วถอยออกไป

พอออกมา ฉีหมิงก็อดไม่ได้ที่จะพูด "หัวหน้าโถงเถา ข้าขอดูผลหงเหมิงลูกนั้นหน่อยได้หรือไม่?"

ผลหงเหมิงที่ผ่านวิบัติสายฟ้าสวรรค์ แม้แต่ในคัมภีร์โบราณก็ไม่มีบันทึก!

เถาไห่รีบหยิบออกมา ถามอย่างสงสัย "มันเป็นไปได้ยังไง? ต้นหงเหมิงต้องออกผลถึงจะมีสติปัญญา จากนั้นก็ต้องเข้าใจวิถีก่อน ถึงจะดึงดูดวิบัติสายฟ้าสวรรค์กลายร่างมาได้ ทำไมถึงมีผลหงเหมิงที่ผ่านวิบัติสายฟ้าสวรรค์ล่ะ!?"

ฉีหมิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป "หลัวเฉิงเย่ เจ้ารีบไปเรียกคนที่ไปนิกายเซียวเหยากลับมา!"

"ขอรับ!" หลัวเฉิงเย่รับคำสั่งแล้วจากไป

เถาไห่ถามอย่างสงสัย "ท่านประธานฉี ทำไมท่าน..."

ฉีหมิงรีบตอบ "ตอนนี้กองกำลังหลายกองกำลังไปที่นิกายเซียวเหยา แถมยังมีคนมาที่เมืองอันหยางที่อยู่ใกล้เทือกเขาเฉียนตั้งมากขึ้นเรื่อยๆ มันไม่ใช่เพราะกลิ่นอายที่แผ่ออกมาจากนิกายเซียวเหยาเมื่อไม่กี่วันก่อนหรอกหรือ?"

"ท่านลองคิดดูดีๆ สิ ต้นหงเหมิงอยู่ในนิกายเซียวเหยา คุณชายกู่สามารถหยิบผลหงเหมิงที่ผ่านวิบัติสายฟ้าสวรรค์ออกมาได้!  แถมยังมีอสูรกลายร่างเสี่ยวเหมิงที่อยู่ข้างๆ เขาอีก!"

เถาไห่ก็เปลี่ยนสีหน้า "ท่านหมายความว่า คุณหนูเสี่ยวเหมิงคือต้นหงเหมิงที่กลายร่าง?  กลิ่นอายห่อนหน้านี้คือวิบัติสายฟ้าสวรรค์กลายร่างของคุณหนูเสี่ยวเหมิง?"

ถึงจะพูดแบบนี้ ตัวเถาไห่เองก็ยังไม่อยากจะเชื่อ แต่นอกจากคำอธิบายนี้แล้ว ยังมีคำอธิบายอื่นอีกไหม?

ฉีหมิงพูด "ข้าสงสัยว่าคุณชายกู่ท่านนี้ ไม่ใช่ลูกหลานของเซียนอย่างที่เจ้าพูด!"

"งั้นท่านหมายความว่า?" เถาไห่สงสัยอีกครั้ง

ในตาของฉีหมิงมีประกายแห่งปัญญาที่คล้ายกับฉื่อหั่ว "ข้าสงสัยว่า เขาคือเซียนที่บรรพชนของท่านเคยเจอ!"

"ลองคิดดู ไม่ว่านิกายเซียวเหยาจะตกต่ำแค่ไหน มันก็เป็นมรดกของนิกายจักรพรรดิ แม้แต่พวกเราก็ยังไม่รู้ที่ตั้งของพวกเขา แต่คุณชายกู่กลับหาเจอ แถมยังเอาสมบัติวิเศษของพวกเขามาได้!"

"แถมเขายังสามารถทำให้ต้นหงเหมิงดึงดูดวิบัติสายฟ้าสวรรค์กลายร่างมาได้ตอนที่ออกผล มีความเป็นไปได้เดียว นั่นคือคุณชายกู่ใช้พลังอันสูงส่ง เพิ่มพลังของต้นหงเหมิงโดยตรง และช่วยให้นางผ่านวิบัติสายฟ้าสวรรค์กลายร่าง!"

"นี่คือเหตุผลที่ทำไมก่อนหน้านี้นิกายเซียวเหยาถึงได้มีกลิ่นอายที่น่ากลัวขนาดนั้น ทำไมเสี่ยวเหมิงถึงเรียกคุณชายกู่ว่าท่านอาจารย์ ทำไมคุณชายกู่ถึงมอบผลหงเหมิงให้เจ้าได้"

"ที่สำคัญ ผลหงเหมิงสามารถเปิดใช้งานกายาดาราสวรรค์โกลาหลได้อย่างแน่นอน แต่คุณชายกู่กลับให้เสี่ยวเหมิงไปปกป้อง นี่ก็ยิ่งแสดงให้เห็นถึงตัวตนของเสี่ยวเหมิง!"

"นี่... นี่..."

ภายใต้การวิเคราะห์อย่างมีเหตุผลของฉีหมิง เถาไห่ก็นึกถึงน้ำเสียงของกู่เสวียนเฉินตอนที่พูดถึงชื่อของท่านบรรพชน ตอนนั้นตนเองยังไม่พอใจที่เขาไม่เคารพบรรพบุรุษ แต่ตอนนี้คิดอีกที...

ในขณะที่ทั้งสองกำลังจินตนาการ กู่เสวียนเฉินก็เริ่มวาดภาพในห้องหนังสือแล้ว

สำหรับการฝึกฝนของน้องสาว แน่นอนว่าไม่สามารถชี้แนะแบบง่ายๆ เหมือนกับคนของนิกายเซียวเหยาได้ ต้องใช้วิธีที่เขาเคยสอนศิษย์

ถามวิถีเต๋า!

เส้นทางการฝึกยุทธ์ ทรัพยากรและพรสวรรค์เป็นสิ่งสำคัญ แต่ถ้าเลือกทางผิดล่ะ?

ให้คนที่ถนัดกระบี่ฝึกหมัด ให้คนที่ถนัดหมัดฝึกดาบ มันก็จะเสียเวลาเปล่า!

ผ่านไปหนึ่งวัน ห้องหนังสือของเถาไห่ก็เปลี่ยนไปมาก!

ภาพวาดพู่กันจีนบนผนังทั้งสี่ด้าน ถูกแทนที่ด้วยภาพวาดพู่กันจีนที่กู่เสวียนเฉินเขียนขึ้นมาใหม่ แม้แต่ชั้นวางหนังสือในห้องก็ถูกจัดเรียงใหม่ ดูกลมกลืนเป็นธรรมชาติ

รู้แจ้งกระบี่ รู้แจ้งดาบ รู้แจ้งหมัด วิถีโอสถ วิถีค่ายกล...

ตรวจสอบภาพวาดพู่กันจีนรอบๆ แล้วยืนยันว่าไม่มีอะไรตกหล่น กู่เสวียนเฉินก็พยักหน้าอย่างพอใจ

แค่รอน้องสาวเปิดใช้งานกายาดาราสวรรค์โกลาหล แล้วเข้ามาในห้องนี้ ดูว่านางเข้าใจอะไรจากภาพวาดพู่กันจีนเหล่านี้ ตนเองก็จะสามารถสอนนางได้อย่างตรงจุด

ถึงกายาดาราสวรรค์โกลาหลจะเน้นการฝึกยุทธ์ แต่นางคือน้องสาวของตนเอง ถ้านางมีพรสวรรค์ด้านวิถีโอสถและวิถีค่ายกลล่ะ?

รออีกครึ่งวัน ก็มีเสียงเคาะประตูดังมาจากข้างนอก "คุณชายกู่ คุณหนูอวี่หานมาแล้วขอรับ"

ถึงเถาไห่และฉีหมิงจะเดาตัวตนของกู่เสวียนเฉินได้ แต่เถาไห่คิดว่า ด้วยวิชาของกู่เสวียนเฉิน ยังถูกขังอยู่ในคุกใต้ดินของตระกูลลั่วตั้งสองปี ในนั้นต้องมีสาเหตุที่พวกเขาไม่รู้

ดังนั้น ทั้งสองปรึกษากัน ได้แต่แสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรต่อไป

"เข้ามาเถอะ!"

กู่เสวียนเฉินพูดจบ ทุกคนก็เข้ามาทันที

"นี่..."

มองห้องหนังสือที่เปลี่ยนไป เถาไห่ก็ตกตะลึง จากนั้นสายตาของเขากับฉีหมิงก็มองไปที่ภาพวาดพญาหงส์สู่นิพพาน (พญาหงส์หรือนกเฟิ่งหวง) พร้อมกัน

ในสายตาของกู่อวี่หานมีแค่กู่เสวียนเฉิน เดินเข้ามาพูดด้วยความตื่นเต้น "พี่ชาย ข้ารู้สึกว่าข้าสามารถฝึกฝนได้แล้ว"

"น้องสาวของข้าไม่เพียงแต่สามารถฝึกฝนได้ ยังเป็นอัจฉริยะในการฝึกฝนอีกด้วย!"

เมื่อเห็นน้องสาวทานผลหงเหมิงแล้ว ขอบเขตก็เพิ่มขึ้นถึงขอบเขตวิญญาณราชันย์ทันที กู่เสวียนเฉินก็ไม่ได้แปลกใจ ยิ้มเล็กน้อย และไม่ได้ให้กู่อวี่หานไปดูภาพวาดพู่กันจีนพวกนั้นโดยเฉพาะ

การถามวิถีเต๋าต้องทำตามใจตัวเอง ห้ามตั้งใจ!

กู่อวี่หานก็ตื่นเต้นมาก "จริง... จริงเหรอเจ้าคะ งั้นต่อไปข้าก็สามารถปกป้องพี่ชายได้แล้วใช่ไหมเจ้าคะ?"

"แน่นอนสิ"

พี่น้องสองคนคุยกันอย่างสบายใจ ส่วนฉีหมิงและเถาไห่ที่อยู่ข้างๆ กลับเหงื่อแตก ตอนนี้พวกเขารู้สึกเหมือนกำลังถูกไฟนรกของนกเฟิ่งหวงที่กำลังเกิดใหม่เผา ร่างกายเหมือนจะถูกเผาไหม้

สายตาของเสี่ยวเหมิงมองไปที่ภาพวาดพยัคฆ์ลงจากภูเขา ซึ่งแสดงถึงการเข้าใจหมัด ในดวงตานางมีแสงสว่างปรากฏขึ้นอย่างต่อเนื่อง

คุยไปคุยมา กู่อวี่หานก็เหลือบไปมองภาพวาดฝนฤดูใบไม้ผลิชโลมต้นไผ่ จากนั้นนางก็เงียบลง ไม่นานนัก มีกลิ่นอายที่รุนแรงแผ่ออกมาจากร่างกายของนาง

เป็นวิถีหอก?

กู่เสวียนเฉินแปลกใจเล็กน้อย จากนั้นก็ตบไหล่ฉีหมิงและเถาไห่ ทำท่าทางให้ทั้งสองเงียบ ทั้งสามคนก็ออกจากห้องหนังสืออย่างเงียบๆ

ไม่ใช่ว่ากู่เสวียนเฉินใจแคบ แต่พรสวรรค์ของคนทั้งสองไม่พอ ถ้าไม่ปลุกพวกเขา พวกเขาที่จมอยู่ในภาพวาด ก็อาจจะถูกไฟเผาจนตาย!

"อย่ารบกวนพวกนางนะ หากพวกนางออกมาแล้ว ก็ให้พวกนางกลับไปที่ตระกูลกู่โดยตรง!"

พูดจบ กู่เสวียนเฉินก็เดินไปที่ตระกูลกู่