บทที่ 229 พุทธโอรส
ไม่นานนัก ร่างมหึมาของเหล่ามังกรก็ถูกปกคลุมไปด้วยมวลเงาสีดำแน่นหนาจนแทบไม่สามารถมองเห็นสีอื่นได้เลย!
หลงเจี้ยนที่ลอยอยู่กลางอากาศมองสถานการณ์เบื้องล่างด้วยสีหน้าขรึมเคร่ง ไม่แน่ชัดว่าเขากำลังห่วงใยเผ่ามังกรของตน หรือกำลังเป็นกังวลเกี่ยวกับมังกรขาวตัวเมียที่มีพลังพันธสัญญาของเขา ดวงคิ้วของเขาขมวดแน่น เขาตั้งใจจะลงไปช่วย แต่กลับถูกมารที่อยู่ตรงหน้าเกาะติดแน่นจนไม่สามารถหลุดออกมาได้
“ฮี่ๆๆ! เทพมังกรผู้ยิ่งใหญ่ยังมีวันที่ร้อนรนได้ด้วยหรือ ฮ่าๆๆ! อย่าเพิ่งไปสิ! เจ้าไม่อยากฆ่าข้าหรือ มาเลย! ฮ่าๆๆ!”
เสียงเย้ยหยันอันหยาบช้าของมารทำให้หลงเจี้ยนเหลียวมองมันด้วยสายตาเย็นชา ร่างเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อยก่อนจะตวัดมือ ส่งกรงเล็บมังกรขนาดใหญ่สีแดงฉานฟาดเข้าใส่ทันที! พลังนั้นกระจายหมอกมืดที่ปกคลุมร่างของมารออกไปครึ่งหนึ่งในทันที
เสียงหัวเราะของมารหยุดชะงักในทันที แม้มองไม่เห็นใบหน้าของมัน แต่ทุกคนก็สัมผัสได้ถึงความตกตะลึงและความหวาดกลัวในชั่วขณะนั้น มันไม่คาดคิดเลยว่าชายตรงหน้าจะมีพลังที่สามารถทำให้หมอกดำของมันไม่สามารถฟื้นฟูกลับมาได้!
ในช่วงที่มารตกตะลึง หลงเจี้ยนฉวยโอกาสทันที ร่างเขากลายเป็นมังกรขนาดยักษ์และพุ่งลงสู่พื้นอย่างรวดเร็ว…
ในตอนนั้นเอง แสงสีทองสว่างวาบขึ้นจากระยะไกล!
พลังศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่สามารถบรรยายได้พุ่งกระจายออกมา มารที่ถูกแสงสีทองสาดส่องราวกับโดนเปลวไฟเผาไหม้ พวกมันยังไม่ทันได้กรีดร้องก็สลายกลายเป็นหมอกดำและหายวับไปในทันที
อย่างไรก็ตาม หมอกดำที่สลายนั้นกลับถอยกลับไปยังฝั่งของพวกมารอีกครั้ง
เมื่อมันปรากฏขึ้นอีกครั้งในรูปร่างของมาร พวกมันดูหวาดกลัวและสั่นสะท้านชัดเจน พลังมารที่เคยเข้มข้นก็ดูเหมือนจะจางลงไปเล็กน้อย
แสงสีทองมีผลต่อพวกมัน แต่ไม่สามารถทำลายล้างได้อย่างสมบูรณ์
“พระสงฆ์แห่งพุทธศาสนาอย่างนั้นหรือ”
เหล่าเซียนที่เหนื่อยล้าถึงขีดสุดพากันเงยหน้ามองด้วยความประหลาดใจ!
พระสงฆ์ในชุดขาวจำนวนหนึ่งลงสู่พื้นอย่างสง่างาม ก่อนจะเปิดทางเผยให้เห็นบุคคลที่ยืนอยู่เบื้องหลัง!
เป็นเด็กชายผู้สวมอาภรณ์ขาวเช่นกัน รูปร่างเล็กบอบบางอายุประมาณสิบปี ใบหน้าอ่อนช้อยราวกับสลักจากหยก ดวงตาเปี่ยมไปด้วยความกรุณาต่อสรรพสิ่ง ใบหน้าของเขาอ่อนโยนและสงบนิ่ง…
ทว่าผู้คนกลับไม่มีเวลาชื่นชม เพราะในวินาทีนั้น มังกรดำที่ร่วงลงมาได้ฟาดพลังใส่ฝั่งมาร
จนพวกมันปลิวกระเด็นเป็นกลุ่มๆ! พลังของเผ่ามังกรอันมหาศาลแผ่ขยายออกมาพร้อมกับลมพายุที่รุนแรง ผสานไปกับพลังแห่งมหามรรคาอันดุเดือด!
“กรรรร!”
เสียงคำรามสะท้านฟ้าทำให้ปีศาจทั้งหลายตกตะลึงและหวาดกลัวถึงขีดสุด! ไม่มีใครต้านทานพลังนั้นได้ ร่างของพวกมันถูกพลังหมุนวนจนแตกสลายไป กลุ่มพลังมารสีดำที่รายล้อมถูกกวาดหายไปจนหมดสิ้น!
เมื่อพวกมันตั้งสติได้อีกครั้ง ร่างของพวกมันก็กลับมาอยู่ฝั่งมาร และพบว่าพลังมารของพวกมันได้สลายไปกว่าครึ่ง!
พลังมังกรแห่งมหามรรคา!
พลังที่เหนือกว่าทุกสิ่ง แม้กระทั่งสามารถเปลี่ยนแปลงสวรรค์ได้! นี่คือพลังของยอดฝีมือที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของความแข็งแกร่ง!
เมื่อเงามืดหนาทึบของพวกมารถูกกวาดออกไป สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าคือร่างของเหล่ามังกรที่เปียกชุ่มไปด้วยเลือด ภาพนั้น…
ในทันใดนั้น ทุกคนต่างตกตะลึงจนพูดไม่ออก!
เพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น มังกรยักษ์เกือบร้อยตัวกลายเป็นเพียงซากกระดูก มีเนื้อเพียงชิ้นเล็กชิ้นน้อยห้อยอยู่บนร่าง ส่วนมังกรอีกหลายพันตัวได้รับบาดเจ็บหนัก ร่างของพวกมันเต็มไปด้วยบาดแผลลึกและร่องรอยการกัดกิน เลือดสีแดงสดไหลรินลงมาจากร่างจนเปื้อนพื้นดิน ภาพที่เห็นน่าหวาดกลัวยิ่งนัก!
ทว่า…ไม่มีมังกรตัวใดส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดออกมาเลย พวกมันยังคงยืนหยัดเพื่อปกป้องสิ่งที่พวกมันต้องปกป้อง…
มังกรดำที่เห็นภาพนั้น ดวงตาสีม่วงของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชาในทันที ความโกรธแค้นและความต้องการฆ่าฟันพลันแผ่กระจายออกมาราวกับคลื่นพลังที่เย็นยะเยือกและน่ากลัว
อย่างไรก็ตาม เขากลับไม่เสียสติไปด้วยอารมณ์โกรธ เขากดความโกรธแค้นในใจไว้และบังคับตัวเองให้สงบลง…
หลังจากเงียบไปชั่วครู่ ร่างมหึมาของเขาก็หันมาจ้องไปยังพระสงฆ์ที่เพิ่งปรากฏตัว ใบหน้าของเขาเย็นเยียบจนดูไร้ความรู้สึก
พุทธโอรสแห่งพุทธศาสนา…
ปกติแล้วพวกเขาจะไม่ปรากฏตัวง่ายๆ แม้แต่ในสถานการณ์ที่พวกมารกำลังคุกคามความปลอดภัยของแดนสวรรค์ทั้งหมด พวกเขาก็ยังยืนหยัดในจุดยืนที่จะไม่ยุ่งเกี่ยว แต่ตอนนี้…ทำไมพวกเขาถึงมาอยู่ที่นี่
เขาสังเกตเห็นว่าดวงตาของพระเณรตัวน้อยจ้องมองตรงไปยังใจกลางที่เหล่ามังกรขาวรวมตัวกันอยู่ ดวงคิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย หรือเป็นเพราะมังกรขาวตัวนั้นหรือ
หัวหน้ามารที่เห็นเหตุการณ์นั้นก็พลันตกใจไปเล็กน้อย แต่ไม่นานก็กลับมาแสยะยิ้มเยาะอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น
“สมกับเป็นเทพมังกร! ถึงกับสามารถเชิญพุทธโอรสออกมาช่วยได้! ข้าชักจะเสียดายเจ้าเสียแล้ว…เอาอย่างนี้ไหม ทิ้งหัวใจมังกรของเจ้าทิ้งไว้ให้ข้าเป็นที่ระลึกหน่อยเป็นไง”
แม้เขาจะเกรงกลัวพุทธโอรสเล็กน้อย แต่พลังของพวกมารที่ไม่อาจถูกทำลายอย่างแท้จริงยังคงอยู่ เขาจึงไม่มีอะไรให้ต้องหวาดหวั่น พวกเขายังคงมีโอกาสชนะเหมือนที่ท่านเทพมารได้กล่าวไว้ เพียงแค่จัดการเด็กสาวตัวเล็กๆ คนนั้นได้ เผ่ามารก็จะครอบครองแดนสวรรค์ทั้งหมด!
ในขณะที่เขาเริ่มคิดถึงแผนการอย่างตื่นเต้น พระเณรตัวน้อยที่ยืนอยู่ตรงหน้ากลับเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงที่แสนอ่อนเยาว์ของเขากล่าวขึ้น แต่เต็มไปด้วยความหนักแน่นและมั่นคง
“สงครามครั้งนี้ พวกมาร…ต้องพ่ายแพ้!”
ในตอนนี้ หลงเจี้ยนกลับมาสงบนิ่งอีกครั้ง เขารู้ดีว่าแม้จะสามารถเอาชนะพวกมารได้ แต่หากไม่สามารถสังหารพวกมันให้หมดสิ้นได้ ทุกการกระทำของเขาจะกลายเป็นการเสียแรงเปล่า เมื่อได้ยินคำพูดของพุทธโอรส เขาพยักหน้าเบาๆ แสดงความเห็นด้วยเล็กน้อย ความมั่นใจขนาดนั้นมาจากไหนกัน
หัวหน้ามารหยุดนิ่งไปชั่วขณะ จากนั้นมองไปยังพุทธโอรสด้วยสายตาเย้ยหยัน
“ก็แค่เขาคนเดียวหรือ”
เทพมังกรหลงเจี้ยน แม้จะทรงพลังและควบคุมพลังแห่งมหามรรคาได้ แต่เพียงลำพังเขาก็ไม่สามารถกำจัดมารทั้งหมดได้ อีกทั้ง…ท่านเทพมารยังไม่ได้ปรากฏตัวเลยด้วยซ้ำ จริงไหม
พุทธโอรสยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ใบหน้าขาวสะอาดของเขาแฝงไปด้วยความเก่าแก่และลึกล้ำ ราวกับผู้ที่ผ่านโลกมานาน เขาส่ายหัวเบาๆ และเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง
“มหามรรคา… สุดท้ายแล้วจะกลายเป็นร่าง!”
เพียงคำพูดหกคำที่เรียบง่าย กลับทำให้เหล่าเซียนต่างเผยสีหน้าตกตะลึง ก่อนจะตามมาด้วยความงุนงงและไม่เข้าใจ!
“ร่างหรือ” มหามรรคากลายเป็นร่าง นี่มันเรื่องตลกรึไง!
มหามรรคาคือสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในจักรวาล เป็นสิ่งที่ยุติธรรม ไร้ซึ่งอคติและทรงพลังที่สุดในรูปแบบที่จับต้องไม่ได้ หรืออาจกล่าวได้ว่าเป็นกฎเกณฑ์และพลังอันยิ่งใหญ่ที่สุดของสรรพสิ่ง! แล้วจะกลายเป็น “ร่าง” ได้อย่างไร
ในตอนนี้ มังกรดำร่างยักษ์เผยสีหน้าตกใจเล็กน้อยเช่นกัน ดวงตาสีม่วงของมันแฝงด้วยความเคร่งขรึมและจริงจัง ก่อนจะมองไปยังหญิงสาวคนหนึ่งที่ถูกมังกรเผ่าพันธุ์เดียวกันล้อมปกป้องอย่างแน่นหนา จนมองไม่เห็นตัวตนของนางชัดเจน…
เขานิ่งเงียบไปทันที!
หากจะบอกว่าหญิงสาวผู้นั้นคือมหามรรคาในร่างมนุษย์ เขาจะไม่มีวันเชื่อเด็ดขาด! เขาทดสอบพลังของนางมาแล้ว และมั่นใจว่านางเป็นมังกรขาวแท้จริง อีกทั้งพลังของนางอยู่เพียงแค่ระดับหลุดพ้นขั้นปลายเท่านั้น แม้แต่ขอบเขตพลังแห่งสวรรค์นางยังไม่สามารถสัมผัสได้ แล้วมหามรรคาแห่งจักรวาลจะเป็นนางได้อย่างไร
ในขณะที่เหล่าเซียนยังคงงุนงงกับคำพูดของพุทธโอรส แต่พวกเขาก็ยังรู้สึกยินดีเมื่อได้ยินว่ามารจะต้องพ่ายแพ้
หัวหน้ามาร หลังจากชะงักไปเพียงครู่เดียว ก็ปฏิเสธคำพูดของพุทธโอรสทันที น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความดูถูก
“มหามรรคาปรากฏร่างหรือ ฮ่าๆไอ้หนู เจ้าฝันมากไปหรือเปล่า อ้างตัวว่าเป็นพุทธโอรสแล้วพูดจาไร้สาระแบบนี้ ใครจะเชื่อเจ้ากัน”
จากนั้นเขาถ่มน้ำลายออกมาอย่างดูหมิ่น พร้อมกับคำสั่งเสียงดัง
“เหล่ามารทั้งปวง ฟังคำข้า! จงกัดกินพวกมันให้สิ้น! กลืนกินพลังของพวกมันทั้งหมด!”
ทันทีที่เสียงคำสั่งดังขึ้น พวกมารที่ก่อนหน้านี้ยังเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ก็กลับกลายเป็นตื่นเต้นอย่างบ้าคลั่ง
ดวงตาอันกระหายเลือดของพวกมันจ้องเขม็งไปยังร่างมหึมาของเหล่ามังกร ราวกับฝูงหมาป่าที่เล็งเหยื่ออันโอชะอย่างไม่ลดละ ก่อนจะพุ่งเข้าใส่ด้วยความรุนแรง!
หลงเจี้ยนมองภาพนั้น ดวงตาสีม่วงของเขาเผยแววเยือกเย็นและโหดเหี้ยม ร่างมหึมาของเขาขยายตัวขึ้นอีกครั้ง หางมังกรขนาดใหญ่สะบัดออกไปอย่างรุนแรงในอากาศ
กวาดพวกมารที่พุ่งเข้ามาให้ปลิวกระเด็นไปในทันที จากนั้นสะบัดหางอีกครั้งไปในอีกทิศทางหนึ่ง กวาดพวกมารอีกกลุ่มจนปลิวว่อน
เกล็ดสีดำที่เรียบลื่นและคมกริบของเขาเป็นปราการที่แทบไม่มีมารตัวไหนสามารถทะลุทะลวงได้เลย เสียงร้องโหยหวนของพวกมารที่ถูกโจมตีดังระงมก้องไปทั่วท้องฟ้า!
อย่างไรก็ตาม พวกมารที่มีจำนวนมหาศาลก็ไม่ได้โง่ หลังจากมารตัวที่อยู่ใกล้ถูกกวาดล้าง พวกที่อยู่ไกลกว่าเริ่มเปลี่ยนทิศทาง พุ่งลงไปยังเบื้องล่างแทน ดวงตาของพวกมันเปล่งประกายด้วยความโลภ เมื่อมองไปยังเหล่าเซียนและมังกรที่อยู่ด้านล่าง เขี้ยวอันแหลมคมของพวกมันสะท้อนประกายเยือกเย็นและอำมหิตในอากาศ…
