บทที่ 21 รู้สึกผิดจริงๆ
บทที่ 21 รู้สึกผิดจริงๆ
กู่เสวียนเฉินที่ไม่รู้ว่าความคิดของฉื่อหั่วผิดเพี้ยน เขาใช้เวลาครึ่งวันถึงจะฟื้นฟูพลังปราณวิญญาณที่เสียไปได้
เมื่อกู่เสวียนเฉินเดินออกมาจากห้อง โม่เฉียนเหยียนและฉื่อหั่วก็รออยู่ที่หน้าประตูแล้ว
ฉื่อหั่วรีบเข้ามาคำนับขอโทษ "ผู้แซ่ฉื่อสายตาแคบสั้น ไม่รู้ว่าท่านผู้อาวุโสมีวิชาอันสูงส่ง เมื่อกี้ได้ล่วงเกินท่านไป ขอท่านผู้อาวุโสโปรดยกโทษให้ด้วย!"
กู่เสวียนเฉินยิ้ม "เจ้าก็แค่ห่วงความปลอดภัยของศิษย์ร่วมนิกายเท่านั้น นี่เป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยม ต่อไปเจ้าก็ดูแลพวกเขาให้ดีๆ ก็แล้วกัน!"
ฉื่อหั่วพยักหน้าซ้ำๆ "รับทราบ ข้าจะนำพวกเขาให้ดี แน่นอนว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบวันนี้อีก!"
ฉื่อหั่วตัดสินใจแล้ว รอให้พวกเขาหายดี ก็จะไปบุกสามกองกำลังพร้อมกับพวกเขา แบบนี้ถึงมีคนบาดเจ็บ ย่อมสามารถสามารถรักษาไดัทันที เขาจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก
"ดีมาก ข้าไม่ได้มองเจ้าผิดไป!"
กู่เสวียนเฉินมองด้วยความชื่นชม ในที่สุดก็เจอคนปกติในนิกายเซียวเหยาแล้วสินะ?
"ท่านผู้อาวุโสกู่ นี่คือสิ่งที่พวกเราได้มาครั้งนี้!"
โม่เฉียนเหยียนรีบหยิบแหวนมิติและกำไลมิติออกมา
ผู้ฝึกยุทธ์หลังจากฆ่าอีกฝ่ายแล้ว ก็ต้องเอาของติดตัวของอีกฝ่ายไป เพื่อไม่ให้เป็นการสิ้นเปลือง นี่คือกฎของยุทธภพ!
กู่เสวียนเฉินหรี่ตา ปล่อยพลังจิตสำนึกออกไป ลบตราประทับจิตของเจ้าของเดิมบนแหวนมิติและกำไลมิติโดยตรง
เขาโบกมือเบาๆ ของต่างๆ ในแหวนมิติและกำไลมิติก็ถูกปล่อยออกมา วางเรียงกันตามประเภท
โอสถ สมุนไพร อาวุธ เคล็ดวิชา หินวิญญาณ...
"นี่... เยอะขนาดนี้เชียวหรือ?"
โม่เฉียนเหยียนก็รู้สึกอยากได้!
คนที่พวกเขาสังหาร ส่วนใหญ่อยู่ขอบเขตถ้ำสวรรค์ ในนั้นก็มีผู้แข็งแกร่งขอบเขตถ้ำสวรรค์ขั้นปลาย ถึงพวกเขาจะเก็บแหวนมิติและกำไลมิติมาได้ แต่ด้วยความสามารถของพวกเขา พวกเขายังไม่สามารถลบตราประทับจิตของเจ้าของเดิมได้โดยตรง จนถึงตอนนี้พวกเขาถึงได้รู้ว่าพวกเขาได้อะไรมาบ้าง
ของสะสมของผู้แข็งแกร่งขอบเขตถ้ำสวรรค์ ไม่ต้องพูดถึงโม่เฉียนเหยียน แม้แต่ฉื่อหั่วก็ยังรู้สึกตื่นเต้น
กู่เสวียนเฉินหยิบกำไลมิติอันหนึ่ง เก็บอาวุธและแร่เข้าไป "ของที่เหลือ เจ้าแบ่งให้ทุกคน!"
"แบ่งทั้งหมดเลยหรือเจ้าคะ?"
โม่เฉียนเหยียนเบิกตากว้าง ปกติการกระทำแบบนี้ ของที่ได้มาทั้งหมดต้องส่งมอบให้นิกาย จากนั้นนิกายจะแบ่งออกมาบางส่วนเพื่อให้รางวัลตามความดีความชอบ!
แต่กู่เสวียนเฉินถึงจะเก็บไปบ้าง แต่ของเยอะขนาดนั้น แค่แบ่งให้ทุกคน?
"แล้วทำไมแบ่งไม่ได้ล่ะ?" กู่เสวียนเฉินถามกลับ
"อ้อ ได้เจ้าค่ะ!"
โม่เฉียนเหยียนรู้สึกตัว ทรัพย์สมบัติในสายตาพวกเขา สำหรับท่านผู้อาวุโสกู่ มันไม่มีค่าอะไรเลยสินะ?
"เอาล่ะ พาคนที่ไม่ได้บาดเจ็บสาหัสไปที่ยอดเขาไคหยาง" กู่เสวียนเฉินพูดต่อ
"ได้เจ้าค่ะ ข้าน้อยจะไปบอกพวกเขาทันที!"
โม่เฉียนเหยียนไม่ได้ถามมาก นางพบว่า ท่านผู้อาวุโสกู่ผู้นี้ ท่านดีทุกอย่าง เพียงแต่ท่านไม่ชอบพูดตรงๆ ชอบให้พวกเขาเข้าใจเอาเอง
"ท่านผู้อาวุโสกู่ ท่านจะไปชี้แนะยอดเขาไคหยางของข้าหรือ?" ฉื่อหั่วตาเป็นประกาย
"เจ้าคือผู้นำยอดเขาไคหยาง?" กู่เสวียนเฉินมองฉื่อหั่ว
คิดอีกที กู่เสวียนเฉินก็เข้าใจ!
เมื่อก่อนโม่เฉียนเหยียนเคยบอกว่า นอกจากผู้อาวุโสเจ็ดคนที่ควบคุมค่ายกลเจ็ดดาวเหนือแล้ว ผู้อาวุโสคนอื่นๆ เกือบทั้งหมดเข้าไปในแดนสุขาวดีหงเหมิง
ฉื่อหั่วเป็นผู้นำยอดเขา แน่นอนว่าเขาต้องเป็นหนึ่งในเจ็ดคนนั้น!
ยอดเขาไคหยางตั้งอยู่บนเส้นพลังเพลิงใจกลางโลกของนิกายเซียวเหยา ฉื่อหั่วเป็นหัวหน้าโถงโอสถ จะไม่อยู่ที่ยอดเขาไคหยางได้อย่างไร?
"ขอรับ!" ฉื่อหั่วตอบ
หน้าห้องโถงใหญ่เซียวเหยา โม่เฉียนเหยียนเพิ่งเรียกทุกคนมารวมกัน ก็เห็นกู่เสวียนเฉินและฉื่อหั่วนั่งสมบัติบินไปทางยอดเขาไคหยาง
มีคนถอนหายใจ "สมบัติบินแบบนี้ ท่านผู้อาวุโสกู่ยังสนใจอีกหรือ?"
โม่เฉียนเหยียนยิ้ม "เจ้าจะรู้เรื่องอะไร? ตอนที่ท่านผู้อาวุโสกู่ขึ้นไปบนยอดเขาหลิงหยวนกับข้า ท่านยังใช้ร่างกายวิ่ง ตอนนี้กลับนั่งสมบัติบิน!"
"นี่แสดงว่าท่านผู้อาวุโสกำลังบอกพวกเราว่า อยากได้อะไร ก็ต้องใช้มือตัวเองหามา!"
"เอาล่ะ ท่านผู้อาวุโสกู่บอกว่าสมบัติที่ได้มาครั้งนี้ ไม่ต้องส่งมอบให้นิกาย แบ่งให้พวกเราทั้งหมด!"
โม่เฉียนเหยียนพูดแบบนี้ ทุกคนก็ตื่นเต้นทันที!
"เพื่อให้พวกเราเข้าใจกฎของยุทธภพ ท่านผู้อาวุโสถึงได้สอนพวกเราด้วยการกระทำเช่นนี้ ช่างเป็นท่านผู้อาวุโสที่แสนดียิ่งนัก!"
ทุกคนได้ของที่ต้องการ ต่างก็รู้สึกซาบซึ้งใจ
"นี่คือยอดเขาไคหยาง?"
ลงจากสมบัติบิน ถึงกู่เสวียนเฉินจะมั่นใจว่าตนเองจำสถานที่ไม่ผิด แต่เขาก็มองฉื่อหั่วอย่างไม่อยากจะเชื่อ!
ยอดเขาไคหยางในอดีตผนึกวิญญาณไฟปฐพีเอาไว้ ทั้งภูเขาราวกับทะเลเพลิง!
ถึงตอนนี้มันจะแข็งแกร่งกว่าไฟปฐพีของโถงโอสถ แต่มันก็เทียบกับเมื่อก่อนไม่ได้เลย
ฉื่อหั่วถอนหายใจ "ท่านผู้อาวุโส... นิกายเซียวเหยาไม่สามารถเลี้ยงดูวิญญาณไฟปฐพีได้อีกต่อไป เขาออกจากนิกายเซียวเหยาเพื่อหาที่ฝึกฝนใหม่แล้ว!"
"คารวะท่านผู้อาวุโสกู่..."
"คารวะท่านผู้อาวุโส..."
ในตอนนั้น โม่เฉียนเหยียนและคนอื่นๆ ก็นั่งสมบัติบินลงมาที่ยอดเขาไคหยาง
กู่เสวียนเฉินพยักหน้า มองหานคงที่บาดเจ็บสาหัส ถูกคนอื่นๆ แบกมา "เจ้ามาทำไม?"
หานคงยิ้มแห้งๆ "ท่านผู้อาวุโสเรียกทุกคนมา ย่อมมีคำสอน หานคงไม่กล้าพลาด!"
เห็นความกระตือรือร้นในสายตาของหานคง กู่เสวียนเฉินก็ขี้เกียจพูดมาก "ก็ได้ พวกเจ้าแสดงวิทยายุทธ์ที่ตนเองถนัดที่สุดให้ข้าดู!"
"ได้... ท่านผู้อาวุโสโปรดชี้แนะ!"
"ท่านผู้อาวุโสโปรดดู..."
คนโง่ก็รู้ว่ากู่เสวียนเฉินกำลังจะชี้แนะพวกเขาฝึกฝน ทุกคนจึงเริ่มแสดงอย่างเต็มที่
เห็นแบบนี้ กู่เสวียนเฉินก็ขมวดคิ้วทันที!
เดิมทีเขาคิดว่า เมื่อขอบเขตของทุกคนเพิ่มขึ้น อาวุธวิญญาณเดิมก็ไม่สามารถแสดงพลังของขอบเขตปัจจุบันได้แล้ว พอดีใช้สมบัติที่พวกเขาได้มา หลอมอาวุธวิญญาณใหม่ให้พวกเขา
การที่เรียกพวกเขามา ให้พวกเขาแสดงวิทยายุทธ์ ก็เพื่อดูลักษณะของวิทยายุทธ์ของพวกเขา เพื่อให้อาวุธวิญญาณที่หลอมขึ้นมาใหม่สามารถแสดงพลังของพวกเขาได้อย่างเต็มที่
แต่พอดู กู่เสวียนเฉินก็พบว่า คัมภีร์ของนิกายเซียวเหยาขาดหายไปเยอะจริงๆ!
เคล็ดวิชากระบี่ไล่ล่าสายลม ดัชนีจักรพรรดิสูญ ฝ่ามือสายฟ้า...
คนร้อยกว่าคน มีวิทยายุทธ์แค่สิบกว่าแบบ แถมพวกเขายังใช้ได้แค่เปลือกนอก!
ถ้าไม่เคยเจอพวกเขา กู่เสวียนเฉินอาจจะคิดว่าเป็นเพราะพรสวรรค์ของพวกเขาไม่พอ!
แต่ในตอนฝึกฝนบนยอดเขาหลิงหยวน ทุกคนต่างทะลวงขอบเขตอย่างรวดเร็ว พวกเขาขาดพรสวรรค์งั้นหรือ? ไม่! เห็นได้ชัดว่าพวกเขาขาดคัมภีร์วิทยายุทธ์ที่สมบูรณ์!
"เอาล่ะ ข้าจะแสดงให้พวกเจ้าดู"
เพราะไม่อยากให้อัจฉริยะถูกกลบฝัง กู่เสวียนเฉินพูดจบก็เริ่มแสดง!
วิทยายุทธ์ต่างๆ ที่พวกเขาเคยใช้ เมื่ออยู่ในมือของกู่เสวียนเฉิน มันก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ในขณะเดียวกัน ตามการแสดงของกู่เสวียนเฉิน เงาร่างในหัวของทุกคนก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง!
เมื่อกู่เสวียนเฉินแสดงจบ ทุกคนรวมถึงผู้อาวุโสฉื่อหั่วก็นั่งลงเข้าใจในวิถีทันที
มองทุกคนที่หลับตา และมีความสุขปรากฏขึ้นบนใบหน้าเป็นระยะๆ กู่เสวียนเฉินก็ส่ายหน้า
"ถ้าตอนนั้นเซียวเหยาไม่ได้ช่วยข้า นิกายเซียวเหยาคงไม่ตกต่ำถึงเพียงนี้ อัจฉริยะมากมายขนาดนี้ กลับไม่มีเคล็ดวิชาที่สมบูรณ์ให้ฝึกฝน!"
ถอนหายใจเบาๆ กู่เสวียนเฉินที่รู้สึกผิดก็เดินไปที่เส้นพลังเพลิงใจกลางโลก!
ความเสียใจในชาติที่แล้ว ชดเชยในชาตินี้ หลอมอาวุธวิญญาณที่เหมาะมือให้พวกเขาก่อนดีกว่า