บทที่ 15 เถ้าแก่ที่เอาแต่ใจ!
เป่ยเฟิงไม่สนใจที่พวกเขาพูดเรื่อยเปื่อย เริ่มอาบน้ำ เหงื่อสีเทาดำบนตัวเหนียวๆ และมีกลิ่นเหม็น
พออาบน้ำเสร็จ เป่ยเฟิงแช่เสื้อผ้าในถัง แล้วมาเล่นมือถือ
เปิดวีแชท ข้อความแถวหนึ่งแสดงขึ้นมาทันที เป็น 99+ ทั้งหมด!
ไม่พูดพร่ำทำเพลง เป่ยเฟิงหยิบรูป GIF ที่เก็บไว้นานส่งไป
อีกแล้ว 99+? กูสู้กับพวกมึงละ!
ในรูปเป็นคนถือมีดทำครัวตะโกนโมโห
"เถ้าแก่ออกมาแล้ว! กลับบ้านเก็บผ้าห่มได้!"
ไม่รู้ว่าใครไร้สมองตะโกน กลุ่มเงียบไปทันที
ผ่านไปสองสามวินาที ข้อความก็ท่วมท้น!
@เถ้าแก่เป่ยเฟิง ข้าวมื้อนึงเท่าไหร่ครับ?
@เป่ยเฟิง หนูจะจอง!
@เป่ยเฟิง หนูเป็นสาวน่ารัก ขอแอบกินแอบดื่มได้ไหม?
"ราคาขึ้นอยู่กับวัตถุดิบ ตอนนี้ราคา 1,600 หยวน สำหรับสี่คน"
เป่ยเฟิงส่งข้อความไป
"ยังดี ยังดี กินมื้อนึงยังมีกางเกงในเหลือ!"
"ดอกไม่ใช่ดอกใบไม่ใช่ใบ" ส่งข้อความ ตามด้วยอิโมจิหัวเราะร้องไห้
"ผมจะไปกู้เงินธนาคาร ซื้อจอบกลับบ้านไปถากถาง หาเงินได้แล้วค่อยมาอุดหนุนเถ้าแก่"
"เห็นจนชิน" ก็ตามกระแส
"ตอนนี้รับจองได้ แต่ต้องจ่ายมัดจำ 50% แต่ละวันรับแขกแค่สี่โต๊ะ นอกจากนี้ถ้าจ่ายมัดจำแล้วไม่มา สองครั้งขึ้นไปจะถูกขึ้นบัญชีดำตลอดไป"
เป่ยเฟิงค่อยๆ พิมพ์ข้อความส่งไป
"เฮ้ย! เถ้าแก่มีสไตล์จริงๆ!"
"เถ้าแก่ ทำแบบนี้จะไม่มีแฟนนะ!"
"ทำไมมีกฎเพิ่มอีกล่ะ?!"
"เพราะสองกฎนี้เพิ่งคิดได้"
เป่ยเฟิงยิ้มในใจ ไม่อ้อมค้อม ตอบตรงๆ
"..."
ทุกคนนิ่งอึ้ง
"เถ้าแก่เอาแต่ใจแบบนี้จะไม่มีลูกค้านะ"
คนหนึ่งส่งข้อความพร้อมอิโมจิกลอกตา
"ไม่หรอก อาหารฉันอร่อยนี่"
เป่ยเฟิงตอบอย่างจริงจัง
"วันนี้รับจองได้ จะสุ่มเลือกสี่คนจากคนที่จ่ายมัดจำทั้งหมด คนที่เหลือจะคืนมัดจำภายใน 24 ชั่วโมง"
"ก็คือถ้าคุณเห็นว่าผมรับเงินโอนแล้ว แสดงว่าจองสำเร็จ! KMS"
เป่ยเฟิงส่งข้อความแบบนี้ในกลุ่มวีแชทสี่กลุ่ม เป่ยเฟิงคิดว่าพอตนมีชื่อเสียงแล้ว คนเป็นร้อยเป็นพันจะโอนเงินมา ตนคงต้องกอดมือถือคอยโอนเงินคืนทั้งวันแน่ๆ!
สู้ไม่รับเงินโอนดีกว่า พอครบ 24 ชั่วโมงก็จะคืนเงินอัตโนมัติ
ในกลุ่มวีแชทคนเยอะขนาดนี้ไม่ขาดคนรวย ทันใดนั้นก็มีข้อความโอนเงินสิบกว่าข้อความแสดงในมือถือเป่ยเฟิง
"คนรวยเยอะจัง!"
เป่ยเฟิงทอดถอนใจ ภายในหนึ่งนาทีมีคนโอนเงินมาเกินสามสิบคน!
"เบอร์ติดต่อผม 139xxxx3377 คุยรายละเอียดทางโทรศัพท์"
จากนั้นสุ่มเลือกสี่คนยืนยันรับเงิน ส่งข้อความไป
"ผมจองได้จริงๆ เหรอ?"
หวังจุนก็เป็นหนึ่งในคนที่โอนเงินให้เป่ยเฟิงทันที เห็นว่าอีกฝ่ายยืนยันรับเงินแล้ว หวังจุนรู้สึกตื่นเต้น
หวังจุนคิดว่า ร้านอาหารส่วนตัวที่กลุ่มชิงซานโฆษณาให้อย่างหนัก คงไม่ใช่พวกต้มตุ๋น พอเห็นกฎการจอง หวังจุนก็โอนเงินทันทีโดยไม่ลังเล
จึงหยิบมือถือโทรหาเป่ยเฟิง
"ฮัลโหล สวัสดีครับ"
"สวัสดีครับเถ้าแก่ ผมคนหนึ่งในสี่คนที่จองได้"
หวังจุนอธิบาย
"อ๋อ คุณเป็นคนแรกในสี่คนที่โทรมา เลือกเวลาทานได้"
เป่ยเฟิงรู้สึกงง นี่มันนักกินชัดๆ รีบร้อนขนาดนี้
"เที่ยงวันนี้"
หวังจุนรอไม่ไหวแล้ว อยากดูว่าร้านอาหารส่วนตัวที่กลุ่มชิงซานแนะนำอย่างหนักจะดีแค่ไหน
"ได้ รู้จักหมู่บ้านชิงหลิ่งใต้เขาชิงหลิ่งซานไหม? ถึงหมู่บ้านแล้วโทรหาผม ผมจะไปรับ"
"อีกอย่าง เวลาทานคือ 12:30 ถึง 14:30 เลยเวลาไม่รอ และจำนวนคนต้องสี่คนหรือน้อยกว่าสี่คนเท่านั้น"
เป่ยเฟิงพูดอย่างใจเย็น
"เข้าใจแล้ว งั้นถึงหมู่บ้านชิงหลิ่งแล้วจะโทรหา"
หวังจุนคิดแล้วตกลง
ไม่นานอีกสามคนก็โทรมาทยอยกัน เป่ยเฟิงตัดสินใจง่ายๆ ให้ทานตามลำดับที่โทรมา ว่าจะเป็นมื้อเที่ยงหรือมื้อเย็น
หลังวางสาย เป่ยเฟิงเงียบๆ เริ่มเตรียมวัตถุดิบ
เนื้อปลาและเนื้อไก่ในตู้แช่ไม่เสียเลย แต่ปริมาณเหลือประมาณครึ่งเดียว
เป่ยเฟิงใช้มีดปลายแหลม ตัดเนื้อปลาติดหนังชิ้นใหญ่ออกมา
เป่ยเฟิงตั้งอุณหภูมิตู้แช่ที่ลบสององศา อุณหภูมินี้จะไม่ทำให้เนื้อปลาและเนื้อไก่แข็งเป็นน้ำแข็ง
เนื้อปลาสัมผัสเย็นเฉียบ เป่ยเฟิงตัดเนื้อปลาชิ้นใหญ่เป็นสองส่วน
จากนั้นวางด้านที่มีหนังลงบนเขียง เริ่มใช้มีดสับลายบนเนื้อปลา
แล้วนำเนื้อปลาชุบแป้งรอบหนึ่ง วางในจานเตรียมไว้
ไม่นานวัตถุดิบทุกอย่างก็ถูกเป่ยเฟิงจัดการอย่างเป็นระเบียบ
ส่วนหวังจุนก็ชวนเพื่อนนักกินมา ขับรถมุ่งหน้าเขาชิงหลิ่งซาน
"พี่จุน คราวนี้เจออะไรอร่อยอีกล่ะ?"
หนุ่มอายุราวยี่สิบสี่ยี่สิบห้านั่งเบาะข้างคนขับถาม
สาวสองคนที่เหลือก็มองหวังจุนตาเป็นประกาย
หวังจุนเงียบๆ มองสาวสองคนที่กินเท่าไหร่ก็ยังผอมบาง แล้วมองตัวเองที่มีแต่ไขมัน อดรู้สึกหดหู่ไม่ได้
"เป็นนักกินเหมือนกัน ทำไมมีแต่ฉันที่อ้วนขึ้นเรื่อยๆ?"
"คราวนี้ฉันทุ่มสุดตัวเลย มื้อเดียวจ่ายไป 1,600 เสี่ยวหลี่ เย็นนี้ต้องพาฉันไปอาบอบนวดด้วยนะ!"
หวังจุนพยายามทำหน้าดุบนใบหน้าอ้วนกลม แต่ไม่รู้ทำไมดูตลกชอบกล
"ไม่จริงมั้ง พี่จุนไปเจอร้านไหนเนี่ย? ร้านมิชลินสตาร์เหรอ?"
หลี่เว่ยพูดเกินจริง
"ไม่น่าใช่นะ ฉันว่าเรากำลังไปทางเขาชิงหลิ่งซานนะ ไม่เคยได้ยินว่าแถวนั้นมีร้านระดับดาวนี่?"
สาวสองคนก็แปลกใจ
มื้อละ 1,600 แม้จะสี่คนกินก็หัวละ 400 ราคานี้ในเมืองชิงไม่ถือว่าถูกเลย
"จะมีของกินเยอะแค่ไหนเนี่ย รู้งี้ชวนพวกลิงมาด้วยก็ดี"
สาวแก้มอวบพูดทึ่งๆ
"คิดว่าฉันไม่อยากหรือไง เขารับแค่สี่คนต่อโต๊ะ"
หวังจุนกลอกตา น่าเศร้าที่หน้ามีเนื้อเยอะ ตากลายเป็นเส้นเล็กๆ
"เถ้าแก่อะไร ทำธุรกิจเป็นหรือเปล่า แบบนี้จะมีคนไปเหรอ?"
สาวอีกคนบ่นไม่พอใจ
"ไม่ใช่เรื่องมีคนไปหรือไม่ แต่เป็นเรื่องอยากไปแต่ไปไม่ได้ เถ้าแก่เอาแต่ใจ รับแค่สี่โต๊ะต่อวัน ฉันแทบตายกว่าจะแย่งโอกาสนี้มาได้"
หวังจุนพูดโดยไม่หันหน้ามา ข้างหน้าเป็นถนนเลี้ยวขึ้นเขา รถเยอะถนนซับซ้อน ไม่กล้าเสียสมาธิ
(จบบทที่ 15)
