ตอนที่135 อู๋เส้าคุนหมดทางเลือก
เย่ซิวหยูเหลือบมองอู๋เส้าคุนและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ว่าไง? รุ่นพี่อู๋ไม่พอใจกับผลการแข่งขันเมื่อวานนี้เหรอ?”
ใบหน้าของอู๋เส้าคุนมืดมนเหมือนก้นหม้อ เขาไม่คิดว่าเย่ซิวหยูจะพูดจี้ใจดำเขา
“ฮู่~” เขาหายใจเข้าลึกๆ และพูดด้วยเสียงทุ้ม “ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย!”
เย่ซิวหยูหันไปหาอู๋เส้าคุน “มีอะไรก็ว่ามา!”
อู๋เส้าคุนเหลือบมองโจวเซิงที่อยู่ข้างๆ “ที่นี่ไม่สะดวกคุย!”
“เฮ้ๆๆ!”
โจวเซิงเห็นการกระทำของอู๋เส้าคุน เขาก็บ่นพึมพำด้วยสีหน้าไม่พอใจ “อู๋เส้าคุน เมื่อกี้นายมองแบบนั้นหมายความว่ายังไง? นายคิดว่าฉันเป็นส่วนเกิน?”
อู๋เส้าคุนตอบอย่างไม่เกรงใจ “นายก็รู้อยู่แก่ใจ”
“บัดซบ!” โจวเซิงสบถด่าในใจ และพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “นายคิดว่าฉันอยากจะมองนายเหรอ?”
เย่ซิวหยูขมวดคิ้วและพูดว่า “พอได้แล้ว! หยุดทะเลาะกันได้แล้ว!”
เขามองอู๋เส้าคุนและพูดว่า “เข้าไปคุยในบ้านกันเถอะ!”
เย่ซิวหยูพูดจบก็หันหลังกลับ กำลังจะเดินกลับเข้าบ้านพัก เขาก็ได้ยินเสียงคนตะโกนข้างหลัง
“พี่เย่ รอผมด้วย!”
เย่ซิวหยูมองตามเสียงไป เห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินมาทางเขา
เขาพูดด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ “จื่อหง พี่ชิงชิง พวกเธอมาทำอะไรที่นี่?”
“ฮ่าๆๆ!” ซูจื่อหงหัวเราะ “พี่เย่ ผมว่างๆ ไม่มีอะไรทำ ก็เลยมาเล่นกับพี่!”
“พี่สาวของผมมีเรื่องอยากคุยกับพี่!”
ก่อนที่ซูชิงชิงจะพูด ไป๋หลิงเอ๋อก็พูดขึ้น
ไป๋หลิงเอ๋อวางมือบนสะโพก เหยียดอก และพูดกับเย่ซิวหยูด้วยสีหน้าไม่พอใจ “เย่ซิวหยู นายเห็นแค่พี่ชิงชิง ไม่เห็นฉันเหรอ? ทำไมนายไม่ทักทายฉัน? เร็วเข้า! เรียกฉันว่ารุ่นพี่ ฉันจะฟัง!”
“หลิงเอ๋อ!” ซูชิงชิงดึงไป๋หลิงเอ๋อไปข้างหลัง
เธอมองไป๋หลิงเอ๋อ จากนั้นก็หันไปพูดกับเย่ซิวหยูด้วยสีหน้าขอโทษ “รุ่นน้อง นิสัยของหลิงเอ๋อเป็นแบบนี้ นายไม่ต้องสนใจเธอ!”
ไป๋หลิงเอ๋อส่ายแขนของซูชิงชิงและพูดอย่างน้อยใจ “พี่ชิงชิง~”
“ฮี่ๆ!” เย่ซิวหยูหัวเราะเบาๆ “ผมว่ารุ่นพี่หลิงเอ๋อนิสัยดีจะตาย!”
ไป๋หลิงเอ๋อได้ยินดังนั้น ดวงตาของเธอก็เป็นประกาย เธอมองเย่ซิวหยูและพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “ไม่เลว เด็กคนนี้พูดได้ดี!”
หลังจากที่ทุกคนคุยกันสักพัก
เย่ซิวหยูก็หันไปมองจางเจ๋อเฉียนที่ยืนอยู่ข้างหลัง
“พี่จาง ไม่เจอกันนานเลยนะครับ!”
จางเจ๋อเฉียนไม่คิดว่าเย่ซิวหยูจะเรียกเขา เขาก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวและพูดด้วยน้ำเสียงซับซ้อน “พี่เย่ ไม่เจอกันนานจริงๆ!”
การแข่งขันนักศึกษาใหม่จบลงแล้ว ผ่านไปแค่สามเดือนกว่าๆ
แต่สถานะของเขากับเย่ซิวหยูในมหาวิทยาลัยแห่งชาติตอนนี้แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง!
“ฮ่าๆๆๆๆ!”
โจวเซิงหัวเราะและเดินไปข้างๆ เย่ซิวหยู “ไม่คิดเลยว่าน้องเย่จะป๊อปปูล่าขนาดนี้!”
เย่ซิวหยูเหลือบมองโจวเซิง “นี่ใคร?”
โจวเซิงเก็บรอยยิ้มและตอบด้วยสีหน้าจริงจัง “ฉันคือโจวเซิง ชั้นปีที่ 3 ไม่ต้องเรียกพี่ก็ได้!”
ถึงแม้ว่าเย่ซิวหยูจะเป็นแค่นักศึกษาใหม่ แต่โจวเซิงก็ไม่ได้อวดเบ่งใส่เย่ซิวหยู
เพราะมหาวิทยาลัยแห่งชาติเป็นสถานที่ที่ให้ความสำคัญกับความแข็งแกร่ง
ด้วยความแข็งแกร่งของเย่ซิวหยู เขาสามารถแข่งขันกับคนรุ่นเขาได้!
เย่ซิวหยูไม่ได้โกรธ เขาถามอย่างสุภาพ “ไม่ทราบว่ารุ่นพี่โจวมาที่นี่มีธุระอะไรหรือเปล่า?”
“ไม่มีอะไร ฉันได้ยินว่ารุ่นน้องเอาชนะอู๋เส้าคุน ก็เลยอยากมาทำความรู้จัก”
เย่ซิวหยูโบกมือและพูดอย่างถ่อมตัว “เฮ้อ ต้องขอบคุณที่รุ่นพี่อู๋ออมมือ ไม่งั้นผมคงชนะไม่ได้!”
“จิ๊จ๊ะๆๆ!” โจวเซิงตบไหล่ของเย่ซิวหยูและพูดด้วยสีหน้าไม่เห็นด้วย “รุ่นน้อง เลิกแก้ตัวให้อู๋เส้าคุนได้แล้ว! ใครๆ ในมหาวิทยาลัยแห่งชาติก็รู้ ถ้ากรรมการไม่ลงมือเมื่อวานนี้ นายคงจะเล่นงานเขาจนลุกไม่ขึ้น!”
อู๋เส้าคุนทนฟังมานาน ในที่สุดก็ระเบิดออกมา
ความโกรธในดวงตาของอู๋เส้าคุนพุ่งออกมา เขามองโจวเซิงและคำรามด้วยฟันที่กัดแน่น “โจว…เซิง!”
โจวเซิงและเย่ซิวหยูกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน ก็ถูกอู๋เส้าคุนขัดจังหวะ
เขาหันไปพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ “อู๋เส้าคุน นายเรียกฉันทำไม? ไม่เห็นเหรอว่าฉันกำลังคุยกับรุ่นน้อง? นายไม่มีตาหรือไง?”
“ฮู่…ฮู่…” ลมหายใจของอู๋เส้าคุนหนักอึ้งขึ้นเล็กน้อย
เขาจ้องมองโจวเซิงอยู่นาน แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร
วันนี้เขามาที่นี่เพื่อขอโทษเย่ซิวหยู ถ้าโจวเซิงทำให้งานพัง ก็คงได้ไม่คุ้มเสีย!
โจวเซิงเห็นว่าอู๋เส้าคุนไม่ได้โจมตี
ความประหลาดใจวาบขึ้นในดวงตาของเขา
โจวเซิงและอู๋เส้าคุนรู้จักกันมามากกว่าสิบปีแล้ว
เขาไม่เคยเห็นอู๋เส้าคุนระงับความโกรธ
โจวเซิงอดไม่ได้ที่จะพึมพำในใจ “ดูเหมือนว่าอู๋เส้าคุนจะมีแผน!”
เขาและอู๋เส้าคุนเป็นศัตรูกันมานานหลายปีแล้ว!
โจวเซิงกล้าพูดได้เลยว่าแทบไม่มีใครในมหาวิทยาลัยแห่งชาติที่รู้จักอู๋เส้าคุนดีไปกว่าเขา
อู๋เส้าคุนมักจะถือตัว!
ไม่ต้องพูดถึงนักเรียนทั่วไป แม้แต่นักเรียนจากตระกูลใหญ่ๆ ในเมืองแห่งชาติ ก็มีไม่กี่คนที่อู๋เส้าคุนจะสนใจ!
เย่ซิวหยูมาจากมหาวิทยาลัยชั้นล่าง
โจวเซิงคิดว่าอู๋เส้าคุนแพ้ให้แก่เย่ซิวหยู
เขาคงไม่ยอม!
ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาประเมินอู๋เส้าคุนต่ำไป!
อู๋เส้าคุนไม่อยากทะเลาะกับโจวเซิงอีกต่อไป เขามองเย่ซิวหยูและถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “น้องเย่ เราเข้าไปคุยข้างในได้ไหม?”
เย่ซิวหยูเหลือบมองอู๋เส้าคุนและเยาะเย้ยในใจ
ถึงแม้ว่าเย่ซิวหยูจะไม่แน่ใจว่าอู๋เส้าคุนจะคุยอะไรกับเขา แต่เขาก็พอจะเดาได้
อู๋เส้าคุนกลัวศักยภาพของเขาและอยากจะคืนดีกับเขา!
อู๋เส้าคุนส่งคนมาลอบสังหารเขา
ถ้าเขาไม่มีไพ่ตาย ตอนนี้คงตายไปแล้ว!
อยากจะคืนดีตอนนี้?
สายไปแล้ว!
เย่ซิวหยูนึกถึงเรื่องนี้ เขาก็พยักหน้าและพูดว่า “งั้นเข้าไปคุยข้างในกันเถอะ!”
อู๋เส้าคุนเพิ่งจะโล่งใจ
เขาก็ได้ยินเสียงของโจวเซิง
“รุ่นน้อง ฉันก็มีเรื่องจะถามนาย!”
“งั้นไปด้วยกันเลย!”
เย่ซิวหยูพูดจบก็หันไปเชิญซูชิงชิงและคนอื่นๆ “รุ่นพี่ พวกพี่อยากเข้ามานั่งไหม?”
ซูจื่อหงและไป๋หลิงเอ๋อพูดพร้อมกัน “ได้ๆ!”
ซูชิงชิงหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “งั้นฉันรบกวนรุ่นน้องแล้ว”
เย่ซิวหยูส่ายหัวและพูดว่า “ไม่รบกวนหรอกครับ!”
ทุกคนเดินไปที่บ้านพักของเย่ซิวหยู
เหลือเพียงอู๋เส้าคุน
ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม!
