ตอนที่ 440 บาดแผล
ลุงหมีหั่นปลาใหญ่สองตัวที่เขาจับได้ในวันนี้เป็นชิ้นบาง ๆ แล้วทาเครื่องปรุงพิเศษที่ไม่เหมือนใครลงไป
เขาแบ่งปลาออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งให้กับลูกสาวของเขา ชื่อเฉียนเฉียน ส่วนอีกส่วนหนึ่งให้กับไอร่า
“ที่นี่ไม่มีอะไรดีนอกจากปลา อย่าถือสาเลยนะคะ”
ไอร่าลองชิมปลาชิ้นหนึ่ง รสชาติอร่อยเกินคาด
เธอถามว่า “ใส่เครื่องปรุงอะไรไปบ้างคะ?”
ลุงหมีหยิบขวดเล็ก ๆ ขึ้นมาและเปิดฝาให้เธอดู “นี่คือเครื่องปรุงพิเศษของข้า มันทำจากมอสที่มีเฉพาะในเขตหิมะ และน้ำหิมะ มันจะเสร็จเมื่อถูกปิดในขวดไว้สักพัก”
เพราะเนื้อปลามีไม่เยอะ ไอร่าจึงกินหมดไปอย่างรวดเร็ว
เฉียนเฉียนเอาชิ้นปลาที่อยู่ในชามของเธอมาให้ไอร่า และมองเธอด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย “พี่ใหญ่ ยังมีปลาอยู่นะ กินสิ”
ไอร่าลูบหัวเธอ “ขอบใจนะ แต่ว่าข้าอิ่มแล้ว”
เฉียนเฉียนน่ารักมาก และสูงแค่ระดับเอวของไอร่า เธอเงยหน้าถามอย่างไร้เดียงสา “ปกติพ่อจะกินปลาตัวใหญ่ 5 ตัวถึงจะอิ่ม ทำไมพี่ใหญ่กินแค่ตัวเดียวก็อิ่มล่ะ?”
ไอร่าอธิบายอย่างใจเย็น “เพราะข้าไม่ได้หิว”
“งั้นข้าเก็บปลาไว้ก่อนนะ ถ้าพี่ใหญ่หิวค่อยมากินก็ได้”
ไอร่าไม่รู้จะขำหรือจะร้องไห้ดี “ไม่ต้องหรอก ถ้าข้าหิว ฉันจะออกไปล่าเอง เจ้ากินก่อนเถอะ”
“ได้” เฉียนเฉียนทำหน้างอแล้ววางชามลง
ไม่นาน เธอก็ถามขึ้นมาอีก “พี่ใหญ่ เก่งการล่าสัตว์มั้ยคะ?”
ไอร่ารู้สึกเจ็บใจเมื่อถูกเรียกว่าพี่ใหญ่ เธอพูดอย่างไม่มีทางเลือก “ก็พอได้”
“สัตว์ที่ใหญ่ที่สุดที่พี่ใหญ่เคยล่าคืออะไรคะ? มันใหญ่เท่าพ่อรึเปล่า?” ในความทรงจำของเธอ รูปแบบสัตว์ของพ่อคือสัตว์ที่ใหญ่ที่สุดที่เธอเคยเห็น
ลุงหมีลูบหัวเฉียนเฉียน “สัตว์ที่ใหญ่ที่สุดที่ท่านอวี้เทียนล่า คงจะใหญ่กว่าพ่อมากแน่ ๆ ไปนอนได้แล้วนะ อย่ามารบกวนท่านอวี้เทียนเลย”
เฉียนเฉียนทำหน้าผิดหวัง “อ๋อ”
เธอหมกมุ่นอยู่กับปลาที่เหลือ แล้วลุงหมีก็อุ้มเธอกลับห้องไปพักผ่อน
ก่อนจะจากไป เธอหันกลับมามองไอร่าแล้วถามอย่างเขินอาย “พี่ใหญ่ มีคู่ครองหรือยังคะ?”
ไอร่าตกใจสักครู่ ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงถามแบบนี้ แต่ก็ยังตอบไปตามตรง “ยัง”
“โอ้!” เฉียนเฉียนดูมีความสุขมากกับคำตอบ “ราตรีสวัสดิ์ค่ะ พี่ใหญ่!”
“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”
หลังจากที่เฉียนเฉียนหลับไป ลุงหมีก็กลับมาที่ห้องนั่งเล่น เขาพูดขอโทษ “เฉียนเฉียนไม่มีแม่มาตั้งแต่เด็ก เธออยู่กับข้ามาตลอดเลย นางถูกเลี้ยงดูมาอย่างตามใจไปหน่อยนะ กรุณาอย่าโกรธการกระทำของนาง”
เพราะความสูงของเธอ เมื่อไอร่าเห็นเฉียนเฉียน เธอจึงมองเหมือนกับลูกสาวของตัวเอง เธอยิ้มและพูด “เฉียนเฉียนน่ารักมาก เจ้าเลี้ยงดูนางได้ดีจริง ๆ”
เสียงลมและหิมะด้านนอกดังขึ้นเรื่อย ๆ แต่ทางเข้าถ้ำถูกก้อนหินใหญ่ปิดไว้ ทำให้ลมและหิมะไม่สามารถเข้าไปได้ ภายในจึงค่อนข้างอุ่น
ลุงหมีพูด “พายุหิมะวันนี้คงจะยังไม่หยุดในเร็ว ๆ นี้ ท่านสามารถพักที่นี่ก่อน ค่อยออกไปเมื่อพายุหิมะเบาลง”
ไอร่ายังคิดถึงคอนริและยังไม่อยากออกไปเลย ตอบรับ “งั้นต้องรบกวนเจ้าแล้ว”
“เป็นเกียรติของข้าที่ได้ให้ท่านพักที่นี่”
ลุงหมีจัดห้องว่างให้ไอร่า
พายุหิมะนี้กินเวลาถึงสองวันหนึ่งคืน
โชคดีที่ในถ้ำมีอาหารเพียงพอ ไม่งั้นพวกเขาทั้งสามคนคงต้องอดตาย
ความสัมพันธ์ระหว่างไอร่าและลุงหมีเริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ เธอถามลุงหมีเกี่ยวกับเผ่าหมาป่าน้ำแข็งสีขาวเงิน
เธอได้เรียนรู้ตำนานเกี่ยวกับเทพเจ้าหมาป่า จากเขา
“เผ่าหมาป่าน้ำแข็งสีขาวเงินคือเหล่าทายาทของเทพเจ้าหมาป่า หลังจากเทพเจ้าหมาป่าตาย ฝูงหมาป่าทั้งหมดย้ายเข้าไปในเขตหิมะและอาศัยอยู่ที่นั่นอย่างแยกตัวออกจากโลกภายนอก ถ้ำหมาป่าที่พูดถึงนั้นเป็นพื้นที่ต้องห้ามที่เก็บซากของเทพเจ้าหมาป่าเอาไว้ เฉพาะหมาป่าน้ำแข็งสีขาวเงินเท่านั้นที่สามารถเข้าไปได้ คนอื่นจะถูกโจมตีเมื่อเข้าไป”
ไอร่ากังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของคอนริ “คอนริเข้าไปในถ้ำหมาป่าแล้ว จะอันตรายหรือเปล่า?”
ลุงหมียิ้ม “ถ้าเขาไม่ไปยุ่งกับวิญญาณที่หลงเหลือของเทพเจ้าหมาป่า เขาคงจะไม่เป็นอันตราย”
เมื่อหิมะเริ่มสงบลงเล็กน้อย ลุงหมีก็ขยับก้อนหินออกและวางแผนจะออกไปล่าเพื่อลงทุนเก็บอาหาร
ไม่คาดคิดว่า มีหมาป่าน้ำแข็งสีขาวเงินวิ่งมาหา ร่างกายเต็มไปด้วยหิมะและเสียงของมันเต็มไปด้วยความกังวล “ท่านหมีขั้วโลก หมอพ่อมดจางฮวายังต้องการให้ท่านไปที่เผ่าหมาป่าเดี๋ยวนี้”
ลุงหมีถาม “เกิดอะไรขึ้น?”
“เมื่อไม่นานมานี้ มีชนเผ่าใหม่เข้ามาในเผ่าของเรา หมอพ่อมดจางฮวาเปิดถ้ำหมาป่าให้เขาเข้าไปเรียนรู้วิธีเพิ่มพลัง แต่ว่าดันเกิดปัญหากับวิญญาณของเทพเจ้าหมาป่า เขาบาดเจ็บสาหัสตอนนี้ หมอพ่อมดจางฮวายังต้องการขอความช่วยเหลือจากท่าน”
เมื่อไอร่าได้ยินดังนั้น หัวใจของเธอก็รัดแน่นทันที คอนริบาดเจ็บ!
ลุงหมีเตรียมจะออกไป
ไอร่าหยุดเขาไว้ “ข้าไปด้วย!”
ลุงหมีลังเลเล็กน้อย แต่ในที่สุดก็ยอมรับคำขอของเธอ พวกเขาทั้งสามเดินเข้าไปในหุบเขาที่เต็มไปด้วยหิมะ
...
คอนริหมดสติเมื่อถูกหามออกจากถ้ำหมาป่า
ร่างกายของเขามีบาดแผลมากมาย จางฮวารีบทายาให้เขา เลือดหยุดไหลแล้ว แต่คอนริยังคงหมดสติอยู่
เมื่อลุงหมีและไอร่ามาถึง จางฮวายากำลังกดมือของเขาลงบนหน้าอกของคอนริ ร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อย ดวงตาปิดลงและพูดบางอย่างออกมา
ในที่สุดเขาก็ลืมตาขึ้น ใบหน้าของเขาอดสูอย่างมาก
ลุงหมีถามว่าเกิดอะไรขึ้น
“วิญญาณของเทพเจ้าหมาป่าดูเหมือนจะเข้าไปในร่างของคอนริ วิญญาณสัตว์ของคอนริตกใจและพลังทั้งสองเกิดการปะทะกันในร่างของเขา ฉันพยายามทำให้มันสงบลง แต่ล้มเหลว”
ลุงหมีตกใจ “วิญญาณของเทพเจ้าหมาป่าเข้าไปในร่างของคอนริได้ยังไง?”
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอนนั้นคอนริอยู่คนเดียวในถ้ำหมาป่า ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเขากับวิญญาณของเทพเจ้าหมาป่า ตอนที่ข้าไปหาคอนริ เขาก็บาดเจ็บสาหัสและหมดสติไปแล้ว”
ลุงหมีปลอบใจ “เขาจะไม่เป็นอะไรหรอก ถ้ามีอะไรที่ข้าช่วยได้ ข้าจะทำเต็มที่”
“ข้าอยากให้ท่านช่วยทำให้วิญญาณของเทพเจ้าหมาป่าและวิญญาณสัตว์ในร่างของคอนริสงบลง”
ในเผ่าหมาป่าทั้งหมด สัตว์วิญญาณที่มีระดับดาวสูงที่สุดคือจางฮวา ถ้าแม้แต่เขายังไม่สามารถทำให้วิญญาณของเทพเจ้าหมาป่าและวิญญาณสัตว์สงบได้ คนอื่นในเผ่าคงทำไม่ได้เช่นกัน
มีแค่เพื่อนบ้านที่อาศัยอยู่ใกล้ ๆ ลุงหมีเท่านั้น ที่มีวิญญาณสัตว์ที่สามารถแข่งขันกับของจางฮวาได้
พลังของวิญญาณสัตว์ทั้งสองตัวนี้รวมกันอาจจะสามารถทำให้วิญญาณของเทพเจ้าหมาป่าและวิญญาณสัตว์ในร่างของคอนริสงบลงได้
ลุงหมียินดีตกลงทันที
เมื่อจางฮวารีบร้อนช่วยคอนริ เขาก็ไม่ทันสังเกตว่าไอร่าตามมาด้วย
ไอร่ายืนอยู่เงียบ ๆ ข้าง ๆ และไม่ได้ทำให้เกิดปัญหา เธอก็รู้สึกเครียดไม่น้อยเมื่อเห็นจางฮวาและลุงหมีร่วมมือกันช่วยคอนริ
เธอหวังว่า คอนริจะปลอดภัย
วิญญาณสัตว์ของจางฮวาและลุงหมีต่างก็แข็งแกร่งมาก พวกเขารวมพลังโจมตีเข้าไปในร่างของคอนริ และในที่สุด พวกเขาก็ไม่เพียงแต่ไม่สามารถทำให้วิญญาณของเทพเจ้าหมาป่าและวิญญาณสัตว์สงบลงได้ แต่ยังทำให้พวกมันเดือดดาลขึ้นอีก
พลังที่บ้าคลั่งระเบิดออกมา!
