ตอนที่ 230 ความกลัวได้มาถึงแล้ว!

ตอนที่ 230 ความกลัวได้มาถึงแล้ว!

ตอนนี้ค้อนแห่งสการ์ดีทั้งแปดเล่ม สองเล่มถูกทำลาย หนึ่งเล่มถูกผนึกเอาไว้

เสียงแตรแห่งการต่อสู้เพิ่งจะเริ่มดังขึ้น แต่เจ้าแห่งค้อนกลับเหลือเพียงห้าคนจากแปดคน

ผลลัพธ์นี้สร้างความประหลาดใจให้กับคัล บอร์สันมาก และมันก็ทำให้เขาระมัดระวังมากขึ้น

อย่างไรก็ตาม สำหรับเขาแล้ว จำนวนเจ้าแห่งค้อนจะเป็นแปดหรือห้าคนก็ไม่ได้สำคัญอะไร เพราะเจ้าแห่งค้อนมีหน้าที่เพียงสร้างความหวาดกลัว จำนวนที่ลดลงก็แค่ทำให้ความกลัวเกิดขึ้นช้าลง และพลังศักดิ์สิทธิ์ของเขาฟื้นฟูได้ช้าลงเล็กน้อย

ในฐานะเทพแห่งความกลัว คัล บอร์สันรู้ดีว่าความกลัวไม่ได้ลดลงเพียงเพราะแหล่งที่มาลดน้อยลง แม้จะมีเพียงแหล่งเดียว เมื่อมันถูกเล่าขานในหมู่มนุษย์ ก็จะกลายเป็นสิบ เป็นร้อย เป็นพัน เป็นหมื่น . . .

คนสามคนก็กลายเป็นเสือได้ ห้าคนก็แต่งเรื่องขึ้นได้ คำพูดของผู้คนคือแหล่งกำเนิดความกลัวที่ดีที่สุด!

ในทุกยุคสมัยไม่เคยขาดแคลนผู้ปล่อยข่าวลือ ยิ่งในยุคข้อมูลข่าวสารเช่นปัจจุบัน ใคร ๆ ก็พร้อมจะสร้างเรื่องเพื่อให้ได้รับความสนใจมากขึ้น แม้แต่การแสร้งว่าตนเป็นมนุษย์ต่างดาว

เมื่อคัล บอร์สันก้าวลงมาจากหัวของสัตว์ประหลาดทะเลและเหยียบลงบนชายฝั่งตะวันตกของอเมริกา พลังแห่งความกลัวกลุ่มแรกก็เริ่มไหลมาสู่ร่างของเขา

“สูดด . . .” หลังจากผ่านไปนับพันปีข้า คัล บอร์สันก็ได้สัมผัสรสชาติของความกลัวอีกครั้ง มันยังคงหวานหอม อร่อย และทำให้หลงใหลเช่นเคย!

เมื่อพลังศักดิ์สิทธิ์ค่อย ๆ เติมเต็ม ร่างกายของคัล บอร์สันที่งองุ้มก็ค่อย ๆ ยืดตรง รอยย่นบนหน้าผากค่อย ๆ หายไป และผมสีขาวก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำ

“จงไปทำลายล้าง! นำพาความหวาดกลัวไปทั่วโลก!” คัล บอร์สันชี้ไม้เท้าไปข้างหน้า ทันใดนั้นสัตว์ประหลาดทะเลก็ร้องคำรามก่อนพุ่งขึ้นฝั่ง มุ่งหน้าไปยังทิศทางต่าง ๆ

ในขณะเดียวกันเวเบอร์ก็รู้หน้าที่ของตนดี เมื่อค้อนแห่งสการ์ดีได้รับพลังศักดิ์สิทธิ์ใหม่จากคัล บอร์สัน มันก็เปล่งประกายรุนแรงกว่าเดิม

เวเบอร์หันมองไปทางนิวยอร์ก ก่อนที่ใบหน้าของเอริคจะปรากฏขึ้นในความคิด พร้อมความคิดบ้าบิ่นที่อยากท้าทายเขา

แต่เวเบอร์ก็รีบสลัดความคิดนั้นทิ้ง และเลือกเป้าหมายใหม่ที่อยู่ใกล้นิวยอร์ก นั่นคือเมืองนิวเฮเวน รัฐคอนเนตทิคัต บ้านของมหาวิทยาลัยเยล เขาจำได้ว่าลูกสาวของเจ้านายกำลังเรียนอยู่ที่นั่น บางทีเขาอาจได้เจอ . . . ฮ่า ๆ ๆ

. . .

ณ สำนักงานใหญ่ของชีลด์

นิค ฟิวรี่ ยืนสงบอยู่หน้าจอมอนิเตอร์ ไม่ว่าจะเป็นการต่อสู้ของเจ้าแห่งค้อนทั้งสี่คน หรือการขึ้นฝั่งของคัล บอร์สัน ทุกอย่างล้วนอยู่ในสายตาของเขา

“ท่านผู้อำนวยการ อาวุธอวกาศพร้อมแล้ว!” มาเรีย ฮิลล์ในชุดยูนิฟอร์มเรียบหรูรายงานด้วยน้ำเสียงมั่นคง

“ยิงได้เลย!” นิค ฟิวรี่กล่าวพร้อมรอยยิ้มพึงพอใจในตัวที่ปรึกษาด้านเทคนิคของเขา เพราะเอริคคือคนที่ให้ข้อมูลเกี่ยวกับคัล บอร์สัน คิดค้นอาวุธที่จะใช้โจมตีอีกฝ่าย และยังทำลายค้อนได้มากที่สุด ทำทั้งหมดนี้ให้เขาโดยไม่คิดค่าใช้จ่าย!

เมื่อคำสั่งถูกส่งออกไป อาวุธอวกาศกว่าร้อยชิ้นก็เริ่มปลดปล่อยพลังงานของมัน แสงสีขาวนับร้อยพุ่งลงมาราวกับการพิพากษาของเทพเจ้าโจมตีใส่เป้าหมายอย่างแม่นยำ

คัล บอร์สันยังคงเพลิดเพลินกับความหวาดกลัว แต่ก็รู้สึกถึงภัยคุกคามจากเบื้องบน เมื่อเงยหน้าขึ้น เขาก็เห็นแสงที่พุ่งลงมาก่อนที่จะทันได้ทำอะไร

ด้วยความเร็วของแสง สัตว์ประหลาดทะเลยังไม่ทันรู้ตัว พวกมันก็ถูกโจมตีจนผิวหนังแตกกระจาย อวัยวะภายในหลอมละลาย และกระดูกแตกสลายภายในชั่วพริบตา

ส่วนคัล บอร์สันใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นมืดมนอย่างกะทันหัน และยกไม้เท้าขึ้นสร้างเกราะพลังงานและร่ายเวทป้องกัน แต่การโจมตีมากมายก็ยังทำให้เขาต้องทุลักทุเลเป็นอย่างมาก

‘วันนี้ข้าออกมาข้างนอกผิดฤกษ์หรือเปล่านะ? หรือควรกลับไปหลับต่ออีกสักสองสามปีดี?’

ความคิดที่ไร้สาระเริ่มก่อตัวขึ้นในจิตใจของคัล บอร์สัน นี่เขารู้สึกกลัว?

เรื่องตลก! ข้าเป็นเทพแห่งความกลัว แต่กลับกลัวเสียเอง? เป็นไปไม่ได้!

ทันใดนั้นพลังศักดิ์สิทธิ์อันแข็งแกร่งในร่างของคัล บอร์สันก็พลันระเบิดออกมา พลังอันลึกลับไหลย้อนขึ้นไปตามลำแสงของอาวุธอวกาศ และในพริบตาดาวเทียมหลายร้อยดวงก็กลายเป็นเศษฝุ่นในอวกาศ

การโจมตีครั้งนี้ก็ทำให้ชีลด์และกองทัพสูญเสียเงินนับพันล้านดอลลาร์!

แต่ผลลัพธ์ก็น่าพอใจ สัตว์ประหลาดทะเลที่ขึ้นฝั่งทั้งหมดถูกทำลายในเวลาเพียงไม่กี่วินาที

สัตว์ประหลาดทะเลช่างน่าเวทนา พวกมันถูกซัดสะบัดจากซิมไบโอตและค้อนแห่งสการ์ดีจนสะบักสะบอม เมื่อขึ้นฝั่งได้ก็หวังจะปลดปล่อยความแค้น แต่กลับไม่ทันเห็นใครแม้แต่คนเดียวมันก็ถูกฆ่าตายในพริบตา

นิค ฟิวรี่ ซึ่งซ่อนตัวอยู่หลังจอมอนิเตอร์ เมื่อเห็นพลังของคัล บอร์สันที่สามารถทำลายดาวเทียมได้ในพริบตา เขาก็แค่นหัวเราะเบา ๆ แล้วออกคำสั่งทันที “ถอย!”

อาวุธอวกาศที่เหลือทั้งหมดหยุดการโจมตีทันที และกระจายตัวออกไปทั่วท้องฟ้า ทำให้คัล บอร์สันต้องไล่ตามพวกมันทีละดวงหากต้องการทำลาย

คัล บอร์สันแหงนมองท้องฟ้า และเมื่อเห็นว่าอาวุธที่ทำลายสัตว์ประหลาดทะเลของเขากำลังแยกย้ายกันหนี เขาก็รีบปล่อยการโจมตีออกไปอีกสองสามครั้ง และทำลายดาวเทียมไปได้อีกไม่กี่ดวง แต่ที่เหลือกลับไล่ตามไม่ทัน ทำให้เขาจึงทำได้เพียงปล่อยให้พวกมันหนีไป พร้อมกับใบหน้าของเขาที่ยิ่งมืดมนขึ้น

เมื่อเห็นว่าทำอะไรไม่ได้อีกต่อไป คัล บอร์สันก็เลิกสนใจดาวเทียม และกระแทกไม้เท้าลงกับพื้นอย่างรุนแรงสร้างวงเวทสีดำขึ้นใต้เท้าของเขา

ทันใดนั้นเสียงร่ายมนตร์อันคลุมเครือก็ดังขึ้นจากปากของคัล บอร์สัน ท้องฟ้าราวกับถูกปกคลุมด้วยเมฆหมอกที่มองไม่เห็น แม้แต่นิค ฟิวรี่ที่เฝ้ามองผ่านดาวเทียมก็ยังรู้สึกถึงความกดดันที่ปกคลุมไปทั่ว

“เจ้านี่กำลังจะใช้พลังครั้งใหญ่!” นิค ฟิวรี่รับรู้ถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ทำให้เขาเตรียมตัวอ้าปากเพื่อออกคำสั่ง แต่เขากลับลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจโทรหาเอริค

“เอริค เทพเจ้าที่นายพูดถึงได้ขึ้นฝั่งที่ชายฝั่งตะวันตกแล้ว ดูเหมือนเขากำลังจะใช้เวทมนตร์ชั่วร้ายบางอย่าง นายมีวิธีหยุดเขาไหม?” ฟิวรี่พูดพร้อมส่งภาพจากจอมอนิเตอร์ให้เอริคดู

เอริคที่รับสายยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ฟิวรี่ นายนี่ขี้เหนียวจริง ๆ ทั้งที่มีวิธีจัดการเอง แต่กลับไม่กล้าใช้”

“อาวุธอวกาศเหลืออยู่เท่าไหร่? โอนสิทธิ์การใช้งานทั้งหมดมาให้ฉัน!” เอริคพูดอย่างไม่ลังเล “นายไม่กล้าใช้พลังทั้งหมด เลยจะให้ฉันทำแทน? ไม่มีทาง! ค่าเสียหายพวกนี้ยังไงสุดท้ายก็ต้องถูกบันทึกไว้ในบัญชีชีลด์อยู่ดี”

ฟิวรี่กัดฟันดังกรอด “เพิ่งจะถอนดาวเทียมออกไปหยก ๆ นายก็จะเอากลับไปใช้อีกแล้ว?”

“เลิกพูดมากได้แล้ว! ฉันไม่โง่พอจะเอาอาวุธอวกาศไปโจมตีคัล บอร์สันเหมือนนาย ส่งสิทธิ์มาให้ฉัน ฉันรับรองว่าจะไม่ทำลายดาวเทียมแม้แต่ดวงเดียว!”

เอริคขอสิทธิ์การควบคุมเพื่อหลีกเลี่ยงความเข้าใจผิด และเพื่อให้เกียรติฟิวรี่ แม้ว่าเขาจะสามารถข้ามระบบควบคุมของฟิวรี่ได้อยู่แล้วก็ตาม

ระหว่างที่พวกเขาทั้งสองกำลังเถียงกัน คัล บอร์สันก็เสร็จสิ้นการร่ายเวทมนตร์ หมอกสีเทาอ่อนเริ่มปรากฏขึ้นกลางอากาศและแผ่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว ทำให้มนุษย์ที่สัมผัสหมอกนี้ถูกความกลัวที่ไร้ขอบเขตเข้าครอบงำในทันที

ความกลัวได้มาถึงแล้ว!

โปรดติดตามตอนต่อไป …