บทที่ 360 ช่วงเวลาแห่งความสุข(ฟรี)

บทที่ 360 ช่วงเวลาแห่งความสุข(ฟรี)

หอยลายผัดพริก เซี่ยชิงหยาใส่น้ำมากหน่อย ตักด้วยทัพพีหนึ่งที

แม้แต่หอยลายก็ไม่ต้องคายทราย กินแล้วก็ไม่สะดุด

น้ำซุปหอมอร่อย ไม่ต้องใส่เกลือเลย หอยลายมีน้ำทะเลติดมา ต้มเดือดก็เป็นเกลือธรรมชาติ

"แม่ อร่อยไหมเจ้าคะ"

เอ้อร์หยามองตาปริบๆ อดกลืนน้ำลายไม่ได้

เซี่ยชิงหยาตักน้ำซุปให้พวกเขาคนละทัพพี แบ่งหอยลายให้สองสามตัว

"ชิมดู สุกหรือยัง?"

เอ้อร์หยาพอได้รับชาม ก็รีบดื่มน้ำซุปหนึ่งอึก แล้วยื่นมือแกะหอยลายหนึ่งตัว ยัดเข้าปาก

"สุกแล้ว สุกแล้ว อร่อยมากเลย!"

หอยลายผัดเผ็ด ต้มซุปหอยแมลงภู่ หลังจากปลาหมึกตัวนั้น แม่ลูกสามคนก็จับได้อีกสี่ห้าตัว เซี่ยชิงหยาและต้าหยาไปที่ห้องเรือ สองคนช่วยกันยกเตาย่างอย่างง่ายออกมา

ย่างปลาหมึก

เพื่อการย่าง เซี่ยชิงหยาถึงกับเอาถ่านมาด้วย

ไกลออกไป มีคนเห็นแม่ลูกสองคนยกเตาย่างลงจากเรือ ก็อดอิจฉาไม่ได้

"ภรรยาเฉียนคุนรู้จักใช้ชีวิตจริงๆ นั่นมันอะไรน่ะ?"

"นี่เจ้ายังไม่รู้หรือ เตาย่าง! ภรรยาเฉียนคุนมักจะย่างของที่บ้านบ่อยๆ กลิ่นนั้น ทั้งหมู่บ้านปิ่นไห่ได้กลิ่น หอมจนคนเป็นลม"

ชาวบ้านปิ่นไห่พูดอะไร เซี่ยชิงหยาไม่รู้ อาหารย่างทางโน้นเริ่มแล้ว

"เอ้อร์หยา ไม้เสียบที่พวกเราทำไว้ล่ะ ไม่ได้เอามาหรือ?"

พอพูดจบ เอ้อร์หยาก็รีบหยิบไม้เสียบกองใหญ่ออกมาจากถังที่กอดไว้ตลอด

"อยู่นี่ค่ะ แม่!"

"วางจานเหล็กตรงนี้ ล้างหอยลาย หอยนางรมให้สะอาด ปลาหมึกแม่จะล้างเอง พวกเจ้าไม่ต้องแตะ"

เซี่ยชิงหยาสวมถุงมือหนังหมู หยิบปลาหมึกตัวยาวอ้วนจากถังไม้

ซ่า ซ่า

ระหว่างโขดหินสองก้อน น้ำทะเลซัดกระทบหิน ม้วนเป็นฟองขาวเป็นระลอก

ปลาหมึกพอเห็นน้ำ ก็เหมือนปลาได้น้ำ หนวดหลายเส้นดิ้นพราด จะหนี น่าเสียดายที่เซี่ยชิงหยาไม่ใช่มังสวิรัติ กดมันไว้เลย ขยับไม่ได้

พอล้างวัตถุดิบทุกอย่างสะอาด ถ่านก็ติดไฟนานแล้ว ส่งเสียงปะทุ

"ตายจริง ต้าหยา อย่าทาน้ำมัน ถ้าทาน้ำมัน รสชาติดั้งเดิมของอาหารทะเลจะถูกกลบ กินได้แต่รสน้ำมัน แบบนั้นจะกินทำไม"

เซี่ยชิงหยาเผลอไปหน่อย ต้าหยาก็หยิบแปรงทาน้ำมันขึ้นมา ทาน้ำมันปลาหมึกแล้ว

"พวกเจ้าคอยดูก่อน เดี๋ยวๆ ก็พลิก อย่าให้ไหม้ แม่ไปทำซอสกระเทียม"

หอยนางรมวุ้นเส้นซอสกระเทียม นี่เป็นเมนูเด็ดของเซี่ยชิงหยา!

วุ้นเส้นขาวละเอียดพอลวกน้ำร้อน ก็นุ่มทันที สับกระเทียม งัดหอยนางรมด้วยมีดงัด

จัดวาง แล้วเอาขึ้นเตาย่าง

จี๊ด จี๊ด

ในเปลือกหอยนางรมมีน้ำทะเล พอโดนไฟย่าง น้ำทะเลก็กลายเป็นเกลือ

"กินหอยลายผัดเผ็ดไปก่อน ข้าวปั้นแม่อุ่นไว้แล้ว"

ข้าวปั้นห่อใบจ้อ ส่งไอร้อนขึ้นมา

หลายคนกินข้าวปั้นคำหนึ่ง หอยลายคำหนึ่ง เผ็ดจนเอ้อร์หยาต้องใช้มือพัดปาก

"อย่าพัดๆ แล้ว ดื่มน้ำซุปหน่อย"

เซี่ยชิงหยาเทน้ำซุปหอยแมลงภู่ให้ต้าหยาและเอ้อร์หยา อันนี้ตั้งใจไม่ใส่เผ็ด

อึก

อึก

"ปลาหมึกย่างเสร็จแล้ว! หอยลาย หอยตลับ ปูม้า พวกนี้ก็ใกล้เสร็จแล้ว"

เชี่ยชิงหยาถือไม้เสียบในมือ โบกแขนอย่างคล่องแคล่วในอากาศ

กลิ่นหอมของยี่หร่าและพริกไทยกระตุ้นต่อมรับรสอย่างรุนแรง จนทำให้เชี่ยชิงหยาจามออกมาอย่างแรง

"พริกให้ใส่เองนะ อยากใส่เท่าไหร่ก็ใส่"

หอยนางรมอบวุ้นเส้นกระเทียมส่งเสียงฉ่าๆ น้ำในเปลือกเดือดพล่าน

เชี่ยชิงหยานั่งบนผ้าน้ำมัน มือซ้ายถือปลาหมึกรสเผ็ด มือขวาถือปลาจาระเม็ดตัวเล็ก กัดสลับไปมา

ย่างเสร็จก็กินทันที

แม่ลูกสามคนกินจนอิ่ม เอ้อร์ย่าดูดน้ำในเปลือกหอยนางรม แล้วเลียริมฝีปากไม่หยุด

"แม่ เอ้อร์ย่าติดใจกลิ่นหอมจนเคลิ้มแล้ว"

เล่นกันจนค่ำ พระอาทิตย์ตกดิน แสงสุดท้ายสาดส่องบนผิวน้ำทะเลระยิบระยับ

ดวงอาทิตย์กลายเป็นสีแดงจัด ทำให้ผืนน้ำทะเลกลายเป็นสีแดงไปด้วย

เอ้อร์ย่าถอดรองเท้าและถุงเท้าออกแล้ว วิ่งเล่นอย่างอิสระบนชายหาด

ทรายถูกคลื่นซัดมาตลอดปี ทั้งละเอียดและนุ่ม เปลือกหอยที่อาจบาดคนเห็นได้ชัดอยู่บนผิวทราย เชี่ยชิงหยาจึงไม่กังวล

"แม่ แม่! ดูข้าสิ"

เอ้อร์ย่าวิ่งหยุดวิ่งหยุด แล้วหันมาตะโกนใส่เชี่ยชิงหยา "แม่!"

แสงริบหรี่ยามเย็นทอดเงาของเอ้อร์ย่ายาวเหยียด ใบหน้าของเด็กน้อยดูเป็นสีแดงระเรื่อ

ผ่านไปอีกครึ่งชั่วยาม พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว

เห็นดวงจันทร์พร่ามัวปรากฏที่ขอบฟ้า ทอผ้าโปร่งสีฟ้าอ่อนลงมา ทุกคนจึงเดินทางกลับบ้าน

บนเรือ เอ้อร์ย่าดูมีความสุขเป็นพิเศษ

เธอถึงกับกระโดดโลดเต้น เชี่ยชิงหยาจิ้มที่หน้าผากเด็กน้อย แกล้งทำเสียงโกรธ "อย่ากระโดดสิ กระโดดอีกเรือจะเอียงหมด"

เรือจะเอียงหรือไม่ เอ้อร์ย่าไม่รู้ แต่เธอมีความสุขมาก ห้ามใจไม่อยู่

"แม่ ถ้าพ่ออยู่ด้วยก็ดีนะ พ่อจะได้ไปเกาะหยวนเป่ากับพวกเราด้วย"

รอยยิ้มบนใบหน้าของเชี่ยชิงหยาชะงัก นึกขึ้นมาว่าไม่ได้เจอจี้เฉียนคุนมานานแล้ว

อีกลำหนึ่งแล่นตามหลังพวกเขามา เป็นเรือที่ขนคนงานที่ตากอาหารทะเลบนเกาะหยวนเป่า

"ภรรยาเฉียนคุน วันนี้สนุกไหม โอ้ พวกเราได้กลิ่นบาร์บีคิวด้วย น่าหิวจริงๆ!"

คนพูดเป็นป้าหน้ากลม เชี่ยชิงหยามองปุ๊บก็จำได้ว่าเป็นคนคุ้นเคย

"สนุกค่ะ ดูเด็กสองคนนี่สิ ตอนจะกลับยังไม่อยากกลับเลย!"

ที่จริงคนที่ไม่อยากกลับคือเอ้อร์ย่า ส่วนต้าหยา เชี่ยชิงหยาเห็นว่าเธอก็สนุก ก็ไม่อยากกลับเหมือนกัน แค่ไม่พูดออกมาเท่านั้น

กลับถึงบ้านแล้ว แม่ลูกสามคนท้องอิ่มด้วยบาร์บีคิว ข้าวปั้น ปลาไหลตุ๋น ปูทอด กินของจุกจิกมากมาย ตอนนี้อิ่มจนท้องตึง ถึงขั้นไม่ต้องกินข้าวเย็นแล้ว

"เสี่ยวหยา ไม่น่าแปลกใจที่วันนี้หาเจ้าไม่เจอ ต้าหยาเอ้อร์หยาก็หายไป ที่แท้ก็ออกทะเลกันนี่เอง!"

ป้าหยุนหลานยิ้มแย้มปรากฏตัวที่หน้าประตู เชี่ยชิงหยารีบเชิญเข้ามา

"ป้า คราวหน้าไปด้วยกันนะเจ้าคะ"

"ได้ เสี่ยวหยา ป้ามาครั้งนี้ก็อยากถามอะไรเจ้าหน่อย"

ป้าหยุนหลานมองต้าหยาแวบหนึ่ง เชี่ยชิงหยาพยักหน้า "พูดเลยเจ้าค่ะป้า"

"มีคนแซ่ชวี่คนหนึ่ง" ป้าหยุนหลานขยิบตาให้เชี่ยชิงหยา แต่ไม่ได้พูดต่อ

"ย่า คนนั้นชื่อชวี่อันใช่ไหม"

ต้าหยาพูดตรงๆ ทำให้ป้าหยุนหลานตกใจ แล้วมองเชี่ยชิงหยาอีกครั้ง

"ต้าหยารู้ได้ยังไง"

"ตอนเช้า" ต้าหยาฮึดฮัด "เขามาหาแม่ มาตามรบกวนแม่"

พูดถึงตรงนี้ ต้าหยาหันไปหาแม่ เม้มปากพูดว่า "แม่ขอโทษนะเจ้าคะ ข้าเข้าใจแม่ผิดไป"