ตอนที่ 90

ตอนที่ 90

คฤหาสน์เซียนอาหารไม่ได้เปิดตอนเช้า

จางอวี้ฉีและน้องๆ เตรียมวัตถุดิบไว้เรียบร้อยแล้ว เพื่อเปิดร้านตอนเที่ยง

หลี่เหิงเปิดประตูเข้ามาในร้าน

"อาจารย์!" ทุกคนโค้งคำนับด้วยความเคารพ

แววตาของทุกคนเต็มไปด้วยความศรัทธา

พวกเขาเห็นหลี่เหิงไลฟ์สดเมื่อวาน ยิ่งนับถือหลี่เหิงมากขึ้น

อาจารย์ของพวกเขาเก่งเกินไป จนพวกเขาชินแล้ว

เฉียนฟางฟางนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์ คิดเงิน บัญชี

หลัวหลัวหยายังคงลาพักอยู่

หลี่เหิงนึกถึงหลัวหลัวหยา แล้วก็ถอนหายใจ

พอเรื่องที่นี่เรียบร้อย จะไปรักษาแม่ของหลัวหลัวหยา ด้วยทักษะแพทย์ระดับนี้ รักษามะเร็งได้สบายมาก

ซู่เซี่ยมองไปรอบๆ ร้าน ร้านไม่ได้ใหญ่ แต่คนเยอะมาก สิบกว่าคน

ลัวจื้อหมิงและคนอื่นๆ มองไปรอบๆ ด้วยความสนใจ

พวกเขาสืบประวัติหลี่เหิง รู้ว่าหลี่เหิงเป็นพ่อครัว เปิดร้านอาหารขายดิบขายดี

นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขามาที่ร้านนี้

กลิ่นหอมจากในครัวทำให้พวกเขาท้องร้อง

หลายคนไม่ได้กินข้าวมาทั้งวัน ตอนนี้ได้กลิ่นอาหารก็ยิ่งหิว

ซู่เซี่ยง่วงมาก มองหลี่เหิงอย่างเว้าวอน

"เชิญทุกท่านนั่งก่อนนะครับ ผมเข้าครัวแป๊บ" หลี่เหิงยิ้ม

ทุกคนนั่งลงที่โต๊ะตัวใหญ่

หลี่เหิงเดินเข้าไปในครัว จางอวี้ฉีและคนอื่นๆ กำลังเตรียมวัตถุดิบอยู่ พอเห็นหลี่เหิงก็รีบโค้งคำนับ

"อาจารย์"

"มื้อนี้เดี๋ยวผมทำให้พวกคุณดู แล้วก็สอนไปด้วย" หลี่เหิงพยักหน้า

ตั้งแต่หลี่เหิงไปแข่งมาราธอนที่มาร์ การสอนศิษย์ก็ตกเป็นหน้าที่ของจางอวี้ฉี

จางอวี้ฉีไม่ได้สอนทักษะการสอน เลยงั้นๆ ศิษย์ก็เลยพัฒนาช้า

หลี่เหิงจะทำอาหารให้ทุกคนกิน แถมยังสอนวิชาให้ด้วย

ทุกคนตื่นเต้นมาก แม้แต่จางอวี้ฉีที่ มีทักษะ ทำอาหารระดับ 5 ก็ยังตื่นเต้น

ทักษะทำอาหารระดับ 5 ยังพัฒนาได้อีก ถึงจะเป็นแค่คนธรรมดา ไม่สามารถเรียนรู้ทักษะขั้นสูงอย่างอาหารแห่งจิตวิญญาณได้ แต่ก็ยังพัฒนาฝีมือได้

ทักษะทำอาหารระดับ 5 ของแต่ละคนไม่เหมือนกัน

หลี่เหิงจะสอนวิชาทำอาหาร ทุกคนก็ตั้งใจฟัง

เสียงทำอาหารดังมาจากในครัว

ทุกคนที่นั่งรอข้างนอกได้กลิ่นอาหารก็ท้องร้อง

"ทำไมยังไม่เสร็จอีก หิวจะแย่แล้ว" ซู่เซี่ยบ่น

ลัวจื้อหมิงและคนอื่นๆ ก็หิวเหมือนกัน พวกเขาไม่ได้กินข้าวมาทั้งวัน ได้กลิ่นอาหารก็ยิ่งหิว

เฉียนฟางฟางยืนมองด้วยรอยยิ้ม พอเห็นสีหน้าของคนอื่นๆ ก็แอบขำ

อาหารที่เจ้านายทำ ไม่ใช่แค่อร่อย แต่ยังมอบประสบการณ์สุดพิเศษ ไม่มีใครทำได้ นอกจากเจ้านาย

แม้แต่จางอวี้ฉี ศิษย์เอก ก็แค่เลียนแบบไม่ได้อารมณ์แบบนั้น

เฉียนฟางฟางคิดแล้วท้องก็ร้อง ไม่ได้กินอาหารที่เจ้านายทำนานแล้ว

หลี่เหิงกับศิษย์หลายสิบคนยกอาหารออกมาจากครัว แค่ได้กลิ่น ทุกคนก็ทนไม่ไหวแล้ว

"หอมชะมัด"

"ไม่ไหวแล้ว รีบเอามาเสิร์ฟเร็วๆ สิ เดินช้าจริง"

"อาหารอะไร ทำไมถึงหอมขนาดนี้?"

หลายคนทนไม่ไหว เริ่มพูดคุยกัน

พออาหารมาเสิร์ฟ ทุกคนก็น้ำลายไหล

ตงฟางเซิงคีบหน่อไม้เข้าปากเป็นคนแรก

พอเคี้ยวคำแรกก็ตาค้าง ภาพตรงหน้าเปลี่ยนไป เหมือนเขากำลังอยู่ในป่าไผ่ มองขึ้นไปเห็นท้องฟ้าสีคราม ลมพัดเอื่อยๆ ใบไผ่เสียดสีกันดังกรอบแกรบ เสียงลมพัดป่าไผ่ กลิ่นหอมของต้นไผ่... ประสาทสัมผัสทั้งรูป รส กลิ่น เสียง ทำให้ความกังวลในใจหายไปหมดสิ้น จิตใจสงบ

ฉับพลัน! ภาพตรงหน้าก็หายไป

ตงฟางเซิงลืมตาขึ้น มองไปรอบๆ อย่างงุนงง เหมือนเพิ่งตื่นจากฝัน แต่ความรู้สึกสงบยังอยู่ เขานั่งนิ่ง ตะเกียบค้างอยู่กลางอากาศ

คนอื่นๆ ก็เป็นเหมือนกัน เหมือนเวลาหยุดลง

"ไม่ได้กินอาหารที่เจ้านายทำนานแล้ว ยังอร่อยเหมือนเดิม" เฉียนฟางฟางพูดอย่างมีความสุข

จางอวี้ฉีเงียบ แต่แววตาของเขาเต็มไปด้วยความชื่นชม

เขาได้ทักษะทำอาหารระดับ 5 ฝีมือเก่งที่สุดในโลกรองจากหลี่เหิงเท่านั้น พอได้ทักษะระดับนี้ เขาก็อยากจะพัฒนาฝีมือต่อ แต่ก็ทำไม่ได้ วันนี้ได้กินอาหารวิญญาณที่หลี่เหิงทำก็เกิดความคิดขึ้นมา ถึงจะทำอาหารวิญญาณไม่ได้ แต่ก็สามารถผสมผสานวัตถุดิบต่างๆ ทำอาหารที่อร่อยและส่งผลต่ออารมณ์ได้ หรือแม้แต่ทำอาหารที่เป็นยาได้

ศิษย์คนอื่นๆ ไม่ได้กินอาหารที่หลี่เหิงทำมานานแล้ว พอได้กินก็พากันอุทาน ปกติพวกเขากินอาหารที่จางอวี้ฉีทำ ซึ่งก็อร่อยอยู่แล้ว แต่พอได้กินอาหารที่หลี่เหิงทำก็รู้สึกเหมือนโลกเปิดขึ้น พวกเขานึกไม่ถึงว่าหลี่เหิงจะเปลี่ยนวัตถุดิบธรรมดาให้เป็นอาหารที่มอบประสบการณ์สุดพิเศษได้ สุดยอดมาก! พวกเขายิ่งนับถือหลี่เหิงมากขึ้น

ทุกคนกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

"สมกับเป็นอาจารย์ อาหารอร่อยจนแทบจะกลืนลิ้น"

"อาจารย์นี่เก่งมาก สงสัยจะเป็นเซียนแปลงมา"

"พี่ใหญ่ก็เก่งแล้ว แต่อาจารย์นี่เหมือนภูเขาสูงที่ปีนไม่ถึง"

"ฉันต้องฝึกให้หนักกว่านี้ จะได้เก่งเท่าพี่ใหญ่"

"อร่อยมาก หยุดกินไม่ได้เลย"

"แย่แล้ว แย่แล้ว ลดน้ำหนักพังแน่ๆ"

ทุกคนกินข้าวจนหมดเกลี้ยง

"ทุกคนอิ่มแล้วสินะครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ" หลี่เหิงมองจานเปล่าบนโต๊ะ

"ครับ อาจารย์" ทุกคนตอบ

หลี่เหิงลุกขึ้น เดินออกจากร้าน