บทที่ 250 พบตำแหน่งเป้าหมาย

บทที่ 250 พบตำแหน่งเป้าหมาย

จิตของชิ่นหมิงสัมผัสได้ทันทีว่าผู้นี้เป็นผู้ฝึกบำเพ็ญขั้นจอมปลอม

เขาจึงหยิบโล่ผู้อาวุโสออกมายื่นให้อีกฝ่าย

ชายชราผู้เฝ้าศาลาถ่ายทอดวิชารับโล่ไป หักคะแนนผลงานหนึ่งร้อย แล้วคืนโล่ให้ชิ่นหมิง พูดอย่างไม่ใส่ใจ "ได้แล้ว เข้าไปได้"

ชิ่นหมิงเก็บโล่แล้วเดินเข้าไป

เมื่อเข้าไปในศาลาถ่ายทอดวิชา เขาพบว่าข้างในกว้างใหญ่มาก มีหยกจารึกวิชาเรียงเป็นแถว รวมทั้งวิชาลับและตำราศิลปะฝึกบำเพ็ญต่างๆ

ชั้นหนึ่งมีศิษย์ขั้นเหลียนชี่ของสำนักเสวี่ยนซีมากมาย เห็นชิ่นหมิงผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์ขั้นจิ่งจื้อเข้ามา ต่างพากันคำนับทักทาย

ชิ่นหมิงพยักหน้าตอบเบาๆ แล้วเดินตรงขึ้นชั้นสาม ที่นี่คนน้อยลงมาก มีเพียงผู้ฝึกบำเพ็ญขั้นจิ่งจื้อไม่กี่คนกำลังอ่านตำรา

เขาเดินดูรอบหนึ่ง พบว่ามีวิชาและวิชาลับระดับสูงไม่น้อย แต่เทียบกับที่มีในถุงเก็บของของเขาแล้วด้อยกว่ามาก

ชิ่นหมิงครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วขึ้นชั้นห้า พื้นที่ข้างในเริ่มโล่งขึ้น

ตำราวิชามีน้อยลง ผู้ฝึกบำเพ็ญที่ขึ้นมาแทบมีแค่ชิ่นหมิงคนเดียว

หนึ่งชั่วยามผ่านไป

เห็นว่าไม่มีใคร เขาจึงส่งเสียงถึงหนูกินสวรรค์:

"เจ้ามีวิธีเข้าไปชั้นห้าขึ้นไปได้ไหม?"

"ต้องไม่ให้ใครรู้เห็นเด็ดขาด"

"ถ้าถูกจับได้ เจ้าก็เตรียมตัวถูกสำนักเสวี่ยนซีทำเป็นหนูแห้งได้เลย"

"ฮิๆ! ท่านผู้เป็นนาย กลไกที่นี่ไม่แข็งแกร่ง ข้าเข้าออกได้อย่างอิสระโดยไม่มีใครพบ" เสียงของหนูกินสวรรค์ดังในหัวชิ่นหมิง

ชิ่นหมิงได้ยินแล้วพูดทันที "งั้นได้ เจ้าแอบเข้าไป ถ้าเจอตำรับโอสถจินต้าน ช่วยคัดลอกมาให้ข้าหนึ่งชุด"

"เอ่อ... แต่ข้าไม่รู้ว่าตำรับโอสถจินต้านหน้าตาเป็นอย่างไร" หนูกินสวรรค์ตอบอย่างเก้อเขิน

ชิ่นหมิงบอกมัน "ปกติจะเขียนชื่อตำรับไว้ หรือไม่เจ้าก็ดูตำรับที่ใช้หลัวฮั่วจินเหลียนและฮวนโหยวเจินอินฮวาเป็นตัวยาหลัก คัดลอกมาทั้งหมด"

"ได้ครับท่านผู้เป็นนาย วางใจได้ ข้าไปแป๊บเดียว"

จากนั้นชิ่นหมิงปล่อยหนูกินสวรรค์ออกมา มันพุ่งเข้าสู่มิติว่างเปล่าแล้วหายไปทันที

คลื่นระลอกหนึ่งกระเพื่อมในมิติว่างเปล่า หนูกินสวรรค์แอบเข้าไปทางบันไดชั้นหก

ชิ่นหมิงแสร้งดูตำราในชั้นห้า รอหนูกินสวรรค์กลับมา

เขาเชื่อมั่นในความสามารถของหนูกินสวรรค์

ตอนที่มันหนีมาที่เกาะมองเดือน สามารถแอบผ่านกลไกขั้นสามระดับกลางที่เขาวางไว้ และหลบจิตที่แข็งแกร่งเทียบเท่าขั้นจินต้านของชิ่นหมิงได้ แสดงให้เห็นว่ามีวิชาร้ายกาจ

เวลาค่อยๆ ผ่านไป

อีกกว่าหนึ่งชั่วยาม หนูกินสวรรค์วิ่งกลับมา กระโดดเข้าถุงเก็บของของชิ่นหมิง

"เป็นอย่างไร? พบอะไรบ้างไหม?" ชิ่นหมิงถามอย่างคาดหวัง

หนูกินสวรรค์ส่งเสียง "ท่านผู้เป็นนาย ข้าไปชั้นหกถึงแปดมาแล้ว ไม่พบตำรับโอสถจินต้านที่ท่านว่า"

"แต่ข้างในมีวิชาขั้นสูงของมนุษย์ไม่น้อย ล้วนเป็นวิชาลับชั้นยอดของสำนักเสวี่ยนซี ต้องการให้ข้าขโมยมาไหม? ฮิๆ!"

ชิ่นหมิงได้ยินแล้วส่ายหน้า รู้สึกเสียดายเล็กน้อย "งั้นคงอยู่ที่อื่น"

จากนั้น ชิ่นหมิงเดินออกจากศาลาถ่ายทอดวิชาอย่างปกติ

ชายชราขั้นจอมปลอมที่เฝ้าประตูมองชิ่นหมิงแวบหนึ่ง ไม่พบสิ่งผิดปกติ จึงหลับต่อ

...

บนลานภารกิจที่เขาเฉียนหยวน ผู้คนพลุกพล่าน

เหยียนรู่เยี่ยนเหมือนปกติ เตรียมรับภารกิจเพื่อแลกทรัพยากรฝึกบำเพ็ญ

ไม่นานมานี้ เธอใช้เงินเก็บหลายปีไปกับการทะลวงขั้นเหลียนชี่ช่วงปลาย จนแทบไม่เหลืออะไร ตอนนี้ต้องพึ่งเงินเดือนจากสำนักประทังชีวิต

เดือนละยาเม็ดวิเศษสองเม็ดและหินวิเศษยี่สิบก้อน

แต่สำหรับเธอ ทรัพยากรเหล่านี้ไม่เพียงพอ

ตอนนั้น

เธอเห็นคนมุงดูประกาศภารกิจกลุ่มใหญ่ จึงเข้าไปดูด้วย

"ว่าว! ผู้อาวุโสท่านไหนใจดีจัง?"

"ภารกิจปลูกพืชวิเศษยังให้คะแนนผลงานด้วย!"

"รางวัลเทียบเท่าภารกิจระดับอี๋เลย"

"เป็นท่านผู้อาวุโสอวี๋แห่งป่าไผ่หยก!"

"รีบๆ ไปแย่งภารกิจกัน ปลูกพืชวิเศษต้องใช้คนเยอะแน่ ช้าจะไม่มีที่ว่างแล้ว"

จากนั้นผู้ฝึกบำเพ็ญหลายคนรีบไปที่ตำหนักผู้ดูแลเพื่อรับภารกิจ

เหยียนรู่เยี่ยนเห็นประกาศภารกิจแล้ว ถึงกับสงสัยในชีวิต

"นี่ยังเป็นผู้อาวุโสตระหนี่คนนั้นอยู่หรือ?"

เธอยืนคิดอยู่นาน แล้วกัดฟันวิ่งไปที่ตำหนักผู้ดูแล

...

ป่าไผ่หยก

ชิ่นหมิงกลับมาแล้ว นอนบนเก้าอี้ในป่าไผ่ ครุ่นคิดถึงสถานที่ที่น่าจะมีตำรับโอสถมากที่สุด

แต่กลับเห็นศิษย์ขั้นเหลียนชี่ของสำนักเสวี่ยนซีกลุ่มใหญ่วิ่งมาทางเขา

"ท่านผู้อาวุโสอวี๋ ข้าน้อยมารับภารกิจ ข้าขั้นเหลียนชี่ระดับหก มีประสบการณ์ปลูกข้าววิเศษหนึ่งปี"

"ข้าด้วย ข้าเป็นนักปลูกพืชวิเศษขั้นหนึ่งระดับกลาง มีประสบการณ์มากมาย!"

"ท่านผู้อาวุโส ข้าใช้ได้ไหม?"

เหยียนรู่เยี่ยนไม่คิดว่าการแข่งขันจะดุเดือดขนาดนี้ เธอจำต้องพูดเสียงเบา "ข้าน้อยขั้นเหลียนชี่เจ็ดช่วงปลาย มีประสบการณ์ปลูกสมุนไพรวิเศษระดับต้น อดทนและขยัน"

ชิ่นหมิงไม่คิดว่าภารกิจที่เขาประกาศลวกๆ จะดึงดูดศิษย์มากมายขนาดนี้

'นี่คือพลังของคะแนนผลงานสินะ' เขาอดเบ้ปากในใจไม่ได้

จากนั้นเขามองดูกลุ่มคนรอบหนึ่ง สายตาหยุดที่คนคุ้นเคย แล้วพูดทันที:

"เจ้านั่นแหละ คนอื่นกลับไปได้"

ชิ่นหมิงชี้ไปที่เหยียนรู่เยี่ยนพลางพูดเรียบๆ

เมื่อเทียบกับศิษย์คนอื่น เหยียนรู่เยี่ยนไม่ได้มีข้อได้เปรียบมาก เธอแทบไม่หวังอะไรแล้ว ไม่คิดว่าผู้อาวุโสอวี๋จะเลือกเธอ

เธอชี้จมูกตัวเองอย่างไม่อยากเชื่อ ถามเสียงเบาๆ "ข้าหรือ?"

"อืม ถูกต้อง เจ้านั่นแหละ" ชิ่นหมิงพยักหน้า

"ท่านผู้อาวุโส ข้าน้อยก็อดทนขยันนะขอรับ ท่านลองพิจารณาข้าดูไหม?"

"ข้ามีเหตุผลของข้า คนอื่นกลับไปได้"

ครู่เดียว เหลือแค่เหยียนรู่เยี่ยนคนเดียวในป่าไผ่หยก

เธองงๆ มองซ้ายมองขวา แล้วถามอย่างไม่แน่ใจ "ให้ข้าปลูกคนเดียวหรือ?"

"อย่างไร? เจ้าไม่ได้บอกหรือว่าอดทนและขยัน?"

"ถ้าเจ้าเปลี่ยนใจก็ยังทันนะ" ชิ่นหมิงพูดเรียบๆ

เหยียนรู่เยี่ยนรีบพยักหน้า "ไม่ๆๆ ข้าน้อยยินดี"

จากนั้นชิ่นหมิงก็โยนจอบวิเศษให้เธอ พร้อมเมล็ดพันธุ์ข้าวผลึกม่วงที่เขาซื้อมาจากสวนโอสถ แล้วกลับเข้าบ้าน

ปล่อยให้เธอทำตามใจ

ข้างนอก

เหยียนรู่เยี่ยนมองที่ดินรกร้างหลายสิบไร่ในป่าไผ่หยก ถือจอบวิเศษ รู้สึกหมดแรงลึกๆ

'น่าจะรู้... ที่มีคะแนนผลงานให้ รางวัลก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น'

แต่ด้วยความจำเป็น เธอจึงต้องแบกจอบขุดดิน

ชิ่นหมิงมองเหยียนรู่เยี่ยนที่เหงื่อโชกข้างนอก ไม่มีความสงสารสาวน้อยแม้แต่น้อย

สามวันต่อมา

เขาเดินมาที่ข้างบ้าน ขุดดินครึ่งไร่ ปลูกสมุนไพรวิเศษขั้นสองระดับต้นสิบกว่าต้นและขั้นสองระดับกลางอีกไม่กี่ต้น เพื่อทำภารกิจของสำนักเสวี่ยนซี

เหยียนรู่เยี่ยนเห็นการกระทำของเขาจากไกลๆ อึ้งไป พึมพำ "ไม่จริงกระมัง? ปลูกพืชวิเศษขั้นสองง่ายขนาดนี้เลย?!"

...

เวลาผ่านไปเกือบครึ่งปี

ช่วงนี้ เหยียนรู่เยี่ยนทำงานหนักทุกวัน ยุ่งอยู่ในทุ่งนา ในที่สุดก็ปลูกข้าวผลึกม่วงขั้นหนึ่งสำเร็จ

แน่นอน ระหว่างนั้นก็มีชิ่นหมิงชี้แนะบ้าง แต่ไม่มาก ส่วนใหญ่เธอทำเองทั้งหมด

ครึ่งปีนี้ ผิวงามของเหยียนรู่เยี่ยนก็คล้ำลงเป็นสีแทน

สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจที่สุดคือ พืชวิเศษขั้นสองที่ 'ท่านผู้อาวุโสอวี๋' ปลูกลวกๆ กลับรอดตายหมด และโตถึงสองนิ้วแล้ว

เธอไม่เคยเห็นเขาดูแลอะไรเลย แทบจะปล่อยให้โตเอง แต่สมุนไพรเหล่านี้เติบโตดีกว่าในสวนโอสถของสำนักเสียอีก

ด้วยความเชี่ยวชาญด้านการปลูกพืชวิเศษของชิ่นหมิงในตอนนี้ บวกกับความสามารถเข้ากับพืชได้ดีเป็นพิเศษของร่างไม้โบราณเขียวขจี และการเสริมพลังจากแสงสี่ฤดู การปลูกสมุนไพรวิเศษขั้นสองเหล่านี้จึงง่ายมาก

ในบ้าน

ครึ่งปีนี้ ชิ่นหมิงแสร้งทำไร่ แต้จริงแอบตามหาตำรับโอสถจินต้าน

เมื่อไม่นานมานี้ เขาพบตำแหน่งของตำรับแล้ว

อยู่ในหอคัมภีร์บนเขาลั่วยวน หนึ่งในสามเขตหวงห้ามของสำนักเสวี่ยนซี!

แต่ผู้คุ้มครองหอคัมภีร์คือผู้อาวุโสหมื่นปีขั้นจินต้านของสำนักเสวี่ยนซี

นี่ทำให้ชิ่นหมิงลำบากใจ ถ้าหนูกินสวรรค์ฟื้นคืนพลังราชาสัตว์อสูรขั้นสาม เขาก็กล้าเสี่ยง

แต่ตอนนี้หนูกินสวรรค์แค่ขั้นสองสมบูรณ์ สู้กับผู้อาวุโสขั้นจินต้าน โดยเฉพาะผู้อาวุโสขั้นจินต้านรุ่นเก่าของสำนักเสวี่ยนซีที่มีรากฐานลึกล้ำ แม้มันจะมีวิชาร้ายกาจ ก็ยังมีโอกาสถูกจับได้สูง

"ตำรับโอสถ ข้าต้องได้มาให้ได้ แต่ต้องรอจังหวะที่เหมาะสม"

ชิ่นหมิงครุ่นคิดครู่หนึ่ง หยิบตำรับโอสถออกมาแผ่นหนึ่ง

ตำรับนี้ชื่อ 'โอสถจูหรง' เป็นยาเม็ดวิเศษขั้นสาม ช่วยฟื้นฟูต้นกำเนิดของสัตว์วิเศษได้อย่างมหาศาล

จากคำอธิบายในตำรับ ยานี้คิดค้นโดยสำนักสัตว์วิเศษแห่งหนึ่งในราชวงศ์ต้าจิ้น

ภายหลังตกไปอยู่ที่วังหลีฮั่ว แล้วถูกผู้อาวุโสผู้ก่อตั้งสำนักเสวี่ยนซีนำกลับมาที่แคว้นเหลียง

ตำรับนี้ชิ่นหมิงได้มาตอนตามหาตำรับโอสถจินต้าน จากผู้อาวุโสขั้นจอมปลอมคนหนึ่งที่เขาต้านเซีย

เพื่อการนี้ เขาถึงกับยอมสิ้นเปลืองพลังแก่นแท้ใช้ 'วิชามารเข้าฝันใหญ่' จาก 'คัมภีร์หยวนฉาจงโหมวเจิงจิง'

วิชามารนี้ เมื่อใช้จะบังคับให้คนเข้าสู่ความฝัน และแก้ไขความทรงจำของผู้อื่นได้

แต่การใช้วิชานี้มีข้อกำหนดแข็ง คือดวงจิตต้องแข็งแกร่งกว่าผู้ถูกใช้วิชาหลายเท่า

ไม่เช่นนั้นหากถูกย้อนกลับ จะตายหรือไม่ก็เสียสติ

ชิ่นหมิงครุ่นคิดนาน แล้วส่งเสียงถามหนูกินสวรรค์:

"ถ้าเจ้าฟื้นคืนพลังสูงสุด มีความมั่นใจว่าจะคัดลอกตำรับโอสถจินต้านใต้จมูกผู้อาวุโสหมื่นปีได้ไหม?"

"เอ่อ ฮิๆ! ท่านผู้เป็นนาย ยังต้องถามอีกหรือ ตอนที่ข้าแข็งแกร่งที่สุด วิชาสายเลือดกำเนิดสามารถทำลายกลไกขั้นสามระดับสูงได้ วิชาเดินในมิติว่างถึงขั้นหลบผู้อาวุโสขั้นจินต้านช่วงปลายโดยไม่ถูกพบ"

"งั้นดี ข้าจะช่วยเจ้าฟื้นฟูพลัง" ชิ่นหมิงได้ยินแล้วตัดสินใจ

"จริงหรือ? ดีจังเลย! ข้าจะจงรักภักดีจนตาย..."

"พอๆ! การปรุงโอสถจูหรงต้องใช้วัตถุดิบขั้นสาม ต้องไปซื้อที่เมืองหมอเหวินก่อน"

ชิ่นหมิงพูดจบก็เปิดประตูเดินออกไป

(จบบทที่ 250)