บทที่ 185 ทาส 

บทที่ 185 ทาส

เขตเฉิงอัน เมืองเหอทง ในอาคารพักอาศัยแห่งหนึ่ง

ซวี่ซงเจี๋ยถือไม้เบสบอลในมือขวา และกล้องส่องทางไกลในมือซ้าย เขาหลบอยู่หลังผ้าม่าน มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างระมัดระวังผ่านรอยแยกเล็ก ๆ ของม่าน

เขามีรูปร่างใหญ่โต ผิวพรรณซีดเหมือนแป้งโด แถมท้องที่ใหญ่จนเหมือนหญิงตั้งครรภ์หกเดือน ดูแล้วชวนให้นึกถึงภาพของจางเฟยในยุคสามก๊ก

แต่ในตอนนี้ ซวี่ซงเจี๋ยกลับรู้สึกว่าตนเองใกล้จะกลั้นปัสสาวะไม่อยู่

ตั้งแต่ถูกเสียงปืนใหญ่ปลุกขึ้นกลางดึกเมื่อวาน เขาก็รู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยอย่างรุนแรง และสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นก็พิสูจน์ให้เห็นว่าเขาคิดถูก

เงาร่างขนาดมหึมาน่าหวาดกลัว เคลื่อนที่ไปทั่วเมืองเหมือนพายุหมุน

ทุกที่ที่มันผ่านไป กระจกของอาคารทั้งสองฝั่งถนนแตกกระจาย พื้นถนนยางมะตอยเหมือนถูกปืนใหญ่ยิงใส่ มีหลุมลึกปรากฏขึ้นทุกระยะ 100-200 เมตร หรือในบางแห่งอาจห่างกันหลายร้อยเมตร

เขาเห็นกับตาเมื่อป้อมยามแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล ถูกทำลายเป็นซากปรักหักพังในทันที โดยที่ยังไม่ได้โจมตีอะไรกลับเลยแม้แต่น้อย ปืนใหญ่ในป้อมถูกแรงระเบิดพัดลอยขึ้นฟ้า และตอนนี้มันยังปักค้างอยู่ในผนังของอาคารชั้นสี่ที่อยู่ใกล้ ๆ เหมือนปล่องไฟ

มันเหมือนกับฝันร้าย และความโหดร้ายคือมันไม่ใช่ความฝัน

พลเมืองกลุ่มหนึ่งที่พยายามรวมตัวกันขี่จักรยานหนีออกจากเมือง เขาเห็นเหตุการณ์แบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าหลายสิบครั้งตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ ทุกครั้งที่เห็นเงาหลังของผู้คนเหล่านั้นที่กำลังหลบหนีอย่างตื่นตระหนก ซวี่ซงเจี๋ยอดไม่ได้ที่จะรู้สึกใจหาย

“คนพวกนี้ไม่ห่วงชีวิตกันเลยหรือ?” เขาคิด

“ถ้าเจอกับร่างมหึมานั่นเข้า คงถูกบดขยี้จนแหลกเหลวในทันที”

แต่เมื่อมองดูพวกเขาที่หนีไปไกลขึ้นเรื่อย ๆ ซวี่ซงเจี๋ยก็เริ่มรู้สึกไม่สบายใจ

เงาร่างมหึมานั้นดูเหมือนจะไม่ปรากฏอีกเลยตั้งแต่เช้านี้

“หรือว่า... ถ้าโชคดี อาจหนีรอดออกไปได้?”

“เขตเฉิงอันไม่ปลอดภัยแล้ว บางทีเขตอื่นอาจจะยังปลอดภัย หรือถ้าเลวร้ายที่สุดก็หนีไปให้ไกลกว่าเมืองเหอทง ต้องมีที่ที่ปลอดภัยแน่ ๆ”

ความคิดสับสนนี้ทำให้เขาลังเล

ระหว่างการเลือกเสี่ยงชีวิตกับการอยู่ในที่ปลอดภัยชั่วคราว เขาตัดสินใจไม่ได้สักที

ในขณะที่เขาคิดไปเรื่อยเปื่อย กลุ่มคนขี่จักรยานอีกกลุ่มก็ขี่ผ่านถนนฝั่งตรงข้ามอย่างรวดเร็ว แม้แต่ในย่านที่เขาอยู่ก็มีผู้อาศัยเริ่มอพยพออกไปแล้ว

ซวี่ซงเจี๋ยขมวดคิ้ว หยิบกล่องบุหรี่อันยับเยินออกจากกระเป๋า คาบบุหรี่ยับ ๆ อันหนึ่งแล้วจุดด้วยไม้ขีด สูดลมหายใจลึกพร้อมกลิ่นควันฉุนเข้าสู่ปอด ก่อนจะพ่นออกมาอย่างหนักหน่วง

ครึ่งนาทีต่อมา เขาโยนบุหรี่ที่เหลือครึ่งมวนลงบนพื้น แล้วใช้เท้าบดขยี้มันอย่างแรง ดวงตาเปล่งประกายเด็ดเดี่ยว

“แม่ง ต้องหนีแล้ว! ถ้าไม่ไปตอนนี้จะไม่ทัน!”

เขามองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง ก่อนจะรีบกลับไปเก็บของในห้อง

เขาหยิบเงินสด เสื้อผ้า และอาหารน้ำดื่มติดตัวไปด้วย เพราะเขารู้ว่าเมื่อออกจากที่นี่ไปแล้ว อาจไม่ได้กลับมาอีกในเร็ว ๆ นี้

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จ ใช้เวลาไปสิบกว่านาที

เขาถือของพะรุงพะรังเดินไปที่ประตู แต่ก่อนจะก้าวออกไปก็อดไม่ได้ที่จะมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง

และเพียงแค่เห็นภาพนั้น ความเย็นเยียบก็ไหลผ่านกระดูกสันหลังของเขาจนถึงทั่วร่างกาย

เขาปล่อยมือจากสัมภาระจนมันตกลงบนพื้น

กลุ่มคนที่มีลักษณะประหลาดเดินเข้ามาในย่านที่เขาอยู่ บางคนสวมชุดหนังสัตว์ บางคนดูเหมือนคนจรจัด ลักษณะใบหน้าและรูปร่างของพวกเขาดูผิดแปลกจากมนุษย์ทั่วไป

นี่คือชนเผ่าป่าเถื่อน!

แม้เขาไม่เคยเห็นตัวจริงมาก่อน แต่เขาเคยเห็นภาพจากข่าวและอินเทอร์เน็ตมาก่อน เพียงแค่เห็นชุดแต่งกายอันเป็นเอกลักษณ์นี้ เขาก็จำได้ทันที

หลายคนในกลุ่มนั้นยังมีคราบเลือดติดอยู่ ไม่รู้ว่าเป็นของตัวเองหรือของมนุษย์คนอื่น แต่ในความคิดของซวี่ซงเจี๋ย มันต้องเป็นเลือดของมนุษย์แน่นอน

เมื่อคิดถึงข่าวลือเกี่ยวกับความโหดร้ายของชนเผ่าป่าเถื่อน ซวี่ซงเจี๋ยก็ยิ่งรู้สึกปวดปัสสาวะมากขึ้นจนแทบทนไม่ไหว

ในตอนนั้นเอง เขาสังเกตเห็นว่าผู้นำของกลุ่มชนเผ่าป่าเถื่อนพูดอะไรบางอย่าง

จากนั้น ชนเผ่าป่าเถื่อนสองคนก็ยืนเฝ้าอยู่ที่ทางเข้า ในขณะที่คนอื่นเริ่มกระจายตัวออกไปยังอาคารต่าง ๆ ในชุมชนในลักษณะเป็นกลุ่มเล็ก ๆ ไม่นาน ชนเผ่าป่าเถื่อนสองคนก็เดินเข้ามาทางอาคารที่ซวี่ซงเจี๋ยอาศัยอยู่

เขาสะดุ้งและดึงสติกลับมา รีบเก็บไม้เบสบอลที่ตกลงบนพื้นขึ้นมา มือที่ถือไม้ยังคงสั่นไหว แม้เขาจะพยายามสูดลมหายใจลึก ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ก็ตาม

ท้องฟ้าหม่นมัว

หลายชั่วโมงต่อมา ขบวนคนจำนวนกว่าพันคนถูกนำตัวออกจากชุมชน

บางคนเต็มไปด้วยความกลัว บางคนหมดหวังจนไร้ความรู้สึก

เสียงร้องไห้ของเด็กและผู้หญิงดังสนั่นไปทั่วขบวน

ซวี่ซงเจี๋ยเดินอยู่ในกลุ่มคนเหล่านั้น สายตาเบนตรงไปข้างหน้า พยายามหลีกเลี่ยงไม่มองชนเผ่าป่าเถื่อนร่างเตี้ยกำยำที่อยู่ข้าง ๆ

บนปลายหอกสีดำสนิทของชนเผ่าป่าเถื่อนคนนั้น มีหัวของมนุษย์ที่บิดเบี้ยวจากความเจ็บปวดเสียบอยู่ เลือดสดไหลลงมาตามด้ามหอกจนชุ่มมือของเขา

นี่คือผลลัพธ์ของคนที่พยายามหลบหนี พวกเขาไม่เพียงถูกฆ่าอย่างไร้ปรานี แต่ยังถูกตัดหัวมาเสียบหอกเพื่อข่มขู่คนอื่น

ในขบวนไม่มีผู้สูงอายุเลย เพราะก่อนหน้านี้ ชนเผ่าป่าเถื่อนได้ฆ่าผู้สูงอายุทั้งหมดไปแล้วก่อนที่จะบังคับพวกเขาออกมา

ในกลุ่มชนเผ่าป่าเถื่อน เด็กหนุ่มชื่อไซจื่อก็เหมือนกับคนอื่น ๆ เขาถือห่อสัมภาระใบใหญ่ในมือซ้าย และมีหัวของมนุษย์เสียบอยู่บนหอกในมือขวาเช่นกัน

ก่อนมา เขารู้สึกกลัวและกังวลมาก แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกพึงพอใจอย่างประหลาด ราวกับได้กินเนื้อชุ่มฉ่ำแสนอร่อยชิ้นใหญ่

กลุ่มทาสจากต่างโลกนี้เชื่องอย่างไม่น่าเชื่อ แทบไม่มีการต่อต้านเลย หลังจากฆ่าเพียงไม่กี่สิบคนและเสียบหัวโชว์ คนที่เหลือก็กลายเป็นเหมือนสัตว์เลี้ยงที่เชื่อฟัง

แน่นอน แม้ว่าพวกเขาจะต่อต้าน ก็ไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี แม้แต่ตัวไซจื่อเองที่รูปร่างเล็กกว่า ยังสามารถฆ่าพวกทาสจากต่างโลกทั้งหมดได้หากมีเวลาเพียงพอ

ชนเผ่าจากต่างโลกเหล่านี้อ่อนแอเกินไป เหมือนต้นหญ้าที่บอบบาง เพียงหักเบา ๆ ก็ล้มลงได้

แต่ถึงแม้พวกเขาจะอ่อนแอ พวกเขากลับครอบครองอาหารและเนื้อจำนวนมหาศาล อาศัยอยู่ในบ้านที่สวยงามและสง่างามกว่าวิหารของเทพเจ้า รวมถึงมีเครื่องประดับที่งดงามจนไซจื่อแทบละสายตาไม่ได้

เมื่อคิดถึงสิ่งเหล่านี้ ไซจื่อก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกทั้งโกรธและอิจฉา

ทุกสิ่งที่นี่ใหม่และน่าตื่นตาตื่นใจสำหรับเขา มันสวยงามจนเขารู้สึกว่าสมบัติในดินแดนของเทพเจ้าที่เขาเคยฝันถึงยังไม่อาจเทียบได้

แต่สิ่งที่ดีคือ ตอนนี้ทุกสิ่งที่นี่เป็นของพวกเขาแล้ว

เมื่อคิดว่าตัวเองจะได้ครอบครองทุกสิ่งนี้ในอนาคต โดยเฉพาะเนื้อที่กินไม่หมด ไซจื่อก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่า ก้าวเท้าไปด้วยความสุข

ทันใดนั้น เสียงระเบิดดังสนั่น

เพื่อนร่วมทางที่อยู่ข้างหน้าเขาล้มลงกุมหน้าอก

เสียงระเบิดที่ดังต่อเนื่องตามจังหวะเฉพาะตัวทำให้ไซจื่อสะดุ้ง ร่างกายสั่นเทา ภาพความสยองจากวันก่อนผุดขึ้นมาในหัวอีกครั้ง

“ปัง! ปัง! ปัง!”

ทุกครั้งที่เสียงดังขึ้น จะมีชนเผ่าป่าเถื่อนล้มลง

ด้วยการโจมตีระยะไกลเช่นนี้ ชนเผ่าป่าเถื่อนหลายคนยืนนิ่งด้วยความงุนงง มองซ้ายมองขวา แต่ไม่มีใครตอบสนองได้ทัน

ความกลัวเริ่มแพร่กระจาย

เมื่อชนเผ่าป่าเถื่อนคนที่หกล้มลง คนที่เหลือก็ไม่อาจควบคุมความหวาดกลัวได้อีกต่อไป พวกเขาวิ่งหนีแตกกระเจิงในเวลาเพียงไม่กี่วินาที

ในเวลาเพียงชั่วครู่ ชนเผ่าป่าเถื่อนกว่าสิบคนก็หายไปจากสายตา

ซวี่ซงเจี๋ยหมอบอยู่กับพื้นในกลุ่มผู้คน มองดูชนเผ่าป่าเถื่อนที่วิ่งหายไปจนลับตา รู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในความฝัน

ห่างออกไป 500-600 เมตร ในอาคารแห่งหนึ่ง

มือปืนซุ่มยิงสองคนในชุดพลเรือนรีบเก็บอาวุธใส่กล่องและย้ายที่ตั้งอย่างรวดเร็ว