บทที่ 126 : ผู้อำนวยการสาวสวยมอบรางวัลให้เซียวซิงหยู
บทที่ 126 : ผู้อำนวยการสาวสวยมอบรางวัลให้เซียวซิงหยู! (ตอนฟรี)
เซียวซิงหยูเปิดคลังเก็บของของระบบ
ตอนนี้มันมีไอเทมสองชิ้นเพิ่มเข้ามาในคลัง คืออัญมณีหลอมรวมคุณสมบัติและอัญมณีเพิ่มระดับสายเลือด
ทั้งสองชิ้นนี้เป็นสิ่งที่เซียวซิงหยูต้องการอย่างมากในตอนนี้
“อัญมณีหลอมรวมคุณสมบัติ สามารถหลอมรวมคุณสมบัติอื่นๆ เข้ากับอสูรของฉันได้ อันนี้เก็บไว้ก่อนแล้วกัน เเล้วค่อยหาโอกาสใช้กับเฟรย่าดีกว่า”
“ส่วนอัญมณีเพิ่มระดับสายเลือดนี้ สามารถเพิ่มระดับสายเลือดของอสูรได้จนถึงระดับเทพเจ้า, มันเหมาะที่จะใช้กับเฮยเฟิงมาก”
เซียวซิงหยูวางแผนไว้แล้วว่าจะใช้ไอเทมสองชิ้นนี้กับเทพธิดาแห่งแสงศักดิ์สิทธิ์และหมาป่าปีศาจแห่งนรกในโอกาสที่เหมาะสม
ณ เวลานี้, การเฉลิมฉลองยังคงดำเนินต่อไป ผู้ชมยังไม่ยอมกลับ ทุกคนยังคงดื่มด่ำกับชัยชนะของวิทยาลัยชิงหลง
เซียวซิงหยูเป็นตัวแทนของชนชั้นรากหญ้า เด็กหนุ่มที่ไม่มีอำนาจหรือเส้นสายใดๆเเต่กลับสามารถเอาชนะอัจฉริยะทั้งสามคนของวิทยาลัยจูเชว่ได้
แมวมองจากกิลด์ปรมาจารย์อสูรต่างๆ จึงต่างพากันมามอบนามบัตรให้เซียวซิงหยู
“คุณเซียว ผมเป็นแมวมองจากกิลด์ฉิวหนิวครับ ขอเบอร์ติดต่อหน่อยสิครับ”
“ผมเป็นแมวมองจากกิลด์ปิงพั่ว ไม่ทราบว่าคุณเซียวสนใจกิลด์ของเราหรือเปล่าครับ?”
“คุณเซียวสุดหล่อ กิลด์เจี้ยนหวี่ของเรามีสมาชิกเป็นผู้หญิงมากกว่าครึ่งนะครับ แม้แต่หัวหน้ากิลด์ก็ยังเป็นสาวสวยสุดเซ็กซี่เลยล่ะ!”
เซียวซิงหยูกลายเป็นที่สนใจของกิลด์ปรมาจารย์อสูรต่างๆอย่างง่ายดาย
ในยุคนี้ สิ่งที่หายากที่สุดก็คือ "คนที่มีพรสวรรค์"
ถึงแม้เซียวซิงหยูจะเป็นแค่ปรมาจารย์อสูรระดับสองดาว แต่ศักยภาพของเขานั้นสูงส่งจนใครๆก็อยากได้ตัว
ทุกคนเชื่อว่า ถ้าให้เวลาเด็กหนุ่มคนนี้พัฒนาฝีมืออีกสักสี่ห้าปี เขาจะต้องกลายเป็นปรมาจารย์อสูรระดับแนวหน้าของประเทศได้อย่างแน่นอน
ดวงอาทิตย์คล้อยต่ำลง เหมือนจานหยกที่ส่องแสงลงมาต้องใบหน้าหล่อเหลาของเซียวซิงหยู
จนถึงตอนนี้, เซียวซิงหยูที่กำลังถือถ้วยรางวัลได้ปฏิเสธข้อเสนอจากแมวมองทุกคนไปเรียบร้อยแล้ว
เฉินฉีเหนียนเดินมาถามเขาด้วยรอยยิ้ม
“เซียวซิงหยู เมื่อกี้กิลด์ที่ติดต่อเธอล้วนเป็นกิลด์ขนาดใหญ่ที่ติดอันดับท็อป 50 ของประเทศทั้งนั้น…เธอปฏิเสธไปหมดเลยเหรอ?”
เซียวซิงหยูยื่นถ้วยรางวัลให้เฉินฉีเหนียน
เฉินฉีเหนียนรับถ้วยรางวัลด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย
“มันหนักเหมือนกันนะเนี่ย สมแล้วที่ทำจากทองคำแท้!”
“อาจารย์เฉิน อย่าลืมสิว่าผมเป็นเเพทย์พิเศษของกิลด์นภานะ ผมคงทรยศกิลด์นภาไม่ได้หรอก”
“แต่นายคิดดีจริงๆแล้วเหรอ กิลด์พวกนั้นไม่ว่าจะเป็นความแข็งแกร่ง เงินทุน หรือชื่อเสียง พวกเขาล้วนเหนือกว่ากิลด์นภามากนะ”
“ผมคิดดีแล้ว และผมจะไม่เสียใจ” เซียวซิงหยูตอบอย่างแน่วแน่
กิลด์นภามีความสำคัญเป็นพิเศษสำหรับเซียวซิงหยู
เพราะฉินเยี่ยนหรัน ลูกสาวของฉินหลงเยว่ ประธานกิลด์นภา เป็นพี่สาวบุญธรรมของเซียวซิงหยู
ส่วนหลิวเยว่ รองประธานกิลด์นภา และน้าของฉินเยี่ยนหรัน ก็เอ็นดูเซียวซิงหยูมาก เซียวซิงหยูจึงเรียกเธอว่าคุณน้า
“ซิงหยู มานี่หน่อย!”
“มาแล้วครับ!” เซียวซิงหยูถูกมู่หรงหยางซั่วดึงตัวมาอยู่หน้ากล้องอีกรอบ
มู่หรงหยางซั่วกอดไหล่เซียวซิงหยูอย่างภูมิใจ เเล้วพูดกับนักข่าวไม่หยุด
“นี่คือเซียวซิงหยู ม้ามืดของวิทยาลัยชิงหลง และเป็นผู้ที่ชนะสามคนรวดในรอบชิงชนะเลิศ เขาเป็นน้องชายของผม!”
“พี่หยางซั่ว พอแล้ว…เราถ่อมตัวหน่อยก็ได้”
“นักข่าวทุกท่านครับ น้องชายผมยอดเยี่ยมใช่ไหมล่ะ?”
“ยอดเยี่ยมมาก!” นักข่าวทุกคนตอบพร้อมกัน
มู่หรงหยางซั่วตะโกนนำ “เซียวซิงหยู ยอดเยี่ยมที่สุด!”
ผู้ชมทั้งสนาม “เซียวซิงหยู ยอดเยี่ยมที่สุด!”
ฉากที่น่าอายเเบบนี้ทำให้เซียวซิงหยูหันมองไปที่มู่หรงซินซินด้วยสายตาขอความช่วยเหลือ
“ซินซินช่วยฉันหน่อย ฉันอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีเเล้วเนี่ย”
“ไม่นึกเลยว่าคนอย่างนายที่มักจะกล้าลุยทุกอย่าง จะมีวันที่เขินอายแบบนี้”
คำพูดนี้ของมู่หรงซินซินทำให้เซียวซิงหยูมองด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย
“ซินซิน ไม่นึกเลยว่าเธอจะพูดจายาวๆแบบนี้ได้”
การเปลี่ยนแปลงของมู่หรงซินซินล้วนเกิดจากเซียวซิงหยู เดิมทีเธอเป็นสาวงามที่เย็นชาและมีอาการของโรคกลัวสังคมอย่างรุนแรง
แต่หลังจากที่ได้ใช้เวลาร่วมกับเซียวซิงหยูเป็นเวลานาน นิสัยของเธอก็เริ่มร่าเริงขึ้น แถมยังรู้จักพูดจาแซวคนอื่นเเล้วด้วย
…..
หลังจากนั้น
ในเวลานี้ ดวงอาทิตย์ได้ตกดิน ความมืดเริ่มปกคลุมท้องฟ้าเเล้ว
ไม่มีงานเลี้ยงใดที่ไม่เลิกรา ตอนนี้ผู้ชมทยอยกันกลับ สนามกีฬาปิดไฟ บนเวทีไม่มีใครเหลืออยู่ มีเพียงพนักงานทำความสะอาดที่กำลังเก็บขยะ
การสิ้นสุดของงานเลี้ยงหนึ่ง หมายถึงการเริ่มต้นของงานเลี้ยงอื่นๆ
ณ โรงแรมห้าดาวใจกลางเมือง
ในฐานะอธิการบดีของวิทยาลัยชิงหลง ซูหรูหยานจึงจองห้องจัดเลี้ยงสุดหรูไว้ห้องหนึ่ง
ในห้อง ซูหรูหยานสั่งไวน์แดงราคาแพงมาหนึ่งขวด
“รินให้เด็กๆ ทั้งสามคน”
พนักงานรินไวน์ให้กับเซียวซิงหยูและพี่น้องมู่หรง
“ท่านอธิการบดีครับ วิทยาลัยเรามีกฎอยู่นะครับ” เฉินฉีเหนียนกระซิบเตือน
“กฎอะไร?”
“ท่านคงลืมไปแล้ว กฎข้อที่ 95 ห้ามนักเรียนดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในระหว่างการแข่งขัน”
ซูหรูหยานจิบไวน์เล็กน้อยแล้วสั่งการ
“กฎบ้าๆ อะไรแบบนั้น ลบออกไปซะ!”
“เเต่กฎข้อนี้น่ะ ท่านเป็นคนเขียนเองกับมือเลยนะครับ...”
“กลับไปบอกฝ่ายวินัยให้ลบกฎข้อนี้ออกซะ!”
“ครับ ท่านเป็นอธิการบดี ท่านว่ายังไงก็ว่าตามนั้น” เฉินฉีเหนียนยิ้มแห้งๆเเล้วเงียบเสียงลง
เพราะอธิการบดีนั่งอยู่ตรงหน้า เซียวซิงหยูและพี่น้องมู่หรงจึงทำตัวเรียบร้อยเหมือนเด็กอนุบาล
“เอาล่ะ พวกเธอไม่ต้องเกร็ง ดื่มได้เลย!”
ถึงแม้ซูหรูหยานจะพูดแบบนั้น เด็กๆ ทั้งสามคนก็ยังคงนั่งตัวตรงด้วยท่าทางระมัดระวัง ไม่มีใครกล้ายกแก้วไวน์ขึ้นมาดื่มสักคน
เฉินฉีเหนียนพึมพำ “ก็ท่านก็เป็นถึงอธิการบดี เด็กๆต้องเกร็งเป็นธรรมดาอยู่เเล้ว”
เมื่อได้ยินเช่นนี้, ซูหรูหยานก็ถอดเข็มกลัดที่หน้าอกออก
เข็มกลัดนี้เป็นสัญลักษณ์ของตำแหน่งอธิการบดีวิทยาลัยชิงหลง
“พวกเธอทั้งสามคนฟังให้ดี อย่างน้อยในห้องนี้ ในค่ำคืนแห่งชัยชนะนี้…ฉันไม่ใช่อธิการบดี”
“ตอนนี้ฉันเป็นแค่พี่สาวที่อายุมากกว่าพวกเธอ ฉันอยากจะร่วมฉลองกับพวกเธอ ดังนั้นไม่ต้องเกร็ง”
“เซียวซิงหยู เธอเริ่มก่อนเลย” ซูหรูหยานลุกขึ้นมานั่งข้างๆ เซียวซิงหยู
“ท่านอธิการบดีครับ...”
“เธอเป็นกำลังสำคัญที่ทำให้เราชนะ…ผ่อนคลายหน่อยสิ”
“ครับ”
“ผ่อนคลายแล้วใช่ไหม?”
“ผ่อนคลายแล้วครับ”
“อยากพูดอะไรก็พูดมาเลย”
“ขอดูขาหน่อยครับ”
พรวด!
คำพูดของเซียวซิงหยูทำให้ทุกคนในห้องตกตะลึง
เฉินฉีเหนียนสำลักน้ำชาพุ่งออกไปไกลห้าเมตร
พี่น้องมู่หรงมองเซียวซิงหยูราวกับมองคนบ้า
เห็นสีหน้าบึ้งตึงของซูหรูหยาน เซียวซิงหยูรีบแก้ตัว
“ท่านอธิการบดี ท่านบอกเองว่าไม่ให้ผมคิดว่าท่านเป็นอธิการบดี ให้ผมผ่อนคลายไม่ต้องเกร็ง ผมก็เลยสับสน...”
“หยางซั่ว ซินซิน ช่วยผมพูดหน่อยสิ!”
มู่หรงหยางซั่ว “ท่านอธิการบดี ผมกับเซียวซิงหยูไม่สนิทกัน ผมขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ”
มู่หรงซินซิน “ฉันขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ”
เซียวซิงหยูหันไปมองเฉินฉีเหนียน
“อาจารย์เฉิน ผม...”
“ฮัลโหล...สัญญาณไม่ค่อยดีเลย รอแป๊บนึงนะ” เฉินฉีเหนียนแกล้งทำเป็นคุยโทรศัพท์แล้วเดินออกจากห้องไปทันที
ตอนนี้, ในห้องเหลือแค่เซียวซิงหยูกับซูหรูหยาน
เซียวซิงหยูอยากจะมุดแผ่นดินหนี
, ขณะที่ซูหรูหยานโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้หูของเซียวซิงหยู
“เด็กน้อย อยากดูขาของฉันมากเลยเหรอ?” เสียงของเธอแฝงไปด้วยความเย้ายวน
“ท่านอธิการบดี ผมแค่พูดเล่น อย่าถือสาผมเลยครับ”
ซูหรูหยานเปิดกระโปรง เผยให้เห็นเรียวขาขาวเนียน
เซียวซิงหยูเหลือบมองเพียงแวบเดียว เลือดในกายก็สูบฉีดทันที
“เด็กน้อย ในเมื่อได้ดูขาฉันแล้ว นี่ก็ถือว่าเป็นรางวัลที่เธอนำถ้วยรางวัลแชมป์ซูเปอร์โนว่ามาให้วิทยาลัยชิงหลงก็แล้วกัน”
“ผมเป็นส่วนหนึ่งของวิทยาลัยชิงหลง ผมควรทำอยู่แล้ว”
“ยกแก้วขึ้นมาสิ”
เซียวซิงหยูยกแก้วขึ้นมาอย่างว่าง่าย ด้วยใบหน้าแดงก่ำ
ซูหรูหยานชนแก้วกับเซียวซิงหยูเเล้วพูดว่า
“เซียวซิงหยู ในบรรดาคนรุ่นเดียวกัน พรสวรรค์ของเธอถือว่าดีที่สุด”
“ขอบคุณครับท่านอธิการบดี”
“ถ้าเธอสามารถสอบผ่านปรมาจารย์อสูรระดับสี่ดาวได้ก่อนจบภาคเรียนนี้ ฉันจะมีรางวัลพิเศษให้”
………………..
