บทที่ 125 : รางวัลจากระบบ!
บทที่ 125 : รางวัลจากระบบ! (ตอนฟรี)
ในขณะที่ตงฟางฉิงก้มหน้ายอมแพ้ กรรมการก็เป่านกหวีดส่งสัญญาณจบการแข่งขันทันที
“ผู้ชนะคือ เซียวซิงหยูจากวิทยาลัยชิงหลงครับ”
หลังจากกรรมการประกาศผู้ชนะ ผู้ชมทั้งสนามก็เงียบลง ทุกคนต่างรอคอยคำพูดถัดไปของกรรมการ
แม้แต่ผู้บรรยายที่มักจะพูดมาก ก็ยังปิดปากเงียบ…ทั่วทั้งสนามกีฬาเงียบสงัดราวกับเมืองร้าง
บรรยากาศที่ตึงเครียดเช่นนี้ ทำให้กรรมการเกือบทำตัวไม่ถูก
เเต่หลังจากหลังจากสูดหายใจเข้าลึกๆ กรรมการก็ประกาศด้วยเสียงที่ดังกังวานอีกรอบ
“แชมป์ของการแข่งขันซูเปอร์โนว่าในปีนี้ ได้แก่...วิทยาลัยชิงหลง!”
ทันทีที่กรรมการพูดจบ เสียงเชียร์และเสียงปรบมือก็ดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วทั้งสนาม
จากความเงียบสงัด ในชั่วพริบตา สนามกีฬาก็กลายเป็นเหมือนหม้อน้ำมันเดือดที่พร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ
มู่หรงหยางซั่วรีบวิ่งขึ้นไปบนเวที พร้อมกอดเซียวซิงหยูแน่น
“เซียวซิงหยู นายเจ๋งสุดๆไปเลย! โอ้ววววว!” มู่หรงหยางซั่วร้องเสียงหลง กอดเซียวซิงหยูหมุนไปมา
เฉินฉีเหนียนและมู่หรงซินซินก็ขึ้นมาบนเวที ทุกคนได้ร่วมเฉลิมฉลองชัยชนะด้วยกัน
ด้านล่างเวที อธิการบดีซูหรูหยานปรบมือไปพร้อมกับผู้ชม มองรอยยิ้มของเซียวซิงหยูด้วยความยินดี
“เด็กคนนี้...” ซูหรูหยานพูดไม่ออก
เธอหาคำมาอธิบายเด็กหนุ่มมหัศจรรย์คนนี้ไม่ได้เลย
“การแข่งขันซูเปอร์โนว่าในปีนี้ได้สิ้นสุดลงแล้ว ขอแสดงความยินดีกับวิทยาลัยชิงหลงที่คว้าแชมป์ไปครองครับ!” ผู้บรรยายตะโกนผ่านไมโครโฟนอย่างตื่นเต้น
…..
อย่างไรก็ตาม, เมื่อผลแพ้ชนะเป็นที่ประจักษ์ มันก็ย่อมมีทั้งคนที่ดีใจ และคนที่เสียใจ
เซี่ยเว่ยอันที่นั่งอยู่ที่พักลุกขึ้นมาต่อยกำแพงจนมือแตก ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความแค้น
เซี่ยเหลียนยืนอยู่ข้างๆพี่ชาย เธอไม่ได้พูดอะไร…ทำเพียงแค่แอบมองมู่หรงซินซินที่อยู่บนเวทีเป็นครั้งคราว
“ซินซิน พวกเราชนะแล้ว!”
“อืม ฉันรู้”
“พวกเราชนะแล้วนะ ทำไมเธอยังดูเฉยๆอีก”
มู่หรงซินซินเป็นคนแบบนี้เสมอ ถึงแม้วิทยาลัยชิงหลงจะชนะ เธอก็ไม่ได้แสดงท่าทีดีใจอะไรมากนัก
เมื่อเห็นเเบบนี้ เซียวซิงหยูก็นึกสนุกขึ้นมา…เขากางแขนออก เเล้วกอดเอวมู่หรงซินซิน
“นาย...นายจะทำอะไร” มู่หรงซินซินถามอย่างตกใจ
นี่เป็นครั้งแรกที่มู่หรงซินซินพูดติดอ่าง สีหน้าของเธอจึงดูไม่เป็นธรรมชาติอย่างมาก
“ก็ฉลองที่พวกเราชนะไง!” เซียวซิงหยูพูดพร้อมกับยกมู่หรงซินซินหมุนไปมา
“เซียวซิงหยู นายทำอะไรเนี่ย ปล่อยฉันลงนะ!”
“ซินซิน นี่เป็นช่วงเวลาที่วิทยาลัยชิงหลงของเราเปล่งประกายที่สุด อย่าทำหน้าบึ้งแบบนั้นสิ มาร่วมสนุกกันหน่อย! โอ้ววววว!”
เซียวซิงหยูอุ้มมู่หรงซินซินหมุนไปมาอย่างสนุกสนาน
ครั้งนี้มู่หรงหยางซั่วไม่ได้ห้ามปราม, เเถมยังเข้ามาร่วมวงด้วยความสนุกสนาน
ซ่างกวนหลานนั่งมองอยู่บนที่นั่งกรรมการ มุมปากของเธอยกยิ้มอย่างมียินดี
“นี่แหละคือความมีชีวิตชีวาของคนหนุ่มสาว วัยนี้ก็ควรจะสนุกสนานแบบนี้แหละ”
แต่อย่างมีสองด้านเสมอ, ภาพเหล่านี้ที่ทุกคนกำลังมีความสุขกลับทำให้เซี่ยเหลียนรู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก
เเถมเมื่อเห็นมู่หรงซินซินถูกเซียวซิงหยูอุ้มหมุนไปมา เธอก็รู้สึกอิจฉาขึ้นมาชั่วขณะ
“ตอนนั้น, ค้างคาวปีกกระดูกไม่เลือกฉัน เเต่กลับไปเลือกเธอ!”
“ตอนนี้, ผู้ชายที่ยอดเยี่ยมแบบนี้ ก็ไปสนใจเเค่เธอคนเดียว ไม่มองมาที่ฉันเลยสักนิด”
เมื่อการเปรียบเทียบนำไปสู่ความพ่ายแพ้ มันก็จะทำให้เกิดความริษยา
เซี่ยเหลียนจมอยู่กับความคิดวนลูป เธอมักจะคิดว่าตัวเองเหนือกว่ามู่หรงซินซินเสมอ แต่กลับเป็นมู่หรงซินซินที่ได้ในสิ่งที่เธออยากได้
….
ห้านาทีต่อมา พิธีมอบรางวัลก็เริ่มขึ้น
บนเวที สีสันของพลุและริบบิ้นประดับประดาไปทั่ว
จักรพรรดินีซ่างกวนหลาน ได้มอบเหรียญรางวัลให้กับผู้เข้าแข่งขันทั้งสามคนของวิทยาลัยชิงหลง และมอบถ้วยรางวัลที่หนักอึ้งให้กับเซียวซิงหยู
ในขณะนั้น เสียงเชียร์ของผู้ชมดังกระหึ่มไปทั่วทั้งเมือง, สื่อต่างๆต่างพากันรายงานข่าว จนเซียวซิงหยูติดเทรนด์อันดับหนึ่งของประเทศ
อย่างไรก็ตาม, เมื่อเซียวซิงหยูรับถ้วยรางวัลจากซ่างกวนหลาน…ความรู้สึกของเขาก็ประเดประดังเข้ามามากมาย
เเถมภาพเหตุการณ์ที่เขาถูกซ่างกวนหลานไล่ล่ากลางทะเล ยังคงติดตาเขาอยู่เลย
ถ้าเขาไม่มีน้ำตามังกร เขาคงตายเเละคงไม่มีโอกาสได้รับถ้วยรางวัลจากซ่างกวนหลานแบบนี้
ซ่างกวนหลานตบไหล่เซียวซิงหยูเบาๆ
“เยี่ยมมาก ฉันเชื่อว่าอนาคตของเธอจะต้องยิ่งใหญ่อย่างเเท้จริง” คำพูดสั้นๆ เพียงไม่กี่คำนี้ ยิ่งทำให้เซียวซิงหยูเป็นที่สนใจของคนทั้งประเทศมากกว่าเดิม
ในเวลานี้ ทุกคนรู้ว่าจักรพรรดินีให้ความสนใจกับเด็กหนุ่มอัจฉริยะผู้ไม่มีอำนาจหรือเส้นสายใดๆคนนี้เเล้ว
เเละเมื่อเซี่ยเว่ยอันเห็นทั้งหมดนี้ ความอิจฉาและความโกรธเหมือนภูเขาไฟระเบิด ก็เริ่มกัดกินสติของเขาไปทีละน้อย
ในขณะที่เซี่ยเว่ยอันกำลังจะสติแตก มันด็ก็มีมือมาจับที่ไหล่ของเขา
“พ่อ”
เซี่ยเว่ยอันเงยหน้าขึ้น ตอนนี้เซี่ยจงมาอยู่ข้างๆ เขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
เห็นสีหน้าเคร่งขรึมของเซี่ยจง เซี่ยเว่ยอันก็ก้มหน้าลง ใบหน้าของเขาดูเศร้าหมองราวกับใบเมเปิลที่ร่วงโรย
“การแพ้ในการแข่งขันไม่ใช่เรื่องน่ากลัว แต่การสูญเสียตัวตนต่างหากที่น่ากลัว”
“พ่อครับ ความแข็งแกร่งของเซียวซิงหยูมันเกินกว่าที่ผมคาดคิดไว้ ผมประมาทเอง”
เซี่ยจงยิ้มพร้อมกับถอนหายใจ “ถึงแม้ลูกจะไม่ประมาท ลูกก็ไม่ใช่คู่มือของเขาอยู่ดี”
เซี่ยเว่ยอันอยากจะเถียง แต่สุดท้ายก็พูดไม่ออก…เขารู้ดีเเกใจว่าเซี่ยจงพูดถูก
ท่าดอกบัวเพลิงนรกสามดอกที่ปล่อยออกมาพร้อมกัน ต่อให้เขาเตรียมตัวล่วงหน้าเป็นร้อยครั้ง เขาก็รับมือไม่ได้อยู่ดี
…..
บนเวที ณ ขณะนี้
เซียวซิงหยูยืนอยู่ตรงกลาง โดยมีพี่น้องมู่หรงยืนขนาบข้าง
ทั้งสามคนชูถ้วยรางวัลพร้อมกับยิ้มให้กล้อง, ช่างภาพกดชัตเตอร์ เเละภาพแห่งชัยชนะก็ได้ถูกบันทึกไว้
ผู้บรรยายรู้สึกตื้นตันเล็กน้อย, แต่เสียงของเขาก็ยังคงดังกังวาน
“ท่านผู้ชมครับ, นี่คือการพลิกกลับที่น่าตื่นเต้น!”
“นี่คือแบบอย่างของการต่อสู้จนถึงที่สุด!”
“ในสถานการณ์ที่เพื่อนร่วมทีมพ่ายแพ้ไปสองคนติด เซียวซิงหยูก็สามารถแบกรับศักดิ์ศรีและเกียรติยศของวิทยาลัยชิงหลงไว้ได้!”
“เขาเอาชนะเซี่ยเว่ยอัน ลูกชายของที่ปรึกษาทางการทหารอันดับหนึ่งของประเทศ”
“เขาจัดการเซี่ยเหลียนได้ในการโจมตีเดียว”
“เขาปล่อยจิตสังหารจนตงฟางฉิงต้องยอมแพ้ก่อนจะได้เริ่มการแข่งขัน”
ยิ่งผู้บรรยายพูด, อารมณ์ของเขาก็ยิ่งพลุ่งพล่านขึ้น
“เขาคือม้ามืดของวิทยาลัยชิงหลง เขาคือความหวังของคนรุ่นใหม่ของประเทศ เขาคือเด็กหนุ่มอัจฉริยะที่จักรพรรดินีให้ความสนใจ...”
“ผู้ชมทุกท่านครับ มาตะโกนชื่อของเด็กหนุ่มคนนี้พร้อมๆกันเถอะ!” ผู้บรรยายพูดปลุกระดม
“เซียวซิงหยู!”
ทั้งสามพยางค์นี้ดังก้องไปทั่วท้องฟ้า สั่นสะเทือนหัวใจของประชาชนทุกคน
เซียวซิงหยูชูถ้วยรางวัล โบกมือให้ผู้ชมด้วยท่าทางที่สง่างาม
ณ เวลานี้ ไม่มีใครสามารถบดบังรัศมีของเขาได้อีกเเล้ว
ในขณะเดียวกันนั้น เสียงแจ้งเตือนของระบบก็ดังขึ้นในหัวของเซียวซิงหยู
[ติ๊ง!]
[ยินดีด้วย! ปลดล็อกความสำเร็จ, แชมป์การแข่งขันซูเปอร์โนว่า]
“ได้รับรางวัลความสำเร็จ: [อัญมณีหลอมรวมคุณสมบัติ] + [อัญมณีเพิ่มระดับสายเลือด]”
..……………...
