บทที่ 120 การจากลา

บทที่ 120 การจากลา

เมื่อคิดเช่นนั้นแล้ว กงจางหมิงก็รีบถามว่า "เจ็ดอภินิหารเจ้าหนูน้ำเต้าทั้ง 7 โผล่ออกมาทีละคน? คุณหลี่หานมีความคิดอะไรเหรอครับ?"

หลี่หานตอบว่า "ผมมีความคิดบางอย่างจริงๆ บางทีนี่อาจจะเป็นเรื่องราวที่น่าสนใจ"

กงจางหมิงถามว่า "หมายความว่า คุณหลี่หานจะสร้างผลงานเกี่ยวกับเจ็ดอภินิหารเจ้าหนูน้ำเต้าทั้ง 7 สินะครับ?"

หลี่หานพยักหน้าตอบว่า "ใช่ครับ ผมมีความคิดนี้จริงๆ"

เป็นไปตามที่คิดไว้จริงๆ

กงจางหมิงและถานเจ๋อต่างรู้สึกทึ่งมาก

ได้แรงบันดาลใจขึ้นมาแบบกะทันหันขนาดนี้เลยเหรอ?

นับว่าได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ จริงๆ!

แต่ไม่รู้ว่าคุณภาพของเรื่องราวจะเป็นอย่างไร? ถ้าเป็นเรื่องราวที่ยอดเยี่ยมอีกเรื่องหนึ่ง ก็จะยิ่งน่าทึ่งมากขึ้นไปอีก

แต่ไม่ว่าคุณภาพจะดีหรือไม่ก็ตาม ทั้งสองคนต่างก็รอคอยเรื่องราวของเจ็ดอภินิหารเจ้าหนูน้ำเต้าทั้ง 7 อย่างใจจดใจจ่อ!

เพราะว่าเรื่องราวนี้เกิดขึ้นภายใต้การเป็นพยานของพวกเขา หรือพูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ พวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของการกำเนิดเรื่องราวนี้

ถานเจ๋อยังเป็นคนแรกที่พบน้ำเต้าทั้งเจ็ดลูกด้วย

สิ่งนี้ทำให้พวกเขามีความรู้สึกพิเศษต่อเรื่องราวนี้

ความรู้สึกนี้ทำให้พวกเขารอคอยเรื่องราวนี้อย่างมาก

แม้ว่าคุณภาพจะธรรมดา พวกเขาก็ยังคงรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ

กงจางหมิงกล่าวว่า "คุณหลี่หาน เมื่อสร้างผลงานชิ้นนี้เสร็จแล้ว กรุณาแจ้งให้พวกเราทราบด้วยนะครับ"

หลี่หานพยักหน้า แสดงว่าไม่มีปัญหา

กงจางหมิงถามต่อว่า "ถ้าต้องการตีพิมพ์ผลงานชิ้นนี้ จะลงในนิตยสาร 'ความสนุกสำหรับเด็ก' เหมือนเดิมเหรอครับ?"

หลี่หานส่ายหน้าตอบว่า "ตามความคิดของผมตอนนี้ มันจะเป็นผลงานการ์ตูน ดังนั้นจึงไม่ได้ตีพิมพ์ใน 'ความสนุกสำหรับเด็ก'"

"ผลงานการ์ตูนเหรอ?" กงจางหมิงและถานเจ๋อต่างตกตะลึง หลี่หานยังสามารถสร้างผลงานการ์ตูนได้ด้วยหรือ?

นี่...มีความสามารถรอบด้านเกินไปแล้ว!

กงจางหมิงอุทานด้วยความทึ่งว่า "ที่แท้คุณหลี่หานก็มีฝีมือด้านการ์ตูนด้วย ความสามารถของคุณหลี่หานช่างน่าทึ่งจริงๆ"

หลี่หานยิ้มตอบว่า "ก็แค่อยากจะลองดูเท่านั้นเอง ผลลัพธ์จะเป็นอย่างไรตอนนี้ยังบอกไม่ได้"

กงจางหมิงพยักหน้า เห็นด้วยกับคำพูดของหลี่หาน

เพราะว่าหลี่หานไม่เคยสร้างผลงานการ์ตูนมาก่อน ผลงานที่ออกมาจะเป็นอย่างไรก็ยังบอกไม่ได้จริงๆ

แต่ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่นั้น ถึงแม้หลี่หานจะเพียงแค่อยากลอง นั่นก็นับว่ายอดเยี่ยมมากแล้ว

อย่างน้อยก็แสดงให้เห็นว่าเขาเข้าใจการ์ตูนจริงๆ

ช่างเป็นคนที่มีความสามารถรอบด้านจริงๆ และยังอายุน้อยขนาดนี้ กงจางหมิงอดรู้สึกทึ่งไม่ได้

หลังจากความรู้สึกทึ่ง ก็รู้สึกดีใจขึ้นมาทันที ถ้าเป็นผลงานการ์ตูน การดัดแปลงเป็นการ์ตูนแอนิเมชันก็จะง่ายขึ้นมาก

ถ้าผลงานชิ้นนี้มีศักยภาพที่จะดัดแปลงเป็นการ์ตูนแอนิเมชัน...

เมื่อคิดเช่นนี้ กงจางหมิงก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้น

จากนั้นก็นึกถึงปัญหาหนึ่งขึ้นมา จึงกล่าวว่า "คุณหลี่หาน เมื่อคุณสร้างผลงานชิ้นนี้เสร็จแล้ว ถ้าต้องการตีพิมพ์ ก็ต้องตีพิมพ์ในนิตยสารการ์ตูนสักเล่ม ไม่ทราบว่าคุณหลี่หานรู้จักนิตยสารการ์ตูนที่ไหนบ้างไหมครับ?"

หลี่หานตอบว่า "เรื่องนี้ผมไม่มีความรู้เลย ผมไม่เคยตีพิมพ์ผลงานการ์ตูนมาก่อน"

กงจางหมิงกล่าวว่า "ถ้าอย่างนั้น ผมขอแนะนำนิตยสารการ์ตูนเล่มหนึ่งให้คุณหลี่หาน ชื่อว่า 'การ์ตูนสนุกๆ' บริษัทก็อยู่ในมณฑลเจียงซูเจ้อเจียง บรรณาธิการใหญ่ชื่อเซี่ยเริ่นเจี๋ย เรามีความสัมพันธ์ที่ดีมาก"

หลี่หานพยักหน้าตอบว่า "ได้ครับ งั้นก็ต้องรบกวนคุณกงแล้ว"

สำหรับหลี่หานแล้ว การตีพิมพ์ในนิตยสารไหนก็ไม่แตกต่างกันมากนัก

เมื่อเป็นเช่นนั้น ก็ให้เกียรติกงจางหมิงสักครั้ง

กงจางหมิงหัวเราะ กล่าวว่า "ไม่เลยครับ ไม่เลย ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณคุณหลี่หาน"

คำพูดของกงจางหมิงนี้มาจากใจจริง เขารู้ว่าที่หลี่หานตกลง ก็เพราะให้เกียรติเขาล้วนๆ

......

แม้ว่าหลี่หานจะพูดคุยตลอดเวลา แต่การพายแพไม้ไผ่ก็ไม่ได้หยุด แพไม้ไผ่ยังคงแล่นไปบนผิวน้ำ

หลังจากเวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง ก็มาถึงเขตน้ำเก้ามังกร ร่องน้ำกว้างขึ้นเรื่อยๆ ทัศนียภาพโดยรอบก็ยิ่งงดงาม

นั่งอยู่บนแพไม้ไผ่มองไปรอบๆ รู้สึกสบายใจ ทั้งร่างกายและจิตใจรู้สึกเป็นสุขอย่างบอกไม่ถูก

กงจางหมิงยิ่งรู้สึกทึ่ง สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า "เหมือนอยู่ในดินแดนเทพนิยายเลยจริงๆ!"

ถานเจ๋อก็เห็นด้วยกับความคิดนี้ การพายแพไม้ไผ่ล่องไปในภูเขาและสายน้ำ เหมือนได้เข้าไปในดินแดนเทพนิยายจริงๆ

ความรู้สึกนี้ทำให้ผู้คนหลงใหล

ถ้าเป็นไปได้ พวกเขาอยากจะล่องลอยอยู่ที่นี่ตลอดไป

แต่นั่นเป็นไปไม่ได้

ดินแดนเทพนิยายจะงดงามแค่ไหน ก็ได้แค่เพลิดเพลินชั่วครู่ชั่วยาม พวกเขาต้องออกจากดินแดนเทพนิยายในที่สุด

กลับไปที่ที่มา

โลกภายนอกอาจจะทำให้รู้สึกเหนื่อยล้า แต่ก็มีหลายสิ่งที่ทำให้คิดถึง ไม่อาจตัดใจได้

หลี่หานพายแพไม้ไผ่เลี้ยวกลับ ถึงเวลาต้องกลับแล้ว

ทิวทัศน์ขากลับเหมือนกับขามา แต่ความรู้สึกของคนกลับแตกต่างกันมาก

ในที่สุดก็กลับมาถึงจุดออกเดินทาง

กงจางหมิงและถานเจ๋อถอนหายใจ แล้วขึ้นฝั่งตามลำดับ

หลี่หานก็ขึ้นฝั่ง ผูกแพไม้ไผ่ให้แน่น วางไม้พายไว้ แล้วพูดว่า "ไปกันเถอะ"

ทั้งสามคนกลับมาที่บ้านอีกครั้ง เวลาผ่านไปถึงห้าโมงเย็นแล้ว

กงจางหมิงและถานเจ๋อบอกลาหลี่หานและพ่อแม่ของเขา

กงจางหมิงได้ติดต่อรถแท็กซี่มารับที่ปากทางเข้าหมู่บ้าน เป็นคันเดียวกับที่พวกเขานั่งมาตอนเช้า

ตอนเช้า เขาได้ขอเบอร์โทรศัพท์คนขับไว้ และได้นัดกับคนขับว่าจะมารับพวกเขาอีกรอบตอนบ่าย

ที่หน้าลานบ้าน กงจางหมิงยิ้มพูดว่า "คุณหลี่หาน จริงๆแล้ว พวกเราอยากซื้อผักกลับไปด้วย"

หลี่หานไม่คิดจะรับเงินจากทั้งสองคน บอกว่าถ้าพวกเขาอยากเอาผักอะไรกลับไป ก็เด็ดเอาได้เลย อย่าได้พูดถึงเรื่องเงินอีก

ทั้งสองคนต่างหัวเราะ กล่าวขอบคุณหลายครั้ง พวกเขาก็ไม่ได้เกรงใจ ไม่ได้พูดถึงเรื่องเงินอีก

ถ้ายืนกรานจะจ่ายเงินซื้อ กลับจะดูเหมือนเป็นคนแปลกหน้า

หลี่หานหยิบถุงให้ทั้งสองคนคนละหลายใบ ทั้งสองคนต่างเลือกผักที่ครอบครัวชอบกิน แล้วใส่ถุง

เลือกไม่มากนัก

หลังจากนั้น ทั้งสองคนก็บอกลาอย่างเป็นทางการ

หลี่หานส่งทั้งสองคนมาที่ปากทางเข้าหมู่บ้าน พอมาถึงได้สักพัก รถแท็กซี่ก็มาถึง

ทั้งสองคนกล่าวลาหลี่หานอีกครั้ง กงจางหมิงบอกว่า การเดินทางมาที่หมู่บ้านหยวนซีในวันนี้ เป็นการเดินทางที่น่ายินดีและมหัศจรรย์มาก เขาจะไม่มีวันลืม

ถานเจ๋อก็แสดงความรู้สึกเช่นเดียวกัน

หลี่หานก็ยินดีต้อนรับทั้งสองคนให้มาเยี่ยมได้ตลอดเวลา

ทั้งสองคนต่างบอกว่าจะต้องมาอีกแน่นอน

หลังจากนั้น ทั้งสองคนก็ขึ้นรถแท็กซี่จากไป หลี่หานก็กลับบ้าน

สำหรับหลี่หาน การเดินทางวันนี้ก็สนุกมาก

ที่สนุกที่สุดก็คือ การ์ตูน 'อภินิหารเจ้าหนูน้ำเต้าทั้ง 7 ' ที่ระบบมอบให้

ทำไมถึงมอบให้?

บางทีอาจจะเป็นเพราะระบบหวังให้เขาเผยแพร่ 'อภินิหารเจ้าหนูน้ำเต้าทั้ง 7 ' ในโลกนี้

นี่เป็นเรื่องดีสำหรับหลี่หาน หลี่หานก็ยินดีมาก

ในช่องเก็บของในพื้นที่ มีสิ่งที่คล้ายแฟลชไดรฟ์เพิ่มขึ้นมาอีกอัน แน่นอนว่าต้องเป็นไฟล์อิเล็กทรอนิกส์ของการ์ตูน 'อภินิหารเจ้าหนูน้ำเต้าทั้ง 7 '

หยิบสิ่งที่คล้ายแฟลชไดรฟ์ออกมา เชื่อมต่อกับคอมพิวเตอร์ เปิดไฟล์

แน่นอนว่าเป็นอภินิหารเจ้าหนูน้ำเต้าทั้ง 7 ที่หลี่หานคุ้นเคยมากๆ

รวมถึงคุณปู่ใจดีคนนั้นด้วย

......

(จบบท)