95 - ว่ายน้ำสองรอบที่ทะเลสาบ!

“เขาร้องไห้และบอกกับข้าว่า นิทานที่เล่านั้นล้วนเป็นเรื่องโกหก...”

ขณะที่จูผิงอันกำลังดิ้นรนอยู่ในน้ำ เขาอยากจะร้องเพลง เทพนิยาย ของ กวงเลี่ยงออกมาดังๆ เพราะทุกอย่างไม่เป็นไปตามบทในนิยายเลยแม้แต่น้อย เขายังไม่ได้ช่วยหายใจด้วยซ้ำ หรือแม้แต่เตรียมท่าทางก็ยังไม่ทันทำ เขาก็โดนเท้าคู่เล็กที่สวมรองเท้าปักลายถีบกระเด็นออกมาแล้ว...

ไม่มีการเตรียมตัวล่วงหน้าเลยแม้แต่น้อย...

ไม่มีเสียงตบหน้า ไม่มีเสียงกรีดร้อง ไม่มีคำว่าคนฉวยโอกาส มีเพียงเขาที่ต้องไปดื่มน้ำในทะเลสาบอีกรอบในเวลาไม่ถึงครึ่งวินาที

ในฤดูใบไม้ผลิที่อากาศยังคงหนาวเย็น น้ำในทะเลสาบเย็นเฉียบจนจูผิงอันที่กำลังว่ายน้ำแบบสุนัขอยู่ ทนไม่ไหวจนจามออกมาหลายครั้ง

"เจ้าเป็นบ้าอะไรของเจ้า!" จูผิงอันตะโกนจากในน้ำใส่หญิงสาวที่อยู่ริมฝั่ง

คนดีๆ ที่ไหนจะไม่หงุดหงิดเมื่อเจอเหตุการณ์แบบนี้ ยิ่งสำหรับจูผิงอันที่ต้องว่ายน้ำถึงสองรอบในตอนเช้าแบบนี้ ยิ่งหนาวจนแทบขาดใจ และเขาไม่ได้เป็นคนที่ชอบว่ายน้ำในฤดูหนาวเสียด้วย!

"น้ำเย็น รีบขึ้นมาเถอะ"

หญิงสาวที่อยู่ริมฝั่งใช้มือรวบผมของตัวเองอย่างลวกๆ ดวงตากลมโตสีดำสนิทของนางจ้องมองจูผิงอันที่อยู่ในน้ำด้วยท่าทีเรียบเฉย น้ำเสียงของนางสงบอย่างไม่น่าเชื่อ ราวกับว่าเท้าที่นางถีบเขาไปก่อนหน้านี้ไม่เคยเกิดขึ้น

แม้เสียงของนางจะไม่ได้อ่อนโยน แต่ก็พอจะฟังดูเหมือนนางยอมอ่อนลงบ้าง แบบนี้ค่อยสมเหตุสมผลหน่อย อย่างน้อยเขาก็ช่วยชีวิตนาง ไม่ได้จะมาฉวยโอกาสเสียหน่อย

จูผิงอันว่ายน้ำอย่างเหนื่อยล้ากลับมายังริมฝั่ง ก่อนจะทรุดตัวลงนอนกับพื้นริมทะเลสาบเพื่อฟื้นแรง ลมหนาวที่พัดมาทำให้ร่างกายที่เปียกโชกของเขาสั่นสะท้านด้วยความหนาว

หญิงสาวที่อยู่ริมฝั่งเริ่มขยับตัวขึ้น เผยให้เห็นเสื้อผ้าที่แนบติดกับร่างกายเนื่องจากเปียกน้ำ รูปร่างโค้งเว้าของนางดูเด่นชัดขึ้นราวกับเป็นภาพถ่ายแนวเซ็กซี่ของผู้หญิงในยุคปัจจุบัน ยิ่งไปกว่านั้น เสื้อที่เขาแกะออกเพื่อช่วยให้นางหายใจสะดวก ก็ทำให้เกิดภาพที่ยากจะละสายตา...

แต่...นี่อะไรที่ตรงเอวเจ้าน่ะ? ทำไมมันดูนูนๆ?

ความคิดทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพียงชั่ววินาทีเดียว

หนึ่งวินาทีแรก เขายังมีเวลามองหญิงสาวในชุดเปียก

วินาทีต่อมา มีดสั้นที่คมกริบก็จ่ออยู่บนลำคอของเขา

"น้องชาย บอกมาสิ ว่าอยากตายแบบไหน?"

หญิงสาวพูดด้วยรอยยิ้ม ดวงตาของนางเปล่งประกายแม้ในขณะที่ใบหน้าซีดเซียว ผมของนางที่ยังไม่ทันรวบเข้าที่ปล่อยลงมาปกแก้ม เพิ่มความซีดให้กับใบหน้าของนาง

"เจ้าบ้าไปแล้วใช่ไหม?!" จูผิงอันอยากตะโกนใส่นาง แต่เพราะมีดสั้นที่จ่ออยู่บนคอ เขาเลยไม่กล้าพูด

"ข้าเลือกได้จริงๆ ใช่ไหม?" จูผิงอันถาม

หญิงสาวยิ้มและพูดขึ้น "เราเจอกันถึงสองครั้งแล้ว ถือว่าเป็นวาสนา คนอื่นไม่มีสิทธิ์เลือก แต่เจ้ามี"

พร้อมกับพูด นางก็ใช้มีดกรีดลงเบาๆ ที่ลำคอของจูผิงอัน จนมีรอยเลือดบางๆ ปรากฏ แต่ร่างกายของนางก็ดูอ่อนแอจนไอออกมาหลายครั้ง และมีเลือดซึมที่ริมฝีปาก

"งั้นให้ข้าแก่ตายได้หรือไม่?" จูผิงอันตอบกลับอย่างไม่จริงจัง

ทันใดนั้น สีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของหญิงสาวกลับเปลี่ยนเป็นมืดมน รอยยิ้มหายไปในทันที... จากนั้นนางก็ไอออกมาอีกครั้ง พร้อมกับพ่นเลือดใส่หน้าจูผิงอัน

"นี่มันอะไรกัน! แค่ล้อเล่น จะต้องถึงกับพ่นเลือดเลยเหรอ?"

จูผิงอันหน้าเหงยเก ไม่รู้จะทำตัวอย่างไรดี...

ภาพนี้ทำให้เขาถึงกับชะงักไป จนเผลอคิดขึ้นมาว่า 'สาวคนนี้ไม่ใช่กำลังคิดจะแกล้งตายเอาค่าชดเชยอยู่ใช่ไหม...'

หลังจากหญิงสาวพ่นเลือดออกมา สีหน้าของนางกลับดูดีขึ้นเล็กน้อย

"เจ้านี่ยังดื้อเหมือนเดิมเลยนะ... แค่กๆ..." หญิงสาวฝืนยิ้มและกดมีดที่จ่อคอเขาให้ลึกลงไปอีก

ถึงจะพ่นเลือดออกมา ก็ยังยิ้มอยู นางชอบยิ้มมากใช่ไหม ทำไมไม่ไปทำงานขายรอยยิ้มซะเลยล่ะ จูผิงอันคิดในใจพร้อมกับบ่นนางเงียบๆ แต่สีหน้าของเขายังคงนิ่งเฉยราวกับไม่รู้สึกถึงคมมีดที่กรีดลงบนผิวหนัง

เขาพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ ราวกับกำลังสนทนา "เอ่อ เรื่องครั้งก่อนข้าผิดเอง แต่วันนี้ เจ้าก็รู้นี่ว่าข้าช่วยชีวิตเจ้าไว้ เรื่องนี้เราไม่อาจปฏิเสธได้ใช่หรือไม่?"

"ใช่สิ เพราะงั้นข้าถึงให้เจ้าเลือกวิธีตายไงล่ะ... ท่านผู้กล้าของข้า..."

หญิงสาวพูดพร้อมรอยยิ้มเยาะเย้ย เน้นเสียงหนักในคำว่า ท่านผู้กล้า แต่กลับมีน้ำเสียงที่แสดงถึงความไร้ทางรอด

สุดท้าย นางก็จงใจขยับปลายมีดไปมาให้เลือดหยดหนึ่งไหลลงตามคมมีด

ได้เลย

ในโลกยุคโบราณก็มีผู้หญิงที่มีนิสัยประหลาดแบบนี้ด้วยสินะ!

ภายนอกดูสดใสร่าเริง แต่แท้จริงแล้วทั้งโหดร้ายและเย็นชา ทั้งกับคนอื่นและกับตัวเอง

เมื่อสังเกตดีๆ เขาเพิ่งสังเกตว่าหญิงสาวคนนี้ดูเหมือนจะบาดเจ็บหนัก เลือดไหลเปื้อนเสื้อผ้าไปหลายจุด และยังคงไหลอยู่ นางคงได้รับบาดเจ็บภายในอีกด้วย ไม่เช่นนั้นคงไม่ถึงกับพ่นเลือดออกมาเพราะมุกตลกของเขา

ทั้งๆ ที่อาการหนักขนาดนี้ นางยังไม่คิดจะช่วยตัวเองเลย แต่กลับตั้งใจจะฆ่าเขา

"นอกจากตายด้วยความแก่ เจ้าจะให้เลือกวิธีอื่นได้จริงๆ ใช่หรือไม่?" จูผิงอันถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

หญิงสาวพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม

"ตายใต้ดอกโบตั๋นล่ะได้หรือไม่?"

คำตอบที่ได้คือปลายมีดจิ้มลึกเข้าไปอีก คราวนี้ไม่ใช่แค่ผิวหนัง แต่เขารู้สึกถึงเลือดที่ไหลออกมา

"อืม เรามาคุยกันแบบเปิดเผยเถอะ เจ้านอกจากมีมีดเล่มนี้แล้ว ยังมีอะไรอีกไหมที่จะใช้ฆ่าข้า? ถ้าไม่มี ข้าเลือกตายด้วยมีดของเจ้านี่แหละ แต่ก่อนที่จะฆ่าข้า ขอเหตุผลสักข้อได้หรือไม่? ถึงแม้ว่าครั้งก่อนข้าจะทำผิด แต่ครั้งนี้ข้าช่วยชีวิตเจ้าไว้ ก็น่าจะลบล้างความผิดได้แล้วไม่ใช่เหรอ?"

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวตั้งท่าจะลงมือจริงๆ จูผิงอันจึงไม่กล้าเล่นมุกอีก

"เหตุผลเหรอ?" หญิงสาวเอียงคอเล็กน้อย พร้อมชี้ให้ดูที่เสื้อของนางที่ถูกเขาปลดออกก่อนหน้านี้ "นี่เป็นครั้งที่สองแล้วนะ... การช่วยชีวิตคนจำเป็นต้องปลดเสื้อด้วยเหรอ? น้องชาย เจ้ามีนิสัยชอบปลดเสื้อผู้หญิงแบบนี้ไม่ดีเลยนะ"

จูผิงอันถึงกับพูดไม่ออก จะอธิบายเรื่องการเปิดทางเดินหายใจกับคนโบราณก็คงเหมือนพูดกับกำแพง

"ข้าเป็นคนที่แยกแยะบุญคุณความแค้นชัดเจนนะ เจ้าช่วยข้า ข้าก็ขอบคุณ แต่เรื่องที่เจ้าปลดเสื้อข้าครั้งก่อน ข้าถือว่าชดเชยแล้ว แต่ครั้งนี้เจ้าปลดเสื้อข้าอีก เพื่อรักษาศักดิ์ศรีของข้า ข้าก็ต้องฆ่าเจ้าไง อีกอย่าง ใครจะรู้ว่าเจ้าดึงข้าขึ้นจากน้ำเพราะอยากช่วยข้าหรือเพราะคิดจะทำเรื่องเลวร้ายกันแน่? เรื่องแบบนี้ในยุทธภพมันมีให้เห็นออกจะเยอะ"

หญิงสาวพูดพร้อมกับวิเคราะห์เหตุการณ์ทีละข้อ แต่จุดสรุปก็คือ นางจะล้างแค้นด้วยเลือดของเขา

"พูดถึงไปแล้ว ฟ้าดูเหมือนจะเข้าข้างข้าอยู่นะ ศัตรูคนแรกพลาดไป แต่ศัตรูคนที่สองอย่างเจ้ากลับตกมาอยู่ในมือข้า..."

หญิงสาวพูดพลางยิ้มหวาน ใบหน้ายังคงเปื้อนรอยเลือดที่พ่นออกมาก่อนหน้า