ตอนที่แล้วบทที่ 49 สาวใช้ทั้งสองคน
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 51 น้ำพุไม่เหือดแห้ง

บทที่ 50 จงดับสูญ!


อังก์เอียงหัวเล็กน้อย ยังไม่ได้พูดอะไร ไนเกรสก็ชะโงกหัวมาแล้วถามว่า “เจ้าจะแลกหัวบีทหวานมากมายไปทำอะไร? กินทุกวันไม่กลัวฉี่เรียกมดหรือไง?”

ลูเธอร์ส่ายหน้าสุดแรง “ไม่กลัว ข้าย่อยได้เร็ว ตั้งแต่ข้าทะลวงระดับจอมดาบมา ข้าก็ไม่เคยกินอิ่มเลย หัวบีทหวานเป็นอาหารไม่กี่อย่างที่ทำให้ข้ารู้สึกอิ่มได้”

ไนเกรสพยักหน้า “ก็จริง ที่นี่มันแห้งแล้งเกินไป แม้แต่หญ้ายังไม่มี จะเลี้ยงสัตว์ก็ไม่ได้ เนื้อสักคำยังหาไม่เจอ จะอิ่มได้อย่างไร ดูสิ เจ้านี่ผอมจนแทบจะเหมือนไม้กระบองแล้ว”

“ดูนี่สิ” ลูเธอร์ไม่สนใจคำเย้ยหยันของไนเกรส เขาหยิบหัวบีทหวานขึ้นมากัดคำหนึ่ง เคี้ยวแล้วกลืน จากนั้นเร่งพลังต่อสู้เพื่อย่อยอาหาร แล้วเขาก็ยกมือทั้งสองขึ้นมาในท่ากำลังรวบรวมพลัง

พลังต่อสู้บนร่างของลูเธอร์เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ออร่าพลังต่อสู้ดูหนาแน่นจนแทบจับต้องได้ เมื่อถึงจุดสูงสุด ลูเธอร์กำมือแน่นทันที จากนั้นมีดาบพลังงานรูปร่างกระบอกโผล่ขึ้นระหว่างมือทั้งสองของเขา

ไนเกรสเบิกตาโต “ดาบพลังงาน? เจ้าทะลวงระดับแล้วหรือ? เจ้าไม่ใช่จอมดาบขั้นต้นหรอกหรือ ทำไมถึงปลดปล่อยพลังต่อสู้เป็นดาบได้?”

นักดาบระดับสูงสามารถปลดปล่อยพลังต่อสู้เป็นออร่าได้ ส่วนจอมดาบขั้นต้นสามารถปลดปล่อยออร่าออกนอกตัว แต่การสร้างดาบพลังงานนั้นต้องถึงระดับจอมดาบขั้นสูงเท่านั้น

ลูเธอร์ส่ายหน้า “ไม่หรอก แต่พอกินหัวบีทหวานแล้ว ข้าก็รู้สึกเต็มไปด้วยพลัง และสามารถระเบิดพลังที่แข็งแกร่งขึ้นได้ชั่วคราว”

ลูเธอร์สะบัดดาบพลังงานไม่กี่ครั้ง ก่อนจะเหวี่ยงออกไป ดาบพุ่งไปปักเข้ากับผนังหินอย่างลึกจนถึงด้าม และสั่นสะเทือนเล็กน้อยก่อนจะสลายไป

“หัวบีทหวานมีผลเช่นนี้ได้ด้วยหรือ? เป็นไปไม่ได้” ไนเกรสไม่เชื่อ เขาเคยเจอจอมดาบมามาก แต่ไม่เคยได้ยินว่ากินหัวบีทหวานแล้วพลังจะระเบิดขึ้นมา

“ข้าเองก็ไม่เชื่อ ข้าเคยซื้อหัวบีทหวานจากที่อื่นมากิน แต่กลับไม่มีผลอะไรเลย มีเพียงหัวบีทของท่านอังก์เท่านั้นที่ทำให้ข้าระเบิดพลังได้”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ไนเกรสจึงหันไปมองอังก์ แล้วเขาก็เห็นอังก์กำลังยกมือขึ้นในท่าทางคล้ายกับตอนที่ลูเธอร์สร้างดาบพลังงาน

“เจ้าใช้พลังต่อสู้ไม่เป็นนี่…” ไนเกรสยื่นหัวไปใกล้ พลางเตรียมจะเย้ยหยัน แต่ทันใดนั้น มีเข็มแหลมสีดำพุ่งออกมาจากมือของอังก์เกือบจะทิ่มตาของเขา

“ไม่นับ เจ้านี่มันอาวุธจิตวิญญาณ ไม่ใช่พลังต่อสู้” ไนเกรสบ่นด้วยความไม่พอใจ

อังก์ไม่สนใจ เขายังคงปรับอาวุธจิตวิญญาณของเขา ในอดีต เขามักสร้างเคียวแห่งยมทูตที่มีเคียวเป็นฐาน แต่เมื่อเห็นลูเธอร์สร้างดาบพลังงานโดยไม่ใช้อาวุธจริง เขาก็อยากลองทำสิ่งเดียวกันกับอาวุธจิตวิญญาณ

จริง ๆแล้ว เคียวอาจใช้งานได้ดี แต่ด้ามมันสั้นเกินไป แม้เขาจะยืดใบมีดได้ แต่การเพิ่มความยาวของด้ามกลับทำได้ยาก

หลังจากปรับอยู่หลายครั้ง ในที่สุดเคียวขนาดสองเมตรที่มีใบกว้างเท่ากับแผ่นประตูก็ปรากฏขึ้นในมือของอังก์

“ดูดีจริง ๆ” ลูเธอร์พูดอย่างอิจฉา โครงกระดูกดุดันที่ถือเคียวใหญ่ในมือ ดวงตาเปล่งประกายด้วยเปลวไฟสีน้ำเงิน ราวกับยมทูตที่พร้อมเก็บเกี่ยวดวงวิญญาณช่างน่าเกรงขาม

“วางไว้ในสนามรบคงทำให้คนกลัวจนหัวหดแน่ ๆ”

แต่ทันทีที่พูดจบ อังก์ก็กระโดดลงในแปลงผัก เขาเหยียบโคลนพร้อมกับถือเคียวกลับหัวและวิ่งตัดผ่านแปลง ใบเคียวเฉียดพื้นไปมาจนทำให้ใบหัวบีทหวานถูกตัดเรียบลงกับพื้น

จากนั้นเขากระโดดไปยังแปลงถัดไปและทำเช่นเดียวกันอีกครั้ง แปลงหัวบีทหวานถูกเก็บกวาดอย่างเรียบร้อยในเวลาไม่กี่นาที ความยาวด้ามเคียวทำให้เขาไม่ต้องก้มตัวอีกต่อไป แค่ยืนวิ่งก็เพียงพอ

เมื่อกลับมา อังก์สะบัดโคลนออกจากเท้าและกล่าวด้วยความพอใจว่า “ใช้งานดีมาก”

ไนเกรสและลูเธอร์มองดูด้วยสีหน้าหม่นหมอง

ลูเธอร์ดูเหมือนจะชินกับนิสัยของอังก์ที่ยึดมาตรฐานการทำไร่เป็นสำคัญ เขาส่ายหน้าและเดินเข้าไปในแปลงผักพร้อมกล่าวว่า “ท่านอังก์ ถ้าจะลองอาวุธใหม่ก็ไม่จำเป็นต้องตัดหัวบีทหวานทิ้งเสียสิ มันเปลืองเปล่า ข้าเอาใบพวกนี้ไปกินแทนก็แล้วกัน ข้าจะยอมทนกินผักสักสองวัน ข้าเกลียดการเสียของที่สุด”

แต่ก่อนที่เขาจะหยิบใบหัวบีทหวานขึ้นมา กีบเท้าของมิโนทอร์เพศเมียตัวใหญ่ก็ก้าวเข้ามาขวางระหว่างเขากับใบหัวบีทหวาน จากนั้นเธอก็มองลูเธอร์ด้วยสายตาข่มขู่เหมือนจับโจร พร้อมพูดว่า “ของข้า!”

ลูเธอร์หรี่ตาลงพร้อมกับแววตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เขาคิดในใจว่า “แค่ใบหัวบีทหวาน ท่านอังก์ยังไม่ว่าอะไร มิโนทอร์ตัวนี้จะมาขวางข้าผู้เป็นถึงจอมดาบได้อย่างไร?”

พลังต่อสู้เริ่มลุกโชนขึ้นในร่างของลูเธอร์ เขาเตรียมจะเบียดมิโนทอร์หญิงใหญ่เพื่อเก็บใบหัวบีทหวานกรอบอร่อยกลับไปทำซุปผักแก้เลี่ยนในตอนเย็น

แต่ก่อนที่เขาจะได้เบียดตัวเข้าไป สิ่งที่น่ากลัวก็เกิดขึ้น มิโนทอร์หญิงใหญ่หยิบไม้กวาดที่วางอยู่บนพื้น จุ่มลงในถังใส่ปุ๋ย แล้วเหวี่ยงมันไปทางลูเธอร์

“คว่าบาดา!” ลูเธอร์กระโจนหลบอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าตอนต่อสู้กับนักรบศักดิ์สิทธิ์ เขาหายวับไปเหมือนไม่มีตัวตน

มิโนทอร์หญิงใหญ่ตบไม้กวาดลงกับพื้น ส่งเสียงฮึดฮัดอย่างไม่แยแส จากนั้นก็เดินเก็บใบหัวบีทหวานอย่างร่าเริง ใบหัวบีทหวานเหล่านี้เป็นของที่อังก์ยกให้เธอนำไปขายในเมือง ซึ่งได้รับความนิยมอย่างมาก

จนกระทั่งมิโนทอร์หญิงใหญ่เก็บใบผักเสร็จและเดินจากไป ลูเธอร์จึงค่อย ๆ โผล่หัวกลับมา พร้อมพูดแก้เก้อว่า “ข้าไม่ถือสาหาความกับเธอหรอก”

ไนเกรสหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะถามว่า “แล้วสองนักบวชหญิงนี้มาได้อย่างไร? อัศวินโล่หนักพวกนี้อีกล่ะ? เจ้าจัดการคนของวิหารแห่งแสงไปแล้วหรือ?”

“ข้าดักโจมตีพวกเขาหลายครั้ง ฆ่าพวกเขาไปบางส่วน และไล่พวกเขาออกจากเมืองน้ำแข็ง ตอนนี้พวกเขาไม่กล้ากลับเข้ามาอีก กล้าตั้งค่ายอยู่แต่ในพื้นที่โล่ง แต่ดูเหมือนพวกเขาจะยังไม่ยอมแพ้ คงเตรียมส่งคนมาเพิ่ม ข้ามาหาท่านอังก์ในครั้งนี้เพื่อขอความช่วยเหลือ ให้แสงศักดิ์สิทธิ์ของท่านสาดแสงลงทำลายค่ายของพวกเขา จะได้เปิดทางให้ข้าเข้าไปฆ่าพวกเขาเสีย ส่วนนักบวชหญิงสองคนนี้ ข้าจับตัวมาเพื่อถวายให้ท่านอังก์ใช้งาน”

“ให้โครงกระดูกรับนักบวชหญิงเป็นผู้ติดตามเนี่ยนะ? เจ้านี่อยากให้เขากระดูกพังหรือไง” ไนเกรสพูดพลางหัวเราะทั้งน้ำตา

ทุกคนต่างเข้าใจผิด คิดว่าอังก์เป็นผู้เฝ้ามองหรือจักรพรรดิในเงา แต่ไนเกรสรู้ดีว่าอังก์เป็นเพียงโครงกระดูกโชคดีที่ได้รับพลังจากดวงจิตเครือข่ายและความเชื่อของสิ่งมีชีวิตอมตะ ทำให้เขาเป็นเหมือนเทพปลอม ๆ แต่พลังของเขาก็มีขีดจำกัด

การมีนักบวชหญิงอยู่ใกล้ตัวเขา อาจเป็นปัญหาใหญ่ หากพวกเธอระเบิดแสงศักดิ์สิทธิ์ขึ้นมาเผาเขา

ความคิดนั้นยังไม่ทันจบลง ก็เกิดสิ่งที่ไม่คาดฝันขึ้น นักบวชหญิงที่นอนนิ่งอยู่กับพื้นพลันเคลื่อนไหวขึ้นมา เอวเพรียวบางของเธอดูเหมือนติดสปริง แม้มือของเธอจะถูกมัดไว้ด้านหลัง

เธอก็พลิกตัวลุกขึ้นยืนได้อย่างว่องไว ดวงตาทั้งสองจ้องมองอังก์ด้วยความโกรธพร้อมตะโกนว่า “จงดับสูญ! พวกนอกรีต!”

ร่างของนักบวชหญิงเปล่งแสงศักดิ์สิทธิ์ออกมา แสงนั้นรวมตัวกันเป็นลำแสงพุ่งตรงไปยังอังก์

วัจนะแห่งนักบุญ: จงดับสูญ!

คำของพระเจ้าเป็นกฎ ทุกการกระทำคือแบบแผน ทุกความคิดคือการสถิต

วัจนะแห่งนักบุญ เป็นเวทมนตร์ศักดิ์สิทธิ์ที่ไร้การจำกัดด้วยระดับพลัง ทุกสิ่งขึ้นอยู่กับความศรัทธาและความมั่นคงในใจของผู้ใช้ หากศรัทธามากพอ พลังนั้นสามารถทำลายผู้แข็งแกร่งเกินตัวได้

แต่สิ่งที่ทำให้นักบวชหญิงตกตะลึงคือ โครงกระดูกนอกรีตเบื้องหน้ากลับใช้มือเปล่าจับแสงแห่งนักบุญนั้นไว้ได้อย่างง่ายดาย

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด