บทที่ 41 จ้าวพิภพโบราณและกล่องสมบัติสามกล่อง

บทที่ 41 จ้าวพิภพโบราณและกล่องสมบัติสามกล่อง

หลินเซินสงสัยว่าเทียนซินกำลังเลียนแบบตน กุเรื่องโกหกที่อาจจะจริง แล้วหาช่องว่างโจมตี

“นายคิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ?” หลินเซินหยิบใบมีดออกมา เดินไปหาเทียนซิน เอาใบมีดจ่อที่ตาอีกฝ่าย

“ใจเย็นก่อน ฉันมีหลักฐานนะ… มันอยู่ในกระเป๋า…” เทียนซินร้องลั่น

มือของหลินเซินชะงักไป เบี่ยงไปเล็กน้อย ใบมีดไม่ได้แทงเข้าไปในตาของเทียนซิน แต่แทงเข้าไปที่ใต้ตา

ต้องยอมรับว่าร่างกายระดับคริสตัลนั้นแข็งแกร่งมาก ถึงหลินเซินจะใช้ใบมีดแทง ก็แค่เป็นแผลเล็กๆ แค่ถลอกผิวหนัง

“ขอโทษที นายร้องช้าไปหน่อย ฉันเลยเบรกไม่ทัน คราวหน้าระวังด้วย” หลินเซินพูดด้วยรอยยิ้ม พลางเดินไปข้างหลังเทียนซิน เห็นกระเป๋าใบเล็กที่ทำจากลวดโลหะ ผูกอยู่ระหว่างปีกทั้งสองข้าง ตามที่เทียนซินบอก

หลินเซินหยิบกระเป๋าลงมา เขาตั้งใจจะกระชากให้ขาด แต่ดึงไปสองที กระเป๋าก็ยังไม่ขาด

“กระเป๋าแบรนด์สวรรค์ของแท้ วัสดุอย่างดี ทำจากเส้นใยคริสตัล ทนทาน ถ้านายชอบ ฉันยกให้นายเลย” เทียนซินพูดด้วยน้ำเสียงประจบประแจง

“นี่มันของฉันอยู่แล้ว นายมีสิทธิ์อะไรมายกให้ฉัน?” หลินเซินจ้องมองมัน

“ใช่ๆๆ กระเป๋าอยู่ในมือนาย ก็เป็นของนายสิ ฉันพูดผิดไป” เทียนซินพูดแบบนั้น แต่ในใจเขากำลังด่า “ไอ้สารเลว ไอ้ขยะ ไอ้โง่ อย่าให้ฉันมีโอกาสนะ พอฉันฟื้นตัวแล้ว ฉันจะแย่งของๆ แกมาให้หมด แม้แต่กางเกงในก็ไม่เหลือ แถมจะแย่งซ้ำอีกสิบรอบ!”

หลินเซินขี้เกียจสนใจอีกฝ่าย เขาพิจารณากระเป๋า แล้วพบว่ามันมีรหัสล็อกด้วย

“เพื่อน รหัสคือ 666666” เทียนซินฉลาดขึ้นมาก ยังไม่ทันที่หลินเซินจะถาม ก็บอกรหัสออกมาเอง

“เผ่าพันธุ์ชาวสวรรค์ของพวกนายเจริญแล้วแท้ๆ ทำไมยังใช้รหัสแบบนี้อยู่?” หลินเซินไม่ได้หมุนรหัส แต่หันไปถามเทียนซิน

“การปลดล็อกด้วยลายนิ้วมือ ม่านตา ใบหน้า หรือแม้แต่ DNA มันไม่น่าเชื่อถือหลังจากพ่ายแพ้ มีแต่รหัสแบบนี้ที่ปลอดภัยกว่า” ในใจของเทียนซินมีเปลวเพลิงปีศาจกำลังลุกโชน “รีบเปิดสิ… รีบเปิดรหัสสิ… ฉันไม่มีทางบอกรหัสจริงๆ กับแกหรอก… พอใส่รหัสผิด… ฉันจะให้แกรู้ว่า ไอ้บ้านนอกอย่างพวกแกมันโง่แค่ไหน”

“ก็จริง” หลินเซินเอื้อมมือไปที่รหัส นิ้วแตะที่แป้น แต่ไม่ได้หมุน ภายใต้สายตาที่คาดหวังของเทียนซิน เขาหันไปมองเทียนซินแล้วพูดว่า “นายบอกว่าอารยธรรมของพวกนายเจริญแล้ว ชาวสวรรค์ก็ฉลาด คิดได้รอบคอบ แม้แต่เรื่องที่กระเป๋าจะโดนแย่งหลังจากพ่ายแพ้ก็ยังคิด แสดงว่าพวกนายต้องมีระบบป้องกันการเปิดรหัสจากศัตรู ถ้านายจำรหัสผิด ใส่ผิด จะมีอันตรายไหม?”

“เอ่อ…” เทียนซินเหงื่อตก

“จริงสิ ฉันความจำไม่ค่อยดี เมื่อกี้นายบอกรหัสว่าอะไรนะ?” หลินเซินถามด้วยรอยยิ้ม

“666666…” ยังไม่ทันที่เทียนซินจะตอบ เว่ยหวู่ฟู่ที่กำลังดื่มของเหลวกลายพันธุ์อยู่ ก็เช็ดปากแล้วพูดแทรกขึ้นมา

หน้าของเทียนซินดำคล้ำลงทันที หลินเซินกำลังจะให้โอกาสเขา แต่พอเขาแค่ลังเล เว่ยหวู่ฟู่ก็ทำลายโอกาสนั้นไป

“แกพูดมั่วแล้ว!” ตอนนี้เทียนซินอยากจะวิ่งไปตบปากเว่ยหวู่ฟู่สักฉาด

“ไม่ใช่ๆๆ เขาจำผิด รหัสที่ฉันบอกนายคือ 994572” เทียนซินกัดฟันพูด

หลินเซินเดาได้แต่แรกแล้วว่ารหัสมีระบบป้องกัน ถ้าไม่มั่นใจว่ารหัสถูกต้องจริงๆ เขาจะไม่เปิดรหัสเองแน่นอน เขาไม่อยากซวย

“จริงเหรอ?” หลินเซินหันไปถามเว่ยหวู่ฟู่

“ไม่ใช่… 666666…” เว่ยหวู่ฟู่กลับพูดได้คล่องขึ้นในตอนนี้

“นาย…” เทียนซินด่าในใจเป็นชุด แต่บนใบหน้ายังคงต้องยิ้ม “สหาย เมื่อกี้สหายคนนั้นอยู่ไกลไปหน่อย คงจะไม่ได้ยินชัด ฉันบอกว่า 994572 เชื่อฉันเถอะ ฉันไม่มีทางหลอกคนที่เป็นสหายกัน”

“โอเค ในเมื่อเป็นเพื่อนกัน ฉันก็เชื่อนาย” หลินเซินพูดพลางเอานิ้วหมุนรหัสไปที่ 994572

เสียง “คลิก” ดังขึ้น แม่กุญแจเปิดออก

เทียนซินเห็นหลินเซินใส่รหัสที่เขาบอกด้วยตัวเอง ก็รู้สึกเสียใจอย่างมาก

“รู้งี้ ฉันน่าจะแต่งเรื่อง…” เทียนซินกัดฟันด้วยความเสียใจ

แต่ตอนนี้เสียใจไปก็ไม่มีประโยชน์ ได้แต่มองดูหลินเซินเทของในกระเป๋าออกมา

นอกจากเสื้อผ้าสองสามชุดแล้ว ในกระเป๋ายังมีกล่องโลหะขนาดเท่ากล่องแว่นตา และของกระจุกกระจิกอื่นๆ ที่ดูเหมือนจะเป็นของใช้ในชีวิตประจำวัน

“หลักฐานที่นายพูดถึงอยู่ไหน?” หลินเซินมองเทียนซินแล้วถาม

“อยู่ในกล่องนั่นแหละ” เทียนซินพูดอย่างจนใจ

หลินเซินหยิบกล่องขึ้นมาดู ค่อยๆ เปิดกล่องที่ไม่ได้ล็อกออก

“นี่มันอะไร?” หลินเซินมองสิ่งที่อยู่ในกล่องด้วยความประหลาดใจ

“นายไม่เคยได้ยินเรื่องราวของกล่องสมบัติสามกล่องของจ้าวพิภพโบราณเหรอ?” เทียนซินอึ้งไปเล็กน้อย แต่ก็รีบพูดว่า “จ้าวพิภพโบราณ ก็คือจ้าวพิภพที่ฉันพูดถึง เขาบุกตะลุยไปทั่วจักรวาล ใช้เวลาแค่หมื่นปี ก็กลายเป็นจ้าวพิภพ สร้างอาณาจักรของตัวเอง ชื่อว่าอาณาจักรโบราณ แต่น่าเสียดายที่อาณาจักรโบราณอยู่ได้แค่ยี่สิบกว่าปี ก็ถูกอาณาจักรอื่นยึดครอง”

“ใช้เวลาหมื่นปีสร้างอาณาจักร แต่กลับถูกยึดครองในเวลาแค่ยี่สิบกว่าปี?” หลินเซินรู้สึกว่ามันต่างกันมากเกินไป

“ใครจะไปคิดล่ะ อาณาจักรโบราณเป็นอาณาจักรที่อายุสั้นที่สุดในประวัติศาสตร์จักรวาล น่าเสียดายจริงๆ แต่เรื่องราวของจ้าวพิภพโบราณและกล่องสมบัติสามกล่องกลับโด่งดังมาก ผ่านไปหลายล้านปี คนก็ยังพูดถึงกันอยู่” เทียนซินเล่าเรื่องราวของกุญแจสมบัติสามดอกอย่างออกรส

จ้าวพิภพโบราณแทบไม่เคยแพ้ใคร การที่ใช้เวลาหมื่นปีสร้างอาณาจักรอาจจะดูนาน แต่ในประวัติศาสตร์จักรวาล มีไม่กี่คนที่สามารถสร้างอาณาจักรได้ภายในหมื่นปีโดยเริ่มจากศูนย์

หลังจากที่อาณาจักรโบราณถูกสถาปนาขึ้น จ้าวพิภพโบราณก็พบกับเรื่องแปลกประหลาด

ญาติสนิทมิตรสหายของเขา ทุกคนที่เขารัก ต่างก็เสียชีวิตจากอุบัติเหตุ

จ้าวพิภพโบราณมีอำนาจเหลือล้น ถ้ามีคนจงใจทำร้ายคนรอบข้างเขา เขาต้องรู้ตัว ทว่าทั้งๆที่เขาก็ป้องกันอย่างเข้มงวดแล้ว แต่สุดท้ายแม้แต่สนมที่เขารักที่สุดก็ยังตายต่อหน้าต่อตา โดยที่จ้าวพิภพโบราณทำอะไรไม่ได้

หลังจากนั้น ญาติของเขาก็เสียชีวิตต่อหน้าต่อตา ยิ่งพิสูจน์ว่านี่ไม่ใช่การวางแผนธรรมดา แต่มันคือโชคชะตา เป็นการลงโทษจากสวรรค์ที่เขาฆ่าสิ่งมีชีวิตมากมายเกินไปตอนสร้างอาณาจักร ทำให้เขาต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว

จ้าวพิภพโบราณที่ไร้เทียมทานในจักรวาล ใช้วิธีต่างๆ นานา แต่ก็ได้แต่มองดูพี่น้อง เพื่อนสนิท ภรรยา และลูกๆ เสียชีวิตจากอุบัติเหตุต่อหน้าต่อตา

สุดท้าย จ้าวพิภพโบราณจึงประกาศให้รางวัลแก่ทุกคนในจักรวาล ใครก็ตามที่สามารถแก้ไขปัญหาของเขาได้ จะได้รับอำนาจและความมั่งคั่ง

อยากได้อำนาจ ก็จะได้อำนาจล้นฟ้า อยากได้ทรัพย์สมบัติ ก็จะได้เป็นมหาเศรษฐีอันดับหนึ่งของจักรวาล

หลังจากประกาศออกไป ทั้งคนมีฝีมือและนักต้มตุ๋นต่างก็พากันมา แต่ก็ไม่มีใครแก้ปัญหาของเขาได้

จนกระทั่ง เหลือทายาทสายตรงของจ้าวพิภพโบราณเพียงเจ้าชายน้อยหนึ่งคน และเจ้าหญิงน้อยสองคน ในที่สุดก็มีคนมาช่วยแก้ปัญหาของเขา

คนๆ นั้นให้จ้าวพิภพโบราณสร้างกล่องสมบัติสามกล่อง จากนั้นก็เปิดกล่องแรก ให้จ้าวพิภพโบราณใส่อะไรก็ได้ที่เขาคิดว่ามีค่าที่สุดลงไปในกล่อง และเตือนเขาว่า ต้องเป็นสิ่งที่เขาคิดว่ามีค่าที่สุด

จ้าวพิภพโบราณคิดว่าคนๆ นั้นต้องการทรัพย์สมบัติที่มีค่าที่สุดของเขาเป็นการตอบแทน ตอนนั้นจ้าวพิภพโบราณหมดหนทางแล้ว ของนอกกายจะมีค่าอะไร เขาจึงใส่สิ่งที่เขาคิดว่ามีค่าที่สุดลงไปโดยไม่ลังเล

คนๆ นั้นพยักหน้า แล้วเปิดกล่องที่สอง บอกให้จ้าวพิภพโบราณใส่สิ่งที่เขาคิดว่ามีค่าที่สุดลงไปอีก

จ้าวพิภพโบราณก็ไม่ลังเล ใส่ของที่เขารักที่สุดลงไปอีก

คนๆ นั้นพยักหน้าอีกครั้ง แล้วเปิดกล่องที่สาม ให้จ้าวพิภพโบราณใส่สิ่งที่เขาคิดว่ามีค่าที่สุดลงไปอีก

ครั้งนี้จ้าวพิภพโบราณรู้สึกไม่พอใจ คิดว่าคนๆ นั้นโลภมาก ขอแล้วขออีก เขาให้สมบัติล้ำค่าไปสองชิ้นแล้ว ยังไม่พอใจอีก

จ้าวพิภพโบราณคิดว่ายังไงคนๆ นั้นก็แค่ต้องการของมีค่า เขาจึงเลือกของมีค่าอย่างหนึ่งใส่ลงไป ถึงแม้จะไม่ใช่สิ่งที่เขารักที่สุด แต่มูลค่าก็ไม่ได้ต่างกันมาก

คนๆ นั้นล็อกกล่องทั้งสาม แล้วยื่นกุญแจทั้งสามดอกคืนให้จ้าวพิภพโบราณ แล้วพูดอะไรบางอย่างที่เหนือความคาดหมาย

คนๆ นั้นพูดประมาณว่า ถ้าสมบัติสามชิ้นที่จ้าวพิภพโบราณใส่ลงไป เป็นสิ่งที่เขาคิดว่ามีค่าที่สุดจริงๆ ปัญหาของเขาก็จะได้รับการแก้ไข

แต่ถ้าสมบัติสามชิ้นที่ใส่ลงไป ไม่ใช่สิ่งที่จ้าวพิภพโบราณคิดว่ามีค่าที่สุด ผิดหนึ่งชิ้น ทายาทสายตรงจะเสียชีวิตหนึ่งคน ผิดสองชิ้น เสียชีวิตสองคน ผิดสามชิ้น เสียชีวิตสามคน

ตอนนี้จ้าวพิภพโบราณเหลือทายาทสายตรงแค่สามคน ถ้าผิดหมด ก็ต้องตายทั้งหมด

จ้าวพิภพโบราณถามคนๆ นั้นว่า “ยังไงถึงจะเรียกว่าผิด ยังไงถึงจะเรียกว่าถูก?”

“คำถามนี้ ท่านจ้าวพิภพควรจะถามใจตัวเอง” พูดจบ คนๆ นั้นก็จากไป ไม่รับรางวัลใดๆ และไม่ได้เอากล่องสมบัติสามกล่องไปด้วย

ผลปรากฏว่า คำพูดของคนๆ นั้นเป็นจริง เจ้าชายน้อยเสียชีวิต เจ้าหญิงน้อยสองคนรอดชีวิต

“ที่อาณาจักรโบราณอยู่ได้ไม่นาน ก็เพราะเรื่องนี้” เทียนซินถอนหายใจ “ต่อมา ไม่มีใครรู้ว่าจ้าวพิภพโบราณตายที่ไหน อาณาจักรโบราณก็แตกแยกเพราะไม่มีผู้สืบทอด ไม่มีใครเคยเห็นกล่องสมบัติสามกล่องอีกเลย มีแต่กุญแจสมบัติสามดอกที่ยังคงอยู่ มีตำนานเล่าว่า จ้าวพิภพโบราณพกกล่องสมบัติสามกล่องติดตัวตลอด ถ้าใครหาที่ฝังศพของจ้าวพิภพโบราณเจอ และมีกุญแจสมบัติสามดอก ก็จะได้สมบัติล้ำค่าที่สุดในจักรวาลสามชิ้นนั้นมา”

“นายจะบอกว่า นี่คือหนึ่งในกุญแจสมบัติสามดอก ใช่ไหม?” หลินเซินมองกุญแจในกล่อง แววตาของเขาดูซับซ้อน

“ใช่ นี่คือหนึ่งในกุญแจสมบัติสามดอก” เทียนซินยืนยัน

หลินเซินดูสีหน้าของเทียนซินแล้ว ดูเหมือนจะไม่ได้โกหก แต่เขาก็ยังไม่อยากเชื่อว่ากุญแจดอกนี้จะเป็นหนึ่งในกุญแจสมบัติสามดอก เพราะมันดูคล้ายกับกุญแจคริสตัลสีทองที่เขาเจอในตัวของเหล่าเย่มาก