บทที่ 385 ฝูงโลมาครีบขาวขอความช่วยเหลือ! คนที่ไว้ใจได้เพียงคนเดียว! มีแต่หลินเทียน!
ริมฝั่งแม่น้ำ
หลินเทียนขี่ม้าสีแดงมาถึงถิ่นของโลมาครีบขาวอย่างรวดเร็ว
เมื่อมาถึง
เห็นว่าม้าสีแดงยังไม่ลดความเร็ว
เขารีบดึงบังเหียน
“ดินปืนน้อย หยุดเถอะ ถึงแล้ว!”
“ฮี้?!”
(ถึงแล้วเหรอ?? ใกล้เกินไป ฉันเพิ่งวอร์มเสร็จเอง!)
(วิ่งอีกสองรอบมั้ย??)
ม้าสีแดงเห็นว่าวิ่งมาถึงเร็วขนาดนี้
ก็ยังรู้สึกไม่จุใจ
กีบเท้ากระทืบพื้นอย่างกระสับกระส่าย
ดูเหมือนจะยังวิ่งไม่พอ
อยากจะพาหลินเทียนวิ่งเล่นอีกสองรอบ
ส่วนหลินเทียนก็มีเส้นดำขึ้นที่หน้าผาก
ดึงบังเหียน
ห้ามม้าสีแดงไม่ให้วิ่งต่อไป
ถ้าให้มันวิ่งต่อไปอีก
เขาจะทนได้
แต่กลัวว่าซูหลูจะทนไม่ได้
ตลอดทางที่กระแทกมา
กลัวว่าก้นของซูหลูจะแยกจากสองเป็นสี่แล้ว......
“เอาล่ะ ดินปืนน้อย ถ้านายยังวิ่งไม่พอ เดี๋ยวพอเสร็จธุระแล้วผมจะพานายออกมาวิ่งให้เต็มที่”
“วันนี้มีธุระ อย่าซน”
หลินเทียนปลอบม้าสีแดง
ม้าสีแดงได้ยินว่าหลินเทียนสัญญาว่าพอเสร็จธุระแล้วจะพามันวิ่งให้เต็มที่
ก็ค่อยๆ ลดความเร็วลง
เห็นว่าความเร็วม้าสีแดงลดลงแล้ว
หลินเทียนก็รีบลงจากม้า
จากนั้นก็อุ้มซูหลูที่อยู่บนหลังม้าลงมา
“ซูหลู ไม่เป็นไรนะครับ?”
ตอนที่หลินเทียนอุ้มซูหลูลงมา
ก็รู้สึกว่าซูหลูไม่มีแรงเลย
นิ่มเหมือนก้อนดิน
พอลูบลงมา
ซูหลูก็ทรุดตัวลงนั่งบนพื้นหญ้าโดยที่ขาสองข้างไม่มีแรง
หลินเทียนมองสภาพของซูหลู
พบว่านอกจากถูกกระแทกมานานแล้ว
ขาสองข้างไม่มีแรงก็ยังดีอยู่
“ไม่... ไม่เป็นไรค่ะ...”
“หลินเทียน ม้าของนายวิ่งเร็วจริงๆ...”
หลังจากที่ซูหลูลงจากม้า
ก็ยังรู้สึกมึนๆ อยู่
ขาสองข้างไม่มีแรง
รู้สึกว่ายืนไม่ไหว...
ตื่นเต้นเกินไป
ส่วนหลินเทียนประคองซูหลูให้เธอพัก พร้อมกับขอโทษ
“ขอโทษด้วยนะครับ ม้าที่บ้านใจร้อนไปหน่อย ทำให้เธอต้องลำบากบนหลังม้า”
“อ่า...อ่า ไม่เป็นไร นั่งม้าครั้งหนึ่งก็รู้สึกแปลกใหม่ดี”
“ฉัน... ฉันชอบมาก”
เห็นหลินเทียนขอโทษ ซูหลูก็หน้าแดง บอกว่าไม่เป็นไร
“ไม่เป็นไรก็ดี งั้นเธอก็พักก่อน....”
หลินเทียนประคองซูหลูให้เธอตั้งสติ พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองไปที่ริมฝั่งแม่น้ำ
ในตอนนี้
เจ้าหน้าที่ที่ริมฝั่งก็เห็นหลินเทียนที่ขี่ม้ามา
ก็มองหลินเทียนด้วยความประหลาดใจและอยากรู้อยากเห็น
ส่วนเฉินลี่ที่กำลังสั่งการอยู่ในฝูงชน เห็นว่าหลินเทียนมาแล้ว
ก็ตาเป็นประกาย
วิ่งมาหา
“หลินเทียน! นายมาเร็วมาก?!”
“อืม พอเห็นข้อความที่พี่ส่งมาก็ขี่ม้ามาตลอดทาง ไม่ได้เสียเวลาเลยครับ”
หลินเทียนพยักหน้าทักทายเฉินลี่
จากนั้นก็มองไปที่ริมฝั่งแม่น้ำ
ถามเรื่องสำคัญ
“พี่เฉิน ตอนนี้เป็นยังไงบ้างครับ??”
“นายมานี่ก่อน”
เฉินลี่ไม่ได้ตอบ แต่ดึงหลินเทียนไปที่ริมฝั่งแม่น้ำ
หลินเทียนเดินตามเฉินลี่ไป
ซูหลูเห็นดังนั้นก็พยุงตัวเอง
รีบลุกขึ้นแล้วเปิดกล้อง เดินตามหลังทั้งสองคนไป
เมื่อมาถึงริมฝั่งแม่น้ำ
หลินเทียนก็สังเกตเห็นเงาดำกว่าสิบตัวที่กำลังว่ายน้ำอยู่ริมฝั่ง
เป็นฝูงโลมาครีบขาว
พวกมันไม่ได้อยู่ในแม่น้ำลึก
แต่ว่ายวนอยู่ริมฝั่งอย่างผิดปกติ
พร้อมกับส่งเสียงร้องความถี่สูงไปที่ริมฝั่ง
หลินเทียนเห็นดังนั้น
ก็รีบเข้าไปฟังเสียงร้องของพวกมันอย่างตั้งใจ
“โยว โยว โยว!!”
(ช่วย! ช่วยด้วย!)
(ลูกหาย!!)
(หา เพื่อน!)
“!!!”
เมื่อฟังเสียงร้องของฝูงโลมาครีบขาวชัดเจนแล้ว
หลินเทียนก็ตกใจ
ฝูงโลมาครีบขาวกำลังร้องขอความช่วยเหลือ!
“หลินเทียน นายดูสิ”
“พวกมันร้องมาตั้งแต่เช้าแล้ว..”
“ตอนแรกผู้อำนวยการเฉินคิดว่าพวกมันกำลังเรียกเพื่อน”
“แต่กลับพบว่าพวกมันวนเวียนอยู่ริมฝั่ง ร้องหาเรา”
“ดูเหมือนจะต้องการจะบอกอะไรกับเรา”
“หลินเทียน นายรู้มั้ยว่าฝูงโลมาครีบขาวเป็นอะไร?”
เฉินลี่พาหลินเทียนมาที่ริมฝั่ง บอกสถานการณ์ปัจจุบันกับหลินเทียน
เจ้าหน้าที่และทีมวิจัยที่อยู่รอบๆ ต่างก็มองหลินเทียน
พวกเขาศึกษาอยู่ริมฝั่งมานานกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว
แต่ก็ยังไม่เข้าใจว่าฝูงโลมาครีบขาวต้องการจะสื่ออะไร
ได้แต่ฝากความหวังไว้ที่หลินเทียน
ส่วนหลินเทียนได้ยินแล้วว่าฝูงโลมาครีบขาวกำลังร้องขอความช่วยเหลือ
ก็ขมวดคิ้วด้วยความกังวล
เขาอธิบาย
“เสียงร้องของฝูงโลมาครีบขาวฟังดูร้อนรน ถ้าผมเดาไม่ผิด พวกมันคงอยากจะขอความช่วยเหลือจากเราครับ!!”
หลินเทียนพูดพลางมองไปที่ริมฝั่ง
ส่วนเจ้าหน้าที่ที่ริมฝั่งได้ยินคำพูดของหลินเทียน
ก็แสดงสีหน้าประหลาดใจ
พูดคุยกัน
“พวกมันมาขอความช่วยเหลือจากเราจริงๆ เหรอ?!”
“แต่ทำไมตอนที่เราเข้าไปใกล้ พวกมันถึงไม่สนใจเรา?”
“หลินเทียนคงเดาผิดมั้ง??”
เจ้าหน้าที่ไม่ได้เดาไม่ออกว่าฝูงโลมาครีบขาวกำลังขอความช่วยเหลือ
ในทางกลับกัน
พวกเขาคิดว่าฝูงโลมาครีบขาวกำลังขอความช่วยเหลือเป็นอย่างแรก
หลังจากนั้นก็พยายามสื่อสารกับฝูงโลมาครีบขาวหลายครั้ง
พยายามให้ฝูงโลมาครีบขาวพาพวกเขาไปตามหา
แต่ฝูงโลมาครีบขาวก็เอาแต่ร้อง
ไม่ได้ตอบสนอง
หลินเทียนได้ยินดังนั้น
ก็คิดอะไรขึ้นมาได้
เขานึกถึงว่าฝูงโลมาครีบขาวระวังมนุษย์อย่างมาก
คงไม่กล้าไว้ใจเจ้าหน้าที่ของสำนักงาน
คนที่พวกมันยังไว้ใจ
คงมีแต่เขาแล้ว
และวนเวียนอยู่ริมฝั่งไม่ยอมไป...
นี่...
คงจะรอเขามาใช่มั้ย?!
หลินเทียนคิดได้ดังนั้น
ก็ตกใจ
รีบเดินไปหาฝูงโลมาครีบขาวที่ริมฝั่งแม่น้ำ...