ตอนที่ 427 กิจการลับ
ในตอนกลางคืน บุหรงเห็นเชร์ออกจากค่ายคนเดียว หัวใจของเขากระตุก เขาจึงเรียกคอนริมาหา
“เมื่อกี้ข้าเห็นเชร์ออกไป เจ้ารู้ไหมว่าเขาจะไปไหน?”
คอนริส่ายหัวและบอกว่าไม่รู้ เขายุ่งเกินกว่าจะสนใจว่าใครจะไปที่ไหน
บุหรงกล่าวว่า “เราไปตามเขาดูสิ ว่าเขาจะไปไหน!”
คอนริมองอย่างงง ๆ “ทำไมต้องตามเชร์?”
“เมื่อวันนี้ข้าไปหาเชร์ ข้าเห็นเขาต่อสู้กับธยาน์”
คอนริตกใจมากขึ้น “ธยาน์กลับมาแล้วเหรอ?”
“ใช่ เขากลับไปที่เผ่าปีศาจ เขาต้องมาพร้อมกับกองทัพวันนี้” บุหรงหยุดพูดและเปลี่ยนหัวข้อ “ธยาน์บอกว่าเชร์เกี่ยวข้องกับหมอผีเถาเหว่ย เขายังบอกว่าเขาคือคนทรยศ แต่เชร์ไม่ยอมรับ”
คอนริกล่าวทันที “เชร์ไม่สามารถเกี่ยวข้องกับปีศาจได้!”
พวกเขาคนไหนก็ได้ที่อาจทรยศไอร่า แต่เชร์เป็นคนที่ไม่น่าจะทรยศเธอ!
“ข้าก็ไม่คิดว่าเชร์จะทรยศเรา แต่ธยาน์ดูไม่เหมือนสัตว์ที่พูดไปเรื่อย ๆ ข้ารู้สึกว่าเรื่องนี้มันมีพิรุธ” บุหรงชี้ไปทางที่เชร์เดินจากไป “ถ้าเราไปตามเขาตอนนี้ เราอาจจะไขความลับได้ มันไม่สำคัญถ้าจะเป็นแค่ความเข้าใจผิด แค่พูดคุยกันก็พอ”
คอนริคิดสักพักและรู้สึกว่าบุหรงพูดถูก
ไม่ว่าเรื่องนี้จะเป็นความเข้าใจผิดแค่ไหน ถ้าเชร์พูดออกมาเอง ความจริงก็จะเผยออกมาเอง
เขากับบุหรงจึงตามเชร์
หลังจากออกจากค่าย พวกเขาเดินไปไกลจนเห็นเชร์
บุหรงลดเสียงลง “มันดึกแล้วนะ เจ้าไม่คิดว่ามันน่าสงสัยที่เขามาที่นี่คนเดียวเหรอ?”
คอนริตอบ “บางทีเขามีธุระ”
“อะไรที่เขาทำไม่ได้ตอนกลางวัน? ทำไมต้องมาคนเดียวในกลางคืน?”
คอนริไม่มีคำตอบและได้แต่พูดอย่างเซ็งๆ “เร็วเข้า ๆ ตามเขาไป อย่าให้เขาหายไป”
บุหรงยิ้มและเร่งฝีเท้าตามไป “ข้าว่าหมอนั่นคงรู้ตัวแล้ว”
“หะ?”
บุหรงพูดขณะเดิน “เจ้าไม่สังเกตเหรอ? เขาพาเราไปวนรอบ ๆ เดิม”
คอนริมองไปรอบ ๆ เพิ่งรู้สึกว่าบริเวณนี้มันคุ้น ๆ เมื่อกี้เขาคิดว่ามันเป็นแค่จินตนาการ แต่มาเห็นตอนนี้พวกเขากลับมาที่เดิมแล้ว
“ตอนนี้จะทำยังไงดี?” คอนริรู้สึกอึดอัด เขาถูกจับได้แล้ว จะอธิบายยังไงดีทีหลัง?
บุหรงจัดเสื้อผ้า “ก็ได้ พอเราโดนจับได้แล้ว ก็ไปทักทายเขาดีกว่า”
“เฮ้! เดี๋ยวก่อน”
บุหรงไม่สนใจคำพูดของคอนริ เดินออกจากเงาต้นไม้พร้อมยิ้มและทักทาย “บังเอิญจังเลยนะ ไม่คิดว่าจะเจอเจ้าที่นี่”
เห็นบุหรงออกมาจากที่ซ่อนแล้ว ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะหลบอีก คอนริจึงได้แต่ข่มใจเดินออกมา
เชร์หยุดแล้วหันมามองเมื่อเห็นบุหรงออกมา
เขามองบุหรงและคอนริอย่างหมดหนทาง “ทำไมตามข้ามาล่ะ?”
บุหรงยิ้มอย่างสง่างาม “เราออกมาล่าสัตว์กัน ไหงเจ้ามาอยู่ที่นี่คนเดียวล่ะ?”
เชร์ถาม “ล่าสัตว์กลางคืนเหรอ? ใครจะเชื่อเจ้าล่ะ?”
บุหรงยกคางขึ้น “เจ้านี่ไง!”
แล้วเขาก็หันไปมองคอนริ
คอนริก็ได้แต่พูดไปตามบุหรง “ใช่ ข้าเชื่อเจ้า”
เชร์ไม่รู้จะพูดยังไงกับความสามารถของพวกเขาที่โกหกหน้าตาเฉย
“ข้าไม่สนหรอกว่าพวกเจ้ามาทำไม แต่กลับไปเถอะ ข้ามีธุระต้องทำ พอเสร็จแล้วจะกลับไปอธิบายให้ฟังทั้งหมด”
เห็นว่าเชร์เปลี่ยนเรื่องแล้ว คอนริจึงรีบถาม “ไม่บอกเราหน่อยเหรอว่ามันเกิดอะไรขึ้น?”
บุหรงก็พูด “ยังไงเราก็ตามเจ้ามาแล้ว ถ้าเจ้าไม่ให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผล เราจะบอกไอร่าว่าเมื่อกลับไปเจ้าออกจากค่ายกลางดึกไปทำเรื่องลับ ๆ”
เชร์ถอนหายใจ “อย่าบอกไอร่าเรื่องนี้เลย ข้าไม่อยากให้นางกังวล”
คอนริรีบพูด “งั้นบอกความจริงมาเถอะ เราคือครอบครัวกันไม่ใช่เหรอ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม เราก็สามารถเผชิญหน้ากับมันได้ด้วยกัน!”
เชร์ทำหน้างงไม่สามารถอ่านได้ “มันเป็นเรื่องส่วนตัว ไม่จำเป็นต้องเกี่ยวข้องกับพวกเจ้า”
“เรื่องส่วนตัว? เจ้ามีคนอื่นอยู่เบื้องหลังไอร่าหรือไง?”
“อย่าพูดเรื่องไร้สาระสิ” เชร์ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ข้าไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น”
“แล้วเจ้าหมายถึงเรื่องไหนล่ะ? ถ้าเจ้าไม่อธิบายให้ชัด เราจะจินตนาการไปต่าง ๆ นานา”
จากท่าทางของบุหรงและคอนริ ดูเหมือนพวกเขาจะไม่ยอมกลับไปจนกว่าจะได้รับคำตอบที่น่าพอใจในวันนี้
เชร์จึงไม่มีทางเลือก ต้องพูดความจริงออกมา “จริง ๆ แล้ว ข้าอยากคุยกับซวนเหว่ยเรื่องบางอย่าง”
คอนริมองงง ๆ “ทำไมไม่ไปหาซวนเหว่ยตรง ๆ ล่ะ? ทำไมต้องซ่อนตัวอยู่? ทำเหมือนเจ้ารู้สึกอายตัวเองเลย”
“เรื่องนี้มันจริง ๆ แล้วมันยากที่จะเปิดเผย”
เชร์หยุดคิดแล้วพยายามหาคำพูดที่เหมาะสมก่อนจะพูดต่อ
“เมื่อคืนนี้ ข้าได้รู้ว่าศพของทหารปีศาจถูกซ่อนอยู่ในกระโจมของเจ้าเมืองที่เมืองศิลาน้ำเงิน ข้าสงสัยว่าเจ้าเมืองอาจเป็นคนทรยศที่ซ่อนตัวอยู่ในค่ายทหาร ข้าจึงรีบไปบอกซวนเหว่ยเรื่องนี้ แล้วใครจะรู้ล่ะว่าเขากลับมาทำให้ข้าสลบไป”
เชร์นอนอยู่ในหญ้าตลอดทั้งคืนหลังจากถูกทำให้สลบ เมื่อเขาตื่นขึ้นมาก็เป็นรุ่งเช้าแล้ว
เขารีบเตรียมตัวจะกลับไปหาไอร่า แต่โชคไม่ดี เขาเจอกับธยาน์ระหว่างทาง
ธยาน์เริ่มโจมตีเขาโดยไม่พูดอะไรสักคำ!
เพื่อป้องกันตัวเอง เชร์จึงถูกบังคับให้ต้องตอบโต้
ธยาน์ที่ถูกปีศาจครอบงำมีพลังมหาศาล เชร์ต้องใช้ความพยายามมากเพื่อจะต้านทานการโจมตีของเขาได้
เชร์รู้สึกไม่มีทางเลือก “โชคดีที่บุหรงมาทัน ไม่งั้นข้าคงบาดเจ็บสาหัสจากการโจมตีของธยาน์”
บุหรงขมวดคิ้วแล้วครุ่นคิด “เจ้าหมายความว่า เมื่อซวนเหว่ยรู้ว่ามีปัญหากับเจ้าเมืองที่เมืองศิลาน้ำเงิน เขากลับไม่จัดการกับมัน แถมยังทำให้เจ้าสลบไปอีก ทำไมล่ะ? เจ้าไปทำอะไรให้เขาโกรธหรือ?”
เชร์กล่าว “นี่คือสิ่งที่ข้าไม่เข้าใจ เมื่อกี้ข้าเห็นเขาเข้าไปในป่าอยู่คนเดียว เลยอยากตามไปดูว่าเขาทำอะไรในป่ากลางคืน สุดท้ายไม่เพียงแต่ข้าจะตามซวนเหว่ยไม่ทัน แต่ยังถูกพวกเจ้าตามมาด้วย”
คอนริขยี้ข้าสีเงินขาวสั้น ๆ และยิ้มอย่างเก้อเขิน
ในขณะเดียวกัน บุหรงก็ทำตัวธรรมชาติมากกว่า “เอาเถอะ ถ้าเรื่องเข้าใจผิดคลี่คลายแล้ว เราก็ควรกลับกันเถอะ ถ้าไม่งั้นไอร่าต้องเป็นห่วงแน่เมื่อเธอกลับมาพบว่าไม่มีใครอยู่แล้ว”
เชร์กำลังจะพูดอะไรบางอย่างเมื่อจู่ ๆ คลอเดียวิ่งมาด้วยท่าทางรีบร้อน
เธอพูดด้วยความกังวล “แม่ตามเจียงปั๋วไป ข้ากลัวว่านางจะตกอยู่ในอันตราย ไปช่วยนางเถอะ!”