บทที่ 75: ริต้า สคีตเตอร์ผู้ผิดหวัง? การสัมภาษณ์และภาพถ่ายที่หายไป (ฟรี)

รอยยิ้มของริต้า สคีตเตอร์แข็งค้าง

เธอเอื้อมมือออกไปอย่างกระอักกระอ่วน

หลิน เซียวมองอย่างเย็นชาและแค่นหัวเราะ

เขารู้ดีว่าหญิงชราคนนี้คิดอะไรอยู่

อยากจะจับมือเขางั้นเหรอ?

ฝันไปเถอะ

เสียงหัวเราะเยาะนั้นทำให้ริต้า สคีตเตอร์กระตุกมุมปาก เธอลดมือลงอย่างอับอาย "อืม ดูเหมือนว่าหลิน เซียวจะมีบุคลิกที่เป็นเอกลักษณ์มากเลยนะ งั้นเรามาเริ่มสัมภาษณ์กันดีกว่า... หวังว่าเราจะมีช่วงเวลาที่ดีด้วยกันนะ"

แม้ริต้า สคีตเตอร์จะรู้สึกอึดอัดอยู่บ้าง แต่เธอก็ยังคงรักษารอยยิ้มไว้ได้

เธอกระแอมไอ

"อะแฮ่ม มีข่าวลือว่าคุณเป็นนักเรียนปีหนึ่งคนแรกที่อายุมากกว่าสิบสองปีนับตั้งแต่ก่อตั้งโรงเรียนฮอกวอตส์มา..."

ขณะที่เธอถามคำถาม เธอก็หยิบขนนกและสมุดบันทึกออกมาจากกระเป๋าหนังจระเข้อันประณีตของเธอ

แต่แล้วก็ต้องผิดหวัง

สมุดบันทึกและขนนกลอยมาอยู่ข้างๆ ริต้า สคีตเตอร์

และมันก็จดบันทึกอย่างรวดเร็ว ส่งเสียงแกรกกราก

"โอ้ ที่รัก...อย่าสนใจมันเลยนะ มันแค่เครื่องมือเวทมนตร์ที่ช่วยผ่อนแรงฉันน่ะ...เธอเริ่มตอบได้เลย" ริต้า สคีตเตอร์เน้นย้ำว่าอย่าไปสนใจขนนก พลางมองหลิน เซียวอย่างคาดหวังและรอคำตอบ

"อืม ใช่"

หลิน เซียวตอบอย่างเรียบเฉย

แต่จากนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

คำพูดของเขาสั้นมาก

ขนนกควรจะขยับแค่ไม่กี่ครั้ง แต่มันกลับเต้นระบำอย่างบ้าคลั่งราวกับลมพัด ราวกับว่ามันไม่รู้จักหยุด

หลิน เซียวเดาได้

อย่างน้อยที่สุด คำที่มันเขียนก็ต้องยาวกว่าสิ่งที่เขาพูดสามสี่เท่า

ไม่แปลกใจเลยที่แฮร์รี่ทำหน้าบูดบึ้ง

ดูเหมือนว่าไม่ว่าเขาจะตอบหรือไม่ก็ตาม ปากกาวิเศษนั่นก็จะเขียนไปตามใจชอบอยู่ดี

เขาชำเลืองมองริต้า สคีตเตอร์

พบว่ามีกล้องถ่ายรูปโผล่ออกมาจากกระเป๋าหนังจระเข้อันประณีตที่เธอสะพายอยู่

เห็นว่าสายตาของหลิน เซียวจับจ้องอยู่ที่ขนนกซึ่งกำลังแกว่งไปมาไม่หยุด ริต้า สคีตเตอร์รีบเอามือปิดปากและไอสองครั้งเพื่อดึงความสนใจของหลิน เซียวกลับมา

"โอ้ ที่รัก อย่าไปสนใจปากกานั่นเลย... มันแค่เขียนให้ยาวขึ้นหน่อย... เรามาคุยเรื่องต่อไปกันดีกว่า"

ริต้า สคีตเตอร์ยิ้มในแบบที่เธอคิดว่าเป็นมิตร

"บรรณาธิการของนิตยสารเดอะ ควิบเบลอร์เพิ่งสัมภาษณ์คุณกับแฮร์รี่ไปเมื่อไม่นานมานี้ คุณจริงจังกับการสัมภาษณ์นั้นหรือเปล่า... อ๋อ แน่นอน คุณก็รู้ว่าฉันหมายถึงอะไร เดอะ ควิบเบลอร์มักจะตีพิมพ์เรื่องเหลวไหลที่ไม่มีหลักฐาน... บางเรื่องถึงขั้นไร้ตรรกะเลยด้วยซ้ำ"

ริต้า สคีตเตอร์ยักไหล่อย่างจนปัญญา

พร้อมกันนั้นก็เน้นย้ำถึงความลำเอียงและความวุ่นวายของ "เดอะ ควิบเบลอร์"

หลังพูดจบ ริต้า สคีตเตอร์ก็มองอย่างคาดหวัง

หลิน เซียวหัวเราะเยาะในใจ แน่ละ จุดประสงค์หลักก็คือเนื้อหาที่ตีพิมพ์ในฉบับก่อนของ "เดอะ ควิบเบลอร์" นั่นเอง

เขาไม่สามารถยอมรับได้

ไม่อย่างนั้น หากเขากลับไปและตีพิมพ์บทสัมภาษณ์ของเขาใน "เดอะ ควิบเบลอร์" เป็นเรื่องตลกใน "แดลี่พรอเฟต" เขาก็จะรู้สึกผิดต่อลูน่าและพ่อของเธอ มิสเตอร์เลิฟกู๊ดเกินไป

"ฉันคิดว่าคุณอาจจะเข้าใจผิด... มิสเตอร์เลิฟกู๊ดและฉันทำการสัมภาษณ์ครั้งล่าสุดอย่างจริงจังมาก"

คำพูดของริต้า สคีตเตอร์ทำให้หลิน เซียวโกรธขึ้นมาจริงๆ

หลิน เซียวยกมือขวาขึ้นขณะพูด

เสียงแกรกกรากหยุดลงทันที

ตอนแรกริต้า สคีตเตอร์ยังไม่ทันรู้ตัว และยังพยายามชักจูงให้หลิน เซียวพูดอะไรบางอย่างที่เป็นโทษต่อนิตยสารเดอะ ควิบเบลอร์

แต่ไม่นานก็เห็นได้ชัดว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ทำไมเสียงเขียนของขนนกที่มีมาตลอดการสัมภาษณ์ถึงหายไป?

เธอหันขวับไปมอง

ขนนกแทบจะขยับไม่ได้ ราวกับถูกอะไรบางอย่างหนีบไว้

"โอ้~ รอสักครู่นะ บางทีเพื่อนคู่ใจของฉันอาจจะมีปัญหา รีแพโร่"

ริต้า สคีตเตอร์เห็นว่าขนนกที่จำเป็นสำหรับการสัมภาษณ์ของเธอหยุดชะงัก เธอรีบหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาและร่ายคาถาซ่อมแซม

เธอคิดว่าเวทมนตร์ที่ใส่ไว้ในขนนกอาจมีปัญหา

แต่ไม่ว่าริต้า สคีตเตอร์จะร่ายคาถาอย่างไร ขนนกก็ไม่มีทีท่าว่าจะกลับมาทำงาน

หลิน เซียวมองภาพนี้ด้วยสีหน้าขบขัน

เขาแค่ใช้พลังจิตจับขนนกไว้ไม่ให้มันเคลื่อนไหว คาถาซ่อมแซมจะแก้ปัญหานี้ได้อย่างไร

"บ้าจริง! รีแพโร่! รีแพโร่! โอ้ พระเจ้า! ทำไมต้องเป็นตอนนี้ด้วย!" ริต้า สคีตเตอร์คว้าขนนกอย่างโมโห

แต่ไม่ว่าเธอจะทำอย่างไร ขนนกก็ยังไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เอง

ริต้า สคีตเตอร์ไม่ใช่คนที่มีความอดทน เธอทนไม่ได้ และระเบิดขนนกเป็นชิ้นๆ ด้วยคำสาประเบิดทันที

"อุ๊ย~ ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้นายตกใจนะ ที่รัก... บางทีมันอาจจะใช้มานานเกินไปจนใช้งานไม่ค่อยได้แล้ว เรามาคุยกันต่อดีกว่าไหม? ฉันจะจดบันทึกด้วยมือเองแล้วกัน"

ช่วงเวลาการสัมภาษณ์ต่อมาเป็นไปอย่างปกติมากขึ้น

อาจเป็นเพราะริต้า สคีตเตอร์ต้องจดบันทึกการสัมภาษณ์และบทสนทนาด้วยตัวเอง ทำให้เนื้อหาค่อนข้างกระชับ

หลิน เซียวแอบมองกระดาษในมือของริต้า สคีตเตอร์เป็นครั้งคราว

ไม่พบคำแปลกๆ เช่นกัน

แต่หลิน เซียวไม่คิดว่าเป็นเพราะริต้า สคีตเตอร์เขียนไม่ได้โดยไม่มีขนนกนั่น เธอแค่จดบันทึกส่วนสำคัญของบทสนทนา และจะกลับไปแต่งเติมมันเมื่อกลับไป

ท้ายที่สุดแล้วมันก็เป็นการสัมภาษณ์สด

ใครจะให้เวลาเธอมานั่งเขียนบทสัมภาษณ์ยาวๆ พร้อมความคิดของเธอในนั้น

เมื่อไม่มีขนนก การสัมภาษณ์ก็ดำเนินไปอย่างรวดเร็ว

หนึ่งในเหตุผลสำคัญคือคำตอบของหลิน เซียวนั้นเรียบง่ายมาก และเขาจบคำตอบภายในประโยคเดียว

ริต้า สคีตเตอร์ไม่มีโอกาสได้แยกแยะปัญหาเลย

แสงแฟลชสว่างวาบ

เมื่อกล้องวิเศษถ่ายภาพทั้งสองคนในตอนต่อไป ริต้า สคีตเตอร์ก็ลุกขึ้นและพูดว่า "ที่รัก ขอบคุณที่มาให้สัมภาษณ์... ฉันจะจัดระเบียบบทสัมภาษณ์ของเราเมื่อกลับไปแน่นอน เธอวางใจได้"

ขณะพูดเธอก็ส่งสายตามั่นใจให้หลิน เซียว

หลิน เซียวสบถในใจ: อย่าให้ใครต้องมากังวลกับเธอเลย บ้าจริง!

ตลก

จะให้ไว้ใจบทสัมภาษณ์ของริต้า สคีตเตอร์ได้ยังไง นั่นมันเรื่องตลกชัดๆ

ยิ่งไปกว่านั้น

หลิน เซียวจะยอมให้หญิงชราคนนี้เอาร่างบทสัมภาษณ์และภาพถ่ายไปได้อย่างไร มันเป็นไปไม่ได้เด็ดขาด

วันนั้นหลิน เซียวไม่ได้กินข้าวกลางวัน

แต่กลับไปที่หอพักโดยตรง

หลังจากนั้นไม่นาน หลิน เซียวในร่างวิญญาณก็พบที่เก็บกระเป๋าของริต้า สคีตเตอร์ และในตอนนี้ริต้า สคีตเตอร์กำลังรับประทานอาหารกลางวันตามคำเชิญอันแข็งขันของศาสตราจารย์อัมบริดจ์

ริต้า สคีตเตอร์ตั้งใจจะออกจากฮอกวอตส์หลังการสัมภาษณ์

แต่ก็ปฏิเสธอัมบริดจ์ไม่ได้

จึงอยู่ต่อเพื่อรับประทานอาหารกลางวัน

แต่เธอไม่รู้หรอกว่า มันเป็นแค่เวลาอาหารกลางวัน... ภารกิจของเธอที่ฮอกวอตส์... ทั้งบทสัมภาษณ์และภาพถ่าย หายไปหมดแล้ว...

FB Page: Rubybibi นิยายแปล [ฝากกดติดตามเพจด้วยนะคะ อัพเดททุกวัน อ่านตอนใหม่ก่อนใคร จิ้มที่นี่เลยค่ะ]