บทที่ 65 เทพแห่งสายน้ำไม่มา ผีภูเขากลับมาเยือน!

ผีภูเขา!?

หัวใจของเหลียงฉวี่เต้นรัวแรง

ในตำราบันทึก "หาวมู่ถัง" มีภาพวาดของผีภูเขา ผิวหนังที่แตกระแหงราวกับต้นไม้แห้งตายนั้นทิ้งความประทับใจอันน่าสยดสยองไว้ในความทรงจำของเขา!

ร่างคล้ายมนุษย์ ผิวสีน้ำตาลดั่งต้นไม้แห้ง อาวุธทั้งมีดและหอกไม่สามารถทำอันตรายได้ ตอนเด็กกินสัตว์เลี้ยง โตขึ้นชอบกินอวัยวะภายในของมนุษย์!

ทำไมที่นี่ถึงมีผีภูเขาด้วย!? จากเมืองผิงหยางไปถึงเมืองอี้ซิงต้องใช้เวลาเดินตั้ง 16 หลี่นะ!

เสียงฆ้องดังก้องสะท้อนทั่วท่าเรือถึงเก้าครั้ง หมอผีกำลังโบกไม้สั้นเต้นรำอย่างช้าๆ พลางร้องเพลงบูชาที่ไม่มีใครรู้จัก สายตานับพันคู่จับจ้องมาที่เหลียงฉวี่ รอคอยให้เขาก้าวขึ้นแท่นบูชา

เหลียงฉวี่รู้สึกเหมือนสิ่งที่เห็นเป็นเพียงภาพลวงตา แต่ในวินาถัดมา เงาดำนั้นพุ่งออกมาจากหลังกำแพง เล็บคมกรีดผ่านอิฐสีเขียวของเหลียง เบื้องล่างคือฝูงชนที่แออัด

เด็กน้อยในฝูงชนที่กำลังมองซ้ายมองขวาเห็นสิ่งมีชีวิตน่าสยดสยองนั้นเข้า ก็ร้องไห้โฮออกมาทันที

ผู้คนรอบข้างมองด้วยความโกรธ แม่ของเด็กรีบปิดปากลูกชายด้วยความละอาย แต่พอมองตามสายตาของลูกไป เธอก็ชะงักค้าง

เสียงกรีดร้องแหลมดังขึ้น

ไม่ใช่ภาพลวงตา!!!

"ถอย!!"

ในชั่วพริบตา เสียงตะโกนก้องกลบทุกเสียง

พร้อมกับเสียงนั้น คนมากขึ้นเรื่อยๆ เริ่มเห็นผีภูเขาบนหลังคา

ข่าวการปรากฏตัวของผีภูเขาแพร่จากเมืองผิงหยางไปถึงเมืองอี้ซิงแล้ว ถึงขั้นมีการติดภาพวาดเตือนให้ระวัง ช่วงนี้คนจากเมืองอี้ซิงที่จะไปเมืองผิงหยางก็น้อยลง

ผิวสีน้ำตาลที่แตกระแหงนั้น ไม่มีทางจำผิดได้เลย!

ผีภูเขาที่สามารถฆ่านักยุทธ์ได้!

เสียงกรีดร้องดังระงมไปทั่ว ฝูงชนที่เดิมเป็นระเบียบเรียบร้อยกลับวุ่นวายในพริบตา เสียงร้องไห้ครวญครางไม่ขาดสาย แต่เบื้องหน้าคือผืนน้ำ ไม่มีที่ให้หนี ถึงขั้นมีคนกระโดดลงน้ำ!

นี่มันฤดูหนาวนะ!

ผู้อาวุโสในหมู่บ้านลุกขึ้นยืน เห็นรูปร่างน่าสะพรึงกลัวของผีภูเขาแล้วตกใจจนต้องตะโกนสุดเสียง พยายามจัดการความวุ่นวาย

ผีภูเขาบนชายคาถูกรบกวน กระโดดพุ่งเข้าใส่ฝูงชน เห็นได้ชัดว่ากำลังจะกระโดดใส่สตรีคนหนึ่ง ทันใดนั้นก้อนหินขนาดเท่ากำปั้นพุ่งมาอย่างรวดเร็ว แม่นยำไร้ที่ติพุ่งเข้าใส่ใบหน้าผีภูเขา เหวี่ยงร่างที่ลอยอยู่กลางอากาศกระเด็นออกไป ก่อนจะถึงพื้นก็แตกเป็นเศษหินหลายชิ้น

เหลียงฉวี่ฝ่าฝูงชนเข้าไปข้างหน้า มือสั่น เลือดไหลจากกระดูกข้อศอก

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร สิงโตหินด้านหลังเขามีเขี้ยวแตกหมด ลูกหินในปากหายไป

"มาทางนี้!!"

เสียงดังสวนลมพุ่งออกไป ชั่วขณะนั้นกลบเสียงกรีดร้องของฝูงชน

ราวกับมีธงใหญ่ปักอยู่บนพื้นราบ ชี้นำฝูงชนที่วุ่นวายให้หลั่งไหลมาหาเขา

สตรีที่รอดพ้นจากการถูกตะปบตกใจจนล้มลงกับพื้น ชายข้างกายรีบคว้ามือนางไว้ ทั้งสองกลิ้งไถลหนีไป

ผู้อาวุโสในหมู่บ้านก็ตกใจเช่นกัน โยนไม้เท้าทิ้งวิ่งหนีไปเกือบหมด เหลือเพียงเฉินเจ้าอานกับอีกไม่กี่คนที่รีบเข้ามาข้างหน้าปลอบประชาชน ให้ทุกคนเข้าไปหลบในคฤหาสน์ด้านหลัง

พื้นที่ใต้ชายคาที่ผีภูเขาซุ่มอยู่ว่างเปล่าลงอย่างรวดเร็ว ผีภูเขาที่ล้มอยู่กับพื้นส่ายหัวลุกขึ้นยืนอีกครั้ง

ลูกหินที่พุ่งเข้าใส่อย่างรุนแรงนั้นไม่ได้ทำให้มันบาดเจ็บแม้แต่น้อย

ขาที่งอผิดรูป แขนผอมแห้ง กระดูกนิ้วคมกริบ รูปร่างผอมโซ ผิวทั่วร่างแตกระแหงเหมือนเปลือกไม้แห้ง ม่านตาสีเหลืองคล้ายน้ำหนองในแผลเน่า จ้องมองเหลียงฉวี่ที่โจมตีมันไม่วางตา

ยกเว้นขาที่งอผิดรูปนั้น อวัยวะส่วนที่เหลือของผีภูเขาแทบไม่ต่างจากมนุษย์เลย แต่กลับยิ่งทำให้ดูน่าขนลุกมากขึ้น

เห็นกับตาแล้วน่ากลัวกว่าภาพวาดในหนังสือมากนัก!

หัวใจเหลียงฉวี่เต้นรัวแรง ไม่รู้ว่าตัวเองมีความกล้าที่จะก้าวไปข้างหน้าได้อย่างไร แต่ตอนนี้ธนูขึ้นสายแล้วไม่อาจไม่ยิง ผีภูเขาจับจ้องเขาแล้ว

ผีภูเขาตัวเล็กหรือตัวใหญ่?

ไม่เหมือนผีภูเขาตัวเล็ก ตัวที่อยู่ตรงหน้ามีความสูงพอๆ กับเขา ผีภูเขาไม่โตเร็วขนาดนั้น แต่ก็ไม่เหมือนผีภูเขาตัวใหญ่ ผีภูเขาตัวใหญ่ที่สามารถฆ่านักยุทธ์สองด่านได้ ไม่มีทางถูกลูกหินของเขาเหวี่ยงกระเด็นไปได้

หรือว่าจะเป็นผีภูเขาตัวที่สามนอกเหนือจากสองตัวนั้น?

ถ้าเป็นเช่นนั้นก็อธิบายได้ว่าทำไมมันถึงปรากฏตัวในเมืองอี้ซิง ไม่ใช่เพราะมันข้ามระยะทางกว่าสิบหลี่มา แต่มันอยู่ที่นี่มาตั้งแต่แรก!

บ้าเอ๊ย ที่ไหนจะมีผีภูเขามากมายขนาดนั้น จะเลี้ยงขายส่งหรืออย่างไร?

ในขณะที่ความคิดพุ่งผ่านเร็วดั่งสายฟ้า เหลียงฉวี่แทบจะเดาได้ว่าทำไมผีภูเขาตัวนี้ถึงปรากฏตัว

กลิ่นคาวเลือดที่หนาแน่นในอากาศ บวกกับกลิ่นอายของผู้คนนับพันที่รวมตัวกัน ดึงดูดผีภูเขามาสำเร็จ

บูชาเทพแห่งสายน้ำ บูชาเทพแห่งสายน้ำ

เทพแห่งสายน้ำไม่มา ผีภูเขากลับมาเยือน!

เหลียงฉวี่โกรธจนขบฟันกรอด

บนท่าเรือ หมอผีและผู้ทำพิธีหายตัวไปหมด ชาวบ้านหลบเข้าไปในบ้าน ซ่อนตัวในตรอก คฤหาสน์แน่นขนัดไปด้วยผู้คน ด้านนอกมีกำแพงมนุษย์หนาทึบล้อมรอบ ไม่กล้าขยับเขยื้อน กลัวจะดึงดูดความสนใจของวิญญาณร้าย

รัศมีหลายสิบเมตร เหลือเพียงแท่นบูชาที่ว่างเปล่า และเครื่องเซ่นไหว้สามอย่างที่แขวนอยู่ข้างๆ เลือดหยดติ๋งๆ

ผีภูเขามีไหวพริบไม่ต่ำ ดูเหมือนจะรู้ว่าเหลียงฉวี่เป็นภัยคุกคามต่อมัน ทั้งสองฝ่ายเผชิญหน้ากัน ไม่มีใครขยับ

ถูกม่านตาสีเหลืองจ้องมอง เหลียงฉวี่รู้สึกราวกับมีงูเลื้อยอยู่บนแผ่นหลัง พันรัดอยู่บนนั้น เฝ้ามองเงียบๆ

เขารู้สึกว่าข้อต่อทั่วร่างค่อยๆ อ่อนแรงลง แต่ไม่กล้าทำลายความเงียบในการเผชิญหน้านี้

เลือดที่กระดูกข้อศอกรวมตัวกัน ไหลลงตามนิ้วกลาง รู้สึกคัน

นิ้วมือเหลียงฉวี่สั่นเบาๆ หยดเลือดหล่นลง กลิ้งบนแผ่นหินสีเขียว เปื้อนฝุ่นแต่ไม่แตก

ครู่หนึ่ง หยดเลือดแตกกระจาย

"อาสุ่ย พวกเรามาช่วยเจ้าเอง!"

ไม่ดีแล้ว!

"อย่า!"

ได้ยินเสียงของหลี่ลี่ปอกับเฉินเจี๋ยฉางแล้ว เหลียงฉวี่ตกใจมาก จากนั้นเขาเห็นผีภูเขาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว แล้วหายตัวไป!

เร็วจริง!

เหลียงฉวี่ยกมือทั้งสองขึ้นป้องศีรษะ เล็บผีภูเขาข่วนบนแขนเกราะทังสเตน เกิดประกายไฟ แรงมหาศาลโจมตีมา ทำให้เขากระเด็นออกไปทั้งตัว

เท้าเหยียบแผ่นหินสีเขียวเลื่อนไปข้างๆ หลายเมตร แผ่นหินถูกเหยียบแตก ลมร้ายอีกสายพุ่งมาจากด้านซ้าย เหลียงฉวี่ป้องลำคอไว้ได้อย่างฉิวเฉียด รู้สึกเพียงกรงเล็บคมผ่านเกราะที่แขนแล้วแทงลงที่เอวท้อง แต่กลับไม่สามารถแทงทะลุได้

กรงเล็บผีภูเขาจมเข้าไปในเสื้อคลุมหนังหมีสุนัข แต่ถูกเข็มขัดหนังวัวภูเขาขวางไว้ ไม่สามารถแทงทะลุได้!

โอกาส!

ความกล้าในเลือดของเหลียงฉวี่ถูกปลุกขึ้น เขาม้วนเสื้อคลุม แขนยกขึ้น ใช้เสื้อคลุมพันมือผี กำปั้นขวาทุ่มใส่หน้าผีภูเขา

ในขณะที่เขาลงมือ เขาก็รู้สึกถึงลมแรงที่พุ่งใส่หน้าอก มือข้างหนึ่งของผีภูเขาถูกรัดไว้ อีกมือกำเล็บแน่นราวกับใบมีดเหล็กกล้า นำพาความเย็นยะเยือกที่แทงใจ

"ดี!" เหลียงฉวี่ตะโกนพลางหมุนตัวครึ่งรอบ หลบจุดสำคัญ มือไม่หยุดชะงักแม้แต่น้อย ทุ่มหมัดใส่ศีรษะผีภูเขา

หมัดกระแทกใส่หน้าผีภูเขา ราวกับชนหินแกรนิต

กรงเล็บแทงผ่านเสื้อคลุมเข้ามาครึ่งหนึ่ง แต่ถูกซี่โครงขวางไว้ เลือดย้อมเสื้อคลุมสีขาวเป็นสีแดง

ความเจ็บปวดรุนแรงกระตุ้นสมอง แต่เหลียงฉวี่ไม่ขยับเขยื้อน

เส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบ ใบหน้าบิดเบี้ยว กลับยังมีแรงเหลือที่จะรัดแขนซ้ายให้แน่นขึ้น!

เส้นเลือดที่แขนท่อนล่างปูดโปน บิดเบี้ยวราวกับงู พลังมหาศาลรวมตัวอยู่ในนั้น ขณะที่รัดแขนขวาของผีภูเขา มือซ้ายก็กลายเป็นปากงูที่น่าสะพรึง บีบให้เกิดระยะห่างอย่างโหดร้าย กัดมือผีที่อยู่ตรงหน้าไว้แน่น!

ใช้แขนเดียวล็อกแขนทั้งสองของผีภูเขาได้!

หมัดขวาราวกับปืนกลซัดใส่หน้าผีภูเขาราวห่าฝน!

ทุกคนตกตะลึง

ท่าทีที่ดุดันไร้ความกลัวทำให้ชาวบ้านทั้งหลายใจสั่นสะท้าน ความหวาดกลัวค่อยๆ สลายไปพร้อมกับการซัดหมัดแต่ละครั้ง เกือบจะตะโกนออกมา

ตะขาบน้ำฟ้าที่ซ่อนอยู่ที่ข้อมือเหลียงฉวี่ฉวยโอกาสไต่ขึ้นข้อพับแขนของผีภูเขา อ้าปากกัดเนื้อที่อยู่ในรอยแยกของผิวสีน้ำตาล

เลือดสีแดงซึมออกมาจากปากตะขาบ ทะลุเกราะป้องกันได้แล้ว!

พอได้โอกาส อาเหว่ยก็ฉีดพิษทั้งหมดเข้าไปในคราวเดียว รีบมุดกลับเข้าไปในแขนเสื้อ

พิษแทรกซึมเข้าสู่ร่างกาย ผีภูเขารู้สึกถึงภัยคุกคามถึงชีวิต ใช้ขาทั้งสองถีบเข้าที่หน้าอกเหลียงฉวี่อย่างสุดแรง

เหลียงฉวี่ทนรับการโจมตีครั้งนี้ หน้าอกราวกับถูกค้อนหนักทุบ ตั้งแต่กระดูกหน้าอกถึงซี่โครงส่งเสียงใกล้แตกหัก ขยับขึ้นลงน่าตกใจ เกือบจะถูกถีบให้คุกเข่า

เสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลัง เขาไม่กล้าหันไปมอง แต่เห็นเงาสองคนวิ่งผ่านด้านข้างมาอยู่ข้างกาย ยกมีดแหลมฟันใส่ตัวผีภูเขา

มีดแหลมราวกับฟันใส่โลหะหิน มีดแหลมที่ใช้เชือดหมูวัวทั้งสองเล่มบิ่นพร้อมกัน

ผีภูเขา! มีรูปร่างคล้ายมนุษย์ ผิวสีน้ำตาลดั่งต้นไม้แห้ง มีดและหอกไม่สามารถทำร้ายได้!

(จบบท)