บทที่ 48 ตาต่อตา ฟันต่อฟัน?

เมื่อ เจี่ยจางซื่อ เห็นหลี่เว่ยตงเดินเข้ามา เธอถึงกับชะงัก มือที่ถือไม้รีดแป้งลดลงอย่างไม่รู้ตัว

เจี่ยจางซื่อเคยได้ยินเรื่องราวของหลี่เว่ยตงมาจาก ฉินหวยหยู และเคยต่อว่าลูกสะใภ้ของเธอว่า "อย่าหาเรื่องหลี่เว่ยตงเด็ดขาด เพราะเขาทั้งแกล้งทำเป็นคนดีและเด็ดขาดในเวลาเดียวกัน"

ท่ามกลางความตึงเครียด

ในขณะที่เจี่ยจางซื่อพยายามจะใช้คำพูดปลอบประโลมเพื่อยุติเรื่องนี้ หลี่เสวี่ยหรูพูดขึ้นอย่างเด็ดขาด

“พี่สอง เธอจะตีฉัน แถมยังด่าฉันว่าเป็นเด็กไร้ค่าอีก!”

หลี่เสวี่ยหรูพูดพร้อมมองหลี่เว่ยตงด้วยสายตาออดอ้อน

“อย่ากังวลไป พี่อยู่ที่นี่ ใครจะกล้าทำอะไรเธอ”

หลี่เว่ยตงตอบพร้อมหันไปจ้องเจี่ยจางซื่อ

เจี่ยจางซื่อพยายามเปลี่ยนเรื่อง “แล้วเธอจะให้เหตุผลอะไรที่มาขว้างกระจกบ้านข้าแตก?”

หลี่เว่ยตงยิ้มเล็กน้อย ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่เจือความกดดัน

“เด็ก ๆ ไม่ใช่หรือ? เธอก็เป็นผู้ใหญ่ จะถือสาอะไรกับเด็กกันนัก?”

เจี่ยจางซื่อโมโหคำตอบนี้ แต่หลี่เว่ยตงพูดต่อ

“ถ้าแกอยากให้ปังเกิ่งไปขว้างกระจกบ้านฉัน ฉันก็ไม่ว่าอะไร ขอแค่ให้เขาขว้างบ้านพี่ชายฉันแทนก็แล้วกัน”

คำพูดนี้ทำให้เจี่ยจางซื่อถึงกับอึ้ง เพราะเธอรู้ว่าหลี่พี่ชายของหลี่เว่ยตงเป็นคนไม่สนใจใครทั้งสิ้น หากปังเกิ่งหาเรื่องจริง เขาอาจโดนสั่งสอนอย่างสาสม

เมื่อการเถียงไม่จบ

เจี่ยจางซื่อเปลี่ยนกลยุทธ์ หันไปเล่นบท "ผู้หญิงผู้ทุกข์ยาก" เธอปาทิ้งไม้รีดแป้ง นั่งลงกับพื้น และเริ่มร้องไห้เสียงดัง

“โอ้! คนในบ้านตายหมดแล้วหรือ? ลูกสะใภ้ฉันโดนรังแก! ใครจะช่วยฉันได้บ้าง!”

เสียงร้องของเจี่ยจางซื่อดังไปทั่วลานบ้าน ดึงดูดความสนใจของเพื่อนบ้านหลายคน

ยานปู้กุ้ยที่อดรนทนไม่ได้

ยานปู้กุ้ยพูดด้วยน้ำเสียงตำหนิ “หยุดร้องเถอะ เธอไม่น่าทำแบบนี้ให้เป็นตัวอย่างเลย”

แต่หลี่เว่ยตงไม่ยอมปล่อยให้เรื่องจบง่าย ๆ เขาหันไปพูดกับยานปู้กุ้ย

“ปู่สาม อย่าห้ามเธอเลย ให้เธอร้องจนพอใจเถอะ ใครจะรู้ บางทีคนในลานบ้านนี้อาจจะเห็นใจเธอ”

หลี่เว่ยตงพูดต่อด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“แต่ในชนบท คนแบบเธอน่ะเจอมาเยอะแล้ว พวกที่ทำแบบนี้น่ะ มักจะถูกแก้เผ็ดกันหนัก ๆ ตอนกลางคืน อาจโดนสาดของเหม็นใส่ประตูบ้าน หรือลูกหลานโดนซ้อมทุกวันจนโตมาไม่มีใครอยากแต่งงานด้วย”

คำพูดนี้ทำให้เจี่ยจางซื่อหน้าซีด

แม้เธอจะคุ้นเคยกับการทำตัวเป็น "ผู้หญิงผู้ทุกข์ยาก" แต่ครั้งนี้คำพูดของหลี่เว่ยตงเหมือนทิ่มแทงหัวใจ เธอเริ่มตระหนักว่าการเป็นศัตรูกับหลี่เว่ยตงไม่ใช่เรื่องง่าย

เรื่องราวในลานบ้านดูเหมือนจะยังไม่จบลงง่าย ๆ การเผชิญหน้าระหว่างหลี่เว่ยตงและเจี่ยจางซื่อเริ่มแสดงให้เห็นว่า "ใครกันแน่ที่เหนือกว่า"

คำพูดของหลี่เว่ยตงแม้จะดูเหมือนพูดกับยานปู้กุ้ย แต่ในความเป็นจริง มันถูกส่งไปถึง เจี่ยจางซื่อ ที่กำลังฟังอยู่

เขาไม่ได้พูดตรง ๆ ว่าจะเล่นงานเธอ เพราะเธอเป็นหญิงชรา แต่เขากลับบอกเป็นนัยว่าเขาสามารถเล็งเป้าไปที่หลานชายของเธอได้

"เธอคงไม่อยากให้หลานชายโดนทำร้ายทุกวัน จนไม่มีใครกล้าส่งลูกสาวมาแต่งงานด้วย แล้วบ้านเจี่ยก็ต้องสูญพันธุ์ไปใช่ไหม?"

ในโลกนี้ ทุกคนมีจุดอ่อนเสมอ อยู่ที่ว่าจะถูกจับได้หรือไม่

หลี่เว่ยตงตระหนักดีว่าสิ่งที่เขาทำวันนี้อาจทำให้ภาพลักษณ์ของ "คนดี" ที่เขาสร้างไว้ก่อนหน้านี้ต้องพังทลาย

แต่คำวิจารณ์จากคนภายนอกไม่สำคัญเท่าความรู้สึกของครอบครัวเขาเอง

เจี่ยจางซื่อเงียบงัน  เธอเหมือนแม่ไก่ที่ถูกจับคอ ไม่มีเสียงเถียงใด ๆ หลุดออกมา

ยานปู้กุ้ยเองก็ทำหน้าเหมือนได้เห็นหลี่เว่ยตงเป็นคนใหม่ เขาไม่เคยคิดว่าหลี่เว่ยตงจะมีด้านที่ดุดันและเจ้าเล่ห์เช่นนี้

"คนในชนบททุกวันนี้ดุร้ายขนาดนี้แล้วหรือ?" ยานปู้กุ้ยคิดในใจ

ที่ลานหน้า

จางซิ่วเจินกำลังถูกแม่สามีของเธอรั้งตัวไว้ ในขณะที่เธอพยายามจะวิ่งไปห้ามหลี่เว่ยตง

“แม่! รั้งฉันไว้ทำไม? แม่ไม่รู้หรือว่าเจี่ยจางซื่อเป็นคนยังไง? หลี่เว่ยตงไปหาเรื่องเธอ อาจจะเสียเปรียบได้!”

จางซิ่วเจินพูดด้วยความร้อนใจ  แม้จะอยู่ในช่วงเวลาสั้น ๆ ที่เธอใช้ชีวิตร่วมกับหลี่เว่ยตง แต่ความรู้สึกผูกพันและห่วงใยก็เพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

แต่ย่าของหลี่เว่ยตงกลับใจเย็น

“เขาจะเสียเปรียบอะไร? จะโดนตีหรือยังไง? ในเมื่อเขาตั้งใจทำเพื่อเรียกศักดิ์ศรีให้เธอ เธอก็จงรับไว้เถอะ”

ย่าของหลี่เว่ยตงพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น  ในสายตาของเธอ หลานชายคนนี้เปลี่ยนไปมากตั้งแต่ย้ายมาอยู่ในเมือง

ครั้งหนึ่งเขาเคยจัดการพี่ชายคนโตได้อย่างเฉียบขาด เหตุการณ์ที่เธอไม่เคยคาดคิดว่าจะเกิดขึ้นมาก่อน

ย่ามองว่าการเปลี่ยนแปลงนี้เป็นสิ่งดี

เธอเชื่อว่าหลี่เว่ยตงเคยถูกกดทับเมื่ออยู่ในชนบท แต่เมื่อมาอยู่ในเมือง เขากลับกลายเป็นคนที่แสดงออกถึงความมั่นใจและกล้าตัดสินใจมากขึ้น  สำหรับเธอ นี่เป็นสิ่งที่ดี เพราะคนที่อ่อนโยนเกินไปมักจะถูกเอาเปรียบ

แต่สำหรับจางซิ่วเจิน เธอยังคงกังวล

“ถึงฉันจะยอมรับในสิ่งที่เขาทำเพื่อฉัน แต่ถ้าพ่อของเขากลับมาแล้วรู้เรื่องนี้ จะเกิดอะไรขึ้น? เขาจะไม่ถูกลงโทษอีกหรือ?”

จางซิ่วเจินคิดถึงสามีของเธอ ผู้ซึ่งรักศักดิ์ศรีและกฎเกณฑ์

หลี่เว่ยตงอาจจะได้รับการยอมรับจากผู้หญิงในครอบครัว แต่สำหรับผู้ชายอย่างพ่อและพี่ชายของเขา มันเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

(จบบท)###