บทที่ 388 โลกแห่งความจริง (อดีต ตอนที่ 5)
บทที่ 388 โลกแห่งความจริง (อดีต ตอนที่ 5)
ในหอพักหญิงอาคารหมายเลขสอง หมิ่นเซี่ยถงบอกว่าเมื่อคืนมีบางอย่างพยายามยกเสื้อผ้าของเธอจนเธอตกใจร้องเสียงดัง ทำให้เพื่อนร่วมหอตื่นกันหมด
เพื่อน ๆ ช่วยกันใช้ไฟฉายจากโทรศัพท์ส่องไปรอบ ๆ แต่ไม่พบใครอยู่เลย และเนื่องจากเธอนอนเตียงชั้นบน ต่อให้มีคนมาแกล้งก็ไม่น่าจะหนีไปได้เร็วขนาดนั้น
เรื่องนี้แพร่กระจายไปยังหอพักอื่น ๆ เพราะเสียงร้องของเธอปลุกให้คนในหอพักใกล้เคียงตื่นด้วย หรือบางคนที่ยังไม่นอนก็ได้ยินเสียงนั้น เลยมาถามว่าเธอร้องเพราะอะไร
เสิ่นชงหรานได้ยินเรื่องนี้ในตอนที่กำลังเรียนอยู่ และในฟอรั่มของมหาวิทยาลัยก็มีคนพูดถึงเรื่องนี้เช่นกัน
เมื่อเห็นกระทู้ในฟอรั่ม เธอจัดผมตัวเองพลางคิดว่า วิญญาณร้ายน่าจะยังคงอยู่ในโรงเรียน และคราวนี้มันเลือกไปที่หอพักหญิง เพราะช่วงนี้ยังไม่มีข่าวว่าเกิดอะไรแปลก ๆ ในหอพักชาย
ข่งเซี่ยชิงที่กำลังอ่านฟอรั่มเช่นกันพูดขึ้นว่า “ดูสิ ตัวละครหลักของเรื่องมาโพสต์เองแล้ว เธอบอกว่าเธอกลัวมาก วันนั้นเธอกลับหอพักเป็นคนแรก แล้วตอนอาบน้ำก็รู้สึกเหมือนมีคนแอบมอง แต่เปิดประตูก็ไม่เห็นใคร”
เธอพูดพร้อมถอนหายใจ “ความรู้สึกแบบนี้ฉันก็เคยเจอ ตอนที่ไปเมืองข้างเคียง ฉันรู้สึกเหมือนมีคนแอบมองตอนเปลี่ยนเสื้อ แต่พอมองไปรอบ ๆ ก็ไม่มีใคร เข้าใจความรู้สึกของเธอเลย”
หลังจากประสบการณ์ลี้ลับที่ประเทศวิซา ข่งเซี่ยชิงเริ่มเชื่อว่ามีสิ่งเหนือธรรมชาติอยู่ และเธอก็คิดว่าความรู้สึกที่ถูกแอบมองอาจไม่ใช่เรื่องคิดไปเอง
หมิ่นเซี่ยถงที่เป็นเจ้าของเรื่องโพสต์กระทู้ด้วยตัวเอง ทำให้เรื่องนี้กลายเป็นที่รู้จักมากขึ้น อาจารย์ที่ปรึกษาของเธอต้องเข้ามาสอบถามว่าเธอเครียดจนเกินไปหรือไม่
เสิ่นชงหรานอ่านข้อความในมือถือ เธอรู้สึกว่าถ้าเธอไปจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเองคงดูแปลกไปหน่อย จึงมองไปที่สมาชิกทีมอวิ๋นซิง กลุ่มอุกกาบาตที่นั่งไม่ไกล
ก่อนหน้านี้หยางฮ่วนได้เพิ่มเธอในแอปแชท เธอจึงตัดสินใจส่งข้อความหาเขา
[เสิ่นชงหราน: สนใจทำภารกิจเพื่อเก็บคะแนนไหม? เรื่องในโรงเรียนน่าจะเกี่ยวกับวิญญาณที่เข้าสิงคนร้ายครั้งก่อน]
ช่วงนั้นเป็นเวลาพักระหว่างคาบเรียน และห้องเรียนนี้ก็ยังต้องใช้เรียนต่อ หยางฮ่วนที่ได้รับข้อความรู้สึกงงเล็กน้อย
[หยางฮ่วน: วิญญาณที่เข้าสิง? มีผีในโรงเรียนเหรอ?]
ทีมของเขาไม่มีผู้สื่อสารวิญญาณ และพวกเขาก็ไม่เคยคิดว่าโรงเรียนจะมีผี
เมื่อเสิ่นชงหรานเล่าเรื่องของคนร้ายครั้งก่อน หยางฮ่วนถึงเข้าใจ และยืนยันว่าจะช่วยจัดการ
[หยางฮ่วน: แล้วเรื่องเก็บคะแนนคืออะไร? กำจัดผีในโลกจริงก็ได้คะแนนด้วยเหรอ?]
ทีมของเขายังไม่เคยเจอผีในโลกจริง และไม่ได้ติดต่อกับหน่วยพิเศษมาก่อน จึงไม่รู้เรื่องนี้
[เสิ่นชงหราน: ได้สิ ครั้งก่อนฉันช่วยเพื่อนกำจัดวิญญาณร้าย ระบบให้คะแนนเป็นรางวัล แม้จะไม่เยอะเท่ากับกิจกรรมวันสารทจีน แต่ก็น่าสนใจนะ]
แม้คะแนนจะไม่เยอะเทียบเท่ากิจกรรมใหญ่ แต่หยางฮ่วนก็รับปากว่าจะช่วย
เขาไม่ทำให้เสิ่นชงหรานผิดหวัง ไม่รู้ว่าพวกเขาติดต่อหมิ่นเซี่ยถงอย่างไร ไม่นานสุดท้ายเรื่องก็คลี่คลาย
หยางฮ่วนยังมาขอบคุณเธอ และบอกว่าสมาชิกในทีมที่เข้าร่วมทุกคนได้คะแนนคนละหลายร้อยคะแนนเลย
เรื่องนี้ดูเหมือนจะจบลงด้วยดี
ในช่วงที่ไม่มีภารกิจ เฟิงอี้เฉินติดต่อเสิ่นชงหราน
เมื่อเห็นข้อความในคืนวันศุกร์ เสิ่นชงหรานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เพราะปกติพวกเขาจะเจอกันเฉพาะตอนมีภารกิจ และตอนนี้ยังเหลืออีกประมาณสี่เดือนกว่าจะถึงภารกิจครั้งถัดไป
เฟิงอี้เฉินนัดพบกันที่ร้านของกู่เถียนเถียน โดยบอกว่ามีเรื่องสำคัญที่ต้องคุย
เสิ่นชงหรานคิดว่าอาจจะมีวิญญาณร้ายที่แข็งแกร่งกว่าในโลกนี้
แต่หากเป็นเช่นนั้น ไม่น่าจะจำเป็นต้องเจอกันเพื่อพูดคุย
เช้าวันเสาร์ เสิ่นชงหรานมาถึงร้าน เป็นห้องส่วนตัวที่เธอคุ้นเคย แต่ครั้งนี้มีเพียงเธอและเฟิงอี้เฉินเท่านั้น
เมื่อเสิ่นชงหรานเดินเข้าไปในห้อง เฟิงอี้เฉินก็นั่งรออยู่แล้ว เขาเอ่ยทัก “มาแล้วสินะ”
เธอพยักหน้า วางกระเป๋าลงก่อนถาม “เรื่องอะไรที่ต้องนัดเจอ พูดทางข้อความไม่ได้หรือ? มันร้ายแรงมากหรือเปล่า?”
เฟิงอี้เฉินก้มหน้ารินชาให้เธอ “สำหรับเธอในตอนนี้ ไม่ได้ร้ายแรงอะไรนัก”
เสิ่นชงหรานนั่งลงพร้อมกับเลิกคิ้ว “เกี่ยวกับฉัน?”
เขาโน้มตัวไปข้างหน้า วางข้อศอกบนเข่า จ้องมองเธอด้วยดวงตาสีดำสนิท “ขอบอกไว้ก่อนนะว่าฉันไม่ได้ตั้งใจสืบเรื่องของเธอ แต่คนร้ายที่เคยพยายามทำร้ายเธอเมื่อไม่กี่ปีก่อนหลบหนีออกมาแล้ว”
เมื่อได้ยินเรื่องเมื่อไม่กี่ปีก่อน เสิ่นชงหรานหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบเบา ๆ ก่อนมองหน้าเขา “สืบหมดแล้วสินะ?”
เธอไม่ได้สนใจนักเกี่ยวกับคนร้ายที่หลบหนี แต่กลับสงสัยว่าเฟิงอี้เฉินรู้เรื่องเธอมากแค่ไหน
เฟิงอี้เฉินประสานมือ “ก็เกือบทั้งหมด ไม่คิดเลยว่า ‘ความสามารถที่ไร้ประโยชน์’ ของเธอจะเริ่มแสดงออกตั้งแต่ก่อนเข้าสู่ภารกิจแล้ว”
เขาไม่เคยมองว่าความสามารถของเธอไร้ประโยชน์ แต่เพราะเธอมักพูดว่าความสามารถจากความฝันของตัวเองดูไม่มีค่า
เสิ่นชงหรานวางถ้วยชาลง “ความสามารถแบบนี้ จริง ๆ แล้วหลายคนก็อาจเคยมี แต่ของฉันมันเหมือนจะกลายพันธุ์ไปหน่อย”
เฟิงอี้เฉินยิ้มบาง ๆ ก่อนเล่าเรื่องคนร้ายที่หลบหนี “คนร้ายคนนั้นหายตัวไปจากในคุก ซึ่งสถานการณ์แบบนี้ไม่น่าเป็นไปได้ที่คนเป็นจะช่วยเหลือ ตำรวจจึงส่งเจ้าหน้าที่พิเศษไปตรวจสอบรอบ ๆ โรงเรียนของเธอ ถ้าคนร้ายปรากฏตัวเมื่อไหร่ จะจับตัวทันที”
เสิ่นชงหรานหัวเราะเบา ๆ “เขาไม่ได้เป็นภัยอะไรกับฉันหรอก”
เฟิงอี้เฉินตอบกลับ “ฉันรู้ แต่คนอื่นไม่ได้คิดแบบนั้น เพราะตอนนั้นเธอยังไม่บรรลุนิติภาวะ และเมื่อเทียบกับตอนนี้ นิสัยของเธอเปลี่ยนไปมาก”
หลายคนมองว่าการเปลี่ยนแปลงในตัวเสิ่นชงหรานเกิดจากร่องรอยความทรงจำที่ฝังลึกจากเหตุการณ์ในอดีตครั้งนั้น
เธอถอนหายใจ “ปล่อยให้พวกเขาคิดไป ถ้าคนร้ายกลับมา ฉันจะจัดการเขาเอง ส่วนใครที่ช่วยเขาหลบหนี อันนี้ต้องสืบให้ชัดเจน”
เฟิงอี้เฉินพยักหน้า “ตอนนี้กำลังตรวจสอบประวัติทั้งหมดของเขา รายงานจะถูกส่งมาให้เธอเร็ว ๆ นี้”
เสิ่นชงหรานยิ้มบางๆ “ถ้าอย่างนั้น เรื่องนี้ก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไร ถ้านายกังวลว่าฉันจะไม่พอใจที่นายสืบเรื่องฉัน ไม่ต้องห่วง ตั้งแต่วันที่นายรู้ว่าฉันเป็นผู้ทำภารกิจ ฉันก็พร้อมและรับรู้ว่านายจะค้นเจอเรื่องเหล่านี้ในวันนึง”
หลังพูดคุยกันจนเข้าใจ พวกเขาก็รับประทานอาหารร่วมกัน และหารือเกี่ยวกับแผนในโลกความจริง
เมื่อเข้าสู่ระดับสูงสุดของการทำภารกิจ พวกเขาจะได้อยู่ในโลกแห่งความจริงนานถึงครึ่งปี เหมาะแก่การจัดการเหตุการณ์ลี้ลับที่เกิดขึ้น
หลังอาหาร เฟิงอี้เฉินไปส่งเสิ่นชงหรานที่หน้าโรงเรียน คลิปวิดีโอที่เขาเตะคนร้ายก่อนหน้านี้ยังคงถูกพูดถึงในกลุ่มนักเรียน
เสิ่นชงหรานเดินกลับหอพัก ลมเย็นพัดผ่านปลายผมของเธอ เธอครุ่นคิดถึงคำพูดของเฟิงอี้เฉินที่บอกว่าเธอเปลี่ยนไป
จริง ๆ แล้ว เธอเปลี่ยนไปจากเมื่อสามปีก่อนมาก ตอนนั้นเธอเป็นคนสดใสที่ดึงดูดความสนใจจากทุกคนด้วยความร่าเริงและอัธยาศัยดี
ปัจจุบัน เธอยังคงเป็นจุดสนใจ แต่ส่วนใหญ่มาจากรูปลักษณ์ มากกว่าความเปิดเผยและเป็นมิตรในอดีต
ย้อนกลับไปเมื่ออายุสิบหก เธอไม่เคยคาดคิดว่าจะเกี่ยวข้องกับคดีอันตรายถึงชีวิตแบบนั้น และถูกคนร้ายตามหา
“คดีอันตรายถึงชีวิต”
หลังจากเหตุการณ์นั้น แม้ตำรวจจะสงสัยเกี่ยวกับเหตุผลที่เธอถูกดึงเข้าไปในคดี แต่พวกเขาก็เก็บข้อมูลทุกอย่างไว้อย่างปลอดภัย และให้สิทธิ์เฉพาะเจ้าหน้าที่ระดับสูงสุดเท่านั้นในการเข้าถึงแฟ้มคดีนี้…
..........