บทที่ 3 : บทที่ 02 - ม่านแห่งโชคชะตาเปิดอีกครั้ง

การสร้างวิญญาณคำสาปเปรียบได้กับการประพันธ์บทเพลงที่มีท่วงทำนองจากเก้าขุมนรกของซาตาน

แอสเตอร์เรียนขยับมือราวกับกำลังบรรเลงเพลงอันมืดมนและชั่วร้าย ทำนองที่เย็นชาและเต็มไปด้วยเจตนาร้าย ขณะเคลื่อนไหวนิ้วมือของเขาในกระแสพลังงานเวทมนตร์ด้านลบที่ลึกลับและมืดมิด เขาบังคับเจตนาและความปรารถนาของตัวเองเฉันสู่แก่นแท้ของวิญญาณคำสาป หล่อหลอมบุคลิกภาพและจิตสำนึกของมัน นี่เป็นขั้นตอนสำคัญที่จะช่วยให้วิญญาณคำสาปวิวัฒน์ได้อย่างราบรื่นในอนาคต

สำหรับวิญญาณคำสาปตนนี้ แอสเตอร์เรียนได้ถ่ายทอดความปรารถนาและแรงปรารถนาของเขาในการควบคุมสภาพอากาศ สายฟ้าและพายุ รวมถึงความใฝ่ฝันที่จะโบยบินอย่างเสรีบนท้องฟ้า เขากำลังสร้างทำนองอันทรงพลังที่สะท้อนถึงอำนาจไร้ขอบเขตของท้องฟ้า ผู้ปกครองที่เย็นชา ทะนงตน และไร้ความปรานี ราวกับเทพเธอในความหมายที่แท้จริงของคำ แต่แทนที่จะเป็นเทพที่ถูกเคารพบูชาในประวัติศาสตร์มนุษย์ สิ่งที่เขากำลังสร้างขึ้นกลับเป็นสิ่งที่สกปรกและอัปมงคล ราชาปีศาจ

ขณะที่แอสเตอร์เรียนจดจ่ออยู่กับการสร้างผลงานชิ้นเอกชิ้นที่สองของเขา สิ่งมีชีวิตที่ซ่อนตัวอยู่มองว่านี่เป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมในการปรากฏตัว

มันเดินบนเพดานด้วยขาสี่ฉันงที่มีกรงเล็บยาวอย่างน่ากลัว ผิวหนังเหี่ยวย่นเป็นสีเขียว ใบหน้าของมันถูกปกคลุมด้วยเส้นผมสีดำสกปรกและยุ่งเหยิง มันมีโครงหน้าคล้ายกับปากม้ายาว ดวงตาสีเหลืองซีดที่น่าขยะแขยงจ้องมองร่างในศูนย์กลางของโรงอาหาร

มันคือวิญญาณคำสาป!

ความโลภที่ไม่มีที่สิ้นสุดและแววตาเย่อหยิ่งสะท้อนอยู่ในดวงตาสีเหลืองซีดของมัน วิญญาณคำสาปเดินต่อไปบนเพดานโดยไม่ละสายตาจากร่างที่ปล่อยกลิ่นหอมล่อลวงอย่างรุนแรง

เมื่อมันเฉันใกล้ร่างที่ยืนอยู่กลางโรงอาหาร กลิ่นหอมที่ล่อลวงยิ่งรุนแรงขึ้น ลิ้นยาวที่น่าขยะแขยงโผล่ออกจากปากของมัน น้ำลายเน่าเหม็นหยดลงมาจากลิ้นที่ลื่นและหนืด...

เมื่อเฉันใกล้มากพอ วิญญาณคำสาปสี่ขาไม่อาจอดทนรอได้อีกต่อไป มันพุ่งตัวเฉันใส่แอสเตอร์เรียน! ร่างของมันปรากฏเป็นเงาวูบวาบในอากาศ รวดเร็วเกินกว่าที่มนุษย์ธรรมดาจะมองเห็นได้ทัน แต่ไม่ใช่สำหรับผู้พิทักษ์ที่จงรักภักดีต่อเธอนายและราชาของมัน

เงาของแอสเตอร์เรียนเคลื่อนไหวอย่างรุนแรง เผยให้เห็นหัวของสุนัขขนาดมหึมาที่มีดวงตาสีแดงนับร้อย มันปรากฏตัวขึ้นและกลืนวิญญาณคำสาปเฉันไปทั้งตัวขณะที่มันยังอยู่กลางอากาศ

เพียงชั่วพริบตา นั่นคือเวลาทั้งหมดที่ใช้ในการปรากฏตัวและจัดการวิญญาณคำสาป

ด้วยฟันขนาดใหญ่ราวกับกริช หัวขนาดมหึมานั้นบดเคี้ยววิญญาณคำสาปอย่างสาแก่ใจ พร้อมปล่อยเสียงหัวเราะเย็นเยียบและชั่วร้ายออกมา เมื่อมันจัดการมื้ออาหารเสร็จ หัวขนาดใหญ่นั้นก็ค่อย ๆ ถอยกลับเฉันไปในเงาของเธอนายอย่างสง่างาม รอคอยคำเรียกอันศักดิ์สิทธิ์จากเขาอย่างอดทน

ตลอดกระบวนการโจมตีทั้งหมด แอสเตอร์เรียนไม่ได้สนใจหรือแม้แต่รับรู้สิ่งที่เกิดขึ้น เขาทุ่มเททั้งหมดของตนเองไปกับการสร้างผลงานชิ้นเอกชิ้นที่สองของเขา และแม้ว่าเขาจะรับรู้การโจมตี เขาก็ยังคงเพิกเฉย เพราะ แบสเกอร์วิลล์ คือผลงานชิ้นเอกชิ้นแรกของเขา ถูกสร้างขึ้นเพื่อปกป้องเขาจากอันตรายทุกอย่าง

แบสเกอร์วิลล์มีเทคนิคโดยกำเนิดที่สามารถกลืนกินได้ทุกสิ่ง ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่จับต้องได้ พลังงาน หรือแม้แต่สิ่งที่ไม่มีตัวตน เช่น แนวคิดหรือคอนเซ็ปต์ มันเป็นผู้พิทักษ์ที่สมบูรณ์แบบ ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อการป้องกันเพียงอย่างเดียว

...

เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้นบนขอบฟ้า สาดแสงอันอบอุ่นลงมาขับไล่ความมืดและความหนาวเย็นของราตรี นั่นเองคือช่วงเวลาที่แอสเตอร์เรียนเสร็จสิ้นการสร้างผลงานชิ้นเอกชิ้นที่สองของเขา...

ซีดเซียว อ่อนล้า และตัวสั่น แอสเตอร์เรียนนั่งลงบนม้านั่งที่โต๊ะหนึ่งในโรงอาหาร แม้จะหมดพลังจนแทบหมดเรี่ยวแรง แต่ในดวงตาสีแดงเข้มอันงดงามของเขากลับเปล่งประกายแห่งความยินดี

กระบวนการสร้างกินเวลานานกว่าที่คาดไว้ พลังเวทมนตร์ของเขาถูกใช้จนหมดสิ้น และร่างกายของเขาร้องครวญด้วยความเจ็บปวด ทว่าความพึงพอใจที่เอ่อล้นอยู่ในอกนั้นหาอะไรมาเทียบเคียงไม่ได้

ความเจ็บปวดทั้งหมดที่เขารู้สึก ความเหนื่อยล้าทั้งหมดที่เขาต้องอดทน มันคุ้มค่าเมื่อเขามองไปยังลูกแก้วคำสาปในมือของตนเอง ลูกแก้วคำสาปที่เขาถือไว้ในมือนั้นต่างจากลูกแก้วคำสาปสีน้ำเงินทั่วไป มันเป็นสีแดงสดลึก ราวกับสีเลือด

เมื่อจ้องมองไปที่ลูกแก้วสีแดงในมือ แอสเตอร์เรียนหรี่ตาลงก่อนจะหัวเราะเบา ๆ เสียงหัวเราะนั้นเปี่ยมไปด้วยความโล่งใจ ความยินดี และความพึงพอใจอย่างล้นหลาม

โดยไม่ลังเล เขาเงยหน้าขึ้นและอ้าปากกลืนลูกแก้วสีแดงสดเฉันไป รสชาติยังคงเหมือนเดิม น่าขยะแขยงและน่ารังเกียจอย่างที่สุด แต่ทั้งหมดนี้คุ้มค่ากับพลังที่เขาจะได้ครอบครอง

เมื่อหลับตาลง แอสเตอร์เรียนสัมผัสถึงการเชื่อมโยงใหม่ที่เพิ่งเกิดขึ้น และไม่กี่วินาทีต่อมา เขาลืมตาขึ้น

"นิดฮอกก์..." เขากระซิบ

ในทันใดนั้น ผ้าม่านสีดำขนาดมหึมาที่ดูเหมือนของเหลวเข้มข้นได้คลี่ออกอยู่ด้านหลังเขา ภายในม่านสีดำนั้น ดวงตาสีแดงหกคู่ปรากฏขึ้น ทุกดวงจ้องมองมายังแอสเตอร์เรียนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเคารพและความทรงอำนาจ

เมื่อสัมผัสถึงอารมณ์ของนิดฮอกก์ แอสเตอร์เรียนก็หัวเราะออกมา มังกรตัวนี้เย่อหยิ่งเสียจนแม้ภายใต้การควบคุมอย่างสมบูรณ์ของเขา แอสเตอร์เรียนยังคงรับรู้ถึงความภาคภูมิใจและความหยิ่งทะนงในตัวนิดฮอกก์ ราวกับว่ามันกำลังสื่อว่า "อย่าสั่งให้ฉันสู้กับศัตรูที่อ่อนแอ"

มังกรสีเลือดแห่งการครอบงำ นิดฮอกก์ มีบุคลิกของตัวเอง ไม่ต่างจากสุนัขปีศาจ แบสเกอร์วิลล์ ที่เต็มไปด้วยความเสียดสี ซาดิสต์ และโหดเหี้ยม ไม่ว่าจะเป็นแบสเกอร์วิลล์ผู้โหดร้าย หรือนิดฮอกก์ผู้เย่อหยิ่ง แอสเตอร์เรียนสามารถเรียกพวกมันออกมาได้โดยไม่แยแสต่อความคิดของวิญญาณคำสาปทั้งสอง...

แอสเตอร์เรียนสลายม่านสีดำด้านหลังตัวเองก่อนจะลุกขึ้นยืนหลังจากฟื้นฟูกำลังกลับมาเล็กน้อย เขามองไปรอบ ๆ โรงอาหารอย่างเงียบงัน ก่อนจะพึมพำกับตัวเองว่า "กลับบ้านกันเถอะ"

เมื่อกระโดดฉันมกำแพงโรงเรียนมาได้ แอสเตอร์เรียนลงสู่พื้นและยกมือขึ้นบังแสงแดดที่แผดจ้า ก่อนที่ดวงตาจะปรับตัวเฉันกับแสง เขาจึงลดมือลงและเดินไปตามถนนในลอนดอนที่เริ่มคึกคักขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเวลาผ่านไป ผู้คนพากันเดินทางไปทำงาน โดยไม่ทันระวังถึงโลกอันตรายที่รายล้อมพวกเขา

ในโลกที่โหดร้ายใบนี้ คนธรรมดาไม่มีอะไรมากไปกว่า "วัว" สำหรับวิญญาณคำสาป แอสเตอร์เรียนมองฝูงชนที่เดินไปมาด้วยสายตาเฉยชา "ความไม่รู้คือพรสำหรับคนอ่อนแอ" เขาพึมพำขณะเดินผ่านผู้คน พร้อมคิดในใจว่าเขาจะไม่มีวันเป็นเหมือนพวกนั้น อ่อนแอ

ในระหว่างที่เดินไป แอสเตอร์เรียนจมอยู่ในความคิดของตัวเอง

โลกกำลังเปลี่ยนแปลง หรือจะพูดให้ถูกคือ วิญญาณคำสาปกำลังเปลี่ยนแปลง พวกมันแข็งแกร่งขึ้นทุกปี เขาสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงนี้ตั้งแต่ปีที่สองหลังจากตื่นขึ้นมาพร้อมกับความทรงจำในอดีตชาติ วิญญาณคำสาประดับ 4 ที่เคยมีพลังงานเพียง 1 หน่วย ตอนนี้กลับมีถึง 3 หน่วย และมันยังเพิ่มขึ้นทุกปี

ในระดับเล็ก ๆ การเปลี่ยนแปลงนี้อาจดูไม่สำคัญ แต่สำหรับวิญญาณคำสาปตั้งแต่ระดับ 2 ถึงระดับพิเศษ พลังของพวกมันอาจเพิ่มขึ้นถึง 3 หรือ 4 เท่าของพลังปกติ แอสเตอร์เรียนสามารถจินตนาการได้ถึงความโกลาหลที่โลกกำลังเผชิญเพราะเหตุนี้

เขาไม่รู้ว่าการเปลี่ยนแปลงนี้เกิดจากตัวเขาเองที่ทำให้โลกปั่นป่วน หรือเป็นเพราะ "ผู้ครอบครองดวงตาริคุกัน" คนปัจจุบันตามที่เขาคาดเดา

"มัวคิดเรื่องพวกนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์ มีแต่ต้องแข็งแกร่งขึ้นเพื่อปกป้องตัวเองจากสิ่งที่จะมาถึง" เขาพึมพำเบา ๆ ขณะมองไปยังฝูงชนรอบตัว

ทันใดนั้น เขาหยุดเดินและมองไปทางซ้าย พร้อมสบถในใจว่าเหมือนเห็นเส้นผมสีขาวพริ้วผ่านไปไม่ไกลจากเขา

"โลกบ้าอะไรแบบนี้นะ..." แอสเตอร์เรียนพูดกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ กลืนหายไปในฝูงชน...