บทที่ 19 : บทที่ 17 - กริงกอตส์ (ตอนที่ 3)

ตรอกไดแอกอน – ลอนดอนแห่งโลกเวทมนตร์ของอังกฤษ สถานที่ที่พ่อมดแม่มดทุกคนมาซื้อของใช้จำเป็นในชีวิตประจำวัน เพลิดเพลินกับความสนุกสนาน หรือหากคุณเป็นนักเรียนฮอกวอตส์ ก็จะมาที่นี่เพื่อซื้ออุปกรณ์การเรียนของคุณ

ในขณะนี้ บริเวณช้อปปิ้งกลางแจ้งแห่งนี้กลับเงียบสงัดอย่างแปลกประหลาด มีเพียงเสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นในอากาศ ขณะที่ฝูงชนพากันหลีกทางให้

แอสเตอร์เรียนเดินอยู่ระหว่าง อาร์คทูรัส และ นาร์ซิสซา พร้อมมองไปรอบ ๆ อย่างสนใจ ทุกครั้งที่เขาสบตากับใคร คนเหล่านั้นก็มักหลบสายตาโดยอัตโนมัติ ราวกับกลัวที่จะเผชิญหน้ากับเขา เขาต้องยอมรับว่าความหวาดกลัวที่บรรพบุรุษของเขาได้สร้างไว้ในประเทศนี้ช่างน่าทึ่งเหลือเกิน หาก โวลเดอมอร์ ถูกมองว่าเป็นปีศาจ ตระกูลแบล็กก็คงถูกมองว่าเป็นตัวแทนของซาตานบนโลก

ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะ ตระกูลแบล็ก ได้สร้างจอมมารถึงเจ็ดคน...

ที่น่าสนใจคือ เขาสังเกตเห็นว่ามีเพียงผู้ที่ดูเหมือนจะเป็นมักเกิ้ลโดยกำเนิดเท่านั้นที่ดูหวาดกลัวพวกเขามากเป็นพิเศษ ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติ เพราะชื่อเสียงอันโด่งดังในทางลบของตระกูลสูงศักดิ์นี้

เพื่อความสนุก แอสเตอร์เรียนโบกมือให้ฝูงชนที่มองเขาอยู่ คนเหล่านั้นถอยห่างไปด้วยความหวาดกลัว ทำให้ริมฝีปากของเขายกขึ้นเล็กน้อยอย่างขบขัน

"ฉันคิดว่าฉันจะเล่นสนุกกับมันอีกสักครั้ง" เด็กหนุ่มพึมพำ ทำให้ได้รับสายตาตำหนิอย่างเงียบ ๆ จากอาร์คทูรัส

"อย่าทำตัวเป็นเด็ก แอสเตอร์เรียน" อาร์คทูรัสพูดด้วยเสียงต่ำ "พวกเขาก็แค่วิญญาณที่น่าสงสารซึ่งถูกอิทธิพลจากผู้มีอำนาจเท่านั้น"

"แต่ก็ยังไม่เปลี่ยนความจริงที่ว่าพวกเขากลัวเด็ก ซึ่งเมื่อคิดดูแล้วมันก็ตลกดี" แอสเตอร์เรียนตอบกลับ ขณะมองปู่ของเขาด้วยสายตาใสซื่อ

"บางครั้งเธอเหมือนลืมไปว่าเธอคือผู้มีพลังเกือบระดับ ‘กึ่งพิเศษ’ ความน่าเกรงขามของเธอทำให้คนหวาดกลัว โดยเฉพาะกับหมาน้อยสุดน่ารักที่เดินอยู่ในเงาของเธอ มันปลดปล่อยออร่าคุกคามเพื่อปกป้องเธอ" ปิตุลาแห่งแบล็กกล่าวเสียงเบา ขณะจ้องไปยังเงาของหลานชายด้วยสายตาเย็นชา

แอสเตอร์เรียนพยักหน้า และมองไปยังร้านค้าต่าง ๆ ซึ่งแต่ละร้านก็ดูแปลกตาไม่ซ้ำกัน บางร้านดูไม่เหมาะสมกับเวลาในตอนเช้าเลย ใครกันที่เฉันร้านเซ็กซ์ช็อปในตอนเช้า? เขาคิด ขณะที่มองชายชรากำลังเดินเฉันร้านขายของสำหรับผู้ใหญ่

"ว่าแต่ ทำไมเราต้องไปกริงกอตส์? ไม่สมควรหรือที่จะไปกระทรวงก่อน?" แอสเตอร์เรียนถาม ในความคิดของเขา เรื่องอย่างการรับมรดกควรจะจัดการที่กระทรวงมากกว่า

"เพราะการรับรองมรดกที่กริงกอตส์จะทำให้เธอสามารถครอบครองห้องนิรภัยของตระกูลแบล็กอย่างเป็นทางการได้ หลังจากการทดสอบเสร็จสิ้น เราจะส่งเอกสารที่จำเป็นไปยังกระทรวง เพื่อให้ได้รับการรับรองอย่างถูกต้องตามกฎหมาย ทำให้เธอกลายเป็นทายาทแห่งตระกูลแบล็กอย่างเป็นทางการ" นาร์ซิสซาตอบแทนคำถามนั้น แทนอาร์คทูรัส

"เรามอบอำนาจมากเกินไปให้กับเผ่าพันธุ์ที่ไม่แม้แต่จะเป็นมนุษย์" แอสเตอร์เรียนบ่นพึมพำ

"รากฐานของอารยธรรมคืออะไร แอสเตอร์เรียน?" นาร์ซิสซาใช้โอกาสนี้สอนบทเรียนเกี่ยวกับการเมืองให้กับเขาอีกครั้ง

"ผลประโยชน์ ผู้คนมารวมตัวกันในประเทศก็เพราะผลประโยชน์ของตัวเอง ไม่มีใครอยากอยู่ในประเทศที่ไม่สามารถตอบสนองความต้องการขั้นพื้นฐานได้แน่ แน่นอน ถ้าหากพวกเขาสามารถออกจากประเทศนั้นได้" แอสเตอร์เรียนตอบหลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง

"ดีมาก เธอต้องจำไว้ว่าโลกของเราไม่ได้มีแค่เรา ยังมีเผ่าพันธุ์อัจฉริยะอื่น ๆ อีกมากที่อาศัยอยู่บนผืนโลกเหมือนกับเรา เราต้องแบ่งปันผลประโยชน์บางอย่างเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่ใหญ่กว่า" นาร์ซิสซากระซิบ อธิบายว่าโลกนี้เป็นเครือข่ายผลประโยชน์ที่กว้างใหญ่ ซึ่งไม่ได้เกี่ยวข้องเฉพาะมนุษย์เท่านั้น แต่ยังรวมถึงเผ่าพันธุ์อื่น ๆ ด้วย

"สงครามไม่ใช่ปัญหาหลักของเรา ปัญหาที่เลวร้ายกว่าคือปัญหาสังคม เศรษฐกิจ และการเมือง หากสิ่งใดสิ่งหนึ่งในสามนี้ล่มสลาย สังคมของเราจะต้องเผชิญปัญหาที่ใหญ่ยิ่งกว่า เช่น การล่มสลายทางเศรษฐกิจ หรือการเปิดเผยตัวตนของเรา ซึ่งจะสร้างความกลัวและเพิ่มพลังให้กับวิญญาณคำสาปที่เกิดขึ้น"

"ฉันเฉันใจ เราต้องเสียสละสิทธิ์บางอย่างเพื่อประโยชน์ที่ยิ่งใหญ่กว่า" แอสเตอร์เรียนพึมพำกับตัวเอง ครุ่นคิดถึงความซับซ้อนของโลกเมื่อมองผ่านเลนส์การเมือง จากนั้นเขาก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ มองไปที่อาร์คทูรัสและถามว่า "ฉันสันนิษฐานได้หรือไม่ว่าผลประโยชน์ของฉันก็กำลังถูกหารืออยู่?"

"ใช่ นาร์ซิสซาและฉันกำลังวางแผนอย่างรอบคอบเกี่ยวกับอนาคตของเธอที่กระทรวงเวทมนตร์ เมื่อเธอได้สืบทอดบัลลังก์แบล็กในที่ประชุมวิเซ็นกามอต" อาร์คทูรัสพยักหน้าและตอบโดยไม่ปิดบังอะไร

แอสเตอร์เรียนไม่ได้ถามเพิ่มเติมและไม่ได้สนใจมากนัก แนวคิดเรื่องการใช้เวลาทั้งวันในสำนักงานไม่ได้ดึงดูดใจเขา เขาอยากได้ตำแหน่งในหน่วยมือปราบมารและออกไปทำภารกิจนอกสถานที่มากกว่า

ทั้งสามคนเดินไปที่กริงกอตส์ อาคารสีขาวขนาดใหญ่ที่สร้างจากหินอ่อนซึ่งดูโอ่อ่าและสง่างาม บริเวณทางเฉันของอาคาร มีก็อบลินสองตนยืนเฝ้าประตูใหญ่ ทั้งสองมีไม้กายสิทธิ์ในซองที่แขน

ทันใดนั้น อาร์คทูรัสหยุดเดิน และเป็นผลให้แอสเตอร์เรียนและนาร์ซิสซาหยุดตามไปด้วย ทั้งสองมองดูอย่างสับสนว่าทำไมปิตุลาแห่งแบล็กถึงหยุดอยู่หน้ากริงกอตส์

เมื่อมองไปในทิศทางที่อาร์คทูรัสจ้องอยู่ แอสเตอร์เรียนเห็นร่างสูงสองคน หนึ่งเป็นหญิงชราผู้สูงศักดิ์สวมหมวกที่ไม่ค่อยน่ามอง แต่ร่างสูงและผอม อีกคนเป็นเด็กชายวัยประมาณสิบหกปี ร่างกำยำ มีผมดำและตาสีฟ้า

คนที่อาร์คทูรัสรู้จัก? หรืออาจจะเป็นคนรักเก่า?

แอสเตอร์เรียนคิดในใจ ขณะเตรียมดูสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้น

สีหน้าของหญิงชราเปลี่ยนจากเรียบเฉยเป็นเย็นชา มีความมุ่งร้ายเล็กน้อยในสายตา เมื่อเห็นอาร์คทูรัส

"แม่ทัพใหญ่ลองบัตท่อม" อาร์คทูรัสทักทายเธอด้วยความสุภาพ

"ลอร์ดแบล็ก" หญิงชราตอบกลับ

แอสเตอร์เรียนจึงเฉันใจว่าเธอเป็นใคร และชายหนุ่มฉันง ๆ เธอคือ... เนวิลล์ลองบัตท่อม?

เมื่อมองเด็กหนุ่มร่างสูงกำยำตรงหน้า แอสเตอร์เรียนแทบไม่เชื่อว่านี่คือเนวิลล์ลองบัตท่อม

"อะไรกัน?"

แอสเตอร์เรียนขมวดคิ้วเมื่อสังเกตเห็นบางสิ่งที่ผิดปกติเกี่ยวกับเนวิลล์ เขาไม่สามารถสัมผัสถึงอารมณ์ใด ๆ จากเนวิลล์ได้เลย มันเหมือนกับว่าเด็กหนุ่มไม่มีความรู้สึกใด ๆ ทั้งสิ้น ราวกับว่าเขาเป็นเพียงความว่างเปล่าและเยือกเย็น

อย่างไรก็ตาม ทันใดนั้น แอสเตอร์เรียนก็รู้ตัวว่าที่เขาสามารถสัมผัสถึงอารมณ์ของผู้คนได้ เป็นเพราะพลังเวทมนตร์ที่พวกเขาปลดปล่อยออกมา แต่จากเนวิลล์ เขาไม่สามารถสัมผัสอะไรได้เลย สิ่งนี้มีความหมายเพียงอย่างเดียวเท่านั้น เนวิลล์ไม่มีพลังเวทมนตร์

"ข้อจำกัดจากสวรรค์?"

แอสเตอร์เรียนพึมพำกับตัวเอง ขณะที่ดวงตาสีแดงของเขาจ้องมองเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ฉันงหญิงชรา และในใจเขาก็พลันนึกถึงบางสิ่งที่ทำให้ความสนใจของเขาเพิ่มขึ้น

"งั้นนายก็คือโทจิแห่งโลกนี้สินะ เนวิลล์ ลองบัตท่อม"