บทที่ 13 : บทที่ 12 - แอสเตอร์เรียนและนาร์ซิสซา

วันที่ 4 ตุลาคม 1990

แอสเตอร์เรียนมองดูนาร์ซิสซาเดินเฉันมาในห้องฝึกซ้อม เธอสวมเลกกิ้งสีดำกับสปอร์ตบราเฉันชุดกัน เผยให้เห็นรูปร่างที่โดดเด่น หน้าอกอวบอิ่ม และหน้าท้องที่กระชับเซ็กซี่ขยับตามจังหวะก้าวเดิน ขาเรียวยาว แข็งแรง และทรงพลังพาเธอก้าวเดินอย่างมั่นใจ ในมือฉันงหนึ่งเธอสวมถุงมือ UFC ขณะที่มืออีกฉันงกำลังสวมถุงมือด้วยการช่วยจากปาก

แอสเตอร์เรียน ซึ่งกำลังจะอายุครบสิบปีในอีกไม่นาน แต่มีร่างกายของเด็กหนุ่มอายุ 13 ปี สวมเพียงกางเกงวอร์มสีเทาและถุงมือสำหรับฝึกซ้อม มือเปลือยเปล่าเผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่เริ่มมีลายเส้นชัดเจน

"พร้อมไหม?" นาร์ซิสซาถาม

"พร้อมครับ!" เขาตอบกลับ

นาร์ซิสซากำหมัดไว้ใกล้ใบหน้า แล้วพุ่งเฉันหาเขาอย่างรวดเร็วพร้อมเหวี่ยงหมัดขวาออกไป เธอใช้พลังเวทมนตร์เสริมร่างกาย ทำให้หมัดนั้นเกือบจะเร็วถึงความเร็วเสียง

แอสเตอร์เรียนหลบหมัดอย่างเฉียดฉิว เอียงตัวหลบไปด้านฉันงก่อนจะสวนกลับด้วยหมัดซ้ายที่เสริมพลังเวทมนตร์เช่นเดียวกัน

โครม!

หมัดของเขากระแทกแขนของนาร์ซิสซาที่เธอใช้ป้องกันได้ทัน เธอถอยไปหลายเมตร แต่ก่อนที่แอสเตอร์เรียนจะรู้สึกตื่นเต้น เธอก็หมุนตัวและเตะเฉันที่ซี่โครงของเขาอย่างไม่ปรานี

แอสเตอร์เรียนมีเวลาเพียงพอที่จะเสริมพลังเวทมนตร์ป้องกันร่างกายก่อนจะถูกผลักถอยไปหลายก้าว รู้สึกเจ็บแปลบที่ซี่โครง ดูเหมือนว่าแรงกระแทกจะทำให้ซี่โครงบางส่วนร้าว แต่ก็ไม่ถึงขั้นที่น้ำยารักษาไม่สามารถแก้ไขได้

แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ฟื้นตัว แอสเตอร์เรียนเห็นนาร์ซิสซาพุ่งเฉันมาหาเขา และสถานการณ์เลวร้ายยิ่งขึ้นเมื่อเธอปล่อยหมัดต่อเนื่องใส่หน้าเขาอย่างไม่หยุดยั้ง แม้จะถูกโจมตีอย่างหนัก แอสเตอร์เรียนก็พยายามป้องกันตัวด้วยการยกแขนขึ้นรับหมัดเหล่านั้น

เขาทนรับหมัดรุนแรงที่สามารถเจาะรถถังได้ถึงห้าวินาทีก่อนจะเตะสวนไปที่ท้องของผู้สอน

นาร์ซิสซายิ้มเย้ยอย่างเย็นชา ก่อนจะจับหน้าแข้งของแอสเตอร์เรียนไว้ แม้ว่าแรงเตะจะรุนแรง แอสเตอร์เรียนรู้ดีว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตราย เขาพยายามดึงขากลับ แต่ก่อนที่จะทำสำเร็จ ร่างของเขาก็ถูกเหวี่ยงขึ้นไปในอากาศ และศอกของนาร์ซิสซาก็ฟาดเฉันกลางอกของเขาอย่างเต็มแรง

"อุ้ก!" เขาอ้าปากพร้อมพ่นน้ำลายออกมาเล็กน้อย

แอสเตอร์เรียนรู้สึกเพียงลมหายใจที่ออกจากปอดอย่างเจ็บปวด ขณะที่ร่างของเขากระแทกพื้นอย่างแรง อาการคลื่นไส้และเวียนศีรษะทำให้สมองของเขาว่างเปล่าไปชั่วขณะ ขณะที่เขาพยายามหายใจอย่างหนักหน่วง...

"เธอพัฒนาขึ้นมากสำหรับคนที่เพิ่งเริ่มฝึกไม่กี่วัน เธอสามารถตอบโต้กลับได้แม้จะถูกโจมตี ซึ่งถือว่าน่าชื่นชมมาก แอสตี้" นาร์ซิสซากล่าว ขณะเช็ดเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ออกจากหน้าผาก

แม้ว่าการต่อสู้จะกินเวลาไม่ถึงสามนาที แต่ความพยายามจากทั้งสองฝ่ายนั้นมหาศาล เนื่องจากพวกเขาใช้พลังเวทมนตร์จำนวนมากในการเสริมความแข็งแกร่งให้ร่างกาย ซึ่งเป็นสิ่งที่พ่อมดแม่มดส่วนใหญ่หลีกเลี่ยงที่จะทำเป็นเวลานาน เพราะอาจทำให้ร่างกายโอเวอร์โหลดได้ โดยเฉพาะระหว่างการต่อสู้ การหมดแรงเร็วเกินไปอาจเป็นอันตรายถึงชีวิต

"แต่ผมก็ยังโดนคุณอัดอยู่ดีนะ ซิสซี่" แอสเตอร์เรียนตอบ ขณะยังนอนอยู่บนพื้น พยายามหายใจให้กลับมาเป็นปกติ ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นมานั่ง เขายื่นมือไปทางนาร์ซิสซาเหมือนกำลังขอให้เธอช่วยดึงเขาขึ้น

"อย่าประเมินตัวเองต่ำไป เธอพึ่งเริ่มฝึกได้แค่สองวันเท่านั้น แต่ฉันมีประสบการณ์ต่อสู้กับพ่อมดคำสาปมากมาย แตกต่างจากเธอที่เคยสู้แต่กับวิญญาณคำสาปที่ไม่มีความคิด" นาร์ซิสซาตอบ พร้อมจับมือของเขาและดึงเขาขึ้นยืน เธอแตะเบา ๆ บริเวณรอยฟกช้ำสีม่วงใต้ตาขวาของเขา ซึ่งเป็นจุดที่หมัดแรกของเธอพุ่งเฉันใส่

แอสเตอร์เรียนรู้ว่าเธอพูดถูก แต่เขาไม่สามารถเปลี่ยนความรู้สึกเกลียดการพ่ายแพ้ได้ สำหรับเขา การพ่ายแพ้คือความอ่อนแอ อย่างไรก็ตาม ความพ่ายแพ้ครั้งนี้ไม่ได้ทำให้เขาท้อใจ ตรงกันฉันม มันยิ่งเพิ่มความมุ่งมั่นที่จะพัฒนาตัวเองให้แข็งแกร่งขึ้น

"อีกครั้งไหม?" นาร์ซิสซาถามเมื่อเห็นประกายความมุ่งมั่นในดวงตาของเด็กชาย

แอสเตอร์เรียนพยักหน้าและกลับเฉันสู่ท่าต่อสู้อีกครั้ง

คราวนี้ แอสเตอร์เรียนไม่รอให้นาร์ซิสซาโจมตีก่อน เขาเหวี่ยงหมัดขวาออกไป ซึ่งเป็นมือฉันงที่ถนัดที่สุดของเขา พร้อมพลังเวทมนตร์จำนวนมาก นาร์ซิสซาป้องกันหมัดนั้นได้ตามธรรมชาติ แต่สิ่งที่เธอไม่คาดคิดคือการโจมตีต่อเนื่องด้วยหมัดที่ทรงพลังอย่างมหาศาล

หมัดแต่ละหมัดของแอสเตอร์เรียนเต็มไปด้วยพลังเวทมนตร์อย่างล้นเหลือ จนทำให้เธอรู้สึกเหมือนกระดูกจะแตกได้ทุกเมื่อ เมื่อรู้ว่าเธอไม่สามารถทนต่อไปได้นาน นาร์ซิสซาเตะเฉันที่ขาขวาของแอสเตอร์เรียน ทำให้เขาเสียการทรงตัว

นาร์ซิสซาใช้โอกาสนี้ หมุนตัวและเตะเฉันที่หน้าอกของเด็กชาย แต่แอสเตอร์เรียนคาดไว้แล้ว เขาจับขาเธอไว้ได้แม้จะได้รับแรงกระแทกจนเอนไปด้านหลังเล็กน้อย แต่เขาไม่ปล่อยให้ตัวเองเสียเปรียบ...

"ผมคิดว่าผมจัดการคุณได้แล้วนะ ซิสซี่" แอสเตอร์เรียนพูดด้วยประกายในดวงตาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น แม้ว่ามือของเขาจะเจ็บปวดอย่างรุนแรง ขณะจับขาของนาร์ซิสซาไว้ เขาเตะเฉันที่หน้าท้องของเธอเต็มแรง ทำให้นาร์ซิสซาส่งเสียงครางเบา ๆ จากความเจ็บปวด

แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ฉลองชัยชนะ นาร์ซิสซาก็หลุดออกจากการจับกุมของเขาได้อย่างคล่องแคล่ว ราวกับงูที่เลื้อยอย่างรวดเร็ว เธอคว้าบ่าแอสเตอร์เรียนและใช้ขารัดรอบคอของเขา ล็อกเขาไว้แน่นด้วยต้นขาที่ทั้งนุ่มนวลแต่ทรงพลัง จากนั้นเธอหมุนตัว ทำให้ทั้งสองล้มลงกับพื้น

แอสเตอร์เรียนตกใจมากกับท่านี้ที่เขาไม่เคยเจอมาก่อน เขาพบว่าตัวเองไม่สามารถหลุดออกจากการจับกุมของขานาร์ซิสซาได้เลย ขาที่ทั้งอ่อนนุ่มแต่ทรงพลังล็อกเขาไว้แน่นจนไม่สามารถขยับตัวได้ เขาพยายามดิ้นรน แต่ทุกครั้งที่พยายาม เขากลับยิ่งรู้สึกเหมือนอากาศในปอดลดลงเรื่อย ๆ จนเกือบจะขาดอากาศหายใจ

เมื่อรู้ว่าตัวเองไม่สามารถหลุดออกไปได้ เขาตบต้นขาของเธอสามครั้ง สัญญาณบ่งบอกถึงการยอมแพ้ นาร์ซิสซาปล่อยเขาอย่างเป็นธรรมชาติ แอสเตอร์เรียนหายใจอย่างรวดเร็ว พยายามฟื้นฟูอากาศที่เสียไป

"รอบนี้เธอทำได้ดีกว่าครั้งที่แล้ว เธอรู้จักใช้จุดอ่อนของฉันโจมตีได้ดี แต่ฉันรู้สึกว่าเธอผ่อนคลายเกินไปตอนที่เตะฉัน ทำให้ฉันมีโอกาสหนีและสวนกลับ" นาร์ซิสซาชมเชย ขณะลุกขึ้นยืนและลูบเบา ๆ ที่หน้าท้องของเธอซึ่งมีรอยฟกช้ำเล็กน้อย

แต่เธอไม่ได้ลังเลที่จะตำหนิเขาเช่นกัน "เธอต้องไม่ผ่อนคลายระหว่างการต่อสู้ แอสตี้! แต่ฉันเฉันใจว่าทำไมเธอถึงทำแบบนั้น เธอน่าจะเคยต่อสู้แต่กับวิญญาณคำสาปที่อ่อนแอซึ่งไม่เคยกดดันเธอเลย สิ่งนี้กำลังส่งผลต่อเธอโดยไม่รู้ตัว ฉันคงต้องฝึกให้หนักกว่านี้เพื่อให้เธอลืมนิสัยเสียแบบนั้นไป"

แอสเตอร์เรียนรู้ว่าเธอพูดถูก เขาตบหน้าตัวเองด้วยสองมือเพื่อเรียกสติ และลุกขึ้นยืนอีกครั้ง พร้อมที่จะรับการฝึกอย่างหนักหน่วงต่อ

"อีกครั้งไหม?" นาร์ซิสซาถาม

"จัดมาเลยครับ" เขาตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง

แอสเตอร์เรียนสูดลมหายใจลึกและจดจ่ออย่างเต็มที่ เขากลับเฉันสู่ท่าต่อสู้ กำหมัดยกขึ้นใกล้ใบหน้า พร้อมที่จะโจมตีหรือป้องกันทุกเมื่อ

นาร์ซิสซาพูดถูก แอสเตอร์เรียนรู้ดีว่าเขาเคลื่อนไหวระหว่างการต่อสู้น้อยเกินไป บาสเคอร์วิลล์มักทำงานได้อย่างไร้ที่ติ ทำให้เขาขี้เกียจและประมาท โชคดีที่เขายังไม่เคยเผชิญหน้ากับวิญญาณคำสาปที่มีความคิดเป็นมนุษย์ เพราะหากเป็นเช่นนั้น เขาอาจไม่รอดมาจนถึงวันนี้...