บทที่ 116 ผู้มีพรสวรรค์
บทที่ 116 ผู้มีพรสวรรค์ อึก—! ปากน่าสะพรึงกลัวเคลื่อนเข้ามาใกล้ ราวกับจะฉีกกัดกลืนกินเฉิงฉี เขาแทบมองเห็นลิ้นไก่สีดำในลำคอมัน ทันใดนั้น ปากที่เหมือนเครื่องบดหยุดตรงหน้าเฉิงฉี เด็กชายยื่นแขนผิดรูปร่างชี้ไปที่ฟันเจ็ดแปดชั้นในปากตัวเอง เพราะพูดทั้งที่อ้าปาก เสียงจึงไม่ชัด "ก็...ยาที่รักษาโรคประหลาดของผ...