ตอน 4 ผู้บ่มเพาะพลังหรือจะสู้กับปืน

ความตายของหวงหยวนทำให้เหล่าสมาชิกใหม่ตระหนักได้ถึงความโหดร้ายของโลกอีกครั้ง

แม้ว่าจะเคยตระหนักได้มาก่อน แต่ว่าพวกเขาไม่เคยได้สื่อสารกัน

พวกเขาเสียชีวิตตั้งแต่ที่ได้เข้ามา และหวงหยวนก็เป็นคนที่แชทในกลุ่มอย่างดีต่อพวกเขา แต่เขากลับตายไปแล้ว

การเปลี่ยนแปลงทันทีทันใดทำให้พวกเขารู้สึกสลับซับซ้อน

เหล่าสมาชิกเก่านั้นคุ้นชินไปแล้ว พวกเขาไม่คิดอะไร

เหล็งเจี๋ยนเซี่ยง

“ได้เจอกับความจริงที่โหดร้ายรึยังล่ะ? ยังเหลือเวลาอีกนาน หาทางมีชีวิตรอดไปเถอะ พี่ชายขอตัวก่อน”

เฉินเฉียนเฉียน

“ฉันเองก็ขอตัว รอบหน้าหวังว่าจะยังไม่ตายกันนะ”

ไป่เย่

“เอาชีวิตรอดในช่วงแรกให้ได้ล่ะ ไม่อย่างนั้นคงจะตายแล้วก็มีคนใหม่เข้ามาอีก”

เมื่อสมาชิกเก่ากล่าวลา กลุ่มแชทก็สงบลง

เพราะความตายของหวงหยวนนั่นเอง คนที่เหลือนั้นกังวลและไม่มีอารมณ์จะพูดคุยต่อ

พวกเขาไม่อยากจะทำผิดพลาดแบบเดียวกัน

แม้แต่เฉินหยวนด้วย

…

เฉินหยวนปิดกลุ่มแชทและมองสภาพแวดล้อมรอบตัว เขาพูดเบา ๆ

“ออกจากที่นี่ก่อนดีกว่า”

“รู้สึกอยู่ตลอดเลยว่าที่นี่มันอันตราย”

แม้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะยืนยันคำพูดของตัวเอง แต่ก็มีความเป็นไปได้สูงว่าโลกนี้เป็นโลกของจอมยุทธระดับสูง

ป่าในโลกแบบนี้นั้นไม่ง่าย เพราะมันมักจะมีสัตว์ร้ายเป็นจำนานมาก

พลังของสัตว์อสูรนั้นมีหลายระดับ และสัตว์อสูรในขอบเขตสูงก็มักจะปรากฏตัวอยู่เสมอ

และเขายังมีของขวัญที่ได้รับมา โอกาสในการอยู่รอดของเขาจะเพิ่มขึ้น

เฉินหยวนปีนขึ้นยอดต้นไม้มองหาทางออกจากป่า

โชคดีที่เขาเป็นผู้บ่มเพาะพลังแล้ว กำลังกายของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมากและปีนขึ้นต้นไม้ใหญ่ได้อย่างไม่ยากเย็น

ก่อนหน้านี้ไม่มีทางที่เขาจะทำได้เลย

เฉินหยวนเหลือบมองและเห็นเงาของเมืองในทางใต้ ซึ่งหมายความว่ามีเมืองอยู่ที่นั่นและคือทิศทางที่เขาต้องเดินทาง

หลังจากเจอทางออก เฉินหยวนมุ่งหน้าไปทางใต้ทันที

เขาเดินทางด้วยความเร็วที่สูงมากเพราะกลัวที่จะอยู่ในป่า

เพราะสถานที่แปลก ๆ นี้อันตรายเกินไป

มันอันตรายที่จะอยู่นานกว่านี้

แต่ถึงอย่างนั้น

เฉินหยวนเพิ่งจะเดินได้ไม่กี่นาทีเขาก็เห็นสองคนเดินเข้าหาเขา

ทั้งสองเป็นชายวัยกลางคนสวมชุดคลุมยาว ใบหน้าของพวกเขาเย็นชาและมีจิตชั่วร้ายทั่วทั้งตัว

หลังจากได้เห็นเฉินหยวน พวกเขาดูเยือกเย็นและยินดี

ผู้มาเยือนดูท่าจะไม่ดีแล้ว

เฉินหยวนกระพริบตา เขาหยิบปืนดีเสิทอีเกิลออกมาทันที

เมื่อเห็นเฉินหยวนหยิบอาวุธ ทั้งสองถอนหายใจแรงและคิดว่าอาวุธของอีกฝ่ายไม่มีอำนาจทำลายล้างมากนัก

ยิ่งไปกว่านั้น อีกฝ่ายยังเป็นแค่ผู้บ่มเพาะพลังระดับแรก เขาดูไม่มีพลังเลย

“กล้าเข้ามาในป่าไร้ขอบเขตตั้งแต่ร่างกายระดับนี้ กล้าไม่เบานะ”

ชายวัยกลางคนในชุดคลุมดำพูดหยาม

เฉินหยวนเงียบเมินทั้งสอง และลั่นไก

ปั้ง ปั้ง ปั้ง

เสียงปืนดังหลายครั้ง กระสุนแล่นออกไป

ต่อมา

โลหิตพวยพุ่งออกมาจากหน้าผากของชายทั้งสอง พวกเขาล้มลง

แม้ว่าพวกเขาจะเป็นผู้บ่มเพาะพลัง แต่มันก็ไม่สูงพอในระดับที่จะมีกระดูกที่แข็งและแขนแกร่งดั่งเหล็ก มันไม่พอที่จะป้องกันกระสุนปืน

ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ เฉินหยวนคงเล็งทั้งสองคนนี้ไม่ได้

เพราะเขาไม่เคยใช้ปืนมาก่อน แต่หลังจากฝึกเคล็ดหลักพิสุทธิ์และได้รับโอสถปราณโลหิตมา ร่างกายของเฉินหยวนพัฒนาขึ้นในทุกด้าน ทั้งความเร็ว การตอบสนอง ฯลฯ เมื่อร่างกายพัฒนามาแล้ว มันก็ดีพอที่เขาจะควบคุมปืนได้

แม้ว่าจะเป็นครั้งแรกที่ฆ่าคน เฉินหยวนนั้นไม่รู้สึกสะทกสะท้านแม้แต่น้อย

เพราะเขาพร้อมแล้วตั้งแต่ที่ข้ามมิติมา

บนโลกแห่งการแก่งแย่งชิงดี ทุกย่างก้าวนั้นยากลำบากและอันตราย ถ้าหากมีใจเสาะเปราะบาง เขาคงตายไปแล้ว

เฉินหยวนรีบมุ่งหน้าไปที่ศพของทั้งสอง เขาค้นหาของที่พวกเขานำติดตัวมาด้วยความเร็วสูง

เขาเก็บกวาดของทั้งหมดไม่เหลือแม้กระทั่งเสื้อผ้า

ในสถานที่แบบนี้ เสื้อผ้าของเขาดูน่าสงสัยเกินไป

มันง่ายที่จะเป็นจุดสังเกต

เขาไม่ได้ตรวจสอบว่าเขาได้อะไรมาบ้าง เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าและมุ่งหน้าตรงไปต่อ

เขากลัวว่าจะมีเรื่องที่คาดไม่ถึงเกิดขึ้นอีก

โชคดีที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างทาง เขาออกจากป่าได้ในที่สุด

เขาผ่านป่ามาและเห็นได้เมืองใหญ่ลอยอยู่ตรงหน้าทันที

เมืองใหญ่ราวกับมังกรยักษ์ที่ยิ่งใหญ่

เขาตามคนเข้าเมืองไป เขาใช้ศิลาจิตหนึ่งก้อนและพักค้างแรมในโรงเตี๊ยม

ศิลาจิตเหล่านี้มาได้จากสองศพผู้เคราะห์ร้ายที่เขาฆ่าไปนั่นเอง

“เฮ้อ อย่างน้อยตอนนี้ก็ปลอดภัย”

“ที่แบบนี้มันอันตรายจริง ๆ”

เฉินหยวนรู้สึกโชคดีเล็กน้อย ถ้าหากเขาไม่ได้ระบบทำตามคะแนะนำมา เขาคงจะไม่ได้รางวัลเพื่อพัฒนาตัวเอง ถ้าหากเขาได้ระบบล็อกอินมา เขาอาจจะตายไปนานแล้ว

“ไม่รู้เลยว่าสองคนนั้นมีของดี ๆ อะไรไหม”

เฉินหยวนเองก็ไม่ได้คาดหวังนัก เขาเริ่มตรวจดูของที่เก็บมา

เขาที่ไม่ได้คาดหวังอะไรนั้นเป็นเพราะคนที่เขายิงตายคงจะเป็นคนที่พลังน้อย เขาคงจะเป็นจุดต่ำสุดของโลกใบนี้

คงจะไม่มีของดีอะไรกับคนระดับนี้

ทั้งคู่ไม่ได้มีของดีอะไร มีแค่มีดเล่มใหญ่สองเล่ม ศิลาจิตหลายสิบก้อนและแผ่นหยก

มีกระบี่ใหญ่เป็นอาวุธ คุณภาพนั้นดูทั่วไป แต่ก็นับว่าเป็นอาวุธที่ดี

อย่างน้อยมันก็คมมาก มันคงจะมีประโยชน์กับการต่อสู้ระยะประชิด

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าศิลาจิตน่าจะเป็นสกุลเงินของโลกใบนี้ แต่เฉินหยวนไม่รู้ว่าแผ่นหยกสองแผ่นคืออะไร

แต่เขาน่าจะเดาได้

เพียงแต่ว่าเขาไม่รู้วิธีการใช้มัน

เฉินหยวนลองคิดดูและเปิดกลุ่มแชทเพื่อส่งรูปแผ่นหยกไป

“ทุกคน ผมได้แผ่นหยกมาสองแผ่นแต่ไม่รู้วิธีใช้งาน มีใครแนะนำได้บ้างไหม?”

แม้ว่าโลกจะแตกต่างกัน แต่ถ้ามีคนที่ไปอยู่ในโลกเหมือนกับเขา หรือคนที่อยู่โลกแฟนตาซีก็อาจจะช่วยเขาได้

ถ้าช่วยไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ต่อให้พิมพ์อะไรบ้า ๆ มาเฉินหยวนก็รับได้

เพราะเขาเริ่มภารกิจจากแชทกลุ่ม ถ้าหากเขาทำสำเร็จ เขาจะได้รางวัล

อย่างเคย ไม่ว่าคำแนะนำจะมีประโยชน์หรือไม่ เขาก็แค่ต้องได้รับคำแนะนำมา

เรื่องหลักคือต้องฟังคำแนะนำ

ข่าวคราวของเฉินหยวนทำให้ทุกคนสนใจ

หวังหู่

“เฉินหยวน แผ่นหยกนั่นน่ะ”

เย่เฉิน

“ขโมยมางั้นเหรอ?”

ฉินห่าว

“ปรับตัวเร็วจังนะ ฆ่าคนไปแล้วเหรอ?”

พวกหน้าใหม่ที่มีความรู้น้อยนิดได้แต่คาดเดา

กลับกัน สมาชิกเก่าอย่างฉินห่าวนั้นรู้ทันทีว่าเฉินหยวนได้แผ่นหยกมา

ขโมยงั้นเหรอ?

ถ้าหากอยากจะโกหก มันก็ดีแล้วที่ยังไม่ตาย แต่ยังได้สมบัติมาอีกหรือ?

นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน?

เฉินหยวนไม่โต้แย้ง เขาพูดตามตรง

“ผมโชคไม่ดี บังเอิญไปเจอสองคนที่อยากจะฆ่าผม ผมเลยจัดการสองคนนั้นไป แผ่นหยกนี้ได้มาจากพวกเขา มันน่าจะมีประโยชน์ แต่ไม่รู้จะใช้มันยังไง”

เย่เฉิน

“ฆ่าสองคนนั้นไปแล้วเรอะ?”

เย่เฉินขยี้ตาราวกับเห็นเรื่องที่ไม่ควรจะเกิดขึ้น

บ้าเอ้ย นี่มันผ่านมานานเท่าไหร่กัน?

ไม่มีใครปรับตัวกับสภาพแวดล้อมใหม่ได้เลย แต่เขากลับฆ่าคนในโลกใบใหม่ไปแล้ว

ถ้าจำไม่ผิด เขาน่าจะอยู่ในโลกแฟนตาซี

ไม่ว่าจะเป็นใครในโลกแฟนตาซี ต่อให้พวกเขาอ่อนแอ แต่ก็ไม่น่าจะเป็นสิ่งที่คนธรรมดาเทียบได้

เฉินหยวน

“ครับ”

เย่เฉินชาไปทั้งตัวเหมือนกับโดนค้อนทุบ

เขายังไม่รู้วิธีเอาชีวิตรอดเลย แต่อีกฝ่ายนั้นเริ่มฆ่าคนบนโลกใหม่ไปแล้ว

มันต่างชั้นกันเกินไป

และยิ่งไปกว่านั้น อีกฝ่ายยังอยู่ในโลกแฟนตาซีอีกด้วย