ตอนที่ 420 : สาวน้อยดื้อดึง ต้องได้รับการลงโทษ!
ขณะที่เชร์กำลังหวีข้าให้ไอร่าเขาก็ถามคอนริว่า “พวกเจ้าวางแผนการรบกันหรือยัง?”
หลังจากที่เขาถูกปฏิเสธเมื่อพยายามช่วยหวีข้าให้ไอร่าคอนริก็แค่ยืดกรงเล็บออกมาอย่างเงียบ ๆ และแอบสัมผัสผมสวย ๆ ของไอร่าในขณะเดียวกันก็กล่าวว่า “เรียบร้อยแล้ว”
เชร์แกล้งทำเป็นไม่เห็นท่าทางเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขา “บอกข้าเกี่ยวกับรายละเอียดหน่อย”
คอนริอธิบายว่า “เราวางแผนจะโจมตีปีศาจอีกครั้งในคืนพรุ่งนี้ ขุนพลเมืองเมืองศิลาน้ำเงินจะนำทัพกับทหารอสูรของเขา เราจะตามไปช่วยพวกเขาดึงความสนใจจากปีศาจ ส่วนอีกสามขุนพลเมืองจะใช้โอกาสนี้หลบหลีกปีศาจด้วยทหารอสูรของพวกเขาแล้วบุกเข้าไปในค่ายปีศาจ”
เชร์พูดว่า “ปีศาจอาจจะไม่ตกหลุมพราง พวกมันคงจะเฝ้าระวังดีด้วยประสบการณ์ของเซอเผิ่น”
“เราไม่สู้ตรง ๆ หรอก พอทำภารกิจเสร็จเราก็ถอยทันที”
“พวกขุนพลคนอื่น ๆ เห็นด้วยกับแผนการรบนี้ไหม?”
คอนริยิ้มอย่างคลุมเครือ “เห็นด้วยสิ พวกเขารอที่จะลงมือกันแล้ว”
“ในระหว่างนี้ก็คอยจับตามองพวกนั้นดูนะ ว่าจะมีท่าทีอะไรไหม”
“ข้าจัดการไว้แล้ว รับรองไม่มีปัญหา”
“อืม” เชร์ปล่อยมือออก “หวีข้าเสร็จแล้ว ดูดีไหม?”
ข้าของไอร่าถักเปียที่ตกลงมาต่ำจากหูจนถึงหน้าอก เธอนั่งข้างแม่น้ำมองสะท้อนในน้ำแล้วสำรวจจากข้าง ๆ “ไม่เลว”
คอนริหยิบดอกไม้เล็กสองดอกออกมาจากที่ไหนสักแห่งแล้วปักใส่ข้าของไอร่า“ตอนนี้ดูดีขึ้น”
ไม่คาดคิดว่าผู้หญิงจะเงยหน้าขึ้นและโยนดอกไม้ทั้งสองออกไป “ขี้เหร่!”
คอนริพูดไม่ออก
เธอกำลังเริ่มทำตัวเหมือนเด็กดื้อรั้นเหมือนบุหรง!
“อ๊ะ-ชู่!” บุหรงจาม
อัลแทร์มองเขาด้วยความแปลกใจ “เป็นหวัดเหรอ?”
“เปล่า” บุหรง ตอบแบบไม่ใส่ใจ เช็ดจมูกด้วยผ้าเช็ดหน้า “คงมีคนแอบสาปแช่งข้าอยู่”
“หือ?”
บุหรงเก็บผ้าเช็ดหน้าแล้วยิ้ม “ไอร่าบอกว่าถ้าเราจามทันที แสดงว่าอาจจะมีคนด่าว่าเราอยู่ลับหลัง”
“จริงเหรอ?” อัลแทร์ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ “สาวน้อยของเจ้ารู้เยอะจริง ๆ ขยายขอบเขตความรู้ของข้าเลยนะเนี่ย”
บุหรงภูมิใจ “แน่นอน ผู้หญิงที่ข้าเลือกมาคือสุดยอด!”
อัลแทร์พูดไม่ออก เมื่อไหร่ที่คนนี้ชมคนอื่น เขาก็มักจะไม่ลืมชมตัวเองด้วย
“เดี๋ยวข้าคุยกับเจ้าทีหลังนะ ข้าจะไปหาสาวน้อยของข้า มาหลายวันแล้วคิดถึงนางขึ้นมาแล้วสิ”
ไม่ทันได้ตั้งตัว อัลแทร์ก็จับอกตัวเองและพูดเสียงเบา ๆ “จัดการคนที่เจ้าอยากจัดการให้เรียบร้อยก่อน แล้วจะไปไหนก็ไป”
ที่มีทั้งหมด 50 อสูรปีก ซึ่งทั้งหมดเก่งในการบินและการต่อสู้
บุหรงมองแล้วรู้สึกว่าอสูรเหล่านี้ดีมาก เขาก็พาพวกมันบินออกจากภูเขาหินไป
หลังจากบินไปที่ค่าย บุหรงก็ส่งมอบอสูรปีกทั้ง 50 ตัวให้คอนริจัดการ ขณะที่เขาจะไปหาผู้หญิงที่คิดถึงมาก ๆ
เมื่อเห็นสาวน้อยที่เขาคิดถึงอย่างมากบุหรง ก็ยื่นมือออกไปอุ้มเธอแล้วก้มลงจูบที่แก้ม “คิดถึงข้าไหมตอนที่ข้าไม่อยู่?”
ไอร่าตอบกลับอย่างเย็นชา “ไม่คิดถึงหรอก”
บุหรง: “…”
สาวน้อยดื้อดึง ต้องได้รับการลงโทษ!
เขายื่นมือเข้าไปในเสื้อของเธอและบีบดอกไม้เล็ก ๆ บนสะดือของเธอ “ข้าจะถามเจ้าอีกครั้ง เจ้าคิดถึงข้าไหม?”
ร่างกายของไอร่าอ่อนระโหยจากการโดนบีบ และใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นทันที เธอกดอกหน้าอกของเขาและพูดอย่างหงุดหงิด “เจ้าสัญญากับข้าว่าไม่ทำร้ายข้าอีก!”
“นี่เรียกว่าทำร้ายเหรอ? นี่ชัดเจนว่าเป็นความรัก” บุหรงขบเม้มปากเธอ “เจ้ารู้สึกถึงความรักของข้าไหม?”
ไอร่าอยากจะพูดว่าไม่รู้สึก แต่ดอกไม้น้อยยังคงอยู่ในมือของเขา ถ้าเธอขัดขืนแม้แค่เล็กน้อย เขาก็จะทรมานเธอ
ในที่สุดไอร่าก็ยอมแพ้ต่อการกลั่นแกล้งของเขา และตอบด้วยเสียงโกรธ “รู้สึกแล้ว”
“แล้วเจ้ารักข้าไหม?”
ดวงตาของไอร่าเต็มไปด้วยน้ำตา “รัก”
“คิดถึงข้าในช่วงที่ผ่านมาไหม?”
“คิดถึง”
…
เมื่อเชร์เดินเข้าไปในเต็นท์ เขาเห็นไอร่านอนอยู่ในอ้อมแขนของบุหรง ร่างกายของเธออ่อนแรงและใบหน้าของเธอก็ซีดขึ้น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา
เชร์หยุดชะงักไปชั่วขณะเมื่อเห็นเธอ
เมื่อเห็นว่าเขามาถึงไอร่าก็ยื่นมือทั้งสองข้างออกไปและเรียกชื่อเขา
“เชร์…”
แม้แต่เสียงของเธอก็ยังนุ่มนวล มันทำให้หัวใจของเชร์ละลาย
เขาเดินไปข้างหน้า โน้มตัวลงและยกเธอขึ้น จูบที่ปากของเธอ “เป็นอะไรไป?”
ไอร่าโอบรอบเชร์อย่างแน่นหนาเหมือนเถาวัลย์และพูดด้วยความโกรธ “บุหรงรังแกข้า”
เชร์มองขึ้นไปที่บุหรง “อย่ารังแกนางอีก”
บุหรงเอนตัวไปข้างหลัง มุมปากของเขายกขึ้นเป็นรอยยิ้มจาง ๆ “เจ้าทำให้มันเหมือนกับว่าเจ้าไม่อยากรังแกนางเลยนะตอนนี้”
ไอร่าหันไปจ้องเขาทันที “เชร์ไม่เหมือนกับเจ้าหรอก เขาจะไม่รังแกข้าตลอดเวลาเหมือนจ้า!”
“โอ้ จริงเหรอ?” บุหรงมองไปที่เต็นท์เล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ใต้ร่างของเชร์ “ข้ามั่นใจว่าเขาก็อยากจะถอดเสื้อผ้าเจ้าออก กดเจ้าลง และทำ...”
ไอร่าหน้าแดง “–อย่าพูดเรื่องไร้สาระ!เชร์ไม่เป็นแบบนั้น!”
บุหรงคิดอะไรบางอย่างแล้วหัวเราะ “ใช่แล้วเชร์เป็นสุภาพบุรุษ เขาจะไม่รังแกเจ้า”
เขามองไปที่เชร์อย่างมีนัย “ไม่ใช่เหรอ?”
เชร์ดูเหมือนจะเครียดขึ้น
มันไม่ง่ายเลยที่จะเป็นสุภาพบุรุษ สิ่งที่อยู่ข้างใต้เขามันแข็งจนใกล้จะระเบิดแล้ว
ไอร่าไม่ได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในร่างกายของเขา เธอยังคงกอดเชร์อย่างแน่นหนา “ไปข้างนอกกันเถอะ อย่าคุยกับบุหรง อีกเลย” เธอพึมพำ “คนบ้าอะไรก็ไม่รู้ รู้แต่จะนอนกับข้า ไม่มีความละอายเลย!”
เชร์ไม่ขยับ “ข้ามีเรื่องจะคุยกับบุหรง เดี๋ยวข้าจะตามไปทีหลัง”
“โอ้” เมื่อเห็นว่าพวกเขาจะเริ่มทำงานกันไอร่าก็ขอให้เชร์วางเธอลง
เชร์ยังคงไม่ขยับ “ข้าจะอุ้มเจ้า”
“มันจะรบกวนการพูดคุยของเจ้าไหม?”
“ไม่รบกวนหรอก ข้าจะรู้สึกสบายใจมากกว่าถ้ามีเจ้าอยู่ใกล้ ๆ”
หัวใจของไอร่าอบอุ่น เธอเอนตัวไปข้างหน้าและซบอกเชร์การแสดงออกที่อ่อนหวานและน่ารักของเธอทำให้เชร์และบุหรง รู้สึกถึงความอดทนที่เกือบจะไม่ไหว ทั้งสองคนต่างอยากจะกดเธอลงบนเตียงแล้วทำให้เธอร้องออกมา
เชร์ไอเล็กน้อยและพยายามที่จะละเลยสิ่งที่ยังแข็งอยู่ “คอนริและคนอื่น ๆ ตัดสินใจจะลงมือคืนพรุ่งนี้แล้ว” เขาพูดอย่างจริงจัง
บุหรงก็รู้สึกไม่สบายตัวเล็กน้อย เขาขมวดคิ้วและพูดว่า “คืนพรุ่งนี้? มันรีบไปหน่อยไหม?”
“คอนริต้องการใช้การโจมตีในคืนพรุ่งนี้เพื่อดึงตัวทรยศออกจากพวกเรา”
บุหรงเข้าใจและถามว่า “บอกซวนเหวยเรื่องนี้หรือยัง?”
“ยังไม่ได้บอก เขาคิดว่าจะบอกเขาคืนนี้”