ตอนที่ 160

ตอนที่ 160

“ภารกิจนี้ง่ายก็จริง แต่... ต้องมีรางวัลนะครับ”

หัวหน้าทีมหลี่คุนหลุนลังเล แต่ก็ยังไม่ตกลง เรื่องรางวัลต้องเคลียร์ให้ชัดเจน

แค่บอกว่ามีรางวัลใหญ่ ใครจะไปรู้ว่า "ใหญ่" แค่ไหน?

บางคนอาจจะคิดว่าอุปกรณ์ระดับตำนานก็ใหญ่แล้ว บางคนอาจจะคิดว่าเงิน 100,000 เซนี่ก็ใหญ่แล้ว... ถ้าไม่ระบุให้ชัดเจน อนาคตอาจจะมีปัญหา

“หัวหน้าทีมหลี่ อยากได้อะไรล่ะ?” นายกเทศมนตรีเหลียงถาม ยิ้มๆ

หัวหน้าทีมหลี่คุนหลุนยิ้ม “ไม่ใช่ว่าผมอยากได้อะไร แต่ผมอยากเห็นความจริงใจของทางการ”

ทุกคนหันมาสนใจ จริงๆ แล้วภารกิจนี้ง่ายมาก ไม่ต้องทำอะไรเป็นพิเศษ ไม่มีการประเมิน

ตามหลักเหตุผลแล้ว แค่ให้ของเล็กๆ น้อยๆ ก็พอ

แต่นายกเทศมนตรีเหลียงดันพูดว่า "ต้องมีรางวัลใหญ่" หัวหน้าทีมหลี่คุนหลุนก็เลยถามให้ชัดเจน

ในฐานะหัวหน้าทีม ต้องเรียกร้องผลประโยชน์ให้กับลูกน้อง

“งั้น... เอาอุปกรณ์ระดับสูงเป็นไง?” นายกเทศมนตรีเหลียงครุ่นคิด

“ต้องเหมาะกับอาชีพของผู้รับด้วยนะครับ” หัวหน้าทีมหลี่คุนหลุนต่อรอง

“ไม่มีปัญหา” นายกเทศมนตรีเหลียงพยักหน้า ตกลง

“งั้นท่านก็เอามาเลยสิครับ” หัวหน้าทีมหลี่คุนหลุนยื่นมือขวาออกไป

“หมายความว่ายังไง?”

“เทียนเต๋าเป็นคนเจอเฉินป๋อเสวี่ย เขาก็ทำภารกิจสำเร็จแล้ว ไม่ใช่เหรอครับ?”

“เขาเจอก่อนที่ภารกิจจะประกาศ แบบนั้นไม่นับหรอก” นายกเทศมนตรีเหลียงปฏิเสธ

ภารกิจต้องทำหลังจากประกาศแล้วเท่านั้น ไม่สามารถย้อนหลังได้

นายฆ่ามอนสเตอร์ก่อน แล้วค่อยรับภารกิจ แล้วมาขอรางวัลได้เหรอ?

หัวหน้าทีมหลี่คุนหลุนก็เข้าใจ จึงพูดต่อ “ถึงจะไม่นับ แต่เขาก็เป็นคนแรกที่เจอเฉินป๋อเสวี่ย อย่างน้อยก็ต้องมีรางวัลให้เขา ใช่ไหมครับ?”

“อันนั้นไม่มีปัญหา” นายกเทศมนตรีเหลียงพยักหน้า

ชื่อของรางวัลมักจะสำคัญกว่าตัวรางวัล

เทียนเต๋าเจอเฉินป๋อเสวี่ยก่อนที่ภารกิจจะประกาศ จึงไม่นับว่าทำภารกิจสำเร็จ แต่เขาสามารถได้รับรางวัลสำหรับการเจอเฉินป๋อเสวี่ย

ถึงแม้รางวัลจะเหมือนกัน แต่แค่ชื่อต่างกันก็ไม่มีใครจับผิดได้

“แต่เรื่องนี้ต้องผ่านขั้นตอนทางการนะครับ” นายกเทศมนตรีเหลียงกล่าวเสริม “กว่าจะได้รับรางวัลก็คงอีกวันหนึ่ง”

“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่รีบ” เทียนเต๋าพูดแทรก

“งั้นเหรอ ถ้างั้นฉันไปก่อนนะ” นายกเทศมนตรีเหลียงโล่งใจ กล่าวลา ก่อนจะเดินออกจากดันเจี้ยน

คนอื่นๆ ก็ทยอยกันกลับ เหลือเพียงเทียนเต๋า

เทียนเต๋ายิ้ม “ท่านเทพ ออกมาได้แล้ว!”

แต่รอแล้วรอเล่า ก็ไม่มีเสียงตอบรับ ท่านเทพคือภูติจิ๋วที่เคยอยู่ที่นี่

“หา? ท่านเทพไปแล้วเหรอ?” เทียนเต๋าสงสัย ก่อนจะนึกขึ้นได้

เขารีบหยิบกระบองทองคำออกมา กระแทกพื้น

“ท่านเทพ จะออกมาไหม!”

เสียงแหบแห้งดังขึ้น ชายชราร่างเล็ก หัวเป็นคน ตัวเป็นนก โผล่ขึ้นมาจากพื้นดิน เขาคือเทพประจำขุนเขียวตะวันลับ

“ฉันก็นึกว่านายหายไปแล้ว”

เทียนเต๋ายิ้ม

“เป็นไปไม่ได้หรอก” เทพหัวเราะ ขยับปีก “ตาแก่อย่างฉัน เกิดมาก็อยู่แต่ที่นี่แหละ ไม่มีวันจากไปไหน”

“เหรอครับ” เทียนเต๋าพยักหน้า ถามต่อ “ผมปลูกสมุนไพรไว้ที่นี่ ท่านช่วยดูแลให้หน่อยได้ไหม?”

“อยู่ข้างหน้าโน่นใช่ไหม?” เทพเม้มปากไปทางไร่นา

“ใช่ครับ”

"ไม่มีปัญหา" เทพลองดูแล้วกล่าวว่า "ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น อีกไม่กี่วันก็งอกแล้ว"

"แต่... สมุนไพรพวกนี้โตช้ามาก ในฐานะเทพ ท่านน่าจะช่วยอะไรได้บ้างใช่ไหมครับ?" เทียนเต๋าถาม

"แน่นอนระดับฉันแล้ว- .. อ๊ะ ไม่ แกรู้ได้ยังไง?" เทพตกใจ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเผลอพูดอะไรออกไป จึงรีบปิดปาก

"ดูเหมือนว่าท่านจะมีวิธีนะครับ" เทียนเต๋ายิ้ม มองเทพด้วยสายตาอ่อนโยน "ช่วยผมหน่อยสิครับ ปลูกสมุนไพรพวกนี้ต่อไป ถ้าท่านต้องการอะไรก็บอกผมได้เลย"

"ไม่ได้ๆ" เทพส่ายหน้าปฏิเสธ

"พลังวิญญาณที่นี่เหลือน้อยแล้ว ถ้าเอาไปใช้ปลูกสมุนไพรก็ไม่พอหรอก"

"พลังวิญญาณ? เติมไม่ได้เหรอครับ?"

"ไม่ได้หรอก" เทพยิ้มอย่างขมขื่น "ตั้งแต่พลังฟ้าดินล่มสลาย เศษเสี้ยวต่างๆ ก็กระจัดกระจายไปทั่ว ที่นี่ขาดการติดต่อกับพลังฟ้าดินมานานแล้ว จะเติมพลังวิญญาณได้ยังไง"

"หา?" เทียนเต๋าตกใจ ถามอย่างรีบร้อน "ท่านหมายความว่าที่นี่เป็นแค่เศษเสี้ยวของพลังฟ้าดิน?"

"ใช่" เทพพยักหน้า คร่ำครวญ "โลกนี้ตายไปแล้ว เหลือแค่เศษเสี้ยวนี้... เว้นแต่ว่าจะเจอโลกใบเดิม ไม่งั้นพลังวิญญาณที่นี่ก็จะน้อยลงเรื่อยๆ จนกระทั่งกลายเป็นภูเขาธรรมดาๆ"

"แบบนี้นี่เอง" เทียนเต๋าเข้าใจ ก่อนจะครุ่นคิด ถามต่อ "ถ้าพลังวิญญาณที่นี่หมดไป ท่านจะเป็นยังไงครับ?"

"ฉันก็คงจะหายไปเหมือนกัน" เทพไม่ได้ปิดบัง "เทพอย่างฉันเกิดจากพลังวิญญาณ พอพลังวิญญาณหมด ฉันก็ตาย"

"น่าเสียดายแฮะ" เทียนเต๋าถอนหายใจ นึกถึงนายพลปาและนายพลเปียวในดันเจี้ยนเขาฮัวกั๋วซาน

ว่าแต่ เขาฮัวกั๋วซานกับขุนเขียวตะวันลับ เหมือนจะอยู่ในไซอิ๋วนะ!

ถ้าเขาเจอแดนลับแห่งเขาฮัวกั๋วซาน จะนับว่าเป็นการเจอเศษเสี้ยวของโลกใบเดิมหรือเปล่า?

"ผมเจอแดนลับแห่งเขาฮัวกั๋วซาน มันเป็นเศษเสี้ยวของโลกใบเดิมของท่านหรือเปล่าครับ?"

"เขาฮัวกั๋วซาน! แกหมายถึงเขาฮัวกั๋วซานของซุนหงอคงน่ะเหรอ?" เทพตื่นเต้น ใบหน้าที่แดงก่ำอยู่แล้วก็ยิ่งแดงขึ้นไปอีก

"ใช่ครับ ข้างในยังมีนายพลปา กับนายพลเปียวอยู่ด้วย"

"จริงด้วยสิ!" เทพกล่าวอย่างตื่นเต้น "นั่นเป็นส่วนหนึ่งของโลกใบเดิม! พาฉันไปเร็วๆ..."

"จะพาไปยังไงครับ?" เทียนเต๋างง มันเป็นดันเจี้ยนนะ จะพาไปได้ยังไง?

เทพรีบพูด "แกบอกว่ามีนายพลปา กับนายพลเปียวอยู่ที่นั่น... ไปบอกพวกเขาสิ เดี๋ยวพวกเขาก็บอกเองว่าต้องทำยังไง"

"แล้ว... ทำไมท่านไม่ย้ายไปอยู่ที่นั่นล่ะครับ?"

"เพราะที่นี่ยังสมบูรณ์อยู่" เทพอธิบาย "อีกอย่าง ถ้าฉันย้ายไปที่นั่น ฉันก็จะกลายเป็นเทพของเขาฮัวกั๋วซานสิ แบบนั้นไม่ได้หรอก"

"แล้วถ้าพวกเขาย้ายมาที่นี่ พวกเขาก็จะเป็นลูกน้องของท่าน ไม่ใช่เหรอครับ?"

เทพตัวน้อยๆ อยากจะฮุบเขาฮัวกั๋วซาน ช่างทะเยอทะยานเสียจริง

"ไม่ๆๆ พวกเราเท่าเทียมกันได้" เทพรีบอธิบาย "ฉันเป็นแค่เทพตัวเล็กๆ จะไปมีเจตนาไม่ดีอะไรได้ อุฮิอุฮิ"