บทที่ 461 ปากบอกว่าไม่ แต่ร่างกายซื่อสัตย์มาก
“อาจารย์!!!” สือห่าวพุ่งเข้ามาในอ้อมอกของเย่เฉิน ร้องไห้โฮ น้ำมูกเลอะเสื้อผ้าของเย่เฉินจนเปรอะไปหมด เย่เฉินได้แต่ลูบหัวเขาอย่างจนใจ พยายามปลอบโยนว่า “ศิษย์เอ๋ย เจ้าเก่งมากแล้ว จะร้องไห้ไปทำไมกัน? อาจารย์พอใจกับผลงานของเจ้ามาก อาจารย์ภูมิใจในตัวเจ้ามากจริง ๆ!!!” เขาไม่เคยปลอบเด็กขี้แยแบบนี้มาก่อนเลย นอกจากจะชมแล้ว เย่เฉินก็ไม่รู้จะทำอะไรได้อีก
