บทที่ 40 มาเป็นเพื่อนกัน

บทที่ 40 มาเป็นเพื่อนกัน

หลินเซินไม่สนใจเว่ยหวู่ฟู่ เดินไปพลางพูดว่า “นายไม่อยากรู้เหรอว่าทำไมพวกเรามาที่นี่?”

“ฉันไม่สนว่าพวกนายมาที่นี่ทำไม” เทียนซินไม่สนใจคำพูดของหลินเซิน ยังคงเล็งปืนไปที่เว่ยหวู่ฟู่ พร้อมจะยิง

ในสายตาของเขา ถึงเว่ยหวู่ฟู่จะเป็นแค่ผู้พิการระดับโลหะผสม ก็ยังอันตรายกว่าหลินเซินที่เป็นแค่ระดับเหล็กกล้า

“นายรู้ไหมว่ามีสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งกว่าสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์? ถ้าฆ่าเขา นายก็จะไม่มีทางรู้ว่าสิ่งมีชีวิตนั้นอยู่ที่ไหน” หลินเซินเร่งพูด จะช่วยชีวิตเว่ยหวู่ฟู่ได้หรือไม่ ขึ้นอยู่กับโชคชะตาของเขาเอง

“นายพูดว่าอะไรนะ?” เทียนซินหยุดนิ้วที่กำลังจะเหนี่ยวไก ถึงแม้ว่าปากกระบอกปืนจะยังคงเล็งไปที่เว่ยหวู่ฟู่ แต่สายตาของเขากลับมองไปที่หลินเซิน

“ดูเหมือนนายจะรู้ว่าฉันกำลังพูดถึงอะไร ใช่ไหม?” หลินเซินเดินไปพลางพูด ดูเหมือนว่าเขากำลังเดินไปหาเว่ยหวู่ฟู่ แต่จริงๆ แล้วตำแหน่งที่เว่ยหวู่ฟู่อยู่ ห่างจากเทียนซินไม่ถึงเจ็ดก้าว

เทียนซินไม่ได้ขัดขวาง พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันไม่รู้ แต่หวังว่าสิ่งที่นายรู้ จะสามารถช่วยชีวิตนายได้”

“เหนือกว่าสิ่งมีชีวิตที่กลายพันธุ์ ยังมีสิ่งมีชีวิตระดับสูงกว่านี้อีก นายน่าจะรู้ ใช่ไหม?” หลินเซินพูด

“นั่นเป็นแค่ตำนาน อย่าบอกนะว่าบนดาวดวงนี้มีสิ่งมีชีวิตในตำนานแบบนั้นอยู่จริงๆ” เทียนซินพูดว่าไม่เชื่อ แต่ท่าทีเขากลับดูไม่ได้ตั้งใจจะยิง

“ถ้านายไม่เชื่อ ก็ยิงเลย” หลินเซินเดินมาถึงข้างๆ เว่ยหวู่ฟู่ ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“เชื่อหรือไม่เชื่อ เป็นเรื่องของฉัน นายพูดให้ชัดเจนก่อน” เทียนซินกล่าว

“พูดไม่ได้” หลินเซินส่ายหัว

“ทำไมพูดไม่ได้?” เทียนซินสงสัย

“เพราะฉันแต่งเรื่องต่อไม่เป็นแล้ว” หลินเซินยิ้ม

“ไอ้สารเลว! หาที่ตาย!” เทียนซินรู้สึกเหมือนโดนหลินเซินดูถูก เขาไม่ได้โจมตีเว่ยหวู่ฟู่ แต่หันปากกระบอกปืนไปที่หลินเซิน แล้วเหนี่ยวไก

นี่คือสิ่งที่หลินเซินต้องการ เพราะในวินาทีที่เทียนซินเหนี่ยวไก ความเร็วของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วราวกับภาพลวงตา

ความเร็วในการยิงของปืนพกทูตสวรรค์คือ 44 เร็วกว่าระดับคริสตัล แต่ความเร็วของหลินเซินตอนนี้เร็วกว่า 44 เร็วมากจนเหมือนภาพติดตา

นิ้วของเทียนซินยังกดไกไม่สุด หลินเซินก็มาถึงตรงหน้าเขาแล้ว หลินเซินจี้จุดลงบนตัวของเทียนซิน ท่ามกลางสายตาที่สงสัย ตกใจ ไม่อยากเชื่อ และหวาดกลัวของเทียนซิน

ร่างกายของเทียนซินแข็งทื่อ นิ้วที่กดไกค้างอยู่ กดต่อไม่ได้

“เป็นไปไม่ได้… ไอ้ขยะเหล็กกล้า… ทำไมถึงเร็วขนาดนี้… ยิ่งเป็นมนุษย์ เผ่าพันธุ์ขยะที่โง่เง่า ป่าเถื่อน…” เทียนซินรู้สึกเหมือนโลกทัศน์และความรู้ของเขาพังทลายลง

ระดับเหล็กกล้าเป็นไปไม่ได้ที่จะเร็วขนาดนี้ นี่คือกฎเหล็ก ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์ที่เพิ่งเข้าสู่จักรวาล หรือเผ่าพันธุ์ที่วิวัฒนาการในจักรวาลมานับล้านๆ ปี ก็ไม่สามารถทำลายกำแพงระหว่างระดับได้

ที่เทียนซินไม่เข้าใจยิ่งกว่านั้นคือ ถึงแม้เขาจะบาดเจ็บ แต่ร่างกายของเขาก็ยังแข็งแกร่ง แล้วระดับเหล็กกล้าใช้วิธีอะไร ถึงทำให้เขาขยับและพูดไม่ได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

เทียนซินมองหลินเซิน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจและสับสน

สายตาของเว่ยหวู่ฟู่ก็ดูซับซ้อน คิดในใจว่า “คนๆ นี้… ยิ่งมายิ่งเหนือความคาดหมาย…”

หลินเซินไม่สนใจว่าพวกเขาคิดอะไร ค่อยๆ หยิบปืนแคปซูลสัตว์เลี้ยงจากมือของเทียนซินออกมา

ในสายตาของหลินเซิน ชาวสวรรค์ที่ไม่มีเกราะป้องกัน รับมือได้ง่ายกว่าสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์

ร่างกายของเทียนซินมีความยืดหยุ่นสูง อาวุธระดับโลหะผสมอาจทำอะไรเขาไม่ได้ แต่เนื้อเขานุ่ม ขณะที่การจี้จุดนั้น ยิ่งแข็งก็ยิ่งจี้จุดยาก ยิ่งนุ่มก็ยิ่งจี้จุดง่าย

ต่อให้จะยืดหยุ่นแค่ไหน ต่อให้จะหนังเหนียวแค่ไหน ถ้านุ่ม ก็จี้จุดได้ง่ายๆ

บางครั้งหลินเซินก็รู้สึกว่า ความสามารถในการจี้จุดก็เหมือนกับนิสัยของคน ถ้านิสัยแข็งกร้าว คนอื่นก็จะควบคุมนายได้ยาก แต่ถ้านิสัยอ่อนแอ ต่อให้มีความสามารถมากแค่ไหน ก็ยังโดนคนอื่นควบคุมได้ง่าย ‘รังแกผู้อ่อนแอ หวั่นเกรงผู้แข็งแกร่ง’ นี่เป็นธรรมชาติของมนุษย์

“เว่ยหวู่ฟู่ นายใช้เจ้านี่เป็นไหม?” หลินเซินดูโครงสร้างของปืนแคปซูลสัตว์เลี้ยงกระบอกนี้ มันคล้ายกับปืนพก แต่ก็มีความแตกต่าง

ตัวปืนสีขาวเหมือนหยก มีลวดลายลึกลับสลักอยู่ รูปร่างดูหรูหรา ผสมผสานความสวยงามแบบโบราณและทันสมัย

เข็มแทงชนวนของปืนเป็นรูปปีกนางฟ้า ดูแปลกตา

หลินเซินรู้วิธียิงปืน แต่เขาไม่รู้วิธีเปิดซองกระสุน มันเปิดไม่เหมือนปืนที่เขาเคยเห็น เขาอยากดูว่าข้างในมีแคปซูลสัตว์เลี้ยงอะไรบ้าง

“เป็น” เว่ยหวู่ฟู่พยักหน้า

หลินเซินยื่นปืนให้เขา หลังจากที่เว่ยหวู่ฟู่รับปืนมา เขาก็กดปุ่มบางอย่างบนตัวปืน แล้วสะบัด โม่ปืนก็เด้งออกมา

เว่ยหวู่ฟู่มองดู แล้วยื่นปืนคืนให้หลินเซิน

หลินเซินรับปืนมาดู ก็อดไม่ได้ที่จะสบถ “ไอ้ขี้โกหก ยังทำเป็นเก่ง หน้าด้านจริงๆ”

ลูกโม่ของปืนมีช่องใส่กระสุนเจ็ดช่อง แต่ละช่องสามารถใส่แคปซูลสัตว์เลี้ยงได้หนึ่งอัน แต่มีช่องว่างอยู่หกช่อง มีแคปซูลสัตว์เลี้ยงอยู่แค่ช่องเดียว และดูเหมือนจะเป็นแคปซูลระดับโลหะผสม

“ไม่แปลกใจเลยที่มันไม่ยิง ที่แท้ก็ยิงได้แค่นัดเดียว แถมยังไม่แน่ว่าจะฆ่าเว่ยหวู่ฟู่ได้” หลินเซินดันโม่ปืนกลับเข้าที่

“ด้าม .. กุญแจ” เว่ยหวู่ฟู่พูดอีกครั้ง

หลินเซินเข้าใจความหมายของเว่ยหวู่ฟู่ เขาทำตามที่เว่ยหวู่ฟู่ทำ กดปุ่มที่ด้ามปืน มีบางอย่างที่คล้ายซองกระสุนเลื่อนออกมาจากใต้ด้ามปืน ข้างในไม่ใช่กระสุน แต่เป็นกุญแจ

“ออกแบบได้ฉลาดดีนี่” หลินเซินเล่นอยู่พักหนึ่ง ก็เข้าใจวิธีใช้แล้ว รู้สึกดีใจมาก

สำหรับคนอื่น นี่คืออาวุธที่ใช้เรียกสัตว์เลี้ยง ประเด็นสำคัญคือสัตว์เลี้ยงข้างในจะแข็งแกร่งแค่ไหน ปืนเป็นแค่ตัวเร่งความเร็ว

แต่สำหรับหลินเซิน มีเจ้านี่แล้ว เขาก็จะมีความเร็วที่เหนือกว่าระดับคริสตัล

แต่หลินเซินยังไม่เข้าใจว่าพลังงานที่ใช้เร่งความเร็วการแปลงร่างและการเคลื่อนที่ของสัตว์เลี้ยงมาจากไหน และจะใช้ได้ตลอดไปไหม

หลินเซินถามเว่ยหวู่ฟู่ เว่ยหวู่ฟู่บอกว่าเขาไม่รู้ มนุษย์สร้างสิ่งนี้ไม่ได้ มันเป็นเทคโนโลยีของมนุษย์ต่างดาว มีมนุษย์เพียงไม่กี่คนที่มี ส่วนใหญ่ได้มาจากการซื้อหรือแลกเปลี่ยนกับมนุษย์ต่างดาว

ก่อนหน้านี้เว่ยหวู่ฟู่เคยใช้ปืนแคปซูลสัตว์เลี้ยง แต่เขาก็แค่รู้วิธีใช้ ไม่รู้รายละเอียดเกี่ยวกับโครงสร้าง

“นายชื่อเทียนซิน ใช่ไหม? ตอนนี้ฉันให้นายมีโอกาสอีกครั้ง จะคว้าไว้ได้ไหม ขึ้นอยู่กับตัวนายแล้ว” หลินเซินจี้จุดลงบนตัวเทียนซินอีกครั้ง

เทียนซินพูดได้อีกครั้ง สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปมา แล้วก็ยิ้ม “สหาย เมื่อกี้นายพูดถูก ฉันคิดว่าเราร่วมมือกันจะได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย เป็นเพื่อนกันเถอะ”

“แต่ก่อนอื่น นายน่าจะรู้ว่าบนดาวดวงนี้มีสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งกว่าสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ ใช่ไหม?” หลินเซินเบะปาก

เทียนซินพูดอย่างจริงจัง “อาจจะมี แต่ฉันไม่แน่ใจ ฉันรู้แค่ว่ามีจ้าวพิภพคนหนึ่งตายบนดาวดวงนี้ ถ้าเราหาของที่เขาทิ้งไว้ได้ เราก็จะแข็งแกร่งขึ้น ฉันเสี่ยงตายมาที่นี่ ก็เพื่อตามหาของที่จ้าวพิภพคนนั้นทิ้งไว้”

“จ้าวพิภพ?” หลินเซินมองเทียนซินด้วยความสงสัย

“แบ่งสวรรค์ ชี้พื้นดิน ปกครองดวงดาวนับพัน กำหนดชีวิตและความตายของเผ่าพันธุ์นับล้าน นั่นคือจ้าวพิภพ มีแต่ผู้ที่แข็งแกร่งและไร้เทียมทานที่สุดในจักรวาล ถึงจะมีคุณสมบัติเป็นจ้าวพิภพ” เทียนซินพูดอย่างช้าๆ