บทที่ 34 ให้ผมไปทำงานในคุก?
หลี่เว่ยตงนั่งลงตรงข้ามหลี่ซูฉวิน พร้อมมองเขาอย่างสงสัย
“เมื่อคืนฉันไปเยี่ยมพี่ชายแกที่โรงพยาบาลมา แล้วก็ได้อธิบายเรื่องทั้งหมดกับเขาแล้ว” หลี่ซูฉวินเริ่มต้น
หลี่เว่ยตงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะในใจ “อธิบาย? พี่หมินฟัง? แปลกสิ!”
หลี่เว่ยหมินคงด่ากลับแทบจะทันทีเมื่อได้ยิน
“ฉันไม่อยากโทษว่าใครถูกหรือผิด แต่แกก่อเรื่องนี้เอง แกต้องรับผิดชอบ”
“ยังไงล่ะ? ให้ฉันจ่ายค่ารักษาเขางั้นเหรอ?” หลี่เว่ยตงพูดพลางหัวเราะเยาะ
“ไม่ต้องถึงขนาดนั้น แต่ฉันตกลงเรื่องงานให้พี่แกไว้แล้ว เขาควรจะไปเริ่มงานในอีกไม่กี่วันนี้”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม?” หลี่เว่ยตงถาม
“ฉันคิดดูแล้ว งานนี้ถือว่าดีมาก และฉันก็ได้ใช้เส้นสายไปแล้ว การผิดนัดคนมันไม่ดี ดังนั้นแกต้องไปทำงานแทนพี่แกก่อน พอเขาหายดีแล้วค่อยเปลี่ยนกัน”
หลี่ซูฉวินอธิบายแผนที่เขาคิดมาทั้งคืน
นี่ไม่ใช่แค่เรื่องของหลี่เว่ยหมิน แต่เขามองว่าหลี่เว่ยตงก็ต้องถูก “อบรม” เช่นกัน
“แกช่วยงานนี้ไม่เสียหายอะไร เงินเดือนในช่วงที่แกทำก็เก็บไว้ใช้เอง”
หลี่เว่ยตงตกใจ ไม่ใช่เพราะเงินเดือน แต่เพราะแผนนี้ทำให้เขาไม่สามารถใช้ชีวิตสบาย ๆ ได้อีก
“นี่มันเรื่องงานปลอมตัว ผมไม่อยากทำอะไรที่หลอกลวง”
“มันก็แค่ชั่วคราว ไม่มีใครสนใจหรอก” หลี่ซูฉวินไม่แสดงท่าทีแคร์
เขาอธิบายว่าตำแหน่งงานนั้นสำคัญที่ “สิทธิ์” ในตำแหน่ง ไม่ใช่ตัวบุคคลที่ทำงาน
“ไม่อยากไปงั้นเหรอ? งั้นแกไปดูแลพี่แกแทนในช่วงที่เขาพักฟื้น”
เมื่อเห็นหลี่เว่ยตงยังไม่พูดอะไร หลี่ซูฉวินเพิ่มแรงจูงใจ
“ถ้าแกทำงานนี้จนจบ ฉันจะช่วยให้แกย้ายทะเบียนบ้านมาอยู่ในเมือง และแกจะได้งานมั่นคงหลังจากนั้น”
หลี่เว่ยตงฟังแล้วรู้สึกเหมือนจะหัวเราะออกมา “อะไรคือจากคุกมาได้งานมั่นคง? เหมือนฉันเป็นนักโทษยังไงไม่รู้”
แม้จะไม่เห็นความสำคัญของทะเบียนบ้านในเมือง แต่หลี่เว่ยตงรู้ดีว่าในยุคนี้ หลายอย่างจำเป็นต้องมีเอกสารรับรอง
จางซิ่วเจินที่นั่งอยู่ข้าง ๆ พยายามพูดช่วย
“เว่ยตง ฟังพ่อแกเถอะ การได้ทะเบียนบ้านในเมืองมันสำคัญมากนะ”
ย่าที่เงียบมานานก็เดินมาสนับสนุนข้อเสนอนี้
หลี่เว่ยตงรู้ทันทีว่าเขาไม่มีทางเลี่ยง แม้จะไม่เห็นคุณค่าของการย้ายทะเบียนบ้านและงานในยุคนี้
“ได้ ผมจะไป แต่ขอเวลาสักสองสามวัน”
“แล้วแกจะไปทำอะไร?” หลี่ซูฉวินถามทันที
หลี่เว่ยตงนั่งลงพลางยกมือขึ้นนับนิ้วอย่างตั้งใจ
“ผมขอเวลาไม่กี่วัน เพราะมีหลายอย่างที่ต้องทำก่อน”
“อะไรบ้าง?” หลี่ซูฉวินถามด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“หนึ่ง ผมให้เพื่อนช่วยหาเตียงกับเก้าอี้นอนอยู่ คิดว่าคงได้ข่าวเร็ว ๆ นี้ สอง ผมยังไม่ได้จัดการเรื่องหมูป่าที่สัญญาไว้กับเพื่อน ต้องกลับไปชนบทจัดการก่อน”
“สาม ผมตั้งใจจะซื้อแป้งสาลีกับไข่มาตุนไว้ให้ที่บ้าน และสุดท้ายก็ยังไม่ได้เริ่มซ่อมแซมห้องฝั่งตะวันออกเลย”
พูดจบ หลี่เว่ยตงมองพ่อด้วยสายตาที่เหมือนจะบอกว่าเขายุ่งจนไม่มีเวลา
“แกยังคิดจะไปตลาดมืดอีกเหรอ?” หลี่ซูฉวินขมวดคิ้วทันที
“ใช่ครับ แม่ไม่ต้องห่วงนะ ผมจะปลอมตัวดี ๆ ไม่มีใครจำได้แน่นอน” หลี่เว่ยตงพูดพลางพยายามปลอบจางซิ่วเจิน
จางซิ่วเจินรีบแย้ง
“อย่าเลยเว่ยตง ฉันจะจัดการเรื่องข้าวของในบ้านเอง ตลาดมืดอันตรายเกินไป”
แต่หลี่เว่ยตงยังไม่คิดเปลี่ยนใจ
หลี่ซูฉวินจึงพูดตัดบท
“เอาล่ะ หลังจากแกจัดการหมูป่าเสร็จแล้ว ห้ามไปตลาดมืดอีก ไม่ว่าเรื่องข้าวของในบ้านหรืออะไรก็ตาม”
เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ไม่อาจปฏิเสธได้
“เรื่องห้องฝั่งตะวันออก ไม่ต้องไปดูเองหรอก ให้แม่แกดูแลแทน แกทำอะไรไม่เป็นหรอก”
หลี่เว่ยตงฟังแล้วรู้สึกเหมือนถูกตีกรอบ แต่เขาไม่ได้พูดอะไร
“ถ้าไม่พอใจ แกก็ไม่ต้องกินข้าวที่ฉันหามา” หลี่ซูฉวินพูดพลางแอบเหน็บแนม
หลี่ซูฉวินมองลูกชายด้วยสายตาเย็นชา
“ไม่กิน? ใครว่าไม่กิน ของดี ๆ แบบนั้น ฉันกินแน่นอน”
ในบ้านนี้ หลี่ซูฉวินยังคงคิดว่าตัวเองคือคนที่คุมทุกอย่าง
จางซิ่วเจินรีบเข้ามาห้ามปราม
“เอาล่ะ ๆ ตกลงแบบนี้ หลังจากเว่ยตงจัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว ค่อยไปเริ่มงาน”
เธอรู้ดีว่าหากปล่อยให้พ่อลูกทะเลาะกันต่อไป คงไม่มีทางจบง่าย ๆ
หลังจากทานข้าว หลี่เว่ยตงย้ายเก้าอี้ออกไปนั่งตากแดดอีกครั้ง
หลี่ซูฉวินมองลูกชายด้วยสายตาเย็นชา เขายิ่งมั่นใจว่าการส่งหลี่เว่ยตงไปทำงานในคุกคือทางออกที่ดีที่สุด
“ชอบตากแดดนักใช่ไหม? งั้นไปตากแดดที่คุกดีกว่า”
หลี่ซูฉวินคิดในใจ พลางวางแผนอย่างแน่วแน่
(จบบท)###