บทที่ 33 ไข่ของเว่ยหวู่ฟู่

บทที่ 33 ไข่ของเว่ยหวู่ฟู่

“ข้างนอกแทบไม่เจอสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ ทำไมที่นี่ถึงมีเยอะจัง แค่บนชายหาดก็เจอไปสองตัวแล้ว” หลินเซินรู้ว่าตอนนี้เขาถอยไม่ได้ ถอยก็เท่ากับตาย

แม้แต่เว่ยหวู่ฟู่ที่โหดเหี้ยม มีทักษะมีดที่รวดเร็ว ก็ยังสู้สิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ตัวนี้ไม่ได้ ฉะนั้นมือปืนความเร็วสูงก็ยิ่งไม่ใช่คู่มือ

อย่างไรก็ตาม ถ้ามือปืนความเร็วสูงตาย หลินเซินก็จะเป็นเหมือนเนื้อบนเขียง รอโดนเชือด

“ยิง!” หลินเซินกัดฟันสั่ง

มือปืนความเร็วสูงเหนี่ยวไกโดยไม่ลังเล กระสุนพุ่งออกจากปากกระบอก ตรงไปที่หัวของสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์

ในขณะเดียวกัน มือปืนความเร็วสูงก็หลบสามง่ามของสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ไปได้อย่างหวุดหวิด

สิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์เอียงหัว หลบกระสุนของมือปืนความเร็วสูง ความเร็วของมันพอๆ กับมือปืนความเร็วสูง โชคดีที่มือปืนความเร็วสูงเป็นสัตว์เลี้ยงสายความเร็วระดับสูง ไม่งั้นคงโดนสามง่ามแทงเข้าไปแล้ว

“รับนี่ไป” หลินเซินล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า หยิบของบางอย่างออกมา แล้วใช้แรงทั้งหมดที่มีขว้างไปให้เว่ยหวู่ฟู่ ถึงแม้จะปะทะกันแค่ครั้งเดียว แต่หลินเซินก็รู้ว่ามือปืนความเร็วสูงไม่ใช่คู่มือของมัน

ความเร็วคืออาวุธที่แข็งแกร่งที่สุดของมือปืนความเร็วสูง แต่ก็ยังสู้สิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ตัวนี้ไม่ได้ ด้านอื่นๆ ก็คงด้อยกว่ามาก สู้ไม่ได้แน่นอน

เว่ยหวู่ฟู่รับของที่หลินเซินขว้างมา เป็นใบมีดคริสตัลรูปร่างเหมือนใบไม้ เขารีบใช้สองนิ้วหนีบใบมีด จ้องมองสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ แล้วพูดเบาๆ ว่า “ไป”

หลินเซินไม่สนใจเขา ตอนที่เว่ยหวู่ฟู่มีทั้งสัตว์เลี้ยงและมีดถังระดับคริสตัล ยังสู้สิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ตัวนี้ไม่ได้ ตอนนี้มีแค่ใบมีดอันเดียว จะมีทางชนะได้ยังไง

“หาโอกาสยิงตาของมัน ที่เหลือฉันจัดการเอง” หลินเซินตะโกน

เว่ยหวู่ฟู่ขมวดคิ้ว เขาไม่เข้าใจว่าหลินเซินหมายความว่ายังไง เขาไม่คิดว่าหลินเซินจะมีความสามารถทำร้ายสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ได้

เว่ยหวู่ฟู่ไม่ได้พูดอะไร เขารู้ว่าหลินเซินหนีไปไหนไม่ได้ไกล ถ้าเขาและมือปืนความเร็วสูงตาย หลินเซินก็ต้องตาย หนีหรือไม่หนีก็ไม่ต่างกัน

หลังจากที่สิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์หลบกระสุนได้แล้ว มันก็สะบัดสามง่าม ฟาดเข้าที่เอวของมือปืนความเร็วสูง มือปืนความเร็วสูงยังไม่ทันได้ยิงนัดที่สอง แสดงให้เห็นว่าในด้านความเร็ว สิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ยังเหนือกว่าเล็กน้อย ค่าความเร็วของมันอาจจะเต็ม 20

แน่นอน ก็อาจเป็นไปได้ว่าค่าความเร็วของมันทะลุขีดจำกัด 20 เหมือนเครื่องบดสังหาร ไปถึง 21 แต่หลินเซินรู้สึกว่ามันไม่ได้เร็วเท่าเครื่องบดสังหาร ดังนั้นค่าน่าจะไม่ถึง 21

มือปืนความเร็วสูงได้แต่ถอยอย่างรวดเร็ว พร้อมกับยิงอีกนัด กระสุนยังคงเล็งไปที่หน้าของสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์

หลินเซินจงใจให้มือปืนความเร็วสูงเล็งไปที่หน้าของสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์

ในระยะใกล้ขนาดนี้ สิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ยังคงหันหน้าหลบกระสุนได้ พร้อมกับหมุนสามง่าม ฟาดเข้าหามือปืนความเร็วสูงอีกครั้ง

“เอาเลย!” หลินเซินตะโกนกะทันหัน ครั้งนี้มือปืนความเร็วสูงไม่ได้ถอย แต่พุ่งเข้าหาสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ ยิงใส่หน้าของมัน

เกือบจะในทันทีที่กระสุนพุ่งออกไป สามง่ามของสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ก็ฟาดเข้าที่เอวของมือปืนความเร็วสูง ทำให้มันกระเด็นไปด้านข้าง เอวบิดเบี้ยว กระดูกสันหลังโลหะผสมดูเหมือนจะหัก

เนื่องจากระยะห่างที่ใกล้มาก สิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์จึงต้องบิดคอเพื่อหลบกระสุน

วินาทีนั้นเอง แสงสีเขียววาบผ่านกลางอากาศ พุ่งเข้าตาซ้ายของสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ที่กำลังบิดคอหลบกระสุน

ดวงตาสีแดงทับทิมของมันถูกใบมีดสีเขียวแทงเข้าไป มันเอามือมาจับใบมีดที่ปักอยู่บนตาด้วยความเจ็บปวด

เว่ยหวู่ฟู่เห็นหลินเซินพุ่งเข้าหาสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์พร้อมกัน ด้วยความเร็วที่เหนือกว่ากระสุนของมือปืนความเร็วสูง

ถึงจะเห็นความเร็วขนาดนี้ เว่ยหวู่ฟู่ก็ยังไม่คิดว่าการที่หลินเซินพุ่งเข้าไปจะเป็นความคิดที่ดี

เขาดูออกว่าหลินเซินเป็นแค่คนธรรมดา ไม่ได้วิวัฒนาการ ไม่รู้ว่าใช้วิธีอะไรถึงมีความเร็วขนาดนั้นได้ในช่วงเวลาสั้นๆ

ไม่ต้องพูดถึงว่าความเร็วนั้นไม่ได้เร็วกว่าสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์มากนัก ต่อให้เร็วกว่า พละกำลังของเขาก็ไม่มากพอที่จะทำร้ายสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ได้ การพุ่งเข้าไปก็ไม่ต่างอะไรกับการวิ่งเข้าหาความตาย

ยิ่งเห็นหลินเซินใช้นิ้วจิ้มเข้าที่เอวของสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ เว่ยหวู่ฟู่ก็ยิ่งคิดว่านิ้วของหลินเซินต้องหัก ส่วนสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์คงไม่เป็นอะไร

ตึง!

นิ้วของหลินเซินจิ้มเข้าที่จุดอ่อนบริเวณเอวของสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ เสียงดังทึบ หลินเซินร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

เป็นอย่างที่เว่ยหวู่ฟู่คิด นิ้วของหลินเซินหัก บิดเบี้ยวจนน่ากลัว

และก็เป็นอย่างที่เว่ยหวู่ฟู่คิด สิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ไม่เป็นอะไร ถึงแม้หลินเซินจะโจมตีจุดอ่อน ก็ยังทำอะไรมันไม่ได้

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไป กลับทำให้เว่ยหวู่ฟู่อึ้งไป

สิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ยืนนิ่ง มือข้างหนึ่งถือสามง่าม มืออีกข้างกำใบมีด เหมือนหุ่นยนต์ที่แบตหมด

“โอ๊ย เจ็บ!” หลินเซินร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปวด นิ้วที่หักบวมเป่งเหมือนหัวไชเท้า

เว่ยหวู่ฟู่มองหลินเซินด้วยสายตาแปลกๆ เหมือนเพิ่งเคยเห็นเขาเป็นครั้งแรก

เขาเคยเห็นหลินเซินจี้จุดมือปืนความเร็วสูง แต่ไม่คิดว่าจะจี้จุดสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ได้ด้วย นั่นมันพลังอะไรกัน เว่ยหวู่ฟู่ไม่เคยได้ยินมาก่อน

มนุษย์ธรรมดาที่ไม่ได้วิวัฒนาการ กลับมีความเร็วระดับนั้นและความสามารถที่แปลกประหลาด แสดงว่าหลินเซินคนนี้ไม่ธรรมดา

“อย่าขยับ มานี่” เว่ยหวู่ฟู่เห็นหลินเซินหยิบขวดยาออกมาจากกระเป๋า กำลังจะทาที่นิ้ว ก็พูดขึ้น

หลินเซินชินกับวิธีพูดของเว่ยหวู่ฟู่แล้ว เขาขี้เกียจถาม ลากร่างกายที่หนักอึ้งไปหาเว่ยหวู่ฟู่

“นั่งลง เอามือมา” เว่ยหวู่ฟู่พูดอีกครั้ง

หลินเซินเข้าใจ เขานั่งลง ยื่นนิ้วที่บาดเจ็บให้เว่ยหวู่ฟู่

นิ้วของเว่ยหวู่ฟู่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ดัดนิ้วที่หักของหลินเซิน เสียงดัง “กร๊อบ” หลินเซินร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด

“ทายา” เว่ยหวู่ฟู่พูด

เสียงร้องของหลินเซินเงียบลง หลังจากความเจ็บปวดแปลบปลาบผ่านไป นิ้วของเขาก็รู้สึกดีขึ้น ไม่เจ็บมากเท่าไหร่

เขาก้มลงมอง เห็นนิ้วที่หักกลับมาตรงเหมือนเดิม

หลินเซินไม่พูดอะไร เทยาออกมาจากขวด ทาที่นิ้วที่บาดเจ็บ สายตายังคงจับจ้องไปที่สิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์

โชคดีที่สิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ตัวนี้ไม่ได้แข็งแกร่งเท่าเครื่องบดสังหาร มันถูกจี้จุดจนขยับไม่ได้ แต่หลินเซินไม่รู้ว่าจะได้ผลนานแค่ไหน

เขามองไปที่มือปืนความเร็วสูง กระดูกสันหลังของมันหัก ถึงจะยังไม่ตาย แต่มันก็ลุกไม่ขึ้น ยิงไม่ได้แล้ว

หลินเซินกัดฟัน เดินไปหาสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ เอื้อมมือไปดึงใบมีดที่ปักอยู่บนตาของมัน แต่ใบมีดถูกมันกำไว้แน่น หลินเซินออกแรงเท่าไหร่ก็ดึงไม่ออก

“นาย… ไม่ได้วิวัฒนาการ?…” เว่ยหวู่ฟู่มองหลินเซินด้วยสีหน้าแปลกๆ แล้วถาม

ก่อนหน้านี้เขามั่นใจมากว่าหลินเซินไม่ได้วิวัฒนาการ แต่ตอนนี้เขาเริ่มสงสัยแล้ว

“ฉันยังไม่ได้วิวัฒนาการ” หลินเซินปล่อยมืออย่างช่วยไม่ได้ มองไปที่เว่ยหวู่ฟู่ “มือนายยังขยับได้ มาฆ่ามันให้หน่อยได้ไหม?”

“ฆ่าไม่ได้ ให้นายจัดการ” เว่ยหวู่ฟู่หยิบของบางอย่างออกมา แล้วขว้างให้หลินเซิน

หลินเซินรับไว้ พบว่ามันเป็นไข่

ใช่ เป็นไข่ แต่ไม่ใช่ไข่กลายพันธุ์

ไข่กลายพันธุ์จะมีเปลือกเป็นโลหะหรือคริสตัล แต่ไข่ฟองนี้เหมือนไข่ไก่ ไข่เป็ด เปลือกสีขาวอมเทา บางและบอบบาง ขนาดเล็กกว่าไข่นกพิราบเล็กน้อย

“ฉันยังไม่หิว…” หลินเซินคิดว่าเว่ยหวู่ฟู่ให้เขากินไข่ แต่เขาไม่ได้หิว ต่อให้หิว ไข่ฟองเล็กๆ แบบนี้กินไปก็ไม่อิ่มหรอก

“ไม่ต้องกิน ใช้วิวัฒนาการ” เว่ยหวู่ฟู่พูด

“ใช้ไข่นี่วิวัฒนาการ… แน่ใจนะ…” หัวของหลินเซินเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม ใช้เจ้านี่วิวัฒนาการได้ยังไง? เขาคิดว่าเว่ยหวู่ฟู่ล้อเล่น แต่ดูจากสีหน้าของเว่ยหวู่ฟู่แล้ว ดูเหมือนจะไม่ได้ล้อเล่น

“ถ้าอยากรอด ใช้มันวิวัฒนาการ” เว่ยหวู่ฟู่เห็นหลินเซินไม่เข้าใจ จึงพูดต่อ

หลินเซินยังคงไม่อยากเชื่อว่าใช้เจ้านี่วิวัฒนาการได้ และถึงจะวิวัฒนาการได้ ก็ต้องใช้เวลานาน อย่างน้อยก็สามห้าวัน นานสุดอาจจะครึ่งเดือน หรือหนึ่งถึงสองเดือน ในสถานที่แบบนี้ เขาจะวิวัฒนาการได้ยังไง?

กว่าเขาจะวิวัฒนาการเสร็จ ผลของการจี้จุดคงหมดไปแล้ว สิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ตัวนี้คงใช้สามง่ามแทงเขาตาย

“แข็งแกร่งก้าวกระโดด ถึงจะยาก แต่สำเร็จก็รอด ล้มเหลวก็ตาย” เว่ยหวู่ฟู่พูดอีกครั้ง