บทที่ 31 เต่าหนามพิษ

บทที่ 31 เต่าหนามพิษ

สัตว์อสูรหุ้มเกราะดึงเท้าขึ้น แล้วเหยียบลงไปบนเต่าหนามตัวนั้นอีกครั้งอย่างแรง

แต่ผลลัพธ์ก็ยังเหมือนเดิม เท้าของสัตว์อสูรหุ้มเกราะถูกแทงทะลุอีกครั้ง หนามบนหลังเต่าหนามตัวนั้นแข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ

สัตว์อสูรหุ้มเกราะร้องด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ มันจะใช้เท้าอีกข้างเหยียบ แต่หลินเซินรีบสั่งให้มันถอยออกมา

เต่าหนามตัวนั้นดูเหมือนจะธรรมดา แต่มันไม่ใช่เต่าหนามธรรมดาแน่นอน

แม้ว่าสัตว์อสูรหุ้มเกราะจะไม่เต็มใจ แต่มันก็ต้องทำตามคำสั่งของหลินเซิน หันไปโจมตีเต่าหนามตัวอื่น

เริ่มไล่เหยียบทีละตัว สัตว์อสูรหุ้มเกราะกลับมาแข็งแกร่งเหมือนเดิม ในเวลาไม่นาน มันก็เหยียบเต่าหนามแหลกไปอีกหลายตัว

ส่วนเต่าหนามที่ดูเหมือนจะธรรมดา แต่จริงๆ แล้วไม่ธรรมดาตัวนั้น ก็วิ่งไล่ตามสัตว์อสูรหุ้มเกราะ ต้องการต่อสู้กับมัน แต่หลินเซินก็ควบคุมสัตว์อสูรหุ้มเกราะให้หลบเลี่ยงตลอด

ความเร็วของสัตว์อสูรหุ้มเกราะนั้นช้ามากในบรรดาสัตว์เลี้ยงโลหะผสม แต่ก็ยังเร็วกว่าเต่าหนามตัวนั้น ดังนั้นไม่ว่ามันจะไล่ตามอย่างบ้าคลั่งแค่ไหน ก็ไล่ไม่ทันสัตว์อสูรหุ้มเกราะ ได้แต่มองดูสัตว์อสูรหุ้มเกราะเหยียบเต่าหนามตัวอื่นตายไปทีละตัว

ทันใดนั้นหลินเซินก็พบว่า ความเร็วของสัตว์อสูรหุ้มเกราะช้าลง แม้แต่ท่าทางการวิ่งก็ดูแปลกๆ เหมือนเดินกะเผลก

“เมื่อกี้มันบาดเจ็บหนักขนาดนั้นเลยเหรอ?” หลินเซินแปลกใจ ถ้าเป็นเพราะเท้าที่บาดเจ็บทำให้เคลื่อนไหวลำบาก ทำไมอาการถึงเพิ่งมาเป็นตอนนี้?

หลินเซินก้มลงมองเท้าที่บาดเจ็บของสัตว์อสูรหุ้มเกราะ แล้วก็รู้สึกว่ามันคงไม่ใช่แค่บาดเจ็บธรรมดา

บาดแผลที่เท้าของสัตว์อสูรหุ้มเกราะไม่มีของเหลวกลายพันธุ์ไหลออกมา ดูเหมือนจะไม่ได้บาดเจ็บหนัก แต่ขามันเหมือนจะงอไม่ได้ เดินกะเผลกๆ เหมือนใช้ขาเป็นไม้เท้า

“แย่แล้ว หนามของเต่าหนามตัวนั้นเหมือนจะมีพิษ” หลินเซินมองออกว่าเกิดอะไรขึ้น

พิษนั้นกำลังแพร่กระจายไปทั่วร่างของสัตว์อสูรหุ้มเกราะ ทำให้มันเคลื่อนไหวได้ลำบากขึ้นเรื่อยๆ

เต่าหนามตัวนั้นวิ่งตามมาทัน สัตว์อสูรหุ้มเกราะเตะมันอย่างแรง แต่มันกลับกัดเข้าที่ข้อเท้าของสัตว์อสูรหุ้มเกราะ สะบัดเท่าไหร่ก็สะบัดไม่ออก

มันจะใช้เท้าอีกข้างเตะ แต่ขานั้นกลับแข็งทื่อเหมือนท่อนไม้ ขยับไม่ได้

“ถ้าไม่ตัดสินใจเด็ดขาด ปล่อยไว้คงมีแต่จะเดือดร้อน” หลินเซินกัดฟันเรียกนกนางแอ่นอุกกาบาตออกมา

นกนางแอ่นอุกกาบาตใช้โอกาสที่เต่าหนามกำลังกัดข้อเท้าของสัตว์อสูรหุ้มเกราะ พุ่งเข้าใส่คอของมันด้วยความเร็วสูง ราวกับใบมีดสีดำ

แต่ใครจะรู้ว่า ถึงแม้เต่าหนามจะเคลื่อนไหวช้า แต่มันกลับหดคอได้เร็วมาก มันอ้าปาก หดคอ หลบการโจมตีของนกนางแอ่นอุกกาบาตไปได้

หลังจากหลบการโจมตีของนกนางแอ่นอุกกาบาตแล้ว เต่าหนามก็ยืดคอออกมาอย่างรวดเร็ว หมายจะกัดขาของสัตว์อสูรหุ้มเกราะอีกครั้ง

แต่มันไม่คิดเลยว่า นกนางแอ่นอุกกาบาตที่พุ่งไปข้างหน้า จะกลับตัวกลางอากาศ แล้วพุ่งกลับมาด้วยความเร็วที่สูงกว่าเดิม ฟันเข้าที่คอของเต่าหนามอีกครั้ง

อย่างแรกคือเต่าหนามไม่คิดว่าจะมีท่าแบบนี้ อย่างที่สองคือระยะห่างใกล้เกินไป ความเร็วของนกนางแอ่นอุกกาบาตก็เร็วมาก ทำให้มันไม่มีโอกาสหดคออีก

แสงสีดำวาบผ่าน มีเสียงดัง “แคร็ก” คอของเต่าหนามถูกตัดขาดโดยนกนางแอ่นอุกกาบาตที่คมกริบเหมือนใบมีด

คอของมันไม่ได้แข็งแกร่งเท่ากระดองและหนามบนหลัง ถูกนกนางแอ่นอุกกาบาตที่ใช้ทักษะฟันเร็วและเหาะกลับหลังโจมตีจนตายในทันที

“ฆ่าสิ่งมีชีวิตเหล็กกล้ากลายพันธุ์ เต่าหนามพิษ…”

หลังจากที่เต่าหนามตายแล้ว หลินเซินไม่ได้ดีใจมากนัก แต่กลับสั่งให้สัตว์อสูรหุ้มเกราะและนกนางแอ่นอุกกาบาตกำจัดเต่าหนามที่เหลือให้เร็วขึ้น

เต่าหนามที่ปกป้องไข่กลายพันธุ์อย่างไม่กลัวตาย ยังคงพุ่งเข้าใส่สัตว์อสูรหุ้มเกราะต่อไป

ถ้าเลือกได้ หลินเซินก็ไม่อยากฆ่าพวกมันให้หมด เพราะวัสดุเหล็กกล้าไม่ได้มีมูลค่าสูง และเขาก็ไม่น่าจะพาของพวกนี้กลับไปได้ด้วยเครื่องเทเลพอร์ต

เหตุผลที่เขาสั่งให้สัตว์อสูรหุ้มเกราะและนกนางแอ่นอุกกาบาตเร่งกำจัดเต่าหนาม เป็นเพราะเขากังวลเรื่องบางอย่าง

ไม่นาน สิ่งที่หลินเซินกังวลก็เป็นจริง และยังเลวร้ายกว่าที่คิด

ขาที่บาดเจ็บทั้งสองข้างของสัตว์อสูรหุ้มเกราะขยับไม่ได้ ร่างกายเริ่มแข็งทื่อ ทุย่างก้าวเดินอย่างลำบาก

ที่แย่ยิ่งกว่านั้น ปีกของนกนางแอ่นอุกกาบาตก็เริ่มแข็ง เส้นทางการบินไม่มั่นคง ความเร็วลดลง เกือบตกจากท้องฟ้าหลายครั้ง

โชคดีที่พวกมันเป็นสิ่งมีชีวิตโลหะผสม มีระดับสูงกว่าเต่าหนาม ไม่งั้นคงโดนเต่าหนามรุมฆ่าตายไปแล้ว

ก่อนหน้านี้หลินเซินไม่กล้าลงไปจี้จุดเต่าหนามพิษด้วยตัวเอง เพราะกลัวว่าตัวเองจะติดพิษ หรืออะไรก็ตามที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร จึงให้นกนางแอ่นอุกกาบาตไปลอง

ซึ่งผลลัพธ์ออกมาแย่มาก แม้แต่นกนางแอ่นอุกกาบาตที่ไม่ได้บาดเจ็บก็ยังติดพิษ หลินเซินไม่รู้จะช่วยพวกมันยังไง ได้แต่มองร่างกายของพวกมันแข็งทื่อขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งขยับไม่ได้ เหมือนรูปปั้นโลหะ

เหลือเต่าหนามอยู่สิบกว่าตัว โชคดีที่หลินเซินยังมีมือปืนความเร็วสูง เขายิงเข้าที่หัวของเต่าหนามที่เหลือจนหมด

“ต้องรีบออกไปจากที่นี่” หลินเซินไม่กล้าอยู่ต่อ กลัวว่าซากศพและของเหลวกลายพันธุ์ของเต่าหนามเหล่านี้จะล่อสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ตัวอื่นๆ มา

แม้แต่ไข่กลายพันธุ์ในหลุมทราย หลินเซินก็คิดจะยอมทิ้งส่วนใหญ่ เก็บไว้ในกระเป๋าแค่เล็กน้อย

“ไม่รู้ว่าเต่าหนามพิษตัวนั้นวางไข่ไว้ตรงไหน…” ขณะที่หลินเซินกำลังคิด เครื่องบดสังหารที่พันอยู่บนแขนของเขาก็ขยับเอง เลื้อยออกมาจากแขนเสื้อ มุ่งหน้าไปยังหลุมทรายหลุมหนึ่ง

“เครื่องบดสังหาร กลับมาเดี๋ยวนี้นะ อย่าไปยุ่งกับไข่กลายพันธุ์ของฉัน” หลินเซินรู้สึกแปลกๆ เดินไปที่หลุมทรายทีละก้าวอย่างยากลำบากมาก

แต่น่าเสียดายที่เครื่องบดสังหารไม่ฟังคำสั่งของเขา มันมุดลงไปในหลุมทราย ก่อนที่หลินเซินจะเดินไปถึง มันก็ไต่ขึ้นมา แล้วพุ่งไปยังหลุมทรายอีกหลุม

หลินเซินยอมแพ้ ได้แต่มองดูเครื่องบดสังหารเลื้อยไปตามหลุมทรายต่างๆ จนครบทุกหลุม กว่าร้อยหลุม

หลังจากที่เครื่องบดสังหารออกมาจากหลุมทรายหลุมสุดท้าย มันก็พุ่งเข้าใส่ซากศพของเต่าหนามพิษ ร่างกายและปากขยายใหญ่ขึ้น กลืนซากศพของเต่าหนามพิษเข้าไปทั้งตัว

“ฉันยังไม่ได้เก็บของเหลวกลายพันธุ์เลย… นั่นมันของเหลวกลายพันธุ์จากสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์หายากเชียวนะ…” หลินเซินหดหู่ใจ ของดีๆ ทั้งหมดถูกมันทำลาย นั่นมันวัสดุจากสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์เชียวนะ

ถึงจะระดับต่ำ แต่คำว่า “กลายพันธุ์” ก็ทำให้มันมีมูลค่าสูงแล้ว

ที่น่าเสียดายยิ่งกว่านั้นคือ เต่าหนามพิษน่าจะวางไข่แล้ว และน่าจะเป็นไข่กลายพันธุ์ คงถูกเครื่องบดสังหารกลืนไปแล้ว

ถ้าหลินเซินได้ไข่กลายพันธุ์มา เขาสามารถใช้มันในการแปลงร่างได้ และต้องแข็งแกร่งกว่าผู้วิวัฒนาการเหล็กกล้าคนอื่นๆ แน่นอน

ขณะที่หลินเซินกำลังคิดหาวิธีควบคุมเครื่องบดสังหาร มันก็เลื้อยกลับมาหาเขา ไต่ขึ้นไปบนแขน ร่างกายหดเล็กลงเรื่อยๆ จนกลายเป็นแคปซูลอยู่ในมือของเขา

“กำลังวิวัฒนาการ…” หลินเซินเห็นข้อความนี้ปรากฏขึ้นบนแคปซูล

“บ้าเอ๊ย… วิวัฒนาการตอนนี้เนี่ยนะ… แกล้งกันเล่นหรือไง…” หลินเซินพยายามเรียกเครื่องบดสังหารออกมา แต่เสียบกุญแจไปหลายครั้งก็ไม่ได้ผล เรียกมันออกมาไม่ได้

ในสถานที่อันตรายแบบนี้ ไอ้เจ้านี่ดันกินอิ่มแล้ววิวัฒนาการ ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนถึงจะกลับมาช่วยสู้ได้ หลินเซินอยากจะด่าบรรพบุรุษ 18 รุ่นของมันให้หายแค้น!