บทที่ 29 ยืมขา

หลี่เว่ยหมินเดินเอื่อย ๆ มาถึงลานน้ำแข็งซาไห่   แม้อากาศจะเย็นจัด แต่ยังไม่หนาวพอให้น้ำแข็งก่อตัว

ลานน้ำแข็งยังไม่เปิด คนที่อยู่แถวนี้จึงมีไม่มาก   สถานที่แห่งนี้เป็นเหมือนจุดรวมกลุ่มเล็ก ๆ

กลุ่มละสามห้าคนหรือเจ็ดแปดคนต่างเล่นกันโดยไม่ก้าวก่ายกัน

หลี่เว่ยหมินเองก็มีกลุ่มเล็ก ๆ ของเขา มีสามคน และเขาเป็นหัวหน้ากลุ่ม

ในยุคนั้น การได้งานในโรงงานเป็นพนักงานประจำไม่ใช่เรื่องง่าย โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคนที่ยังมีพ่อแม่อายุน้อยและพี่ชายในครอบครัว

แม้บางคนจะเลือกให้พ่อเกษียณก่อนกำหนดเพื่อให้ลูกชายได้เข้าโรงงาน แต่กรณีเช่นนี้มีน้อยมาก

ดังนั้น วัยรุ่นที่ยังไม่มีงานทำจึงมีจำนวนมาก

หลี่เว่ยหมินกลายเป็นหัวหน้ากลุ่มเล็ก ๆ ของเขา เพราะเขาต่อยตีมาเยอะ เคยเข้าห้องขังมาหลายครั้ง ทำให้มีชื่อเสียงเล็กน้อยในพื้นที่   แต่เขาก็ไม่ได้เป็นอะไรที่ใหญ่โตไปกว่านี้

พ่อแม่ของพวกเขามีอิทธิพลอย่างมากในการกำหนดระดับและวงสังคมที่พวกเขาอยู่

การเผชิญหน้าที่ไม่คาดคิด

เมื่อหลี่เว่ยหมินมาถึง หนึ่งในเพื่อนของเขาหยิบบุหรี่ออกมายื่นให้

พวกเขาสามคนนั่งสูบบุหรี่ พูดคุยโอ้อวดกัน แต่พวกเขาไม่รู้เลยว่า ในมุมหนึ่งของลานน้ำแข็ง มีกลุ่มคนกำลังจับตามองอยู่

“ดูให้ชัดนะ ใช่หลี่เว่ยหมินคนนี้ไหม?”

ชายคนหนึ่งในกลุ่มถามขึ้น เขาคือชายที่หลี่เว่ยตงเคยชี้นิ้วขู่ที่ตลาดมืดในคืนก่อน

ข้างเขามีชายสองคนที่เคยโดนหลี่เว่ยตงจัดการในคืนนั้น กำลังพยายามมองหา

“เขาสวมหมวกวันนั้น ฉันจำทรงผมไม่ได้ แต่หน้าคล้าย ๆ” ชายคนหนึ่งที่ชื่อเสี่ยวอู่พูดด้วยความไม่มั่นใจ

ความจริงเขาแทบจะจำอะไรไม่ได้เลย เพราะในคืนนั้นอยู่ห่างกันสามสี่เมตร และฟ้ามืดเกินกว่าจะมองชัด

เมื่อแน่ใจแล้วว่าคนที่ตามหาคือหลี่เว่ยหมิน กลุ่มชายเหล่านั้นเดินตรงไป

“หลี่เว่ยหมิน?”

หลี่เว่ยหมินที่กำลังเล่าเรื่องเกี๊ยวหมูมันเมื่อคืนให้เพื่อนฟัง ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินชื่อของตัวเอง

เขาหันไปด้วยความระมัดระวัง “มีอะไร?”   เมื่อเห็นจำนวนคนที่มากกว่า เขาลดท่าทางลงเล็กน้อย

“เมื่อคืน ตลาดมืดฝั่งตะวันตก ไข่ คุณจำได้ไหม?”

คำว่า "ตลาดมืดฝั่งตะวันตก" และ "ไข่" ทำให้หลี่เว่ยหมินใจสะดุด เขาคิดถึงหลี่เว่ยตงทันที

“อ้อ เป็นพวกคุณเอง จะมาให้ไข่ผมอีกหรือไง?”

คำพูดของเขาเหมือนเป็นการยั่วโมโห เสี่ยวอู่กัดฟันด้วยความโกรธ

“ดีเลย ได้เจอกันแล้ว”  ทันใดนั้น กลุ่มชายเหล่านั้นก็บุกเข้ามา สองคนจับแขนหลี่เว่ยหมินไว้ และต่อยเขาอย่างแรงที่ท้อง

หลี่เว่ยหมินที่ยังไม่ทันตั้งตัว ถูกลากลงกับพื้น

หัวหน้ากลุ่มเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ พร้อมกับหยิบเหล็กท่อนหนึ่งออกมา

เสียง “กร๊อบ” ดังขึ้น

หลี่เว่ยหมินร้องด้วยความเจ็บปวด ขณะที่หัวหน้ากลุ่มพูดเยาะเย้ย “ขานี้น่ะ เราขอยืมหน่อยนะ”

เสียงกระดูกหักดังสนั่นพร้อมกับเสียงร้องโหยหวนของหลี่เว่ยหมิน

ลูกน้องสองคนของเขาถึงกับตัวสั่น รีบวิ่งหนีไปทันที

ในระยะไกล แม้บางคนจะเริ่มสังเกตเห็นเหตุการณ์ แต่ไม่มีใครสนใจมากนัก เพราะการทะเลาะวิวาทที่ลานน้ำแข็งเป็นเรื่องปกติ

กลุ่มชายที่ทำร้ายหลี่เว่ยหมินปฏิบัติการอย่างรวดเร็วและเด็ดขาด หลังจากหักขาของเขา พวกเขาก็จากไปโดยไม่ลังเล

ทิ้งหลี่เว่ยหมินนอนเจ็บปวดดิ้นอยู่บนพื้น

ก่อนหน้านี้ หลี่เว่ยหมินเคยทำร้ายคนอื่นจนขาหักเช่นกัน หากไม่ได้หลี่พ่อไปขอร้องและจ่ายค่าชดเชย อีกทั้งสัญญาว่าจะช่วยหางานให้คู่กรณี เขาคงถูกส่งตัวไปเข้าค่ายกักกันแล้ว

หลี่พ่อเคยขู่จะหักขาของเขาเองหลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยทำจริง

วันนี้ ขาของเขาถูกหักเพราะความเข้าใจผิด   นี่คือผลของกรรม!

ลูกน้องสองคนที่หนีไปก่อนหน้านี้ เมื่อเห็นว่ากลุ่มผู้ทำร้ายจากไปแล้ว ก็รีบกลับมา

“พี่หมิน คุณเป็นยังไงบ้าง?”

“ตาบอดหรือไง ไม่เห็นหรือว่าขาพี่หมินหักแล้ว?”

“แล้วจะทำยังไงดี? พาไปโรงพยาบาลไหม?”

“คุณมีเงินหรือเปล่า?”  คำถามนี้ทำให้ทั้งสองคนเงียบไปทันที

ในขณะเดียวกันที่บ้านหลี่ จางซิ่วเจินและหยางฟางฟางกำลังเตรียมอาหารกลางวัน

เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้พวกเธอหันไปมอง และพบชายหนุ่มสองคนกำลังหามใครบางคนเข้ามาบนแผ่นไม้   “หลี่เว่ยตง! ไอ้หลี่คนรอง! ออกมาเดี๋ยวนี้!”

เสียงร้องโวยวายของหลี่เว่ยหมินดังมาแต่ไกล

เมื่อเห็นภาพหลี่เว่ยหมินนอนอยู่บนแผ่นไม้ จางซิ่วเจินและหยางฟางฟางถึงกับหน้าถอดสี

แม้แต่หลี่เว่ยตงที่กำลังหลับตานอนอาบแดดอยู่ก็ต้องลืมตาขึ้นมาดู

(จบบท)###