บทที่ 30 บ้านนี้ อยู่ไม่ได้แล้ว!
“เกิดอะไรขึ้นล่ะนี่?”
หลี่เว่ยตงมองภาพตรงหน้าอย่างใจเย็น เขารู้ว่ากลุ่มนักเลงพวกนั้นจะกลับมาล้างแค้น แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้
หลี่เว่ยหมินที่นอนอยู่บนแผ่นไม้ไม่มีรอยเลือด แต่ขาข้างหนึ่งบิดผิดรูปชัดเจน
สำหรับหลี่เว่ยตง เขาไม่มีความรู้สึกผิดแม้แต่น้อย
เมื่อก่อน หลี่เว่ยหมินทำร้ายเจ้าของร่างนี้โดยไม่ปรานี จนถึงขั้นเสียชีวิตไปแล้ว
นี่คือเหตุผลที่หลี่เว่ยตงในปัจจุบันได้เข้ามาอยู่ในร่างนี้
นอกจากนี้ หลี่เว่ยหมินเองก็เป็นคนที่ต่อสู้กับคนอื่นอย่างรุนแรงเสมอ เพียงแต่เมื่อมันเกิดขึ้นกับตัวเขาเอง เขากลับยอมรับไม่ได้
หากไม่ใช่เพราะความกังวลเกี่ยวกับครอบครัว หลี่เว่ยตงคงไม่ต้องพึ่งพาคนอื่นให้จัดการเรื่องนี้
“เว่ยหมิน!”
หยางฟางฟางวิ่งเข้ามาเป็นคนแรก น้ำตาคลอเบ้าขณะมองสามีที่นอนอยู่
“เกิดอะไรขึ้น?”
“เป็นฝีมือของหลี่เว่ยตง! เขาสั่งให้คนมาทำร้ายฉัน!”
หลี่เว่ยหมินระเบิดความโกรธทั้งหมดออกมา
ทุกสายตาหันไปมองหลี่เว่ยตงทันที
“หลี่เว่ยหมิน อย่ากล่าวหากันแบบไม่มีหลักฐาน ฉันไม่เคยสั่งให้ใครมาทำร้ายนาย” หลี่เว่ยตงปฏิเสธเสียงแข็ง
“พวกนั้นบอกว่าคุณซื้อไข่จากพวกเขา แล้วสั่งให้มาสอนบทเรียนฉัน!”
คำพูดของหลี่เว่ยหมินทำให้สีหน้าของจางซิ่วเจินเคร่งเครียด
เธอเริ่มนึกถึงเหตุการณ์ในอดีต ครั้งแรกที่หลี่เว่ยตงกลับมา เธอเคยเห็นไข่ที่แตกในตะกร้า เธอสงสัยว่าเขาอาจมีเรื่องกับคนอื่น
อีกครั้งที่หลี่เว่ยตงนำไข่จำนวนมาก เนื้อ และของกระป๋องกลับมา เธอรู้สึกดีใจ แต่ก็มีความกังวล
เธอเริ่มคิดว่าอาจจะเป็นไปได้ว่าเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้
“หลี่เว่ยตง นี่เรื่องจริงหรือเปล่า?” ย่าถามพร้อมจ้องมองเขาด้วยสายตาคม
“ย่า ผมสาบาน ถ้าผมเป็นคนสั่งให้ใครทำร้ายหลี่เว่ยหมิน ขอให้ผมไม่มีงานทำและไม่ได้แต่งงานจนตาย”
คำพูดของหลี่เว่ยตงหนักแน่นจนทุกคนเริ่มสงสัยว่าบางทีเขาอาจไม่ได้เกี่ยวข้อง
แต่หลี่เว่ยหมินไม่เชื่อแม้แต่น้อย
“หลี่เว่ยตง นายไม่ต้องมาหลอกพวกเขา! นอกจากนายแล้ว ใครจะทำแบบนี้?”
“หลี่เว่ยหมิน นายมีกี่ศัตรูในละแวกนี้? ใครจะรู้ว่านี่อาจเป็นฝีมือของคนที่นายเคยมีเรื่องด้วย?”
คำพูดของหลี่เว่ยตงทำให้ทุกคนเริ่มมองหลี่เว่ยหมินในมุมใหม่ เพราะเขาเป็นคนที่มีศัตรูมากมาย
“คุณแน่ใจหรือเปล่า?” หยางฟางฟางถามอย่างระมัดระวัง
“ไปให้พ้น! คุณเป็นเมียใครกัน? ทำไมเข้าข้างเขา?”
คำพูดของหลี่เว่ยหมินทำให้หยางฟางฟางสะอื้นทันที
“หลี่เว่ยหมิน นายมีปัญญาแค่ตะคอกเมียตัวเอง? ทำไมไม่ไปจัดการกับคนที่เล่นงานนาย?” หลี่เว่ยตงพูดเสริม
“หลี่เว่ยตง ฉันจะฆ่านาย!”
หลี่เว่ยหมินพยายามลุกขึ้นมา แต่ถูกลูกน้องของเขากดไว้
แม้พวกเขาจะเรียกหลี่เว่ยหมินว่า "พี่หมิน" แต่พวกเขาไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับเรื่องครอบครัวของเขา
ลูกน้องทั้งสองมองหลี่เว่ยตงด้วยความสงสัย เพราะพวกเขาเคยได้ยินแต่เรื่องที่หลี่เว่ยตงเป็นแค่เด็กบ้านนอก แต่วันนี้เขากลับดูเหมือนควบคุมสถานการณ์ได้อย่างสมบูรณ์
เมื่อสถานการณ์เริ่มเลวร้าย ลูกน้องสองคนของหลี่เว่ยหมินรีบหาข้ออ้างเพื่อหลบหนี
“เอ่อ ย่า, อาสะใภ้, พี่สะใภ้ เราเอาพี่หมินมาส่งแล้ว ถ้าไม่มีอะไรแล้ว พวกเราขอตัวก่อนนะครับ”
ทั้งสองคนพยายามหลีกเลี่ยงการยุ่งเกี่ยว และพูดจบก็เตรียมตัวหนี
คำพูดนั้นเหมือนกับทิ่มแทงหัวใจของหลี่เว่ยหมินที่อ่อนแออยู่แล้ว
“ไปให้พ้น พวกแกทุกคนไสหัวไปให้หมด!”
หลี่เว่ยหมินตะโกนด้วยความโกรธและเสียใจ
เมื่อได้ยินคำสั่งนี้ ทั้งสองคนไม่รอช้า หันหลังแล้วเดินจากไปทันที
“ทีนี้นายไปทางนาย เราไปทางเรา!”
พวกเขาตัดสินใจตัดขาดความสัมพันธ์กับหลี่เว่ยหมินโดยไม่ลังเล
หลี่เว่ยหมินถึงกับชะงักงัน “พวกแกไปแล้ว แล้วใครจะพาฉันไปโรงพยาบาล?”
เขาคิดถึงหลี่เว่ยตง
“ย่า!”
ในที่สุดหลี่เว่ยหมินก็หันไปขอความช่วยเหลือจากย่า
“ทุกคนเป็นหลานแท้ ๆ ทำไมถึงลำเอียงกันแบบนี้?”
ย่ามองหลี่เว่ยตงด้วยสายตาลึกซึ้ง
“เว่ยตง พาพี่นายไปโรงพยาบาลก่อน จะมีปัญหาอะไรก็ค่อยว่ากันหลังจากเขาหายดีแล้ว”
หลี่เว่ยตงถอนหายใจ แม้ว่าเขาจะไม่อยากทำ แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธคำพูดของย่าได้
“ได้ครับ! พี่สะใภ้ ช่วยไปตามหลิวกวางเทียนที่บ้านลุงรองที บอกเขาว่าผมต้องการตัวเขามาช่วยหน่อย”
หลี่เว่ยตงยอมทำตามคำสั่งย่า แต่ยังเลือกใช้คนอื่นมาช่วยจัดการเรื่องนี้แทน
(จบบท)###