บทที่ 20 "เห็นความชอบธรรมกล้าหาญ"

หลังจากถูกนำตัวมายังสำนักงานใหญ่ของกรมรักษาความสงบ ที่นี่มีผู้คนมากมายแน่นขนัด

ชายร่างกำยำคนเมื่อครู่ตะโกนบอกทุกคนว่า "ทุกคนไม่ต้องรีบร้อน เข้าแถวตรวจสอบตัวตนทีละคน จดบันทึกคำให้การสั้นๆ หลังจากยืนยันว่าไม่มีปัญหาแล้วก็สามารถกลับได้!"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลายคนก็ถอนหายใจโล่งอก

ตอนที่จี้จิงชิวกำลังจะไปต่อแถว มีคนคว้าแขนเขาไว้และดึงออกมาจากฝูงชน

เป็นจางสิงซาน

"มากับผม"

จางสิงซานยิ้มบางๆ พาเขาเดินเข้าไปในระเบียงด้านข้าง

ชายร่างกำยำคนเมื่อครู่ก็อยู่ที่นี่ด้วย

แค่แขนของเขาก็ใหญ่กว่าขาของจี้จิงชิวเสียอีก ท่าทางองอาจ เต็มไปด้วยความเป็นชาย

เขาแยกเขี้ยวยิ้มพลางตบไหล่จี้จิงชิวเต็มแรง:

"เด็กดี! เธอคือจี้จิงชิวใช่ไหม? ช่วงนี้ซานเอ๋อร์พูดถึงเธอที่บ้านบ่อยๆ นานมากแล้วที่ผมไม่เห็นมันสนใจคนรุ่นเดียวกันขนาดนี้!"

ใบหน้าจางสิงซานแดงก่ำ เขาไม่ได้พูดถึงจี้จิงชิวบ่อยๆ เพียงแค่เอ่ยถึงไม่กี่ครั้ง และนั่นก็เพราะยังไม่ยอมรับ!

"ผมชื่อจางสิงอี้ เป็นพี่ชายคนที่สองของเขา เธอเรียกผมว่าพี่รองก็ได้"

"เมื่อกี้หยางเหยาฝากคนนามสกุลลั่วให้ช่วยเธอ น่าเสียดายที่ไอ้ตุ้งติ้งนั่นเป็นไอ้ไร้ประโยชน์ สุดท้ายก็ต้องให้พี่ลงมือเอง!"

จางสิงอี้พูดอย่างภาคภูมิใจ

"เอาล่ะ ผมยังมีธุระต้องจัดการ เธอคงตกใจไม่น้อย ให้ซานเอ๋อร์จดบันทึกคำให้การสั้นๆ แล้วจะจัดคนไปส่งเธอกลับ"

พูดจบ เขาก็รีบเดินจากไปอย่างเฉียบขาด

เหลือเพียงจางสิงซานกับจี้จิงชิวสองคน

จางสิงซานรีบสงบอารมณ์เขินอาย กล่าวว่า "ไปนั่งพักก่อน ผมจะหาคนมาจดบันทึกคำให้การสั้นๆ แล้วจัดรถไปส่งคุณกลับบ้าน"

[ต่อ...]

จี้จิงชิวเดินตามเขาไปยังห้องทำงานแห่งหนึ่ง ว่างเปล่าไร้ผู้คน บนป้ายชื่อบนโต๊ะเขียนชื่อจางสิงอี้

"นั่งก่อนนะ ผมไปหาอะไรให้กินให้ดื่ม"

พูดจบ จางสิงซานก็เดินออกไป

จี้จิงชิวหาที่นั่งในห้อง ส่งข้อความรายงานความปลอดภัยให้พี่ใหญ่ก่อน แล้วจมอยู่ในภวังค์ความคิด

สิ่งที่เขาสนใจที่สุดตอนนี้ไม่ใช่เหตุการณ์การโจมตีกะทันหัน แต่เป็นชายผมสั้นที่ปรากฏตัวขึ้นมาอย่างฉับพลัน!

คนคนนี้...มีตำแหน่งอะไรกันแน่?

การก่อการร้ายครั้งนี้มีความเกี่ยวข้องกับเขาด้วยหรือไม่?

ไม่เช่นนั้นทำไมเขาถึงปรากฏตัวที่นั่นได้พอดี?

คนผู้นั้นมีจุดน่าสงสัยมากเกินไป และดูเหมือนจะจับตาดูตัวเขาอยู่

พระพุทธรูปหยกนั่นก็เป็นหลักฐาน

หลังจากตระหนักถึงจุดนี้อย่างชัดเจน จี้จิงชิวรู้สึกเหมือนนั่งบนหนามแหลม

ไม่ได้...เขาต้องทำอะไรสักอย่าง

เขาครุ่นคิดครู่หนึ่ง ตอนนี้วิธีเดียวที่คิดได้คือ ใช้โอกาสนี้แจ้งการกระทำผิดปกติของคนผู้นั้นให้กรมรักษาความสงบรู้

สมาชิกลัทธินอกรีตที่มีพฤติกรรมแปลกประหลาด ยังปรากฏตัวใกล้เหตุก่อการร้าย กรมรักษาความสงบคงไม่ปล่อยไว้แน่!

[ต่อ...]

ไม่นานนัก จางสิงซานก็นำอาหารมา พร้อมพาเจ้าหน้าที่คนหนึ่งมาจดบันทึกคำให้การของจี้จิงชิว

เมื่อได้ยินว่าจี้จิงชิวร่วมมือกับคนที่ผ่านมาช่วยผู้โดยสารทั้งรถไฟฟ้า จางสิงซานก็อดแสดงความชื่นชมและยอมรับไม่ได้

ทั้งสองต่างเป็นวัยรุ่น ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาต่างก็ก้าวเข้าสู่เส้นทางยุทธ จางสิงซานคิดว่าถ้าตัวเองอยู่ในเหตุการณ์ ก็คงทำแบบเดียวกัน!

เจ้าหน้าที่ที่จดบันทึกกล่าวชื่นชม:

"ถ้าเพื่อนนักเรียนจี้ไม่เลือกที่จะช่วยเหลือ น่าจะหนีทันเวลา

กลุ่มประชาชนที่ถูกกักตัวไว้เหล่านี้ ล้วนเป็นผู้ที่หนีไม่ทัน

ตอนที่กรมรักษาความสงบและสำนักงานความมั่นคงมาถึง ก็ปราบผู้ก่อการร้ายได้อย่างรวดเร็ว แต่ก็มีผู้ก่อการร้ายบางส่วนหลบหนีกระจัดกระจาย เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขาปะปนกับประชาชนทั่วไป จึงตัดสินใจตรวจสอบทุกคน

ในกลุ่มคนเหล่านี้ หากเป็นผู้ที่อาศัยอยู่ในชั้นล่าง คืนนี้ก็อย่าเพิ่งคิดจะกลับ ทุกคนต้องผ่านการตรวจสอบเพิ่มเติม"

หลังจดบันทึกเสร็จ จี้จิงชิวแสดงท่าทีลังเล กล่าวว่า "ตอนที่ผมช่วยคน ผมเห็นคนน่าสงสัยคนหนึ่ง"

"เมื่อไม่กี่วันก่อน มีองค์กรแก๊งจากชั้นล่างมาเผยแพร่ลัทธิแถวที่ผมอยู่ ในนั้นมีคนหนึ่ง ผมเพิ่งเห็นเขาแถวนั้นเมื่อกี้"

[ต่อ...]

เมื่อได้ยินประโยคนี้ เจ้าหน้าที่ก็แสดงสีหน้าจริงจังทันที สอบถามเวลาและสถานที่ที่มีการเผยแพร่ลัทธิจากจี้จิงชิวอย่างละเอียด แล้วให้เขาบรรยายลักษณะรูปร่างภายนอกของคนผู้นั้น ก่อนจะรีบเดินออกไป

ครู่ต่อมา

จางสิงอี้ถือแท็บเล็ตเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว คิ้วขมวดแน่น

"น้องชิว ดูหน่อย เธอรู้จักผู้หญิงคนนี้ไหม?"

จี้จิงชิวแสดงสีหน้างุนงง ทำไมกลายเป็นผู้หญิงไปได้?

เมื่อกี้เขาพูดถึงชายผมสั้นไม่ใช่หรือ?

รับแท็บเล็ตมาดู บนนั้นมีภาพถ่ายสองภาพ

ภาพแรกเป็นภาพถ่ายในชีวิตประจำวัน หญ้าอ่อนโน้มตัว สายลมพัดผ่านผิวทะเลสาบ ทิวทัศน์งดงาม แต่ก็ยังสู้เงาชายกระโปรงสีขาวที่บานสะพรั่งดั่งดอกไม้ริมทะเลสาบไม่ได้ เป็นเด็กสาวคนหนึ่ง ดวงตาดำขลับเปี่ยมไปด้วยความซุกซนแพรวพราว ราวกับกำลังคิดแผนแกล้งใครสักคนอยู่

ภาพที่สองเป็นภาพจากกล้องวงจรปิด เป็นเด็กสาวที่ปีนออกจากรถไฟฟ้า ใบหน้าและตัวเปื้อนฝุ่น

เป็นเธอ?!

จี้จิงชิวพยักหน้าแล้วส่ายหน้า ทำเอาจางสิงอี้มึนงง

เขารีบอธิบายว่า "ผมไม่รู้จักเธอ แต่เมื่อกี้เธอติดอยู่ในรถไฟฟ้า ผมทุบกระจกช่วยเธอออกมา"

จางสิงอี้ถอนหายใจโล่งอก กล่าวว่า "ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีปัญหาแล้ว"

"พี่รอง เด็กสาวคนนี้มีปัญหาอะไรหรือครับ?" จางสิงซานที่อยู่ข้างๆ ถาม

"ไม่รู้เหมือนกัน แต่เมื่อกี้หัวหน้าแผนกหวางจากสำนักงานความมั่นคงมาหาเรื่อง บอกว่าศาลาว่าการเมืองออกคำสั่งให้พวกเขารวบรวมข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับเด็กสาวคนนี้ พวกเขาตรวจสอบกล้องวงจรปิดโดยรอบแล้ว ตอนนี้ต้องการให้เราส่งตัวจี้จิงชิวไป"

จางสิงซานตกใจ "เด็กสาวคนนี้จะเป็นผู้ก่อการร้ายด้วยหรือ?"

"ไม่ได้อยู่ในความดูแลของพวกเรา เธอจะไปสนใจทำไม?"

"แล้วตอนนี้จะทำยังไง ไม่คงต้องส่งตัวจี้จิงชิวไปจริงๆ หรือ?"

"ส่งบ้าอะไร!" จางสิงอี้โมโหขึ้นมาทันที "ไอ้นามสกุลหวางนั่นโดนข้าขัดหน้ามาก่อน ตอนนี้มันหาเรื่องมาตบหน้าข้า พี่สอนเธอยังไงไว้? ลูกผู้ชายตัวจริง ตัดหัวได้เลือดได้ไหล แต่หน้าตาเสียไม่ได้!"

จางสิงซานถอนหายใจโล่งอก

ถ้าส่งตัวไป นั่นก็เท่ากับเปิดโอกาสให้ตระกูลลั่วได้

แล้วเขาจะไปอธิบายกับสำนักยุทธยังไง?

คนอื่นจะมองเขายังไง?

ไม่นานนัก ประตูถูกรองหัวหน้าหวังจากสำนักงานความมั่นคงกระแทกเปิด สายตากวาดมองไปทั่วก่อนจะหยุดอยู่ที่จี้จิงชิว ดวงตาเป็นประกาย หันไปตะโกนสั่ง:

"มา จับตัวเด็กคนนี้ไปสำนักงานความมั่นคง!"

จางสิงอี้โกรธจัด ยืนขวางทาง "วันนี้ข้าอยากดูว่าใครกล้ามาจับคนในกรมรักษาความสงบของข้า!"

หวางอันหัวเราะเย็นชา "จางสิงอี้ ปกปิดและช่วยเหลือผู้ต้องสงสัย ข้าว่าเจ้าคงไม่อยากทำงานแล้วละ!"

จางสิงอี้กลับเก็บความโกรธไว้ แล้วหัวเราะเย็นชาบ้าง:

"ตามคำสั่งของรองหัวหน้าหยางจากศาลาว่าการเมือง คดีก่อการร้ายครั้งนี้อยู่ในความรับผิดชอบของกรมรักษาความสงบเท่านั้น

ตอนนี้พวกเราสงสัยว่าจี้จิงชิวเกี่ยวข้องกับเหตุก่อการร้ายครั้งนี้ จึงกักตัวไว้สอบสวน!"

เห็นเขาพูดได้รัดกุม หวางอันสีหน้าบึ้งตึง "เจ้าอย่าได้เสียใจภายหลัง เด็กคนนี้เป็นคนที่เลขาธิการจางระบุตัวมาเป็นพิเศษ!"

"ตามสบาย!" จางสิงอี้ยังคงไม่ยอมอ่อนข้อ

"ดี ดี ดีมาก!" หวางอันโกรธจนหัวเราะ "ข้าจะดูว่าวันนี้เจ้าจะจบลงยังไง!"

พูดจบ เขาก็หันหลังไปโทรศัพท์

จางสิงซานสีหน้ากังวล ไม่คิดว่าเรื่องนี้จะพัวพันถึงเลขาธิการจางจากศาลาว่าการเมือง เลขาธิการจางคนนั้นเป็นตัวแทนของผู้นำสูงสุดแห่งเมืองอันชิง

จางสิงอี้ส่ายหน้าให้เขาเบาๆ บอกว่าไม่ต้องรีบร้อน ทุกอย่างอยู่ในการควบคุม

สิบนาทีต่อมา ภายใต้รอยยิ้มของรองหัวหน้าหวัง ชายใส่แว่นตาทองคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง

คนผู้นี้ก้าวฝีเท้าเร่งรีบ แม้แต่ลมหายใจยังติดขัด เห็นได้ชัดว่ามาอย่างรีบร้อน โดยเฉพาะสีหน้าที่ดูไม่ดีเอามากๆ

เขาเข้ามาแล้วก็ตำหนิทันที:

"รองหัวหน้าหวัง ทำให้กรมรักษาความสงบกับสำนักงานความมั่นคงขัดแย้งกัน กลัวว่าคนอื่นจะไม่รู้ นี่คือการปฏิบัติการลับของท่านหรือ?"

"ข้าจริงๆ ไม่รู้ว่าเจ้านั่งเก้าอี้รองหัวหน้าสำนักงานความมั่นคงได้ยังไง! ช่างโง่เขลาเหลือเกิน!"

โดนด่าอย่างรุนแรงกลับเป็นตัวเอง หวางอันสีหน้าอึ้ง

จางสิงอี้กอดอกยืนอยู่ด้านข้าง สายตามองจมูก จมูกมองปาก ในใจคิดว่าน่าขัน

เลขาธิการจางจากศาลาว่าการเมืองคนนี้ ที่จริงถ้าพูดถึงตำแหน่งอาจจะไม่ได้สูงกว่าหวางอันเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่สามารถดุด่าอีกฝ่ายราวกับดุลูกได้

แต่ไอ้นามสกุลหวางนี่ก็โง่จริงๆ คำสั่งจากเบื้องบนบอกว่าเป็นปฏิบัติการลับ ไม่ใช่หรือ?

นี่มันหาเรื่องใส่ตัวมาท้าทายกรมรักษาความสงบของพวกเขา ด้วยสติปัญญาแค่นี้ก็นั่งตำแหน่งรองหัวหน้าได้ สำนักงานความมั่นคงคงไม่มีคนแล้ว!

หลังจากดุด่าหวางอัน เลขาธิการจางก็เดินมาหน้าจี้จิงชิว สีหน้าอ่อนโยนลง:

"เธอชื่อจี้จิงชิวใช่ไหม?"

"ใช่ครับ เป็นผม" จี้จิงชิวพยักหน้า

"เธอรู้จักเด็กสาวในภาพถ่ายหรือเปล่า?"

จี้จิงชิวเล่าเรื่องเดิมอีกครั้ง

เลขาธิการจางพยักหน้า สีหน้าไม่เปลี่ยน ดูเหมือนว่าคาดการณ์ไว้แล้ว

เขาแย้มยิ้ม ชมเชยว่า:

"วิดีโอผมดูแล้ว เห็นความชอบธรรมกล้าหาญ ไม่เห็นแก่ตัว ไม่หวาดกลัว! ดีมาก เมืองอันชิงต้องการเยาวชนคนเก่งอย่างเพื่อนนักเรียนจี้!"

"ศาลาว่าการเมืองจะมอบเงินรางวัลสำหรับการเห็นความชอบธรรมกล้าหาญ เป็นการตอบแทนเพื่อนนักเรียนจี้!"

"ตอนนี้เพื่อนนักเรียนจี้เรียนอยู่ที่ไหน?"

จางสิงอี้รีบแทรก "เลขาธิการจาง จี้จิงชิวตอนนี้เรียนยุทธที่สำนักยุทธหยางเอี้ยน"

"โอ้?" เลขาธิการจางแสดงท่าทีตื่นเต้น "ที่แท้ก็เป็นศิษย์ของท่านอาจารย์หยาง สมแล้วสมเล่า!"

พูดถึงตรงนี้ ท่านเลขาธิการหันไปหาจางสิงอี้ที่เปิดประเด็นเมื่อครู่ พูดเป็นนัยว่า:

"หัวหน้าหน่วยจาง เบื้องบนจะเพิ่มการสนับสนุนและลงทุนในนักยุทธท้องถิ่น โดยให้กรมรักษาความสงบเป็นผู้ดูแลจัดการ ต้องทำให้โควตาเหล่านี้ตกถึงมือคนที่สมควรได้รับจริงๆ โดยเฉพาะในการควบคุมและคัดเลือกตัวบุคคล ต้องระมัดระวังให้มาก"

เขาหยุดครู่หนึ่ง คิดว่าคำพูดยังไม่ตรงประเด็นพอ จึงพูดต่อ:

"เยาวชนที่มีความรับผิดชอบและกล้าหาญอย่างจี้จิงชิว ต้องพิจารณาเป็นอันดับแรก!"

จางสิงอี้ในใจร้องว่าเยี่ยมมาก

เมื่อก่อนหยางเหยายังฝากให้เขาจัดการเรื่องตำแหน่งนักรบภายนอกกรมรักษาความสงบให้ แต่เพราะติดขั้นตอนการตรวจสอบ จึงยังไม่เรียบร้อย

ไม่คิดว่าน้องชายของหยางเหยาจะแซงโค้งเลย!

"เลขาธิการจางวางใจได้ พวกเราจะพิจารณาจี้จิงชิวเป็นอันดับแรก เขาเป็นนักยุทธที่มีคุณธรรมและความรับผิดชอบ!" จางสิงอี้รับปากอย่างหนักแน่น

"อืม" เลขาธิการจางพยักหน้า "ข้าต้องรีบกลับศาลาว่าการเมือง ไม่รบกวนพวกท่านคุยต่อแล้ว ขอตัวก่อน"

พูดจบ เขายิ้มให้จี้จิงชิวเล็กน้อย แล้วหมุนตัวจากไป

หวางอันหน้าตาบึ้งตึง รอให้เลขาธิการจางไปแล้ว ก็กระแทกประตูออกไป ทำเอาจางสิงอี้ที่ปากใหญ่ไม่พอใจ ตามไปต่อว่า

มาถึงตอนนี้ จี้จิงชิวจะไม่เข้าใจก็ไม่ได้แล้วว่า ดูเหมือนเขาได้ช่วยเด็กสาวที่มีฐานะไม่ธรรมดาเอาไว้

เลขาธิการจางมาที่นี่เป็นพิเศษ ดูเหมือนไม่ได้มาเพียงเพื่อยืนยันข้อมูลจากปากเขา ไม่เช่นนั้นแค่โทรศัพท์มาก็พอ ไม่จำเป็นต้องมาด้วยตัวเอง

เขาดูเหมือนจะมาแสดงท่าทีบางอย่างมากกว่า...

นึกถึงคำพูด "ขอโทษ" ที่พูดพร้อมกันอย่างประหลาดนั้น

จี้จิงชิวรู้สึกแปลกใจ

ที่เขาขอโทษ เพราะชายผมสั้นคนนั้นมาเพราะตัวเขา เกือบจะนำอันตรายมาสู่ทุกคนที่อยู่ในที่เกิดเหตุ

เด็กสาวขอโทษ อาจจะเป็นเพราะเหตุผลคล้ายๆ กันหรือ?

การก่อการร้ายครั้งนี้ มีเป้าหมายเป็นเธอ?

(จบบท)