ตอนที่ 159 : ซ่งซี ผู้ทวงแค้นแม้เรื่องเล็กน้อย

หลังจากเข้าไปในห้องน้ำ ซ่งซีนั่งลงบนฝาชักโครก เธอหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมา พิมพ์ข้อความอย่างรวดเร็ว และโพสต์ลงโซเชียลมีเดีย หลังจากวางโทรศัพท์ลง ซ่งซีจ้องมองตัวเองในกระจก ก่อนจะหยิบกล่องเครื่องสำอางขนาดเล็กออกมา และหยิบหน้ากากตาลูกไม้สไตล์ราชินีออกมาใส่

ขณะที่ซ่งซีกำลังเตรียมตัวอยู่ในห้องน้ำ หานซานยืนอยู่ที่หน้าประตูและถามเธอ “เบบี้ซี การแต่งรูปในโฟโตชอปหรือเหมยตู๋ ดีกว่ากัน?”

ซ่งซีตอบกลับว่า “มือใหม่ต้องใช้เหมยตู๋สิ”

หานซานพยักหน้าและลบโฟโตชอปทิ้งไป ก่อนจะรับปากอย่างจริงจัง “ครั้งหน้าผมจะแต่งรูปให้คุณสวยยิ่งกว่าเดิมอีก”

เมื่อไม่ได้ยินเสียงอะไรจากข้างใน หานซานจึงถามอย่างสงสัย “เบบี้ซี คุณกำลังทำอะไรอยู่น่ะ?”

ซ่งซีวางดินสอเขียนตาลง ก่อนจะตอบกลับไปว่า “เซอร์ไพรส์ไง”

“ผมรอดูเลยล่ะ” หานซานตอบพลางเดินกลับไปนั่งที่โซฟา เขาเพิ่งนั่งลงได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออก หานซานเงยหน้าขึ้นมองและเห็นซ่งซียืนอยู่ที่ประตู

เธอสวมชุดนอนผ้าไหมสีดำสนิทที่มีสายเดี่ยวบางเฉียบ ผมยาวดัดลอนสวยของเธอปล่อยสยายลงมาถึงแผ่นหลัง และมีหน้ากากตาลูกไม้สไตล์ราชินีปิดบังใบหน้าส่วนบน ดวงตาที่ถูกกรีดอายไลเนอร์นั้นเรียวยาวและเต็มไปด้วยเสน่ห์ลึกลับ

หานซานถึงกับกลั้นหายใจและลืมไปเลยว่าอยากพูดอะไร

ซ่งซีเดินเท้าเปล่าไปหาหานซาน สายเดี่ยวบางเฉียบเพียงสองเส้นพาดอยู่บนไหล่ขาวผ่องของเธอราวกับจะขาดออกได้ทุกเมื่อ หานซานเอื้อมมือไปเกี่ยวสายเดี่ยวเส้นหนึ่งพลางถามว่า “ซื้อชุดนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่? ใส่แล้วดูดีมากเลยนะ”

“ซื้อที่ห้างวันเปิดตัวนั่นแหละ” ซ่งซีก้มลงจูบที่หว่างคิ้วของหานซาน ทิ้งรอยลิปสติกสีแดงไว้ที่นั่น

“พี่หาน” ซ่งซีโน้มตัวลง เอานิ้วเรียวสวยเชยคางของหานซานขึ้น ดวงตาของเธอมองที่ลูกกระเดือกของเขาที่ขยับขึ้นลง ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีเสน่ห์ “คืนแรกของฮันนีมูนแบบนี้ เราจะปล่อยเวลาให้เสียเปล่าไม่ได้นะคะ พี่หาน...”

หานซานมองเธออย่างลึกซึ้ง ก่อนจะคว้าเธอเข้ามาในอ้อมแขน...

...

ยามดึกสงัด

หานซานสวมกางเกงขายาวตัวเดียว ยืนอยู่ที่ระเบียงพร้อมกับถ้วยชาร้อนในมือ ข้างในห้อง ซ่งซีนอนหลับไปแล้ว หลังจากหมดแรง เธอก็นอนหลับสนิทอย่างว่านอนสอนง่าย ผมยาวสลวยของเธอกระจายอยู่บนหมอนของหานซาน

หานซานยืนพิงราวระเบียง มองไปที่ซ่งซีที่หลับสนิทอยู่บนเตียง จู่ ๆ ก็มีคำหนึ่งผุดขึ้นมาในใจของเขา

“โลภไม่รู้จักพอ”

ติ๊ง-ต่อง

หานซานได้รับข้อความจากตาของเขา

เมื่อคำนวณเวลาแล้ว ตอนนี้ที่จีนคงเป็นเช้าตรู่ เขาแปลกใจว่าทำไมตาถึงทักเขามาแต่เช้า หานซานปลดล็อกโทรศัพท์ เปิดแชทของตา และกดเปิดข้อความเสียงที่ยังไม่ได้อ่าน

เสียงตาของหานซานพูดขึ้นว่า: [ฮ่า ๆ เจ้าหนู ทำไมตอนเด็กแกถึงได้อ้วนขนาดนั้นนะ? เมื่อกี้ตาเห็นรูปที่สาวน้อยซ่งโพสต์ในโซเชียล ตายังอดดูถูกแกไม่ได้เลย!]

หานซาน: [หืม? รูปอะไรนะ?] เขาตอบกลับตาด้วยข้อความเสียง

ตา: [ยังไม่ได้เห็นเหรอ?]

หานซานออกจากแชทและเข้าไปที่หน้าโซเชียลของซ่งซี ซึ่งถูกปักหมุดไว้ด้านบน เมื่อเปิดดู เขาก็เห็นว่าซ่งซีโพสต์ข้อความเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน

ซ่งซี: [ทายสิว่าเด็กอ้วนแก้มยุ้ยคนนี้คือใคร? รูปภาพ.jpg] พร้อมแนบรูปที่เขาเคยอ้วนเมื่ออายุ 12 ขวบ ซึ่งซ่งซีแอบถ่ายเก็บไว้ในโทรศัพท์เมื่อไม่กี่วันก่อน ตอนกลับไปบ้านเกิดของเขา

เมื่อเห็นรูปนั้น หานซานถึงกับรู้สึกพังทลายเล็กน้อย

เพื่อนของซ่งซีมีเยอะมาก หานซานไม่แน่ใจเลยว่ามีคนเห็นโพสต์นี้ไปแล้วกี่คน ซ่งซีโพสต์ตอนตีสาม แสดงว่าตอนนั้นเธอต้องแอบอยู่ในห้องน้ำแล้วโพสต์แน่ ๆ

หานซานได้แต่ภาวนาว่าคงไม่มีใครเห็นรูปนี้มากนัก...

เขาวางแก้วและโทรศัพท์ลง กลับเข้าไปในห้อง คว้าโทรศัพท์ของซ่งซีมา และปลดล็อกด้วยลายนิ้วมือของตัวเอง

ซ่งซีนอนหลับสนิทราวกับลูกหมู ไม่รู้เรื่องอะไรเลย เพื่อน ๆ ของซ่งซีดูเหมือนจะไม่หลับไม่นอนกันเลยในตอนกลางดึก ยังคงเล่นโซเชียลมีเดียกันอย่างคึกคัก เมื่อหานซานเปิดบัญชี WeChat ของซ่งซี เขาเห็นตัวเลข “65” โผล่ขึ้นมาที่แถบ Discovery

หานซานกดเข้าไปดูในหน้าโพสต์ และพบว่ามีคนกดไลก์และคอมเมนต์มากมายอยู่ใต้โพสต์ของซ่งซี

เพื่อน A: [ใครน่ะ? ทำไมถึงได้อ้วนกลมน่ารักขนาดนี้]

เพื่อน B: [ดูสีตาของเขาซะก่อน...]

เพื่อน C: [หรือว่า...]

เพื่อน D: [สามีของเธอ?]

หานหวางหวาง: [ฮ่า ๆ ๆ ป้าเล็ก นี่ต้องเป็นความรักจริง ๆ แน่ ๆ เลย! มีแค่ความรักแท้เท่านั้นที่จะเล่นกันได้ขนาดนี้]

หานซานถึงกับเข้าใจทันทีว่านี่คือการแก้แค้นอันแสนเจ็บแสบของซ่งซี

“เจ้าเด็กแสบจอมพยาบาทเอ๊ย!”

เขาวางโทรศัพท์ลงและกลับไปนอนที่อีกฝั่งของเตียง ก่อนจะเอานิ้วไปบีบจมูกของซ่งซีเป็นการเอาคืน ซ่งซีตบมือเขาออกอย่างไม่รู้ตัว “อย่ากวนสิ...” เธอพลิกตัวแล้วหลับต่อ

หานซานอดถอนหายใจออกมาไม่ได้ “เบบี้ซี เธอช่วยใจดีกับฉันหน่อยไม่ได้หรือไง?”

เช้าวันรุ่งขึ้น ซ่งซีนั่งอยู่ที่โต๊ะเล็ก ๆ บนระเบียง รับแสงแดดยามเช้าพร้อมกับทานอาหารเช้า และมองดูผู้คนที่เดินไปมาด้านล่าง อากาศที่นี่ค่อนข้างเย็น เธอสวมชุดเดรสไหมคอวีลึก พร้อมเสื้อโค้ทตัวยาวทับไว้กันหนาว

หานซานเปิดม่านออก เดินออกมาพร้อมกับท่อนบนเปลือยเปล่า เมื่อเห็นชุดคอลึกที่เธอใส่ใต้เสื้อโค้ท เขาขมวดคิ้วแล้วถามเธอ “คุณจะใส่แบบนี้ยั่วผมหรือไง?” เขาจำได้ว่าเธอละเมิดกฎของครอบครัวอีกแล้ว

ซ่งซีจิบแก้วนม แล้วเลียฟองนมที่ติดริมฝีปากอย่างไม่ใส่ใจ “แล้วพี่ล่ะ นอนตรงเวลาสิบโมงทุกคืนหรือเปล่า? ถ้าพี่ทำผิดกฎได้ ฉันก็ทำได้เหมือนกัน”

หานซานเป็นฝ่ายละเมิดกฎก่อนจริง ๆ เขาจึงไม่มีสิทธิ์ไปตำหนิเธอ แต่เขาก็ยังรู้สึกหึงหวงที่เห็นคนรักแต่งตัวเซ็กซี่แบบนี้ออกไปข้างนอก

“ช่วยติดกระดุมเสื้อโค้ทให้หมดหน่อยได้ไหม?” หานซานยื่นข้อเสนอสุดท้าย

ซ่งซีวางอาหารในมือลง ลุกขึ้น เดินตรงไปหาหานซาน ยกแขนขึ้นแล้วพูดว่า “พี่หาน ช่วยติดกระดุมให้หน่อยสิ” แม้จะพูดด้วยน้ำเสียงน่ารัก แต่สีหน้าของเธอกลับหยิ่งผยองเหมือนราชินี

หานซานก้มลงติดกระดุมเสื้อโค้ทของเธอจนหมดโดยไม่ปริปากบ่น “ตอนเช้าเราจะไปพระราชวังเหมยเฉวียน ตอนบ่ายไปพิพิธภัณฑ์เจ้าหญิงเซซี่ แล้วตอนกลางคืนไปห้องโถงหวงจิน เก็บของที่จำเป็นใส่กระเป๋ามาให้เรียบร้อย เดี๋ยวผมจะถือให้เอง”

“โอเคค่ะ”

หลังจากซ่งซีเข้าไปจัดกระเป๋า หานซานก็นั่งลงทานอาหารเช้าต่อ หลังทานเสร็จ หานซานโทรเรียกรถจากโรงแรม ไม่นานรถก็ถูกส่งมา คนขับรถมีบริการที่ดีมาก พร้อมทำตามคำสั่งของหานซานตลอดเวลา

พวกเขาไปที่พระราชวังเหมยเฉวียนเป็นที่แรก บริเวณนี้เต็มไปด้วยนักท่องเที่ยว ซ่งซีถ่ายรูปหานซานสองสามรูปก่อนจะเก็บกล้อง ทั้งสองเดินชมรอบพระราชวังเหมยเฉวียนเสร็จแล้วก็ไปยังจุดหมายต่อไป พวกเขาเที่ยวกันจนถึงช่วงเย็นก่อนจะไปทานมื้อเย็น

ระหว่างมื้ออาหารเกิดเรื่องขำขันขึ้น หานซานสั่งอาหารราคาแพงให้ซ่งซี แต่กลับสั่งอาหารปริมาณมากแต่ราคาถูกให้ตัวเอง

ซ่งซีหัวเราะพลางแซวเขา “อาหารที่พี่สั่งดูไม่ค่อยน่ากินเลยนะ ให้ฉันกินของพี่หน่อยสิ”

หานซานตอบกลับไปว่า “งั้นผมต้องกินสามจานของคุณถึงจะอิ่ม” ร้านนี้ราคาอาหารค่อนข้างแพงมาก หานซานไม่รู้สึกเสียดายเวลาจ่ายเงินให้ซ่งซี แต่พอเป็นตัวเอง เขากลับไม่กล้าใช้เงินเปลืองเลย