บทที่ 22 เด็กคนนี้พูดเก่ง มีอนาคต!

ในฐานะผู้มีส่วนร่วมในเหตุการณ์วิวาทครั้งนี้ หลี่เว่ยตงไม่ได้แสดงตัว เพียงยืนดูเหตุการณ์อยู่รอบนอกอย่างสงบเสงี่ยม

น่าเสียดายที่เขาไม่มีเมล็ดแตงโมให้แทะเพลิน ๆ

แม้จะมีคนพยายามห้ามปราม แต่หลิวไห่จงยังคงโกรธไม่หาย

ในบ้าน เขาคือผู้นำที่ทุกคนต้องรายงาน แม้แต่การซื้อเข็มเย็บผ้ายังต้องผ่านเขา

แต่ตอนนี้ ครอบครัวกลับปิดบังเขาแบบนี้ แล้วต่อไปล่ะ?

เขาอาจถูกโค่นจากตำแหน่งผู้นำหรือเปล่า?

นี่แหละคือสาเหตุหลักที่ทำให้เขาโกรธ

ส่วนเรื่องที่ลูกชายโดนซ้อมนอกบ้าน… นั่นมันสมควรแล้ว เพราะไม่มีฝีมือเอง

“กวงเทียน! ยังไม่รีบไปขอโทษพ่ออีก? ดูสิว่าทำให้พ่อโกรธขนาดไหน”

สาจู่ตะโกนเรียกหลิวกวงเทียนที่หลบอยู่ไกล ๆ

แต่หลิวกวงเทียนเบือนหน้าหนี ทำเป็นไม่ได้ยิน

ให้เขาไปขอโทษต่อหน้าคนมากมายแบบนี้ เขายังอยากมีหน้าตาอยู่ไหม?

ที่สำคัญ เขาเองก็ไม่ได้ให้ค่ากับสาจู่มากนัก

ในสายตาเขา แม้แต่คนปกติก็ยังดูถูกสาจู่ที่ถูกเรียกว่า "คนโง่" มาตลอด

“พอได้แล้ว! เช้า ๆ แบบนี้จะโวยวายกันทำไม? ให้คนเขาดูเป็นตัวตลกหรือไง? ทุกคนกลับบ้านไปได้แล้ว”

อี้จงไห่ ผู้ใหญ่บ้านผู้ทรงอิทธิพลในชุมชนออกหน้าห้าม

เขาเป็นหัวหน้าช่างระดับ 8 ในโรงงานเหล็กกล้า ฐานะและประสบการณ์ทำให้เขาได้รับการยกย่องจากทุกคน

เมื่ออี้จงไห่พูด ทุกคนจึงไม่กล้าขัด

“ใช่! เลิกวุ่นวายกันได้แล้ว พวกผู้ชายก็ไปทำงาน ส่วนผู้หญิงก็กลับไปจัดการงานบ้านเถอะ”

สาจู่ช่วยสนับสนุนคำพูดของอี้จงไห่

หลิวไห่จงระบายความโกรธจนพอใจ แม้จะยังไม่เต็มที่ แต่ก็ยอมหยุดไล่ตีลูกชาย

เขารู้ว่าหากเขายังดื้อรั้นต่อไป จะเป็นการไม่ให้เกียรติอี้จงไห่

ในสายตาเขา ความสัมพันธ์ระหว่างคนใหญ่คนโตต้องให้เกียรติกัน

หลิวกวงเทียนตั้งใจจะกลับบ้านเงียบ ๆ แต่ขณะที่เขาหันศีรษะไป เขาก็เห็นหลี่เว่ยตงยืนอยู่

“พี่ตง!”  เสียงเรียกนี้ทำให้ทุกสายตาหันไปมองหลี่เว่ยตงทันที

"บ้าเอ๊ย!"  หลี่เว่ยตงอึ้งไปชั่วขณะ  สมองของหลิวกวงเทียนถูกเขาตีจนเสียหรือเปล่า?

การเรียกเขาว่า พี่ตง ต่อหน้าคนมากมายแบบนี้ มันทำให้เขาตกเป็นเป้าสายตา

แม้หลี่เว่ยตงพยายามใช้ชีวิตอย่างเงียบ ๆ แต่ฐานะลูกชายของหลี่ชูฉวินทำให้มันแทบจะเป็นไปไม่ได้

หลี่ชูฉวินอาจเป็นเพียงหัวหน้าฝ่ายเล็ก ๆ ในสำนักพิมพ์ แต่ด้วยความเชื่อมโยงที่กว้างขวาง ทำให้คนในชุมชนมักให้เกียรติ

หลี่เว่ยตงพยายามสงบสติอารมณ์และแสร้งทำตัวเป็นคนไม่รู้จัก

“นายชื่อหลิวกวงเทียนใช่ไหม? ไม่ต้องเกรงใจอะไรขนาดนั้น ยังไม่รู้เลยว่าใครแก่กว่าใคร”

คำพูดนี้ช่วยลดความสนใจจากสายตาคนอื่นลง และทำให้ดูเหมือนว่าเขาเพิ่งพบหลิวกวงเทียนครั้งแรก

หลิวไห่จงรีบเข้ามาขัดจังหวะลูกชาย พร้อมพูดกับหลี่เว่ยตงด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร

“ลุงกับพ่อของเธอเป็นเพื่อนบ้านกันมานาน ถ้ามีอะไรให้ลุงช่วยก็บอกได้เลย หรือถ้าไม่มีอะไรก็แวะมาที่บ้านเล่นบ้าง”

เขาพยายามสร้างความสัมพันธ์ในเชิงมิตรภาพ

"ลูกชายคนนี้ไม่เป็นไร ฉันยังมีลูกชายคนเล็กให้เดิมพันอีกคน!"

"ได้ครับ ลุงใหญ่ ตอนที่ผมเพิ่งย้ายมา พ่อผมก็เคยพูดถึงว่า ที่ลานบ้านเราสงบสุขได้ขนาดนี้ ก็เพราะมีลุงทั้งสามช่วยกันดูแล"

คำพูดยกยอของหลี่เว่ยตงพรั่งพรูออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ

นี่แหละคาแรคเตอร์ที่เขาอยากสร้าง: ซื่อสัตย์, อ่อนน้อม, รู้จักมารยาท และมีความเคารพ

ในเมื่อต้องอยู่ในลานบ้านนี้ไปอีกนาน ทำไมต้องสร้างศัตรูให้คนเกลียดเขาด้วย?

แถมในอนาคต หลายเรื่องเขายังสามารถใช้ลุงใหญ่เป็นเกราะกำบังได้

แต่จะทำยังไงให้พวกเขายินยอมพร้อมใจรับบท "เกราะกำบัง" นี้ล่ะ?

เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่เว่ยตง หลิวไห่จงก็ยิ้มตาหยีโดยไม่รู้ตัว

ในสายตาของหลี่ชูฉวิน เขา "ลุงใหญ่หลิวไห่จง" ก็ถือเป็นคนที่น่าเกรงขามไม่ใช่เล่น

ยิ่งมองหลี่เว่ยตง เขายิ่งรู้สึกว่าเด็กคนนี้น่ารักน่าเอ็นดู

ลูกชายสองคนของเขาเทียบไม่ติดเลย มีแต่ลูกชายคนโตเท่านั้นที่ดูเป็นผู้ใหญ่หน่อย

“อายจัง ลุงเองก็ยังมีข้อบกพร่องอีกมาก” หลิวไห่จงพูดอย่างถ่อมตัว

“ลุงใหญ่ครับ ไม่ต้องถ่อมตัวหรอกครับ ผมแค่พูดตามมารยาทเท่านั้นเอง จะจริงจังก็เกินไปแล้ว”

เสียงของสาจู่แทรกเข้ามา พร้อมกับประโยคที่ทิ่มแทงจนหลิวไห่จงถึงกับหน้าขาว

“คุณคือคุณเหอหยู่จู่ใช่ไหมครับ? คนครัวมือหนึ่งแห่งโรงงานเหล็กกล้า”

หลี่เว่ยตงพยักหน้า พร้อมกล่าวทักทายสาจู่ด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร

“ที่ไหนกัน ผมก็แค่คนทำอาหารธรรมดา ๆ”

แม้ปากจะพูดปฏิเสธ แต่รอยยิ้มบนหน้าของสาจู่ก็บ่งบอกว่าเขาพอใจไม่น้อย

“ลุงใหญ่ครับ พ่อผมบอกว่าลุงเป็นเสาหลักของโรงงานเหล็กกล้า ถ้ามีลุงอยู่ โรงงานจะไม่มีวันล่มแน่นอน”

หลี่เว่ยตงหันไปชมอี้จงไห่ต่อ   คำพูดนี้ทำให้หลายคนในลานบ้านเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อหลี่เว่ยตงทันที

“เด็กคนนี้พูดจาดีจริง สมกับเป็นลูกชายของหลี่ชูฉวิน”

อี้จงไห่ที่ตอนแรกตั้งใจจะดึงตัวสาจู่ออกไปเพื่อไม่ให้หลิวไห่จงเสียหน้า ก็ต้องเปลี่ยนแผน

เขารู้ดีว่าหลี่ชูฉวินไม่น่าจะพูดอะไรแบบนี้ แต่คำชมใคร ๆ ก็ชอบ และหลี่เว่ยตงก็ทำให้คำชมนี้ดูมีน้ำหนัก

ถ้าสาจู่พูดประโยคนี้ คงดูเป็นการประชดประชัน แต่เมื่อเป็นลูกชายของหลี่ชูฉวินที่พูด มันกลับฟังดูจริงใจ

ก่อนหน้านี้เขาได้ยินมาว่าหลี่เว่ยตงเพิ่งย้ายมาได้ไม่นาน ก็ทะเลาะกับพี่ชายจนหัวแตก เขาคิดว่าเด็กคนนี้น่าจะสร้างปัญหาไม่น้อย

แต่หลังจากได้เจอวันนี้ ความคิดนั้นเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

เสียงกระซิบจากฉินหวยหยู  “เด็กปากหวาน…”

ฉินหวยหยูที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้านพึมพำเบา ๆ พลางเบ้ปาก

(จบบท)###