บทที่ 18 คนเก๋า

หลี่เว่ยตงแอบกลับไปตรอกอีกครั้ง เพื่อรวบรวมฟักทองห้าลูกให้ครบตามที่ชายวัยกลางคนต้องการ

ส่วนไข่สองฟองที่เหลือ แม้ว่าเขาตั้งใจจะจ่ายเงิน แต่คู่ค้ากลับปฏิเสธอย่างหนักแน่น พร้อมกับที่ชายอีกคนที่ชื่อ เสี่ยวหลิว ยกตะกร้าไข่ที่เต็มเปี่ยมวางไว้ตรงหน้า แล้วรีบแบกฟักทองหนีไป

“น้องชาย ยังมีฟักทองอีกไหม?”

มีคนที่สังเกตการแลกเปลี่ยนนี้อยู่ตั้งแต่แรก และไม่ไกลออกไป ยังมีคนที่จ้องมองตะกร้าไข่อย่างละโมบ

“หมดแล้วครับ พวกเราพี่น้องหลายคนช่วยกันแบกฟักทองมาห้าลูกเท่านั้น รอพรุ่งนี้แล้วกันครับ ผมจะมาอีก”

หลี่เว่ยตงทิ้งคำพูดไว้ ก่อนหยิบตะกร้าไข่แล้วเดินจากไป

การไม่เปิดเผยทรัพย์สินเป็นหลักการที่ใช้ได้เสมอ

โดยเฉพาะในตลาดมืด หากเขาเดินถือไข่เต็มตะกร้าไปมา ย่อมต้องเกิดเรื่องไม่ดีแน่

ดังนั้น เขาต้องรีบหลบออกไปก่อนที่คนอื่นจะทันตั้งตัว

เมื่อเขาปรากฏตัวอีกครั้งโดยไม่มีอะไรในมือ กลุ่มคนที่จับตาดูก็พุ่งตรงมาหาเขาทันที

“พี่ทั้งหลาย สายไปแล้วครับ ไข่ส่งไปหมดแล้ว ตอนนี้ผมไม่มีเงินติดตัวเลย แค่เดินเล่นเฉย ๆ”

หลี่เว่ยตงยกมือขึ้นทั้งสองข้าง พลางพลิกกระเป๋าให้ดูเป็นหลักฐาน

แม้เขาจะไม่กลัว แต่ถ้าสามารถหลีกเลี่ยงการปะทะได้ก็ย่อมดีกว่า

หากอีกฝ่ายเล่นนอกกติกา ใช้ไม้หรือมีด เขาก็ต้องเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

กลุ่มคนมองหน้ากัน ก่อนส่งคนหนึ่งตามหลี่เว่ยตงไป ขณะที่คนอื่นยืนดูอยู่

ผ่านไปไม่กี่วินาที คนที่ตามไปกลับมาพร้อมกับส่ายหัว

“ไปกันเถอะ!”

ชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนหัวหน้าชี้นิ้วมาที่หลี่เว่ยตง ก่อนพากลุ่มเดินจากไป

“นี่แหละตลาดมืดของจริง”  หลี่เว่ยตงส่ายหัว พร้อมกับเข้าใจยุคสมัยนี้มากขึ้นอีกขั้น

หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครตามมา เขาก็เดินไปยังตรอกที่ฮว๋อซานอาศัยอยู่

จากนั้นเขาเรียกฟักทองสิบลูกออกมาจากคลังเกม วางไว้หน้าประตู แล้วเคาะประตู

“ใครน่ะ?”

เสียงที่ตอบกลับมาฟังดูคุ้นเคย เป็นเสียงของฮว๋อซาน

“ฟักทอง”   หลี่เว่ยตงตอบกลับ สักพักประตูก็เปิดออก

“มีแค่นี้เหรอ?”  ฮว๋อซานมองรอบ ๆ ก่อนจะเห็นแค่หลี่เว่ยตงและกองฟักทองที่วางอยู่

“สิบลูก เอามาได้ยากมาก” หลี่เว่ยตงตอบ  จำนวนนี้เป็นผลจากการคำนวณอย่างรอบคอบของเขา

ฮว๋อซานเคยบอกว่าเมล็ดพันธุ์ข้าวสาลีราคาครึ่งหยวนต่อจิน ดังนั้น 10 จินก็คือ 5 หยวน

ฟักทองสิบลูกเหล่านี้มีมูลค่ากว่า 20 หยวน

หลังจากแลกเมล็ดพันธุ์ข้าวสาลีแล้ว เขายังสามารถแลกแป้งสาลีได้อีก

การแลกเปลี่ยนระดับนี้ ฮว๋อซานไม่น่าจะสนใจมากพอที่จะคิดร้ายกับเขา

แต่ถ้าเขานำฟักทองมาหลายสิบหรือหลายร้อยลูก เรื่องราวอาจไม่ง่ายเช่นนั้น

“ไม่เป็นไร แค่นี้ก็ได้”  ฮว๋อซานพูดพร้อมกับช่วยหลี่เว่ยตงยกฟักทองเข้าไปในบ้าน

เป็นคนเดิมที่ไม่พูดอะไรมาก ช่วยนำเครื่องชั่งออกมาชั่งฟักทองทันที

“นายมาคนเดียวเหรอ?” ฮว๋อซานถามขณะหยิบบุหรี่ที่ไม่มีไส้กรองส่งให้หลี่เว่ยตง

“ฟักทองเยอะขนาดนี้ ผมแบกคนเดียวไม่ไหว เลยให้พวกพี่น้องช่วยกันแบกมา แต่ผมคิดว่าฮว๋อซานคงไม่อยากเจอพวกเขา เลยไล่พวกนั้นไปก่อน”

“อืม มีคนช่วยก็ปลอดภัยดี ช่วงนี้มีพวกเก๋า ๆ หลายคนที่ไม่ค่อยสงบ ระวังตัวไว้ตอนกลับ” ฮว๋อซานเตือนอย่างดูเป็นห่วง

“ไม่ต้องห่วงครับ พวกเก๋า ๆ นั่นไม่ใช่อะไรเลย พี่ชายผมเคยรอดจากสนามรบมาได้ แค่ดาบปลายปืนนี้…”

หลี่เว่ยตงทำท่าทางประกอบคำพูดอย่างไม่ใส่ใจ

“ดี ถ้านายปลอดภัย การค้าของเราก็ยั่งยืน” ฮว๋อซานตอบ

“แน่นอนครับ ฟักทองสิบลูกแปดลูกไม่มีปัญหา แต่ที่จริงนี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมมาที่นี่แล้ว”

หลี่เว่ยตงคิดในใจว่า การแลกเปลี่ยนครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายในตลาดมืดนี้

ในอนาคต เขาจะไปตลาดมืดแห่งอื่นแทน

“366 จิน นับเป็น 370 จิน คิดที่ราคาหกเซ็นต์ รวมทั้งหมด 22 หยวนสองเฟิน” ฮว๋อซานพูดเข้าสู่เรื่องการค้า

“ไม่มีปัญหา ฮว๋อซานใจดีจริง ๆ”

“นายจะเอาเมล็ดพันธุ์ข้าวสาลีไหม? 10 จินตามที่ตกลงไว้”

“เอาครับ พี่ชายผมดีใจมากที่ได้ข่าวว่าผมจะหาข้าวสาลีมาทำมอลต์ได้”

ดี ส่วนที่เหลือจะแลกเป็นแป้งสาลีทั้งหมดไหม?”

“หรือว่าฮว๋อซานคุณยังมีของดีอย่างอื่นอีก?” หลี่เว่ยตงถามด้วยความสนใจ

“เนื้อหมูสองหยวนต่อจิน ขายให้คุณได้มากสุดแค่สามถึงห้าจิน แล้วก็มีผลไม้กระป๋อง กระป๋องละหนึ่งหยวน”

ฮว๋อซานตอบตรง ๆ   เมื่อได้ยินว่ามีเนื้อหมู หลี่เว่ยตงแทบจะน้ำลายไหล

แต่เดิมเขาตั้งใจจะไปลองเสี่ยงหาซื้อเนื้อหมูจากที่อื่น แต่ไม่คิดว่าฮว๋อซานจะมีขายอยู่แล้ว

ยังไม่ต้องพูดถึงผลไม้กระป๋อง ที่แสดงให้เห็นถึงอิทธิพลของฮว๋อซาน

ที่สำคัญ ราคาที่ฮว๋อซานเสนอมาก็ไม่ได้เกินจริง

เนื้อหมูในตลาดปกติ ถ้าใช้คูปองเนื้อ ยังต้องจ่ายหกถึงเจ็ดเหมา และก็ไม่ได้มีขายทุกวัน

ส่วนการหวังซื้อเนื้อหมูห้าจินในครั้งเดียว ไม่มีทางเป็นไปได้

ถ้าหลี่เว่ยตงไม่ขี้เกียจยุ่งยาก เขาอาจจะเก็บคูปองเนื้อจากตลาดมืด และให้ทุกคนในบ้านช่วยกันซื้อหมูคนละนิดหน่อย

ซึ่งอาจจะประหยัดกว่านี้ แต่เห็นได้ชัดว่านั่นไม่ใช่ทางเลือกที่สะดวก

ดังนั้น แม้ราคาที่ฮว๋อซานตั้งจะแพงกว่าเล็กน้อย เขาก็ไม่สนใจ

“เอาครับ เนื้อหมูห้าจิน ผลไม้กระป๋องเจ็ดกระป๋อง” หลี่เว่ยตงตัดสินใจทันที

“รวมกับข้าวสาลี ทั้งหมด 22 หยวน เหลือเศษสองเหมา” ฮว๋อซานคำนวณราคา

“ฮว๋อซาน นี่เงินห้าหยวนสี่เหมา บวกกับสองเหมา ขอซื้อแป้งสาลีอีกเจ็ดจิน” หลี่เว่ยตงหยิบเหรียญจากกระเป๋าอย่างระมัดระวังนับจนครบ แล้วเก็บเหรียญที่เหลือเพียงเล็กน้อยกลับใส่กระเป๋าอย่างระวัง

“ได้”

ฮว๋อซานไม่ได้ขัดข้องกับการใช้เงินสดในการซื้อขาย

เมื่อการซื้อขายเสร็จสิ้น หลี่เว่ยตงก็พูดขึ้น “ฮว๋อซาน ช่วยผมแบ่งเนื้อหมูเป็นห้าส่วนได้ไหมครับ? จะได้ให้พี่น้องแต่ละคนเอากลับบ้านไปสะดวก ๆ”

“ไม่มีปัญหา รับรองแบ่งให้เท่ากันทุกชิ้น” ฮว๋อซานตอบรับ

หลังจากผ่านไปไม่กี่นาที หลี่เว่ยตงก็ออกมาพร้อมกับถุงเนื้อที่ห่ออย่างดี แบกแป้งสาลี ข้าวสาลี และผลไม้กระป๋องออกจากตรอก

เมื่อเขาเดินถึงปากตรอก เห็นว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ จึงรีบนำของทั้งหมดเก็บเข้าคลังในฟาร์มเกม จากนั้นทำท่าเหมือนพึ่งกลับจากเข้าห้องน้ำ พร้อมจัดกางเกงให้เข้าที่ ก่อนแทรกตัวเข้าไปในกลุ่มคน

ทางด้านฮว๋อซาน หลังจากปิดประตูบ้าน เขาหันไปพูดกับชายคนหนึ่งในห้อง

“เฒ่าจวง นายคิดว่าเจ้าเด็กคนนี้เป็นยังไงบ้าง?”

(จบบท)###