บทที่ 14: ประตูบ้านแม่ม่ายมักเต็มไปด้วยเรื่องราววุ่นวาย

วันนี้แสงแดดส่องสว่างเป็นพิเศษ

จางซิ่วเจินกำลังตากผ้าห่มอยู่ในลานบ้าน พอเห็นหลี่เว่ยตงกับหยางฟางฟางกลับมามือเปล่า ก็อดสงสัยไม่ได้

“ทำไมล่ะ? ไม่มีอะไรถูกใจเหรอ?”

“มีครับ แต่ผมอยากได้ของเก่าหน่อย เจ้าของเขารับปากว่าจะช่วยติดต่อให้แล้ว”

หลี่เว่ยตงไม่ได้บอกตรง ๆ ว่าเขาอยากได้เตียงไม้จันทร์แดง มันฟังดูเหมือนเขาฟุ่มเฟือยเกินไป

อีกอย่าง มันก็ยังไม่แน่ว่าจะได้หรือเปล่า  จริง ๆ แล้ว เขาไปเพราะความถูกและความอยากรู้อยากเห็น

แต่เรื่องกลับโชคดีที่ซื้อเตียงไม้จันทร์แดงกับเก้าอี้นอนได้อย่างคาดไม่ถึง  ไม่ต้องใช้เงิน แค่ตากแดด ใช้ข้าวแลกมาก็พอ

เงินยี่สิบกว่าหยวนในมือก็ประหยัดเอาไว้ได้อีก

ได้ยินดังนั้น จางซิ่วเจินก็ไม่ว่าอะไร   เก้าอี้นอนแค่ตัวเดียว หลี่เว่ยตงชอบแบบไหนก็แล้วแต่เขา

“ไปพักก่อน เดี๋ยวเที่ยงนี้แม่จะทำขนมฟักทองให้กิน” จางซิ่วเจินบอก

“ขอบคุณครับป้า”

หลี่เว่ยตงตอบรับอย่างร่าเริง

จากนั้นก็หยิบเก้าอี้มานั่งตากแดดในที่ไม่เกะกะใคร

ส่วนหยางฟางฟางก็ไปช่วยทำงาน  เห็นภาพนี้ หลี่เว่ยตงก็รู้สึกผิดขึ้นมานิด ๆ แต่แค่ไม่กี่วินาทีก็หายไป

การนอนพักสบาย ๆ คือสิ่งที่เขาใฝ่หา  พร้อมกันนั้น เขาก็ให้บทบาทตัวเองชัดเจนขึ้น

นั่นก็คือการจัดหาอาหารที่ทั้งครอบครัวต้องการ เพื่อช่วยเหลือบ้านนี้เล็ก ๆ น้อย ๆ

ส่วนคนอื่นจะมองยังไง เขาไม่สนใจอยู่แล้ว

ช่วงเที่ยง ฉินหวยหยูกลับบ้านอย่างรีบร้อน หลังจากกินข้าวที่โรงงาน

เนื่องจากลูกยังเล็ก ต้องป้อนนมอยู่ตลอดเวลา

แม้ทางชุมชนจะมีการแจกตั๋วนมสำหรับเด็กเกิดใหม่ แต่ก็ต้องเสียเงินซื้อ

สำหรับฉินหวยหยูแล้ว ประหยัดได้ก็ต้องประหยัด

ทั้งเช้านี้ เธอดูใจลอยตลอดเวลา

เรื่องที่ตอนเช้าเธอชนหลี่เว่ยตงจนไข่แตก เธอไม่ได้บอกแม่สามี

เพราะเธอรู้ดีว่าแม่สามีของเธอเป็นยังไง ถ้าปล่อยให้รู้ คงทำให้ทั้งลานบ้านวุ่นวายแน่นอน

แต่เรื่องไข่ก็ไม่อาจปล่อยผ่านไปได้

หลี่เอ้อร์เฮยนิ่งเฉยราวกับน้ำมันไม่ซึม เธอรู้ว่าถ้าเธอทำเป็นลืม เรื่องนี้ต้องมีการตามมาทวงแน่นอน

แต่นี่มันไข่ตั้งหกฟอง!   ปลายปีเธอยังพอได้ตั๋วไข่อยู่บ้าง แต่แค่หนึ่งจินเท่านั้น

ถ้าต้องจ่ายหนี้ไปก็เหลือแค่สี่ฟอง แล้วจะจัดการยังไง? หรือจะอธิบายกับแม่สามีว่ายังไงดี?

ฉินหวยหยูเปิดเสื้อให้นมลูกสาวตัวเล็กด้วยความคิดฟุ้งซ่าน

ในตอนนั้น เธอได้ยินแม่สามีบ่นถึงไข่ขึ้นมาเบา ๆ ทำให้ใจเธอหล่นวูบ

หรือว่าหลี่เอ้อร์เฮยไปฟ้องแม่สามีแล้ว?   เขาจะทำแบบนี้ได้ยังไงกัน?

“แม่ เรื่องไข่เดี๋ยวหนูจะหาทางเอง” ฉินหวยหยูตอบกลับไปอย่างลืมตัว

“หาทางอะไรของแก?”  เจี่ยจางซื่อขมวดคิ้ว มองลูกสะใภ้อย่างงุนงง

“แม่กำลังพูดถึงเรื่องไข่ไม่ใช่เหรอ?” ฉินหวยหยูถาม

“ใช่สิ ก็ไม่รู้ไอ้คนบาปไหน มาทิ้งไข่ไว้หน้าประตูบ้านเรา”

เจี่ยจางซื่อดูโกรธมาก   บ้านเธอยังไม่มีกิน แต่คนอื่นถึงกับทิ้งไข่กินไม่ลง มันไม่สมเหตุสมผลเลย

“แค่เรื่องนี้เหรอ?”  ฉินหวยหยูถอนหายใจโล่งอก ดูเหมือนเธอจะกล่าวโทษหลี่เอ้อร์เฮยผิดไป

“แค่เรื่องนี้? แกเคยเห็นใครบ้านไหนจะทิ้งไข่กินไม่ลงหรือยัง?” เจี่ยจางซื่อเสียงดังขึ้นเล็กน้อย

“บางทีคนเขาอาจจะทำแตกก็ได้นี่แม่” ฉินหวยหยูพยายามอธิบาย

“แตกที่ไหนกัน? ถ้าแตกจริง ๆ คนเขาก็คงเก็บขึ้นมาแล้ว ใครเขาจะทิ้งไว้เฉย ๆ แถมยังไม่เห็นได้กลิ่นไข่ต้มจากบ้านไหนเลยด้วย ข้าว่าเรื่องนี้มีอะไรแปลก ๆ แน่” เจี่ยจางซื่อพูดอย่างมีลับลมคมใน

ฟังแม่สามีพูดจบ ฉินหวยหยูก็แอบกลอกตา

แค่ไข่ต้ม ใครจะมาดมกลิ่นเหมือนหมากันล่ะ?

ส่วนเรื่องความแปลก เธอเองก็รู้ดีอยู่แล้วว่าเป็นยังไง

“พอเถอะ เรื่องของคนอื่นแม่ไม่ต้องไปใส่ใจหรอก”

“เรื่องของคนอื่นอะไรล่ะ? บ้านเรานี่ไม่ได้กินไข่มานานแล้วนะ พวกเราไม่ต้องก็ได้ แต่หลานฉันล่ะ? เด็กกำลังโต ไม่กินไข่ได้ยังไง?” เจี่ยจางซื่อไม่ยอมแพ้

“ตั๋วไข่ได้แค่หนึ่งจินต่อไตรมาส หนูจะทำยังไงได้?”

“ไปหาสือจวี้สิ ไอ้เด็กโง่นั่นมันไม่ได้เอาอกเอาใจแกอยู่ตลอดหรือไง? บ้านนั้นมีแต่เขาคนเดียว กินอิ่มก็จบแล้ว” เจี่ยจางซื่อออกความเห็น    “เขามีน้องสาวอยู่นะ ทำไมจะมีแค่คนเดียว?”

“น้องสาวก็เป็นผู้หญิง เดี๋ยวก็ต้องแต่งออกไปอยู่ดี ผู้หญิงแต่งออกไปแล้วก็เหมือนสาดน้ำลงพื้น กลายเป็นคนนอกของบ้านไปแล้ว”   คำพูดของเจี่ยจางซื่อทำให้ฉินหวยหยูน้ำตาเอ่อ

ปีที่แล้ว เธอเอาแป้งข้าวโพดติดไม้ติดมือกลับไปเยี่ยมบ้านแค่นิดเดียว ทำไมแม่สามีต้องมาพูดประชดประชันถึงตอนนี้ด้วย?

“ถ้าถามฉันนะ ไอ้สือจวี้คนนั้น เธอต้องเล่นตัวให้เขาเห็นบ้าง ผู้ชายมันก็เป็นแบบนี้ ยิ่งเธอทำเป็นไม่สนใจ มันก็จะยิ่งตื๊อไม่หยุด” เจี่ยจางซื่อยังคงบ่นไม่หยุด      “ทำไมต้องเป็นฉันด้วย? ฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่กลัวคนทั้งลานเอาไปนินทาหรือไง? ถ้าอยากเล่นตัว ก็ไปเล่นเองเถอะ อย่ามาพูดกับฉัน” ฉินหวยหยูพูดอย่างไม่พอใจ

“หึ ต่อให้ฉันอยาก คนอย่างสือจวี้ก็คงไม่เล่นกับฉันหรอก”   เจี่ยจางซื่อไม่สนใจว่าถ้าพูดเรื่องนี้แล้วจะถูกลูกสะใภ้หัวเราะเยาะหรือไม่   ก็แม่ม่ายเหมือนกันทั้งคู่ ไม่มีใครพูดถึงใครได้   แต่เหตุใดเล่าที่ประตูบ้านแม่ม่ายถึงมีแต่เรื่องวุ่นวาย?

แน่นอนว่าเรื่องนี้มันมีเหตุผลของมัน   “ฉันว่านะ อีกไม่นาน เธอควรไปใส่ห่วงซะ”

คำพูดนี้ทำให้ฉินหวยหยูยืนตะลึงค้าง ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

แม่สามีถึงกับเสนอให้ลูกสะใภ้ที่สามีตายไปแล้วไปใส่ห่วงคุมกำเนิด?  มีเรื่องแบบนี้บนโลกด้วยหรือ?

“แม่พูดอะไรน่ะ?” ฉินหวยหยูรู้สึกเหมือนถูกเหยียบย่ำศักดิ์ศรี

“พูดอะไร หล่อนก็รู้ดีอยู่แก่ใจ ไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้เรื่องหรอก ฉันเองก็ผ่านช่วงวัยเดียวกับหล่อนมาแล้วเหมือนกัน ตอนที่พ่อสามีเธอตายไป ฉันก็ต้องเลี้ยงดูตงซวี่ให้เติบโต แถมยังต้องหาทางให้เขาแต่งงานอีก เธอเข้าใจหรือไม่ว่ามันยากแค่ไหน?

ฉันไม่ได้บอกให้เธอทำเรื่องน่าอายไปยั่วยวนใครหรอกนะ แต่หล่อนควรคิดถึงเจ้าปังเกิ่งบ้างสิ จะปล่อยให้มีน้องชายหรือน้องสาวเพิ่มอีกคนไหม? ถ้าเป็นแบบนั้น ผู้คนเขาจะเอาไปนินทากันให้ทั่ว ว่าหล่อนทำเรื่องบัดสีบัดเถลิง”

เจี่ยจางซื่อพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับเธอพูดถูกทุกอย่าง

“ถึงแม้ว่าตงซวี่จะตายไปแล้ว ฉันก็ไม่มีวันทำเรื่องที่ผิดกับเขาเด็ดขาด!”

ฉินหวยหยูพูดพลางวางลูกสาวที่เพิ่งกินนมอิ่มลงบนเตียง ก่อนจะหันหลังเดินออกจากบ้านไปอย่างหัวเสีย

ด้านหลัง เจี่ยจางซื่อหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา    เธอหันมองไปยังเสี่ยวหวยฮัวที่เริ่มร้องไห้จ้า แล้วพูดขึ้นเบา ๆ ว่า

“เสี่ยวหวยฮัว แม่ของเธอช่างไร้โชคนัก แต่ยังดีที่บ้านเรามีปังเกิ่งอยู่ ยายทำแบบนี้ก็เพื่อเจ้าพี่ชายของเจ้า เจ้าก็เข้าใจใช่ไหม?”

เมื่อออกมาจากบ้าน ฉินหวยหยูยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกอึดอัด

คำพูดของเจี่ยจางซื่อเหมือนกระชากหน้ากากของเธอออกมา แล้วเหยียบย่ำลงกับพื้นอย่างไร้ความปรานี

ตั้งแต่วันที่เจี่ยตงซวี่ตายไป เธอก็ทำใจไว้แล้วว่าจะต้องลำบาก เธอเข้าไปทำงานที่โรงงาน ทั้งที่ไม่มีประสบการณ์เลยแม้แต่น้อย เริ่มจากการเป็นเด็กฝึกหัด  แล้วโรงงานเหล็กรีดนั้นมีใครบ้าง?

ผู้หญิงคนหนึ่ง...

ผู้หญิงสวยคนหนึ่ง...

ผู้หญิงสวยที่เพิ่งเสียสามีไปไม่นาน

สำหรับพวกนั้น เธอไม่ต่างอะไรกับเนื้อชิ้นงามที่อยู่ตรงหน้า ใครบ้างจะไม่อยากแย่งกันกัดสักคำ?

แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ไม่เคยแม้แต่จะคิดทำเรื่องที่ทรยศต่อเจี่ยตงซวี่เลย

แต่กลับเป็นแม่สามีของเธอเอง ที่ไม่เพียงไม่เข้าใจ ยังคอยแต่จะเหยียดหยามเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ยิ่งคิด น้ำตาของฉินหวยหยูก็ยิ่งคลอเบ้า

เมื่อเธอเดินมาถึงลานหน้าบ้าน ก็เห็นใครบางคนที่นิสัยไม่ดี เดินไขว้มืออยู่ข้างหลัง ค่อย ๆ เดินทอดน่องออกไปช้า ๆ

(จบบท)###