บทที่ 13 ข้อตกลงแลกเปลี่ยน

“น้องชาย เธอมาผิดที่แล้วนะ ที่นี่มีแต่เฟอร์นิเจอร์เก่า” ชายชราตัวเล็กกล่าวพลางมองหลี่เว่ยตงอย่างพินิจ

“ผมอยากซื้อเฟอร์นิเจอร์เก่า โดยเฉพาะเตียงไม้จันทน์” หลี่เว่ยตงกล่าวตรงประเด็น ไม่อ้อมค้อม

“เตียงไม้จันทน์?”

ชายชราเผยสีหน้าแปลกประหลาด

“ใครบอกเธอว่าที่นี่มีเตียงไม้จันทน์? เธอคิดว่าคนอื่นโง่หรือไง แยกไม่ออกว่าอะไรดีอะไรไม่ดี?”

“ไม่มีหรือครับ?” หลี่เว่ยตงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

“แน่นอนว่าไม่มี อย่าว่าแต่เตียงไม้จันทน์เลย แม้แต่เตียงไม้เก่าก็ไม่มี แต่มีเตียงไม้ต้นโศกเก่า ๆ อยู่สองตัว อายุประมาณสามถึงห้าสิบปี เธอเอาไหม?” ชายชรายิ้มพลางถาม

“แต่ผมได้ยินว่าที่นี่มีเฟอร์นิเจอร์โบราณ” หลี่เว่ยตงยังไม่ยอมแพ้

“คิดจะหาของดีราคาถูกเหรอ? น้องชาย บอกตรง ๆ นะ เมื่อหลายปีก่อนอาจจะมีของแบบนั้น แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว ที่นี่มีแค่เฟอร์นิเจอร์เก่า ๆ สมัยสาธารณรัฐจีนที่ดูดีแต่ใช้งานไม่ค่อยได้” ชายชราอธิบาย

หลี่เว่ยตงได้แต่หัวเราะแห้ง ๆ เขารู้ตัวว่าถูกเรื่องเล่าหลอกเสียแล้ว

ในชาติที่แล้ว เพื่อนคนหนึ่งที่หลงใหลในของเก่าเคยเล่าเรื่องให้เขาฟังว่า ในยุคทศวรรษ 1970-1980 ร้านมิตรภาพในปักกิ่งขายของโบราณแท้ ๆ และรับประกันความจริงแท้ด้วย

แต่ตอนนี้ ร้านมิตรภาพยังไม่เปิด

หลี่เว่ยตงเลยคิดว่าห้างสรรพสินค้าก็น่าจะมีของแบบนั้นเหมือนกัน และไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องตลกแบบนี้

เมื่อไม่มีเตียงไม้จันทน์ที่ต้องการ เขาก็ไม่สนใจเตียงไม้ต้นโศกเก่า ๆ ที่ดูไม่มั่นคงพอ ถ้าเหยียบแรง ๆ คงพังแน่

แต่ตอนที่กำลังจะหมุนตัวเดินออกไป เขาก็นึกถึงสีหน้าและแววตาของชายชราตอนที่พูดถึงเรื่องนี้

อีกทั้งชายชรายังบอกว่า "เมื่อหลายปีก่อนมีของแบบนั้น"

ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้ของเหล่านั้นไปอยู่ที่ไหน?

“คุณลุง ช่วยชี้ทางให้ผมหน่อยได้ไหมครับ?” หลี่เว่ยตงถาม

“อย่าเรียกฉันว่าคุณลุงเลย ฉันรับไม่ไหว ส่วนทางไป ฉันคนแก่ที่อยู่ใกล้ลงโลงขนาดนี้จะมีทางอะไรอีกล่ะ?”

ชายชราส่ายหน้าปฏิเสธ

“คุณลุง ขาดแคลนอาหารหรือเปล่าครับ?” หลี่เว่ยตงหยิบไม้เด็ดออกมาใช้

ในยุคนี้ ไม่มีใครไม่ขาดแคลนอาหาร

“ยังไง? เธอมีอาหารเหรอ? แต่คนแก่แบบฉัน ฟันไม่ดีแล้วนะ” ชายชราถอนยิ้มลงเล็กน้อย

“ผมมีฟักทอง แล้วก็มีก้อนข้าวสาลี” หลี่เว่ยตงกล่าว

การใช้เงินซื้อทำให้เขารู้สึกเสียดาย แต่ถ้าใช้ข้าวสาลีแลกเปลี่ยน เขากลับรู้สึกเหมือนตัวเองได้กำไร แม้จะรู้ว่าข้าวสาลีมีค่ามากกว่าเงินก็ตาม

ครั้งนี้ชายชราเผยสีหน้าจริงจัง  เขาจ้องสำรวจหลี่เว่ยตงอีกครั้ง

ด้วยลักษณะท่าทาง ผิวพรรณ และเสื้อผ้า หลี่เว่ยตงดูไม่เหมือนคนร่ำรวยที่ไม่เคยลำบาก

ตรงกันข้าม ผิวของเขาดูหยาบเล็กน้อยเพราะชีวิตในชนบทที่ต้องเผชิญแดดและลมอยู่เสมอ

“คุณลุง ผมไม่ปิดบังนะ ผมเพิ่งเข้ามาในเมืองได้ไม่นาน ฟักทองเป็นของที่บ้านปลูกไว้แอบเก็บมา ส่วนข้าวสาลียังไม่ได้ส่งมอบ จึงยังไม่ได้บดเป็นแป้ง”

หลี่เว่ยตงแสดงท่าทีซื่อ ๆ ใสซื่อจนดูจริงใจ

“ฟักทองน่ะ กินมากไปก็ร้อนใน เอาสักสองสามลูกก็พอ แต่เธอพอจะมีข้าวสาลีเท่าไร?” ชายชราขยับเข้าใกล้แสดงว่ารู้สึกสนใจ

ด้วยช่องทางของเขา การแปรรูปข้าวสาลีให้เป็นแป้งไม่ใช่เรื่องยาก

“ลุงอยากได้เท่าไร?”

สำหรับเรื่องนี้ หลี่เว่ยตงมั่นใจมาก  ถึงตอนนี้เขายังไม่มีเมล็ดพันธุ์ข้าวสาลี แต่เขามั่นใจว่าจะหาได้ในไม่ช้า

ชายชราไม่ตอบทันที เขานิ่งคิดก่อนกล่าวว่า “เตียงไม้จันทน์ ฉันพอจะหาให้ได้สักตัว แต่เธอก็รู้ ของแบบนี้เหมือนสมบัติประจำตระกูล จะวัดค่าด้วยเงินอย่างเดียวไม่ได้”

แม้ชายชราจะบอกว่าไม่สามารถตีค่าด้วยเงิน แต่คำพูดนั้นฟังดูก็เหมือนจะขึ้นราคา

“คุณลุง เตียงนั้นผมเอาไว้ใช้นอน ขออย่างเดียวอย่าหาอะไรแปลก ๆ มาให้ผม ส่วนเรื่องอายุ ยิ่งใหม่ยิ่งดีครับ” หลี่เว่ยตงกล่าว

“ใช้นอน?” ชายชราอึ้งไปทันที   “เธอหาเตียงไม้จันทน์มาเพื่อนอน?”

ชายชรามองหลี่เว่ยตงราวกับมองคนโง่   ในเมื่อมีทั้งเงินและอาหาร ทำไมถึงหาเตียงธรรมดาที่นุ่มสบายไม่ได้?

“แน่นอน หมอบอกว่าหลังของผมไม่ดี ควรนอนเตียงไม้แข็ง และกลิ่นหอมของไม้จันทน์ยังช่วยให้นอนหลับสบาย”

หลี่เว่ยตงตอบ

ชายชราถึงกับทำหน้าประหลาด

“ฉันไม่รู้ว่ากลิ่นหอมของไม้จันทน์ช่วยให้นอนหลับได้หรือไม่ แต่จะบอกไว้ว่าของพวกนี้อายุเป็นร้อยปี กลิ่นหอมมันจางไปเกือบหมดแล้ว”

หากไม่ใช่ว่าชายชรายังมีจิตสำนึกดี ๆ อยู่บ้าง กับลูกค้ารายนี้ที่ดูเหมือนคนหลงตัวเอง เขาคงจะหลอกขายไปแล้ว

“แบบนี้ดีไหม? ฉันมีเพื่อนคนหนึ่ง เขาอาจมีเตียงไม้จันทน์ที่เพิ่งทำเมื่อยี่สิบปีก่อน ยังไม่เคยมีใครนอน เดี๋ยวฉันลองไปคุยดูให้” ชายชรายอมใจอ่อนเพราะความโลภในอาหาร

“ตกลงครับ แล้วผมยังต้องการเก้าอี้เอนนอนอีกตัว ขอให้แข็งแรงและดูดี เป็นของโบราณหรือไม่ไม่สำคัญ” หลี่เว่ยตงเสริม

“ไม้พุทราเปรี้ยวแล้วกัน ง่ายดี”  ครั้งนี้ชายชราตอบทันทีโดยไม่ลังเล

“งั้นเรานัดวันและสถานที่แลกเปลี่ยนกันไหมครับ ลุงอยากได้ข้าวสาลีเท่าไร?” หลี่เว่ยตงถาม

“เพื่อนฉันอยู่ไกล พรุ่งนี้ฉันจะไปคุยกับเขา ต้องใช้เวลาสักสามถึงห้าวัน ส่วนเรื่องราคาคงต้องรอคำตอบจากเขา เธอกลับมาพบกันอีกทีในห้าวัน จะได้หรือไม่ได้ ฉันจะแจ้งให้ชัดเจน” ชายชราตอบ

“ได้เลยครับ”   หลี่เว่ยตงตอบตกลงทันที

ในช่วงห้าวันนี้เขายังมีเวลาหาเมล็ดพันธุ์ข้าวสาลีและเพาะปลูก

เมื่อทุกอย่างตกลง หลี่เว่ยตงเดินออกไปอย่างพึงพอใจ

(จบบท) ###